ମଞ୍ଚମାୟା

କ୍ଷୀରୋଦ ବିହାରୀ ବିଶ୍ୱାଳ

ଟ୍ରାକ୍ଟର ଉପରେ ବନ୍ଧା ହୋଇଛି ରଙ୍ଗୀନ୍ ମଞ୍ଚ । ମଞ୍ଚ ଦୁଇଭାଗରେ ଭାଗ ହୋଇଛି । ଗୋଟିଏ ଭାଗ ଝିଲିମିଲି ଆଲୁଅ, ମୁକ୍ତ ପବନ , ମୁକ୍ତ ଦର୍ଶନ,ବାଘର ଆଁ ପରି ଆଖି , ସମୁଦ୍ର ଜୁଆର ପରି ବିପଦ । ଅନ୍ୟ ଅଂଶ ଟି ଅନ୍ଧାର, ଆବଦ୍ଧ , ଝାଳୁଆ ଗନ୍ଧ , କିନ୍ତୁ ନିରାପଦ । ସେହି ଘର ଭିତରେ ଖୁନ୍ଦି ହୋଇ ବସିଥାନ୍ତି ସୁନିତା , ବେବି , ଲିପି , ଡେଜି ସମସ୍ତେ । ଟିକିଏ ଥକା ମାରନ୍ତି , ଝାଳ ପୋଛି , ମେକପ କରନ୍ତି , ବ୍ରା-ବ୍ଲାଉଜ ସଜାଡି ପୁଣି ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୁଅନ୍ତି ବାଘ ମାନଙ୍କ ଆଗରେ ଖେଳ ଦେଖେଇବାକୁ ।

ୟେ ବି ଗୋଟେ ସର୍କସ । ଛୁଁ କହି ଛୁଁଏଇଁ ନଦେବା ଏକ କଳା ସେ କଳାରେ ଯିଏ ଯେତେ ମାହିର ସେ ସେତେବଡ଼ ଖେଳାଳି ।

ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଏହି ଖେଳରେ ଲିପିକୁ ବହୁତ ଭୟ ଲାଗୁଥିଲା । ଏବେ ସେ ଭୟ ନାହିଁ । ଆଗରୁ ଦଶ ପନ୍ଦର ମିନିଟ ନାଚିଲେ ଥକି ପଡୁଥିଲା ଲିପି । ଏବେ ସେ ଶିଖିଗଲାଣି କେମିତି ମଞ୍ଚରେ ରହି ବି ବିଶ୍ରାମ ନେବାକୁ ହୁଏ । ବେଶୀ ହାତ ଗୋଡ ନହଲେଇ ବି ଦର୍ଶକ ମାନଙ୍କୁ କେମିତି ମତୁଆଲା କରିବାକୁ ହୁଏ । ହସରେ , ଚାହାଁଣୀରେ, ଇସାରାରେ କେମିତି ବାନ୍ଧି ରଖିବାକୁ ହୁଏ ବାଘ ମାନଙ୍କୁ ।

କିଏ ଗୋଟେ ପାଣିପାଉଚ କିଛି ଫିଙ୍ଗିଦେଲା ସେହି କନା ଘେରା ଘର ଭିତରକୁ । ଲିପି ଭାଗ୍ୟରେ ଗୋଟିଏ ପଡ଼ିଲା... ଓହୋ ... ଦେହରେ ଜୀବନ ପଶିଲା । "ଚିକନୀ ଚମେଲି" ଗୀତ ସରି ଆସୁଛି ଏବେ ବାଜିବ "ନଡ଼ିଆ ତେଲ " ନଡ଼ିଆ ତେଲ ଗୀତରେ ଲିପି ପରି କେହି ନାଚିପାରନ୍ତିନି । କାହିଁକି କେଜାଣି ଲିପିର ଇଛା ନାହିଁ ଆଉ ସେ ମଂଚ ଉପରକୁ ଯିବାକୁ । ସେ ଏତେ ମଞ୍ଚରେ ନାଚିଛି , ଏତେ ଲୋକଙ୍କୁ ପାଗଳ କରିଛି । କେତେ ଫ୍ଲାଇଙ୍ଗ କିସ , କେତେ ଦାମୀ ଚକୋଲେଟ , କେତେ ଉପହାର ପାଇଛି । ମଞ୍ଚ ତା ନିଜର, ଅତି ନିଜର । କିନ୍ତୁ ଆଜି ଭୟ ଲାଗୁଚି । କିଛି ପାପ କରିପକେଇଥିଲା ପରି ଛାତି ଥରୁଛି । ଡିସେମ୍ବର ଥଣ୍ଡାରେ ବି ଗୋଡ଼ରୁ ମୁହଁ ଯାଏଁ ଝାଳେଇ ଯାଉଛି । ଲାଗୁଚି ଯେମିତି ଏଇନେ ପୋଲିସ ବାନ୍ଧି ନବ ଆଉ ହଜାରେ ବର୍ଷ କାରାଗାର ଭିତରେ ରଖିଦବ କିମ୍ବା ଯମ ଆସି କବାଟ ବାଡ଼ଉଛି ଚାଲ ଯିବା କହି ।

ବାହାରେ ଟୋକା ଚିଲ୍ଲାଉଥାନ୍ତି ସେ ନାଲି ଡ୍ରେସ ବାଲିକୁ ଡାକ । ଲିପି ଶୁଣୁଥାଏ କିନ୍ତୁ ବାହାରକୁ ଆସିବାକୁ ସାହସ ହେଉନଥାଏ ତାର । ମୁହଁ ତଳକୁ କରି ବସିଥାଏ । କିଏ ଗୋଟେ ଚିଲ୍ଲେଇଲା " କଣ ମାହାଳିଆ ନାଚୁଛକିବେ .... ବାହାରକୁ ଆବେ... " ଦଳର ଅର୍ଗାନାଇଜର ବସନ୍ତ ଭିତରକୁ ଆସି କହିଲା "ଲିପି ଥରେ ଚାଲ ବାହାରକୁ । ଗୋଟେ ଗୀତ ରେ ଖାଲି ଠିଆ ହେଇ ଆସିବୁ । ମୁଁ ଗାଡି ଯୋର ଯୋରରେ ନେଇଯିବି । ନଦୀ ପାଖାପାଖି ହେଇ ଗଲାଣି ଗୋଟେ ଦୁଇଟି ଗୀତରେ ଠାକୁର ପାଣିକି ପଳେଇବେ "

ଲିପି ବସନ୍ତ କୁ ଦେଖିଲା । କହିଲା

- ମୁଁ ବାହାରକୁ ଯିବିନି , ମୋର ଆଜିର ପଇସା କାଟିଦେ ।

- ଏମିତି ପିଲାଙ୍କ ପରି କାହିଁକି ହଉଛୁ କହିଲୁ । ତୁମେ ହେଲ ନାଚବାଲି ନାଚିବା ତୁମ କର୍ମ, ଧର୍ମ । ପ୍ରୋଗ୍ରାମ ମଝିରେ ୟେ ଫଜେଲାମି ମତେ ପସନ୍ଦ ନୁହଁ । କଣ ହେଇଚି କହ ? ଦେହ ଭଲ ନାହିଁ ? ମୁଣ୍ଡ ବୁଲଉଛି ? ଅସୁବିଧା କ'ଣ କହ ?

- ନା କିଛି ଅସୁବିଧା ନାହିଁ । ମୁଁ ନାଚବାଲି ... ହଁ ମୁଁ ନାଚ.... ବାଲି....

ଲିପି ଲୁହ ପୋଛି ବାହାରକୁ ଆସିଲା । ଟୋକା ତାଳି ମାରି ଡେଇଁ ପଡୁଥିଲେ । ଲିପି ଥରେ ସେ ଗଛ ମୂଳରେ ବାଇକ ଉପରେ ବସିଥିବା ଯୁବକ ଆଡକୁ ଦେଖିଲା । ଯୁବକଟି ଲିପିକୁ ଏକ ଲୟରେ ଚାହିଁଥିଲା । ଲିପିର ତା" ସହିତ ଆଖି ମିସେଇବାକୁ ସାହସ ନଥିଲା । ସେ ଯୁବକ ଆଡ଼ୁ ଆଖି ଫେରେଇ ଆଣି ନାଚରେ ମନଦେଲା ।

ମହାନଦୀ କୂଳରେ ଯାତ୍ରୀ ନିବାସ । ସେଇଠି ବ୍ୟବସ୍ତା ହୋଇଛି ସବୁ ଝିଅମାନଙ୍କ ରହିବାର । ପ୍ରସେସନ ସରିବା ବେଳକୁ ରାତି ବାର ବାଜିଯାଇଥିଲା । ରୁମକୁ ଆସି ମେକପ ପୋଛି ସମସ୍ତେ ଖାଇବା ପାଇଁ ଗଲେ । ଲିପିର କିନ୍ତୁ ଖାଇବାକୁ ଇଚ୍ଛାନାଥିଲା । ଗଛ ମୂଳରେ ବାଇକ ଉପରେ ବସିଥିବା ଲୋକର ଆଖି ତା ହୃତ ସ୍ପନ୍ଦନ ବଢ଼େଇଦେଉଥିଲା । ଭାବିଲା ଟିକେ ଶୋଇପଡିଲେ ଭଲ ଲାଗିବ ।

ଖଟ ଉପରେ ପଙ୍ଖାକୁ ଚାହିଁ ଭାବୁଥିଲା ସେହି ଲୋକର କଥା । ସେ ରାଜେଶ, ଲିପିର ପିଲାଦିନର ସାଙ୍ଗ । ପ୍ରକୃତରେ ପିଲା ଦିନର ବୋଲି କହିହେବନି ଚାରି କ୍ଲାସରେ ପଢିବା ପାଖରୁ ସାଙ୍ଗ । ଦୁଇଜଣ ଧରଣୀ ସାରଙ୍କ ପାଖରୁ ଗୀତ ଶିଖୁଥିଲେ । ରାଜେଶ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଗୀତ ଗାଉଥିଲା । ଲିପି ନାଚରେ ବେଶୀ ମନ ଦେଉଥିବାରୁ ଧରଣୀ ସାର ଲିପି ଉପରେ ରାଗନ୍ତି । କୁହନ୍ତି "ରାଜୁକୁ ଦେଖ ସେ କେତେ ସାଧନା କରୁଛି ଗୀତ ପାଇଁ । ସେ ବଡ ହେଲେ ନିଶ୍ଚିତ ବଡ କଳାକାର ହବ ଆଉ ତୁ ନାଚକୁ ଏତେ ଗୁରୁତ୍ୱ ଦଉଚୁ କ'ଣ କରିବୁ । ଝିଅ ମାନେ ଯେତେ ଭଲ ନାଚିଲେ ବି କଲେଜ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ନହଲେ ବାହା ହେବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ । ବାହାହେବା ପରେ ହଜାରରୁ ଗୋଟିଏ ଦୁଇଟି ଝିଅ ନାଚ ଜାରି ରଖନ୍ତି , ବାକି ସମସ୍ତେ ନାଚ ଭୁଲିଯାନ୍ତି ।"

ଲିପି ଯେତେ ରିୟାଜ କଲେବି ରାଜୁ ପରି ସୁର ଲଗେଇପାରେନା କେବେ ବି । କିନ୍ତୁ ଖୁସି ଥାଏ ଏଇଥି ପାଇଁ କି ଗାଁରେ ଗୀତ ପ୍ରତିଯୋଗିତା କେବେ ହୁଏ ନାହିଁ ସବୁବେଳେ ନାଚ ପ୍ରତିଯୋଗିତା ହୁଏ ଆଉ ଲିପି ସବୁ ପ୍ରତିଯୋଗିତାରେ ପ୍ରଥମ କି ଦ୍ଵିତୀୟ ହୁଏ । ଟ୍ରଫି ଆଣି ଧରଣୀ ସାରଙ୍କୁ ଦେଖାଏ । ଧରଣୀ ସାର ଖୁସି ହୁଅନ୍ତି " କୁହନ୍ତି ହଉ ଯେଉଁଥିରେ ଭଲହଉଛି ଆଉ ଯାହା କରିବାକୁ ଭଲ ଲାଗୁଚି ସେଇଆ କର , କିନ୍ତୁ ଗୀତକୁ କେବେ ଚାଡ଼ିବୁନି । ମୋର ବିଶ୍ୱାସ ତୁ ଭଲ ଗାଈ ପାରିବୁ ।''

ରାଜେଶ ଲିପି ସହିତ ଏତେ କଥା ହୁଏନା । ତା ବାପା ଓ ମା ଦୁହେଁ ଶିକ୍ଷକ ଥିଲେ । ମା ପ୍ରାଥମିକ ବିଦ୍ୟାଳୟରେ ବାପା ହାଇସ୍କୁଲରେ । ଗାଁ ଚଳଣିକୁ ଦେଖିଲେ ସେମାନେ ଥିଲେ ସ୍ଵଛଳ ବର୍ଗର । ଲିପିର ବାପା ନଥିଲେ । ଲିପି ଜନ୍ମରୁ ବାପାଙ୍କୁ ଦେଖିନି । ମା କହେ ବାପା ଅଛନ୍ତି ବିଦେଶ ରେ ସେ ଆଉ କେବେ ଆସିବେନି । ଘରେ ଲିପି, ଲିପିର ମାଁ ଓ ଲିପିର ଜେଜେମା । ତିନି ପିଢ଼ିର ତୁନିଜଣ ରୁହଉଥିଲେ ଏକ ପୁରୁଷ ବିହୀନ ସଂସାର ରେ । ଲିପି ଯେତେଯେତେ ବଢ଼ୁଥିଲା ମାଙ୍କ ଆକଟ ବି ସେତେ ସେତେ ବଢ଼ୁଥିଲା ।

ଦଶମ ପରୀକ୍ଷା ପରେ ସବୁ ପିଲା ମାମୁଁଘର ମଉସା ଘର ବୁଲି ଯାନ୍ତି । ଲିପି ର ସେମିତି କେହି ନିଜର ସମ୍ପର୍କୀୟ ନାହାନ୍ତି କହିଲେ ଚଳେ । ମାଁ ତାର ଆନ୍ୟ ଜାତିରେ ପ୍ରେମ ବିବାହ କରିଥିବାରୁ ମାମୁଁଘର ସହିତ ସମ୍ପର୍କ ଆଉ ନାହିଁ । ଗାଁରେ ତା'କୁ ସେହି ଦୁଇମାସ ଶ୍ମଶାନ ପରି ଲାଗୁଥିଲା । ତା'ର ସବୁ ସାଙ୍ଗ ବୁଲି ଯାଇଥିଲେ , ତାକୁ ଲାଗୁଥିଲା ସବୁ ସାଙ୍ଗ ତାକୁ ଭୁଲି ଯାଇଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏହି ଦୁଇ ମାସରେ ବହୁତ କିଛି ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇଯାଇଥିଲା । ଲିପି ରୂପରେ ହୋଇଥିଲା ଅପରୂପା, ଦେବୀଙ୍କ ପରି ଚେହେରା , ଦେହରେ ଯୌବନ ଖୁନ୍ଦି ହୋଇଯାଇଥିଲା । ଦେହ ଭିତରେ ତା'ର ଅଦିନିଆ ବର୍ଷା । ସେ ଭିଜୁଥିଲା ଦିନରାତି । ଘର ବାହାରକୁ କେବେ ଆସେନାହିଁ । ଆଉ ଯଉ ଦିନ ବାହାରିଲା ସେଦିନ ଗାଁରେ ବନ୍ୟା ହେଲା । ସବୁ ପିଲାଙ୍କ ଆଖି ତା ଉପରେ ଯେମିତି ଲାଖିଯାଇଥିଲା । ଅନ୍ଧାରରେ ରହି ବିଶ୍ୱକର୍ମା ତାକୁ ଗଢୁଥିଲେ କି ଆଉ ।

କଲେଜର ପ୍ରଥମ ଦିନ ଲିପିର ଆର୍ଟ୍ସକୁ ରାଜେଶର ବିଜ୍ଞାନ । ଦୁହିଁଙ୍କ କମନ କ୍ଲାସ ଥିଲା ସାହିତ୍ୟ ଓ ଇଂରାଜୀ । ରାଜେଶ ପ୍ରଥମେ ଲିପିକୁ ଦେଖି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଥିଲା । ଲିପି ରୂପରେ ଆସିଥିବା ପରିବର୍ତ୍ତନ ରାଜେଶ ମନରେ ବି କିଛି କିଛି ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଣିଥିଲା ।

ଦିନେ ରାଜେଶ ଗୋଟେ ପ୍ରେମପତ୍ର ଲେଖିଥିଲା ଲିପିକୁ । କଞ୍ଚା ବୟସରେ କଞ୍ଚା ପ୍ରେମ ବେଶି ମିଠା ଲାଗେ । ସେ ଚିଠିକୁ ଲିପି ସାଇତି ରଖିଲା ବହୁତ ଦିନ । ରାଜେଶ ଏମିତିରେ ବହୁତ ଲାଜୁଆ । ଆଗରୁ କେବେ କେମିତି ଲିପି ସହିତ କଥା ହୁଏ । ଚିଠି ଦେବା ପରଠାରୁ ରାଜେଶ ଲିପିକୁ ଦେଖିଲେ ଲୁଚୁ ଥିଲା ।

ସକାଳ ଇଂଲିଶ ଟିଉସନରେ ସମସ୍ତେ ଗୋଳେଇ ହେଇ ବସନ୍ତି । ଆଗରୁ ରାଜେଶ ଲିପିକୁ ସାମ୍ନା କରି ବସୁଥିଲା ଏବେ ଜାଣି ଜାଣି ଗୋଟିଏ କୋଣରେ ବସେ । ଲାଜରେ କି ଭୟରେ କେଜାଣି ।

ଦିନେ କଲେଜରୁ ସାଇକେଲରେ ଘରକୁ ଫେରିବା ବେଳେ । ରାଜେଶର ସାଇକେଲ ଚେନ୍ ଛିଡିଗଲା । ସେ ଗଡେଇ ଗଡେଇ ଥକି ଗଲାଣି । ଲିପି ପଛରୁ ସାଇକେଲ ନେଇ ଆସୁଥାଏ । ପଚାରିଲା

- କଣ ହେଇଚି ?

- ଦେଖୁଚୁ ତ ଚେନ ଛିଡିଯାଇଛି ପୁଣି ପଚାରୁଚୁ କାହିଁକି । ରାଜେଶ ଟିକେ ବିରକ୍ତ ହୋଇ କହିଲା ।

- ରାଗୁଛୁ କାହିଁକି ? ମୋ ସାଇକେଲ କେରୀଏର ଧରି ଛକ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପଳେଇ ଚାଲ ।

ରାଜେଶ ଚେଷ୍ଟା କଲା , ଗୋଟିଏ ଗୋଡ ପ୍ୟାଡଲରେ ଓ ଗୋଟିଏ ଗୋଡ ରାସ୍ତାରେ ଖେଂଚୀ ଖେଂଚୀ ନୌକା ବାହିବା ପରି ସାଇକେଲକୁ ଗତିଶୀଳ କଲା ଆଉ ସିଟ ଉପରେ ବସିଗଲା । ହେଲେ ଲିପି ସାଇକେଲ କେରୀଏରକୁ ହାତ ପାଉନି । ଲିପିର ଛୋଟ ସାଇକେଲ । ଏବେ କ'ଣ କରିବ ...

ଲିପି ଉପାୟ ଦେଲା - ହଉ ଗୋଟେ କାମ କର ମୋ କାନ୍ଧରେ ହାତ ପକା ମୁଁ ଚଲେଇ ଦେମି ।

ରାଜେଶକୁ ଲାଗୁଥିଲା ଏଇଟା ତା ଜୀବନ ଫିଲ୍ମର ବେଷ୍ଟ ସିନ୍ । ଏବେ ବେକଗ୍ରାଉଣ୍ଡରୁ ଗୀତ ବାଜିବ "ତୋଫା.. ତୋଫା ... ତୋଫା .. ଲାୟା ଲାୟା ଲାୟା .... " କିମ୍ବା ବରଷି ଯିବ ଦଲକାଏ ବର୍ଷା , ଗୀତ ବାଜିବ " ବର୍ଷା ଆସିଲାଣି କେମିତି ଯିବା , ଯିବା କଥା ଆମେ ପରେ ଭାବିବା .. ବର୍ଷା .. ଓହୋ ବର୍ଷା ..

ସେମିତି କିଛି ହେଲାନି । ରାଜେଶ ଲିପି କାନ୍ଧକୁ ଜାବୁଡି ଧରିଥିଲା ଗୋଟିଏ ହାତରେ ଆଉ ଗୋଟିଏ ହାତରେ ସାଇକେଲ ହ୍ୟାଣ୍ଡେଲ । ଲାଗୁଥିଲା ଆଉ ଦୂରତା କିଛି ନାହିଁ । ଏଇଟା ହିଁ ଜୀବନ ଏଇଟା ହିଁ ସଂସାର ଆମର ସଂସାର । ହାତରେ ହାତ ଛନ୍ଦି ପାର ହୋଇଯିବା କେତେ ନଈ କେତେ ସମୁଦ୍ର ।

ଠିକ ଛକ ସାଇକେଲ ମରାମତି ଦୋକାନ ପାଖରେ ବ୍ରେକ ମାରିଲା ଲିପି । ରାଜେଶ ହୋସରେ ନଥିବା ପରି ଲିପି ସାଇକେଲ ସହିତ ବାଡେଇ ଗଲା ଦୁଇଜଣ , ଦୁଇଟି ସାଇକେଲ , ଗୋଟିଏ ରାସ୍ତା , ଗୋଟିଏ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ରେ ସବୁ ଏକାକାର । ତଳେ ଲିପି , ଲିପି ଉପରେ ଲିପିର ସାଇକେଲ , ଲିପି ସାଇକେଲ ଉପରେ ରାଜେଶ , ରାଜେଶ ଉପରେ ରାଜେଶ ରା ସାଇକେଲ । ରାଜେଶର ଗୋଡ ଏମିତି ଛନ୍ଦି ଯାଇଥିଲା ଯେ ଉଠିବା ମୁସ୍କିଲ୍ ।

ଆଣ୍ଠୁ ଛିଡି ରକ୍ତ ବାହାରିଲାଣି କିନ୍ତୁ ସେ ଆଡକୁ ଲିପିର ନଜର ହିଁ ନାହିଁ ସେ କେବଳ ରାଜେଶକୁ ଦେଖୁଥିଲା । ରାଜେଶ ଭୟରେ ନିଜକୁ ଦୋଷୀ ଦୋଷୀ ଭାବୁଥିଲା କି କଣ ଲିପିକୁ ଚାହିଁପାରୁନଥିଲା । ସାଇକେଲ ଦୋକାନୀ ଆସି ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଉଠେଇ ପାଣିଦେଲା ।

କିଛି ସମୟ ପରେ ରାଜେଶର ସାଇକେଲ ଠିକ ହେଇଗଲା । ରାଜେଶ ସାହସ କରି ପଚାରିଦେଲା "ପଣ୍ଡସ୍ କ୍ରିମ ଲଗଉଛୁକି ? ଲିପି ଲାଜେଇଗଲା ।'' ସେ ଲାଜ ଭିତରେ ରାଜେଶ ଖୋଜୁଥିଲା ଦେଇଥିବା ପ୍ରେମପତ୍ର ର ଉତ୍ତର ।

ଲିପି କୁ ନିଦ ନାହିଁ । ସମସ୍ତେ ଶୋଇଗଲେଣି , ସେ ଏକୁଟିଆ ଉଠି ଛାତ ଉପରକୁ ଗଲା । ଆଜି ମା ଦୁର୍ଗାଙ୍କ ବିସର୍ଜନ ସରିଛି ଆଉ ଦୁଇଦିନ ପରେ କୁମାର ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ । ଆକାଶରେ ଝାପ୍ସା ଜହ୍ନ ଆଲୁଅ । ନଦୀ ପାଖରେ ଟିକେ ବେଶୀ ଥଣ୍ଡା ଲାଗେ । ଚାଦରଟା ଆଣିଥିଲେ ହେଇଥାନ୍ତା । ଦେହ ଟିକେ ଥରିଗଲା । ଛାତଉପରୁ ମହାନଦୀ କେତେ ସୁନ୍ଦର ଦିଶୁଚି । ବଡ ବଡ଼ ପଥର ସଂଧିରୁ ବହି ଯାଉଛି ନୀଳ ଜହ୍ନର କିରଣ । ମନେ ମନେ ଗୀତଟେ ଗୁଣୁଗୁଣେଇଲା ଲିପି । କୋଉ ଗୀତ କେଜାଣି ସେ ନିଜେ ବି ଜାଣିନି ।

କୁମାର ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ଜହ୍ନକୁ ଦେଖିଲେ ଲିପିର ରାଜେଶ କଥା ବହୁତ ମନେପଡେ ।

ଯୁକ୍ତ ଦୁଇ ଶେଷ ବର୍ଷ । କଲେଜ ଇଲେକ୍ସନ ସରିଥାଏ ରାଜେଶ ଡ୍ରାମାଟିକ ସେକ୍ରେଟାରୀ ଭାବରେ ଯିତିଥାଏ । ଲିପି ବି ଇଲେକ୍ସନ ବେଳେ ତା' ପାଇଁ ବହୁତ ପରିଶ୍ରମ କରିଛି କ୍ୟାମ୍ପେନିଙ୍ଗରେ । ରାଜେଶ କହିଥିଲା ଯିତିଗଲେ ଗୋଟେ ସ୍ପେସିଆଲ ଟ୍ରିଟ ଦବ । ଇଲେକ୍ସନ ପରଦିନ ଠାରୁ କଲେଜ ଟିଉସନ ସବୁ ଛୁଟି ପଡିଗଲା । ଗଜଲକ୍ଷ୍ମୀ ପୂଜା ପରେ ଖୋଲିବ । ଗଜଲକ୍ଷ୍ମୀ ପୂଜା ଓ କୁମାର ପୂର୍ଣମୀ ଗୋଟିଏ ଦିନରେ ପଡେ । କୁଆଁର ପୁନେଇ ଦିନ ସାହିର ସବୁ ଝିଅ ସାହି ମଝିରେ ଥିବା ଭଗବତୀ ମଣ୍ଡପ ରେ ପୂଜା କରନ୍ତି । ଗଇଁଠା ଗୋଡି଼ ପିଠା , ନଡ଼ିଆ ମିଠେଇ , ରାବିଡି ଓ ତାଳଗଜା ମିଠା ଭୋଗ ହୁଏ । ନୂଆ ଲୁଗା , ଅଳତା , କୁଙ୍କୁମ ରେ ସଜେଇ ହେଇଥାନ୍ତି ସବୁ କୁଆଁରୀ ମାନେ । ରାତି ଅନେକ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେହି ମଣ୍ଡପ ରେ ଲୁଡୁ ଖେଳ ହୁଏ , କଉଡ଼ି ଖେଳ ହୁଏ ।

ରାଜେଶ ତା' କାକା ଝିଅ ସହିତ ଗୋଟେ ଖାତା ଦେଇପଠେଇଥିଲା ଲିପି ପାଖକୁ । ସେ ଖାତାରେ ଲେଖା ଥିଲା "ରାତି ଏଗାର ରାଧା ମା ତେନ୍ତୁଳୀଗଛ''

ରାଜେଶ ଲିପିକୁ କ'ଣ ଦିନରେ ଦେଖା କରିପାରିବନି ? ରାତିରେ , ପୁଣି ସେ ରାଧା ମା ତେନ୍ତୁଳି ଗଛ ପାଖକୁ ।

ସାହିରୁ ବିଲ ଆଡକୁ ଯିବା ରାସ୍ତାରେ ଅଛି ସେ ଗଛ । ବହୁତ ଦିନ ତଳେ ରାଧା ମା ବୋଲି ଜଣେ କେହି ସେ ତେନ୍ତୁଳି ଗଛରେ ଦୌଡ଼ି ଦେଇ ମରିଥିଲା । ସେହି ଦିନରୁ ରାତିରେ ସେ ଗଛ ପାଖକୁ କେହି ଯାନ୍ତି ନାହିଁ । ଲିପି ଏ ବିଷୟରେ କାହାକୁ କିଛି କହି ନଥିଲା । ଭାବିଥିଲା ଯେତେ ଯାହା ହେଲେ ବି ସେ ଯିବ ନାହିଁ । ଭୁତ ଭୟ ଯେତେ ନୁହଁ ନିନ୍ଦା ଭୟ ବେଶୀ । ମାଁ କହେ ବାପା ନଥିବା ଝିଅ ଥରେ ବଦନାମ ହେଲେ ଜୀବନ ସାରା ଖୁଣ୍ଟା ସହିବାକୁ ହୁଏ ।

ଏଗାର ବାଜିବାକୁ ଆଉ ପାଞ୍ଚ ମିନିଟ ଥାଏ । ଲିପି ମନ କେମିତି କେମିତି ହେଲା । ଯିବ ପାଇଁ ଇଚ୍ଛା ହେଲା , ଜୋର ରେ ପରିସ୍ରା ଲାଗିଲା । ଜୁଲିକୁ ସାଙ୍ଗ କଲା । କହିଲା ଚାଲ ସେ ଅନ୍ଧାର ପାଖରେ ଏକ କରି ଆସିବା । ଜୁଲି କୋଉ ଲୋଭରେ ସେଦିନ ରାଜି ହୋଇଥିଲା ତାର ମନେ ନାହିଁ ।

ତେନ୍ତୁଳି ଗଛ ପାଖରେ ପହଁଚିଲା ବେଳକୁ ଭୁତ ପରି ଗଛ ଡାଲାରୁ ଡେଇଁଲା ରାଜୁ । ଜାବୁଡି ଧରିଲା ଲିପି କୁ । କିଛି ଭାବିବା ଆଗରୁ କପାଳରେ , ଗାଲରେ , ବେକରେ ଆଙ୍କିଦେଇଗଲା କେତେ ଯେ ପ୍ରେମର ଗାର । ସାପ ଚୋଟ ପରି ଓଠ କୁ କାମୁଡି ଦେଲା ଯେ ସଂଗେ ସଂଗେ ଓଠ ଫୁଲିଗଲା ।ରାଜୁର ବିକଳ ହାତ ପହଁରି ଆସିଲା ଲିପି ର ସର୍ବାଙ୍ଗ । ପରଖି ନେଲା ପୃଥିବୀ ର ସବୁ ନଈ ନାଳ ସମୁଦ୍ର ପାହାଡ଼ । ଜୁଲି ଡାକ ଦେଲା ଲିପି ଜଲ୍ଦି ଆ କିଏ ଗୋଟେ ଆସୁଛି । ଜହ୍ନ ଆଲୁଅରେ ଗୋଟିଏ ପରି ଦିଶୁଥିବା ଛାଇ ପୁଣି ଦୁଇ ଫାଳ ହେଇଗଲା । ଲିପି ଦୌଡ଼ି ପଳେଇଗଲା କେହି ଦେଖି ନେବାର ଭୟରେ । ଯିବାବେଳେ ରାଜେଶ ଲିପି ହାତରେ ଧରେଇଦେଲା ପଣ୍ତସ୍ କ୍ରିମ୍ ଡବାଟିଏ ।

ସବୁ ପୁଅମାନେ ଏମିତି । ସେହି ଦିନୁ ଲିପି ରାଜେଶ ସହିତ କଥା ହେଇପାରେନି । ରାଜେଶ ବି ଚୁପଚାପ ରହେ ଲିପି ପାଖକୁ ଆସିବାକୁ କଥା ହେବାକୁ କେବେ ସାହସ କରେନି ।

ଏହା ଭିତରେ କେତେ ଶୀତ ରାତି କେତେ ବସନ୍ତ ସରିଗଲାଣି । ଲିପି କିନ୍ତୁ ସେହି ରାତି କେବେବି ଭୁଲିନି ।

ଯୁକ୍ତ ଦୁଇ ପରୀକ୍ଷା ପରେ ରାଜେଶ ମେଡିକାଲ କୋଚିଂ ପାଇଁ ଚାଲିଗଲା ରାଜସ୍ଥାନ । ମୋଟା ମୋଟା ବହି ଭିଡ଼ରେ ଲିପି ର ସ୍ମୃତି ଟିକକ ସାଇତି ରଖିବା ବୋଧ ହୁଏ ତା ପାଖରେ ସମ୍ଭବ ହେଲାନାହିଁ ।

ପାଖାପାଖି ଦଶ ବର୍ଷ ପରେ ଆଜି ଏମିତି ପରିସ୍ଥିତିରେ ସେ ଲିପି କୁ ଦେଖିବ ବୋଲି କଳ୍ପନା ବି କରିନଥିବ ।

ରାତିରେ ନଦୀରେ କେହି ନାହିଁ । ଲିପିର ଇଛା ହେଉଥିଲା ନଦୀ ପାଖରେ ଏକୁଟିଆ ବସି ଅତିତ କୁ ଆଉଥରେ ମନେ ପକେଇ ଯୋରରେ ହସନ୍ତା, କାନ୍ଦନ୍ତା, ଚିଲ୍ଲେଇ ଚିଲ୍ଲେଇ ଅତୀତକୁ ଗାଳି ଦିଅନ୍ତା ।

ସେହି ଗାଡି , ସେହି ଲୋକ । ମୋବାଇଲଟେ ଧରି ଯାତ୍ରୀ ନିବାସ ଗେଟ୍ ର ଆଗକୁ ଗୋଟେ ପଲାଶ ଗଛ ତଳେ ଠିଆ ହୋଇଛି ଓ କାହାକୁ ଖୋଜିବା ପରି ଯାତ୍ରୀ ନିବାସ ଆଡକୁ ଡୁଙ୍ଗୁଛି । ଲିପି ଛାତ ଉପରୁ ସବୁ ଦେଖୁଥାଏ । ରାଜେଶର ନଜର ଲିପି ଉପରେ ଯେମିତି ପଡିଛି ରାଜେଶ ନଦେଖିଲା ପରି ଆରପାଟକୁ ମୁହଁ କରି ମୋବାଇଲ ଖେଳେଇବାରେ ଲାଗିଲା ।

ଲିପି ତଳକୁ ଆସିଲା ରୁମ ଭିତରୁ ଟିକେ କୋଲଡ୍ କ୍ରିମ ବୋଳି ହେଲା ଓ ଚାଦର ଟେ ଧରି ବାହାରକୁ ଆସିଲା ।

ରାତି ଦୁଇ କି ଅଢେଇ ହେବ । ମହାନଦୀ ଶାନ୍ତ ମଧୁର ଗୀତ ଗାଇ ଦୁହିଁଙ୍କ ପାଦ ଧୋଇ ବହିଯାଉଥାଏ । ଶବ୍ଦହୀନ ପୃଥିବୀରେ ବଂଚବ ବୋଲି ଦିନେ ଭାବୁଥିଲା ରାଜେଶ । ତାକୁ କୋଳାହଳ ପସନ୍ଦ ନୁହଁ । ଦିନେ ସେ ବି ଭାବିଥିଲା ସମୁଦ୍ର କୂଳରେ ଲିପି ପାଖରେ ସାରାରାତି ବସିବ , ଗପିବ । ସମୁଦ୍ର ନହେଲା ନାହିଁ ନଦୀତ ଅଛି , ସେଇ ଜହ୍ନ ଅଛି ସେଇ ପବନ ଅଛି ଶୋଷ ମେଣ୍ଟି ହେବା ପରି ଜଳ ଅଛି , କେବଳ ନାହିଁ ଯଦି ସେଇଟା ହେଉଛି ସେ ସମୟ ସେ ଆବିଳତା ସେ ପିଲାଳିଆମୀ । କେହି ଜଣେ କହିଥିଲେ "କେବଳ ହାତକୁ ଆଞ୍ଜୁଳା କରିପାରିଲେ କେବଳ ନଦୀ କାହଁକି ସାତ ସମୁଦ୍ର ବି ତୁମର ।

ଲିପି ପଚାରିଲା

-ତୁମେ ଏଠି କଣ କରୁଛ ?

- ଏହି ପ୍ରଶ୍ନ ମୁଁ ପ୍ରଥମେ ପଚାରିବାର ଥିଲା ।

- ମୋ ପ୍ରଶ୍ନର ଆଗ ଉତ୍ତର ଦିଅ ।

- ମୋ ଉତ୍ତର ଦେବା ନଦେବା ଏତେ ଗୁରୁତ୍ଵପୂର୍ଣ୍ଣ ନୁହଁ ।

- ତଥାପି .. ନିଜ ବିଷୟରେ କିଛି କହିବନି ବୋଲି କେହି ରାଣ ଦେଇଛି କି ?

- ମୁଁ ଏଠି ବ୍ୟାଙ୍କରେ ଚାକିରୀ କରେ । ମ୍ୟାନେଜର ଅଛି ।

- ତୁମେ ଡାକ୍ତରୀ ପଢୁଥିଲା ଯେ !

- ଡାକ୍ତରୀ ପାଢ଼ୁନଥିଲି , ଡାକ୍ତରୀ ଏଣ୍ଟ୍ରାନ୍ସ ପାଇଁ କୋଚିଂ ନେଉଥିଲି । ଦୁଇବର୍ଷ ଚେଷ୍ଟା କଲି, ହେଲନି । ତାପରେ ସେଇଠି ରାଜସ୍ଥାନରେ ଇଞ୍ଜିନିଅରିଂ ପଢ଼ିଲି ଚାରିବର୍ଷ । ଦୁଇବର୍ଷ କମ୍ପାନୀରେ ଚାକିରୀ ବି କରିଥିଲି । ତା ଭିତରେ ବ୍ୟାଙ୍କିଂ ପାଇଁ ବି ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲି । ଭାଗ୍ୟକୁ ହେଇଗଲା । ତିନିବର୍ଷ ଓଡିଶା ବାହାରେ ଥିଲି ଏବେ ଛ ମାସ ହେବ ଓଡିଶାକୁ ଟ୍ରାନ୍ସଫର୍ ହୋଇ ଆସିଛି ।

-ବାହା ହେଲଣି ?

କେମିତି ଏକ ଧିର କଣ୍ଠରେ ପଚାରିଦେଲା ଲିପି ।

-ନା .... ଆଉ ତୁମେ ?

- ତୁମକୁ କ'ଣ ଲାଗୁଛି ?

- ମତେ ଲାଗୁଛି ତୁମେ ବାହାହୋଇନଥିବ ।

- ହଁ ... ତୁମ ଅପେକ୍ଷାରେ ଅଛି .... ଏତିକି କହି ଯୋର ରେ ହସିଦେଲା ଲିପି ।

ଯେକୌଣସି ବଡ଼କଥା ବି କେତେ ନିର୍ଭୟରେ ସହଜରେ କହିପାରୁଛି ଲିପି । ଏତେ ସାହସ କୋଉଠୁ ପାଇଲା ?

କିଛି ସମୟର ନିରବତା । ଦଲକାଏ ପବନ ଦେହ ଥରେଇଦେଇ ଚାଲିଗଲା । ରାଜେଶ ଟିକେ ଲିପି ଆଡ଼କୁ ଜାକିଆସିଲା । ଲିପି ତା' ଚାଦରରେ ରାଜେଶକୁ ଘୋଡେଇ ଦେଲା । ରାଜେଶ ପଚାରିଲେ ଏବେବି ପଣ୍ଡସ କ୍ରିମ ଲଗାଉଛ ?

- ତୁମେ ମାନେ ରଖିଛ ? ଟିକେ ଲାଜେଇଗଲା ଲିପି

- ମୋ ଓଠରୁ ପଣ୍ଡସ କ୍ରିମର ସ୍ୱାଦ ଏଯାଏଁ ଯାଇନାହିଁ । ମୋ ବାବଦରେ ତ ସବୁ ଜାଣିଲ , ଏବେ କୁହ ତୁମେ ଏଠି ଏମିତି କେମିତି ?

ଲିପି କିଛି ସମୟ ନିରବରେ ରାଜେଶକୁ ଦେଖୁଥିଲା । ରାଜେଶ ଆଖିରୁ ସେ ବହୁତ ପ୍ରଶ୍ନ ଗୋଟେଇ ଆଣିଲା । ସବୁ ପ୍ରଶ୍ନ ର ଉତ୍ତର ଏକ ସଂଗେ ଦେବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲା ।

- ପ୍ଲସ ଟୁ ପରେ ମୋ ପଢ଼ାରେ ଡୋରି ବନ୍ଧା ହୋଇଗଲା । ଆଜିକା ଦୁନିଆରେ ବାପା କି ବଡ ଭାଇ ନଥିବା ଝିଅ ଗାଁ ମଝିରେ ଥିବା କୂଅ ପରି , କେହି ବି ତାର ବ୍ୟବହାର କରିପାରିବ । ଏମିତି ଧାରଣା ସବୁ ଗାଁ ଟୋକାଙ୍କ ଭିତରେ ହୋଇଯାଇଥିଲା । କିନ୍ତୁ ମୋ ବିଷୟ ରେ ଯେତେ ଅପପ୍ରଚାର କଲେ ବି କିଛି ଲାଭ ହେଲାନି ସେମାନଙ୍କୁ । ତୁମର ମୋର ସମ୍ପର୍କ ବାବଦରେ ଗାଁରେ ସେହିମାନେ ବହୁତ ବଢ଼େଇ ପ୍ରଚାର ବି କଲେ ।

ଘରର ମୁଖ୍ୟ ଚୌକିଦାର , ମୋ ଜେଜେମା । ଜେଜେମାକୁ ପାରାଲିସିସ ହେଲା , ଚାରିଦିନ ଖଟରେ ପଡି ସେ ଚାଲିଗଲା ।

ସୁଧାନିଧି ଭାଇ ମତେ ରାଜଧାନୀ ନେଇ ଆସିଲେ । ଗୋଟେ ଜୋତା ସୋରୁମ ରେ ରିସେପସ୍ନିଷ୍ଟ ଥିଲି । ସୁଧାକର ଭାଇଙ୍କ ଘରେ ରହୁଥିଲି । ଭାଉଜ ମତେ ଓ ସୁଧାନିଧି ଭାଇ କୁ ସନ୍ଦେହ କରିବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଇଥିଲେ । ଅବଶ୍ୟ ସନ୍ଦେହରେ କାରଣ ବି ଥିଲା । ସୁଧା ଭାଇ ମୋ ପାଇଁ ପ୍ରତିଦିନ କିଛି ନ କିଛି ଭଲ ଜିନିଷ ଖାଇବା ପାଇଁ ଆଣେ । ଭାଉଜ ମତେ କିଛି ନକହିଲେବି ସୁଧା ଭାଇ ଉପରେ ବିରକ୍ତି ହୁଅନ୍ତି । ଦିନେ କୁଆଡେ ମୁଁ ବାଥରୁମରେ ଥିବାବେଳେ , ସୁଧା ଭାଇ ସ୍କାଇଲାଇଟ ବାଟେ ମତେ ଦେଖୁଥିଲା । ଭାଉଜଙ୍କ ହାବୁଡ଼ରେ ପଡିଲା । ଘରେ ବିଷଣ ଝଗଡା ।

ମୁଁ ତାଙ୍କ ଘର ଚାଡ଼ିଦେଲି, କିନ୍ତୁ ସୁଧା ଭାଇ ମତେ ଛାଡ଼ିଲାନି । ସବୁଦିନ ବିନା କାରଣ ରେ ଆମ ଦୋକାନକୁ ଆସିଲା , ଗରାଖ ଭିଡ ବେଳେ ମୋ ସହିତ କଥା ହେଲା । ମାଲିକ ସବୁ ବୁଝି , ମତେ ରିସେପ୍ସନରୁ କାଢି ଗୋଦାମକୁ ପଠେଇଦେଲା ହିସାବ ରଖିବା ପାଇଁ ।

ଗୋଦାମରେ ବେଶୀ କାମ ନଥିଲା । ବହୁତ ଆରାମ ମିଳୁଥିଲା । ସେଇଠି ମୋର ବାସନ୍ତୀ ସହିତ ଦେଖା , ସେ ଅର୍କେଷ୍ଟ୍ରାରେ ନାଚୁଥିଲା । ଦିନରେ ଦୋକାନ ରେ ଡ୍ୟୁଟି ରାତିରେ ନାଚ ପାର୍ଟି । ତୁମେ ତ ଜାଣ ମୋର ନାଚରେ କେତେ ଦୁର୍ବଳତା । ମୋତେ ରୋଜଗାରର ଆଉ ଗୋଟେ ପନ୍ଥା ଦିଶିଲା । କିନ୍ତୁ ସେହି ରୋଜଗାର ପନ୍ଥା ଯେ ମୋ ଭବିଷ୍ୟତ ର ନୀତି ନିର୍ଧାରଣ କରିବ ମୁଁ କେବେ ଭାବିନଥିଲି ।

ମୁଁ ଜାଣି ଜାଣି ଆମ ଜିଲ୍ଲା ଆଡେ ପ୍ରୋଗ୍ରାମ ଯାଉନଥିଲି । କେହିଜଣେ ମୋ ଭଲନାଚ ଦେଖି ଭିଡିଓ ସୁଟିଂ କରି ଫେସବୁକରେ ଛାଡିଦେଲା । ଗାଁରେ ପ୍ରଚାର ହୋଇଗଲା । ଲୋକେ ମା’କୁ ବହୁତ କଥା କହିଲେ । ଗାଁ ମାଇପେ ତା ସହିତ ମିଶିଲେନି କଥା ହେଲେଣି । ମା ମତେ ଏ ବିଷୟରେ କିଛି କୁହେନା । ମୁଁ ବି ଗାଁକୁ ଯିବା କମେଇ ଦେଇଥିଲି ।

ଥରେ ଗାଁକୁ ଗଲି । ଗାଁ ଛକରେ ଉଲ୍ଳେଇବା ପରେ ଦେଖିଲି ବିଚିତ୍ର ଜୀବ ଦେଖିବାପରି ମତେ ସମସ୍ତେ ଦେଖୁଛନ୍ତି । ବୋଧହୁଏ ମୋ ଜିନ୍ସ , ମେକପ, ସ୍ଟ୍ରେଟନ ହୋଇଥିବା ଛୁଟି ମୋର ଚରିତ୍ର ନିର୍ଧାରଣ କରିବା ପାଇଁ ଯଥେଷ୍ଟ ଥିଲା । ମୋ ପାଇଁ ଗାଁରେ ନ୍ୟାୟ ବସିଲା । ସୁଧା ଭାଇର ବାପା ନ୍ୟାୟ କରି କହିଲେ " ତୁ ବାହାରେ ଯାହା କରୁଚୁ କର , ଆମର ମନା ନାହିଁ । ହେଲେ ଗାଁ ଭିତରକୁ ସେ ଅଳିଆ ପୁରାନା । ଆମ ଗାଁ ର ଇଜ୍ଜତ ର କଥା । "

ମୁଁ ଜଣେ ମୁଁ ଠିକ , କିନ୍ତୁ ବୁଝେଇବି କାହାକୁ ଆଉ କାହିଁକି ? ବୁଝେଇଲେ କଣ ସେମାନେ ବୁଝିବେ ? ଗାଁ ର ଇଜ୍ଜତ ମୁଁ ନୁହଁ ରାଜଧାନୀରେ ସୁଧା ଭାଇ ଖରାପ କରୁଛି ବୋଲି କହିଦେଲେ ମୁଁ କଣ ସତୀ ହେଇଯିବି ଏମାନଙ୍କ ଆଖିରେ ? ନା... କେବେ ନୁହଁ ।

ଭାବିଲି ମାକୁ ବି ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ଆସିବି । ମା କୁ କହିଲି " ଚାଲ ମୋ ସାଙ୍ଗରେ ରାଜଧାନୀ'' କେହିଜଣେ ଭିଡ ଭିତରୁ ଛିଗୁଲେଇ କହିଲା " ହଁ ଯା ଯା .. ଦୁଇଜଣ ହେଲେ ଭଲ ବେପାର ହବ '' ଗାଁ ସାରା ଲୋକ ହସୁଥିଲେ । ସେ ହସ ସହ୍ୟ କରିବା ସମ୍ଭବ ନଥିଲା ।

ମୁଁ ଗାଁ ଚାଡ଼ିଦେଲି । ମା , ମୋ ସହିତ ଆସିଲାନି । ରାଜଧାନୀରେ ସୁଧା ଭାଇ ବାହାନା କରି ମୋ ରୋମକୁ ଆସି ବହୁତ ହଇରାଣ କଲା । ତା ପାଇଁ ଚାକିରୀ ଛାଡ଼ିଲି , ରାଜଧାନୀ ଛାଡ଼ିଲି । ଏବେ ଅନୁଗୁଳ ରେ ରହୁଛି । ଫୁଲଟାଇମ ଅର୍କେଷ୍ଟ୍ରା ଡ୍ୟାନ୍ସର , ଚାକିରୀ ଠାରୁ ଏଥିରେ ବେଶୀ ପଇସା । ଆଉ ଯଦି ଏମିତି ଠାକୁର ଭସାଣି ନାଚିଲା ତ ଚାରିଗୁଣ ମିଳେ ।

ଏତେ ସମୟ ଧରି ଚୁପଚାପ ଗପ ଶୁଣିବା ପରି ଶୁଣୁଥିଲା ରାଜେଶ । ରହି ରହି ପଚାରିଲା "ତୁମ ଦଳରେ ଥିବା ସବୁ ଝିଅ କଣ ତୁମପରି ? ସମସ୍ତେ ପରିସ୍ଥିତିରେ ପଡି ଏହି ଧନ୍ଦା ଧରିଛନ୍ତି ? ସମସ୍ତେ କଣ ତୁମ ପରି କେବଳ ମଞ୍ଚରେ ନାଚନ୍ତି ?

ଲିପି ରାଜେଶ ମନରେ ଥିବା ପ୍ରଶ୍ନକୁ ପୁଣି ବୁଝିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲା ଯାହା ସେ ଜିଭ ଲେଉଟେଇ ପଚାରିପାରୁନି ।

- ଯାହା ପଚାରୁଛ ସିଧା ସିଧା ପଚାର ,ମୁଁ ଉତ୍ତର ଦେବି ।

- ତୁମେ ସତ କହିଲ , ଏହି ଧନ୍ଦାର ଅନ୍ଧାରି ଦିଗ କିଛି ନାହିଁ ? ଅର୍ଥ ଲୋଭରେ ତୁମେ କେବେ କିଛି ଖରାପ କାମ କରିନ ?

ଲିପି ଭାବୁଥିଲା, ରାଜେଶକୁ ତା ଜୀବନ ରାମାୟଣ କହୁଥିବା ବେଳେ ରାଜେଶ କଣ ଶୋଇଯାଇଥିଲକି ? ନା ସବୁ ପୁରୁଷ ଏକା ?

ମୁଁ ଯଦି କହେ ମୁଁ ସେଭଳି କିଛି ଖରାପ କାମ କରିନାହିଁ ବୋଲି ତେବେ କଣ ହେବ ? ତୁମେ ମତେ ସ୍ୱୀକାର କରିବ ? ନା ମୋ ପାଇଁ ତୁମ ଭିତରେ ପ୍ରେମ ଜାଗ୍ରତ ହୋଇଯିବ ? ଆଖିରୁ ଲୁହ ବହିଗଲା । ବହୁତ ଦିନ ପରେ ଲିପି ଆଖିରେ ଲୁହ । ସେ ତ କାନ୍ଦିବା ଭୁଲିଯାଇଥିଲା । ଧନ୍ୟବାଦ ରାଜେଶ ମତେ କନ୍ଦେଇ ଦେଇ ହୃଦୟଟା କୁ ହାଲୁକା କରିଦେଲ । ଜୀବନ ତା ମିଉଜିକ ପ୍ଲେୟାର ନୁହଁ ଯେ ନିଜ ଇଚ୍ଛାରେ ଗୀତ ଶୁଣିବ , ଜୀବନ ତା ଗୋଟେ ରେଡ଼ିଓ ଯାହା ଆସୁଛି ସେଇଥିରେ ଖୁସି ହେବାକୁ ହୁଏ ।

ଯାଅ , ଜଲ୍ଦି ତୁମ ସଭ୍ୟ ସମାଜକୁ ଫେରିଯାଅ , ସକାଳ ହୋଇଗଲେ କେହି ତୁମକୁ ମୋ ସହିତ ଦେଖିଦେଲେ , ତୁମ ଇଜ୍ଜତ ଚାଲିଯିବ । ତୁମେ ଆଉ ତୁମର ଏ ସଭ୍ୟ ସମାଜ ମତେ ବେଶ୍ୟା ବୋଲି ଭାବି ଖୁସି ହେଉଥାଉ । ମୁଁ ଛାତି ବାଡେଇ କହୁଛି ମୁଁ ନାଚବାଲି ଆଉ ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ ଗର୍ବିତ ।

- କ୍ଷୀରୋଦ ବିହାରୀ ବିଶ୍ୱାଳ

ଜିଲ୍ଲା ମୁଖ୍ୟ ଚିକିତ୍ସାଳୟ

ସୁବର୍ଣ୍ଣପୁର

୯୪୩୯୯୮୭୬୭୫