ବୁଢ଼ା ମାଙ୍କଡ଼ର ପ୍ରତିଶୋଧ

ରାଜା ସିନ୍ଧ୍ୟସେନ ବିନ୍ଧ୍ୟଗିରୀ ରାଜ୍ୟକୁ ଶାସନ କରୁଥାଆନ୍ତି । ରାଜାଙ୍କର ଅତି ସୁନ୍ଦର ଘୋଡ଼ାଗୁଡ଼ାଏ ଥାଆନ୍ତି । ଦିନକର କଥା ରାଜାଙ୍କର ରୋଷ ଶାଳାରେ ଗୋଟିଏ ମେଣ୍ଢା କେଉଁଆଡ଼ୁ ଚାଲି ଆସି ପଶିଗଲା । ତାକୁ ରୋଷେଇଆ ଲୁହା ଅଥବା କାଠ ଫାଳିଆ ଦ୍ୱାରା ପିଟିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରି ଦିଅନ୍ତେ ଆଉ ଜଣେ ରୋଷେଇଆ ଥିଲା ସେ ଚୁଲି ମଧ୍ୟରୁ ଖଣ୍ଡିଏ ଜଳନ୍ତା କାଠ ବାହାର କରି ଆଣି ମେଣ୍ଢାକୁ ପିଟି ଦେବାରୁ ତା’ ଦେହରେ ଥିବା ଲୋମରେ ନିଆଁ ଲାଗିଗଲା । ଏବେ ବିଚରା ମେଣ୍ଢା ଗଢ଼ିବାକୁ ଲାଗିଲା । ଏହାଦ୍ୱାରା ମେଣ୍ଢା ଦେହରୁ ନିଆଁ ତ ଲିଭିଲା ନାହିଁ ବରଂ କୁଟାଗଦାରେ ନିଆଁ ଲାଗିଯିବାରୁ ତାହା ଜଳିବାକୁ ଲାଗିଲା । କୁଟାଗଦା ଜଳିବା କାରଣରୁ ସେ ନିଆଁ ଧିରେ ଧିରେ ଯାଇ ଘୋଡାଶାଳରେ ଲାଗିଗଲା । ଘୋଡାଶାଳରେ ନିଆଁ ଲାଗିଯିବାରୁ ଅନେକ ଗୁଡ଼ିଏ ଘୋଡ଼ା ସେହି ନିଆଁରେ ଜଳିଗଲେ ।

ଏ ସମ୍ବାଦ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଯାଇ ରାଜାଙ୍କ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିବାରୁ ରାଜା ବିବ୍ରତ ହୋଇପଡ଼ି ରାଜବୈଦ୍ୟଙ୍କୁ ଡକାଇ ପଠାଇଲେ । ରାଜବୈଦ୍ୟ ସମ୍ବାଦ ପାଇବାକ୍ଷଣି ଆସି ରାଜାଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରନ୍ତେ ରାଜା ତାଙ୍କ ଘୋଡ଼ାମାନେ କିପରି ଭଲ ହେବେ ତାହାର ବ୍ୟବସ୍ଥା କରିବାକୁ କହିଲେ ।

ରାଜାଙ୍କ ବୈଦ୍ୟ କହିଲେ – ଘୋଡ଼ାମାନେ ତ ନିଶ୍ଚୟ ଭଲ ହୋଇଯିବେ । ସେଥିପାଇଁ କିଛି ମାଙ୍କଡ଼ମାନଙ୍କର ଚର୍ବି ଦରକାର ।

ରାଜା ବୈଦ୍ୟଙ୍କର ଏକଥା ଶୁଣିବା ପରେ ସୈନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଡାକି କହିଲେ -ଆମର ବହୁ ମୂଲ୍ୟବାନ ଘୋଡ଼ାଗୁଡ଼ିକ ମରିଯିବେ । ସେମାନଙ୍କର ଭଲ ହେବା ଲାଗି ମାଙ୍କଡ଼ମାନଙ୍କର ଚର୍ବି ଦରକାର । ଯାଅ ଅଯଥାରେ ରାଜ୍ୟରେ ଅନେକ ଗୁଡ଼ିକଏ ମାଙ୍କଡ଼ ଅଛନ୍ତି । ସେମାନେ ଥିବାରୁ ରାଜ୍ୟରେ କୌଣସି ଫଳମୂଳ ରହୁ ନାହିଁ । ସେମାନଙ୍କୁ ମାରିଦେଲେ ଆମର ଦୁଇ ପ୍ରକାର ଲାଭ ହେବ ନିଶ୍ଚୟ । ତେଣୁ ରାଜ୍ୟରେ ଯେଉଁଠାରେ ଯେତେ ମାଙ୍କଡ଼ ପାଇବ ସେମାନଙ୍କୁ ତୁରନ୍ତ ମାରି ସେମାନଙ୍କ ଚର୍ବି ସଂଗ୍ରହ କରି ଆଣ । ଯାହାଦ୍ୱାରା ଘୋଡ଼ାଗୁଡ଼ିକ ଆମର ଭଲ ହୋଇଯିବେ ।

ରାଜାଙ୍କର ଆଦେଶ ହେବାରୁ ସୈନ୍ୟମାନେ ଆଉ ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ମାତ୍ର ଅପେକ୍ଷା କଲେ ନାହିଁ । ସେ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ବାହାରିଗଲେ ଓ ଅନେକ ଗୁଡ଼ିଏ ମାଙ୍କଡ଼ ମାରି ପକାଇ ସେମାନଙ୍କର ଚର୍ବି ଆଣି ରାଜବୈଦ୍ୟଙ୍କୁ ଦେଲେ ।

ଏହି ବିପଦ ସମୟରେ ସମସ୍ତ ମାଙ୍କଡ଼ମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଗୋଟିଏ ବୁଢ଼ା ମାଙ୍କଡ଼ ଥାଏ । ସେ ଯେତେବେଳେ ଦେଖିଲା ସୈନ୍ୟମାନେ ଗୋଡ଼ାଇ ଗୋଡ଼ାଇ ନିଜ ବଂଶକୁ ମାରୁଛନ୍ତି ତାହାଦେଖି ସେ ଛାନିଆ ହୋଇ ଲୁଚି ଲୁଚି ଆଉ ଗୋଟିଏ ଜଙ୍ଗଲ ମଧ୍ୟକୁ ପଳାଇଗଲା । ଆଉ ମଧ୍ୟ ସେ ରାଜ୍ୟର ରାଜା ଓ ସୈନ୍ୟମାନଙ୍କ ଉପରେ ତାର ବହୁତ କ୍ରୋଧ ହେଲା । ସେଥିଲାଗି ସେ ନିଜ ବଂଶକୁ ହତ୍ୟା କରିଥିବା ଯୋଗୁ ପ୍ରତିଶୋଧ ନେବାକୁ ଚିନ୍ତା କଲା ।

ଏମିତି ଚିନ୍ତା କରି ଯାଉ ଯାଉ ମାର୍ଗରେ ଥିବା ଗୋଟିଏ ପୁଷ୍କରିଣୀ ନିକଟରେ ପହଞ୍ଚିଲା । ବୁଢ଼ା ମାଙ୍କଡ଼କୁ ଶୋଷ ହେଉଥିଲା । ଯେ ଯେତେବେଳେ ପାଣି ପିଇବାକୁ ପୁଷ୍କରଣୀ ପାଖକୁ ଯାଏ ସେ ସେହି ଘାଟରେ ଦେଖିଲା ଯେ ଏହା ପୂର୍ବରୁ ଅନେକ ପଶୁ ମଧ୍ୟ ସେହି ପୋଖରୀରୁ ପାଣି ପିଇବାକୁ ଆସିଛନ୍ତି । ତାହାଦେଖି ସେ ବଡ଼ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲା । ସେ ଭାବିଲା ଯେଉଁ ପଶୁମାନେ ଏ ପୁଷ୍କରିଣୀକୁ ପାଣି ପିଇବାକୁ ଆସିଥିଲେ ସେମାନଙ୍କର ଫେରିଯିବାର ପାଦଚିହ୍ନ ଏଠାରେ କାହିଁ । ତେଣୁ ଚତୁର ବୁଢ଼ା ମାଙ୍କଡ଼ ସିଧା ପୁଷ୍କରିଣୀରୁ ପାଣି ପିଇଲା ନାହିଁ । ସେ ଗୋଟିଏ ପଦ୍ମନାଡ଼ ଟାଣି ଆଣି ସେହି ନାଡ଼ ସାହାଯ୍ୟରେ ପାଣି ପିଇବାକୁ ଲାଗିଲା ।

ସତକୁ ସତ ପୁଷ୍କରିଣୀ ଭିତରେ ଗୋଟିଏ ଜଳ ରାକ୍ଷାସ ରହୁଥିଲା । ସେ ବୁଢ଼ା ମାଙ୍କଡ଼ର ବୁଦ୍ଧିକୁ ଦେଖି ତାକୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେଇ କହିଲା, ହେ ମାଙ୍କଡ଼ ଭାଇ! ତୁମର ଉପସ୍ଥିତ ବୁଦ୍ଧି ଦେଖି ମୁଁ ଖୁବ୍ ଖୁସି ହେଲି । ଆଜିଠାରୁ ତୁମେ ମୋର ବନ୍ଧୁ ହେଲ ।

ବୁଢ଼ା ମାଙ୍କଡ଼ ତ ଭାରି ବୁଦ୍ଧିଆ । ସେ ରାକ୍ଷାସ ଆଗରେ ଆନନ୍ଦ ହୋଇ ଯାଇ କହିଲା – ସତରେ ଭାଇ ଆଜିଯାଏ ମୋର କେହି ବନ୍ଧୁ ନଥିଲେ । ନିଜର ବଂଶ ପରିବାର ସବୁ ମରିଗଲେ । ମୁଁ ଏକା ହୋଇଯିବା କାରଣରୁ ମୁଁ ମଧ୍ୟ ବନ୍ଧୁ ଜଣେ ଖୋଜୁଥିଲି । ଯାହାହେଉ ତୁମପରି ବନ୍ଧୁ ଜଣେ ମୋତେ ମିଳିଯିବାରୁ ମୁଁ ମୋ ନିଜକୁ ଧନ୍ୟ ମନେ କରୁଅଛି । ହେଲେ ବନ୍ଧୁ ମୋ ମନ ମଧ୍ୟରେ ଗୋଟାଏ ବଡ଼ ଚିନ୍ତା ରହିଯାଇଛି । ଯେତେ ସୁଖ ମିଳିଲେ ବି ସେହି କଥା ମୋର ମନେ ପଡ଼ିଗଲେ ସବୁ ସୁଖ ମୋତେ ବିଷପରି ଲାଗୁଛି । ସେଥିଲାଗି ମୋ ବଂଶକୁ ବିନାଶ କରିଥିବା ରାଜାର ପ୍ରତିଶୋଧ ନେବାକୁ ଚାହୁଁଛି ।