ଜହ୍ନମାମୁଁ -203

ବୀର ହନୁମାନ 3

ଶ୍ରୀରାମ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ନାଗଫାଶରେ ପଡି ମୂର୍ଚ୍ଛିତ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କ ଦେହରୁ ରକ୍ତ ବହୁଥାଏ । ଏମାନଙ୍କର ଏପରି ଅବସ୍ଥା ଦେଖି ସମସ୍ତେ ବଡ ଦୁଃଖୀତ ହେଲେ । ସେମାନେ ଇନ୍ଦ୍ରଜିତର ସ୍ଥିତି ଖୋଜିଲେ ହେଲେ ତାକୁ କେହିବି ଦେଖିପାରିଲେ ନାହିଁ । ସେ ମାୟା ରଚନା କରିଥିଲା । କେବଳ ବିଭୀଷଣହିଁ ତାକୁ ଦେଖି ପାରୁଥିଲେ । ଏବେ ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ ଅନ୍ୟ ରାକ୍ଷସ ବୀରଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ନିଜର ବଡପଣିଆ ଦେଖାଇ କହୁଥାଏ, “ଦେଖିଲ ତ ରାମଲକ୍ଷ୍ମଣଙ୍କ ପରାକ୍ରମ । ମୋ ବାଣ ଆଗରେ ସେମାନେ ବା ଆଉ କେତେ ସମୟ ତିଷ୍ଠିବେ? ସେହି ଭୟଙ୍କର ନାଗଫାଶରୁ ତାଙ୍କୁ କେହିବି ଖୋଲି ପାରିବେ ନାହିଁ । ଭାବିନିଅ ଯେ ସେମାନଙ୍କର ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇଗଲା ଓ ସେ ହାରିଗଲେ ।”

ତା’ପରେ ସେ ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର ନେଇ ଅନ୍ୟ ବାନର ବୀରମାନଙ୍କୁ ଆକ୍ରମଣ କଲା । ନିଜେ ଅଦୃଶ୍ୟ ଭାବରେ ଥାଏ । ଶ୍ରୀରାମ ଓ ଲକ୍ଷ୍ମଣଙ୍କ ଶରୀର ନିଶ୍ଚେଷ୍ଟ ହେବାରୁ ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ ଭାବିଲା ସେମାନେ ମରିଗଲେ । ତେଣୁ ରାକ୍ଷସମାନଙ୍କ ସହିତ ନାନା ପ୍ରକାର ବିଜୟସୂଚକ ଧ୍ୱନି କରି ସେ ପ୍ରାସାଦ ଭିତରକୁ ଚାଲିଗଲା ।

ଶ୍ରୀରାମ ଲକ୍ଷ୍ମଣଙ୍କର ଏପରି ଅବସ୍ଥା ଦେଖି ସୁଗ୍ରୀବ ବଡ ହତୋତ୍ସାହ ହୋଇ କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ବିଭୀଷଣ କହିଲେ, “ଏପରି ବିପଦ ସମୟରେ ଏହାର କୌଣସି ପ୍ରତିକାର ନ ଖୋଜି ଆପଣ ବିଳାପ କରୁଛନ୍ତି? ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧରନ୍ତୁ । ସେମାନେ ମୃତ ନୁହଁନ୍ତି, କେବଳ ମୂର୍ଚ୍ଛିତ ହୋଇ ପଡିଛନ୍ତି । ସେମାନେ ଅଳ୍ପ ସମୟ ମଧ୍ୟରେ ଝାଡିଝୁଡି ହୋଇ ଉଠିବେ । ସୁତରାଂ ଡରିବାର କୌଣସି କାରଣ ନାହିଁ ।” ଏପରି ନାନା କଥା କହି ସେ ତାଙ୍କୁ ସାନ୍ତ୍ୱନା ଦେଲେ ।

ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ ଗଡ ଭିତରେ ପହଁଚି ରାବଣକୁ ସୂଚନା ଦେଲା ଯେ ସେ ରାମଲକ୍ଷ୍ମଣଙ୍କୁ ମାରିଦେଇ ଆସିଛି । ପୁତ୍ରର ବୀରତ୍ୱ ଓ ବିଜୟରେ ରାବଣ ଆନନ୍ଦରେ ଗଦ୍ଗଦ୍ ହୋଇ ତାକୁ ଆଲିଙ୍ଗନ କରି କହିଲା, “ପୁତ୍ର, ଏସବୁ କିପରି ସମ୍ଭବ ହେଲା?” ତା’ପରେ ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ ସାରା ଯୁଦ୍ଧର ସମଗ୍ର ଘଟଣା ରାବଣକୁ ଶୁଣାଇଲା ।

ରାବଣ ଇନ୍ଦ୍ରଜିତର ବହୁତ ପ୍ରଶଂସା କଲା ଓ ପୁଣି ଯୁଦ୍ଧ କରିବାକୁ କହିଲା । ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ସେ ସୀତାଙ୍କ ପାଖରେ ଜଗି ରହିଥିବା ଦୁଇ ତିନିଜଣ ରାକ୍ଷସୀଙ୍କୁ ଡାକି କହିଲା, “ସୀତାକୁ ଯାଇ କହ ଯେ ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ ଗୋଟାଏ ବାଣରେ ଶ୍ରୀରାମ ଓ ଲକ୍ଷ୍ମଣଙ୍କୁ ଧରାଶାୟୀ କରିଦେଇଛି । ସେମାନେ ଅଳ୍ପ ସମୟ ଭିତରେ ମରିଯିବେ । ତା’ର ଯଦି ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ତ ପୁଷ୍ପକ ବିମାନ ଉପରେ ବସି ସେ ଦେଖିଆସୁ । ଯଦି ଏସବୁ ପରେ ସେ ପୁଣି ରାମକୁ ଛାଡିବ ନାହିଁ ତେବେ ତା’ର ନିହାତି ବୋକାମି ହେବ । ସେ ମୋତେ ଭଜନା କରୁ ।”

ରାକ୍ଷସୀମାନେ ଅଶୋକବାଟିକାରେ ପହଁଚି ଏସବୁ କଥା କହିଲେ । ଏଣେ ରାବଣ ଚାରିଆଡେ ପତାକା ଓ ଦୀପ ଫୁଲରେ ଇନ୍ଦ୍ରଜିତର ବିଜୟ ଉତ୍ସବ ପାଳିବାରେ ଲାଗିଛି । ସୀତା ଏକଥା ଶୁଣି ବହୁତ ବିଳାପ କଲେ । ସେ ତାଙ୍କ ମନେ ମନେ ଭାବିଲେ ଯେ ତାଙ୍କ ବିଷୟରେ ତ ଜ୍ୟୋତିଷମାନେ ଓ ମୁନିଋଷିମାନେ କହିଛନ୍ତି ଯେ ତାଙ୍କର ବିଧବା ଯୋଗ ଆଦୌ ନାହିଁ । ସେ ସାମ୍ରାଜ୍ଞୀ ହୋଇ ସିଂହାସନରେ ବସିବେ । ରାମ ଅଶ୍ୱମେଧ ଯଜ୍ଞ କରିବେ ଓ ଏମିତି ଆହୁରି ଅନେକ କଥା । କିନ୍ତୁ ଆଜି ଏସବୁ କ’ଣ ହୋଇଗଲା । ସେ ସମସ୍ତ କଥା କ’ଣ ଭ୍ରମ ଥିଲା? ସୀତାଙ୍କର ଗଭୀର ଦୁଃଖ ଓ ବିଳାପ ଦେଖି ତ୍ରିଜଟା ତାଙ୍କୁ ସାନ୍ତ୍ୱନା ଦେଇ କହିଲା ଏସବୁ ମିଛ କଥା । ଯଦି ବା ଅଳ୍ପ ସମୟ ପାଇଁ ତାଙ୍କର ମୂର୍ଚ୍ଛା ହୋଇଥାଏ ତେବେ ଶୀଘ୍ରହିଁ ସେ ଭଲ ହୋଇ ପୁଣି ଯୁଦ୍ଧ କରିବେ । ଏଥିରେ ଚିନ୍ତା କରିବାର କିଛି ନାହିଁ । ଶ୍ରୀରାମ ଓ ଲକ୍ଷ୍ମଣଙ୍କୁ ସୁରକ୍ଷିତ ରଖିବା ପାଇଁ ସୀତା ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧରି ମା’ ଦୁର୍ଗାଙ୍କୁ ସ୍ତୁତି କଲେ ।

ଇତିମଧ୍ୟରେ ସମସ୍ତିଙ୍କ ଅଲକ୍ଷ୍ୟରେ ହନୁମାନ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯାଇ ଗରୁଡଙ୍କୁ ସାଥିରେ ନେଇ ଆସିଲେ । ଗରୁଡ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଏପରି ଅବସ୍ଥାରେ ଦେଖି ବଡ କଷ୍ଟ ପାଇଲେ । ଗରୁଡଙ୍କର ଉପସ୍ଥିତ ମାତ୍ରେ ନାଗମାନେ ସେଠାରୁ ପଳାୟନ କଲେ । ଶ୍ରୀରାମ ଓ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ଦୁହେଁ ପୁଣି ସୁସ୍ଥ ହେଲେ । ଯୁଦ୍ଧ ପୁଣି ଘମାଘୋଟ ଲାଗିଲା ।

ପରଦିନ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ଯୁଦ୍ଧ ସବୁଦିନ ପରି ଚାଲୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ଓ ଇନ୍ଦ୍ରଜିତର ସମ୍ମୁଖ ଯୁଦ୍ଧ ଚାଲିଲା । ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ ବୀର ଲକ୍ଷ୍ମଣଙ୍କ ବାଣରେ ଆଉ ବେଶି ସମୟ ତିଷ୍ଠି ପାରିଲା ନାହିଁ ବୋଲି ମାୟା ଯୁଦ୍ଧ ରଚନା କରି ନିଜେ ମେଘ ଉହାଡରେ ଲୁଚି ଯୁଦ୍ଧର ନିୟମ ଭଙ୍ଗ କରି ଲକ୍ଷ୍ମଣଙ୍କୁ ଶୁଳ ମାରି ଧରାଶାୟୀ କଲା । ସେଦିନ ସଂଧ୍ୟା ହେବାରୁ ଯୁଦ୍ଧ ସିନା ବନ୍ଦ ହେଲା, କିନ୍ତୁ ଶ୍ରୀରାମଙ୍କ ଶିବିରରେ ପୁଣି ହାହାକାର ପଡିଗଲା । ନିଜେ ଶ୍ରୀରାମ ମଧ୍ୟ ପିଲାଙ୍କ ପରି କାନ୍ଦୁଥିଲେ ଓ ହତୋତ୍ସାହ ହୋଇ ପଡିଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ପରମ ଭକ୍ତ ହନୁମାନ ଓ ବିଭୀଷଣ ଦୁହେଁ ଶାନ୍ତ ଥିଲେ । ସେମାନେ ଜାଣିଥିଲେ ଏହାର କିଛି ପ୍ରତିକାର ନିଶ୍ଚୟ ହେବ ।