ଆତ୍ମାର ପ୍ରତିଶୋଧ

ଅରବିନ୍ଦ ରଥ

ରେଳ ଧାରଣା ଉପରେ ନିଜକୁ ଆବିଷ୍କାର କଲା ଜଗା। ମୁଣ୍ଡରୁ ଝରି ଆସୁଥିବା ରକ୍ତ ଆଖି ପାଖରେ ଜମାଟ ବାନ୍ଧି ଦେଇଛି। ଠିକ୍ ରେ ଆଖି ଖୋଲିହେଉନି। କିନ୍ତୁ ସେ ଏଠିକୁ ଆସିଲା କେମିତି। ହାତ ଗୋଡ ହଲେଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲା, ମାତ୍ର ଏ କଣ? ତା ହାତ ଗୋଡ ନିସ୍ତେଜ ହୋଇଯାଇଛି। ହଲିବାର ବି ଜୁ ନାହିଁ। ଅଳ୍ପ ଦୂରରେ ରେଳ ଷ୍ଟେସନ। ରେଳଗାଡି ଇଞ୍ଜିନର କର୍କଶ ଶବ୍ଦ ସ୍ପଷ୍ଟ ଶୁଭୁଛି। ସେ ଏତିକି ତ ଜାଣି ସାରିଥିଲା, ଯଦି କିଛି ସମୟ ଭିତରେ ଉଦ୍ଧାର ନ ପାଏ ତେବେ ତାର ବିଶାଳ ବପୁବନ୍ତ ଶରୀରଟା ପରିବର୍ତ୍ତିତ ହେବ ଏକ ମାଂସ ପିଣ୍ଡୁଳାରେ। ଗଁ ଗଁ ଶବ୍ଦ କରି ଚିତ୍କାର କରିବାକୁ ଲାଗିଲା। କିନ୍ତୁ ସେ ପାଟି ବି କରିପାରୁନି। ସେ ଦେଖିଲା ରେଳ ଧାରଣାରୁ ଅଳ୍ପ ଦୂରରେ ଛିଡା ହୋଇଛି ଏକ ଛାୟାମୂର୍ତ୍ତି। ଦେଖିଲେ ଲାଗୁଛି ବାର ତେର ବର୍ଷର ଝିଅ । ସେ ଝିଅଟି ତା ଆଡକୁ ଏକ ଲୟରେ ଚାହିଁଛି। ଆଖିରେ ପ୍ରତିଶୋଧର ବହ୍ନି। ମୁଣ୍ଡ ଗୋଳମାଳ ହୋଇଯାଉଥିଲା ତାର। ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖୁଛି ନା ବାସ୍ତବରେ ସବୁ ଘଟି ଯାଉଛି ଜାଣି ନ ପାରି କେବଳ ଭାଗ୍ଯକୁ ନିନ୍ଦିବାରେ ଲାଗିଲା। ସେତିକି ବେଳେ ସେ ଅନୁଭବ କଲା ରେଳ ଧାରଣାରେ କମ୍ପନ। ତେବେ କଣ ଷ୍ଟେସନରୁ ଟ୍ରେନ ଛାଡିଲା? ତା ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିବାକୁ ଅତିି ବେଶିରେ ଦଶ ମିନିଟ ଲାଗିବ, ଆଉ ତା ଜୀବନଟା ଶେଷ ହୋଇଯିବ? ସେତିକିବେଳେ ସେ ଝିଅଟି ତା ଆଡକୁ ଚାହିଁ ହସିବା ଆରମ୍ଭ କଲା।

xxxxxxxx

ଜଗାକୁ ସେ ସହରରେ କିଏ ବା ନ ଜାଣେ। ଛଅଫୁଟ୍ ପାଖାପାଖି ଉଚ୍ଚତା, ବେଶ୍ ହୃଷ୍ଟପୃଷ୍ଟ ଚେହେରା। ମୋଟା ନିଶ ସାଙ୍ଗକୁ ପଠାଣ ଭଙ୍ଗୀର ଦାଢିରେ ମୁହଁ ଆହୁରି ରୁକ୍ଷ ଦିଶୁଥିଲା। ଚବିଶ୍ ଘଣ୍ଟା ମଦ ନିଶାରେ ଚୁର ଥିବା ଜଗାର ନାଲିଆ ଆଖିରେ କୃରତା ଫୁଟି ଉଠୁଥିଲା। ବେକରେ ବାଘନଖୀ ଲକେଟ୍ ସାଙ୍ଗକୁ ହାତରେ ପିତ୍ତଳ କଡା ତା ଚରିତ୍ରକୁ ଆହୁରି ଭୟାନକ କରିଦେଉଥିଲା। ଚଉଡା ଛାତିରେ କେତେଟା ବଡ କଟା ଦାଗ ତା ବ୍ଯକ୍ତିତ୍ବକୁ କରି ଦେଉଥିଲା ଅଧିକ ରହସ୍ଯମୟ। ଜଗତ ଯାକର ଯେତକ ଦୁଇ ନମ୍ବରି କାମ, ସବୁଥିରେ ବେଶ୍ ନାମ କମେଇ ସାରିଥିଲା ଖୁବ କମ ଦିନ ଭିତରେ। ହତ୍ଯା, ଚୋରି, ରାହାଜାନୀ ଓ ଡକାୟତି କରି ସେ କେତେଥର ଯେ ଜେଲ ଯାଇଛି ତାର ହିସାବ ନାହିଁ, ତଥାପି ବାଟକୁ ଆସିନି । ମଣିଷ ମାରିବାଟା ତା ପାଇଁ ନିହାତି ସାଧାରଣ କଥା। କିଛି ଦିନ ତଳେ ଜଣେ ଲୋକ ପାଖରୁ ଟଙ୍କାଭର୍ତ୍ତି ବ୍ଯାଗ ଟାଣିବା ବେଳକୁ ସେ ପ୍ରତିରୋଧ କଲା ବୋଲି ବିଚ୍ ରାସ୍ତାରେ ଗଳାକାଟି ଦେଲା। କେବଳ ସେତିକି ନୁହଁ, ଅଳ୍ପଦିନ ତଳେ ଅବସର ଗ୍ରହଣ କରିଥିବା ସରକାରୀ କର୍ମଚାରୀ ମହାନ୍ତି ବାବୁଙ୍କ ଘରୁ ସେଦିନ ରାତିରେ ଚୋରୀ କରିବା ପାଇଁ ପଶିଥିଲା ଜଗା। ପାଖାପାଖି ଚାରିଲକ୍ଷ ଟଙ୍କା ପାଇଥିଲେ ମହାନ୍ତିବାବୁ ସରକାର ଠାରୁ ଅବସର ଗ୍ରହଣ କରିବା ପରେ। ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଝିଅ ବାହାଘର ବୋଲି ଟଙ୍କା ଘର ଆଲମାରୀରେ ଥିଲା। ସେତକ ଜବରଦସ୍ତି ନେଲା ବେଳକୁ ବୁଢାବୁଢୀ କେତେ ନେହୁରା ହେଲେ। ଟଙ୍କା ନ ଦେଲେ ଝିଅ ବାହାଘର ହୋଇପାରିବନି। ତାଙ୍କ ମାନ ଇଜ୍ଜତ ସବୁ ଯିବ। ଟିକେ ବି ଦୟା ଆସିଲାନି ଜଗା ମନରେ। ବରଂ ସେମାନେ ବେଶୀ ପାଟିକଲେ ବୋଲି ଦୁଇ ଜଣ ଯାକର ବେକ କାଟିଦେଲା ଓ ଗାଧୁଆ ଘରେ ଶବ ଲୁଚାଇ ଟଙ୍କା ଧରି ଫେରାର ହୋଇଗଲା। ମାନବରୂପୀ ପିଶାଚ ପାଲଟି ସାରିଥିଲା ସେ। ସେଦିନ ପ୍ଲାଟଫର୍ମରେ ଜଣେ ମହିଳା ତାଙ୍କ ଛଅ ମାସର ଶିଶୁକୁ ଧରି ଟ୍ରେନରେ ଚଢିବା ସମୟରେ ଜଗା ହାବୁଡରେ ପଡିଗଲେ। ତାଙ୍କ ବେକରେ ଥିଲା ଏକ ସୁନା ଚେନ ଯାହା ଛଡାଇବା ସମୟରେ ସେ ଜୋରରେ ପାଟି କଲେ। ଆଗପଛ ବିଚାର ନକରି ସେ ମାଆ ଓ ଶିଶୁକୁ ଠେଲି ଦେଲା ଟ୍ରେନ୍ ଲାଇନକୁ ଓ ଚେନ ଧରି ଫେରାର ହୋଇଗଲା। ଘଟଣା କଣ ବୁଝିବା ବେଳକୁ ସେ ନାରୀ ଓ ପିଲାଟିର ଖଣ୍ଡବିଖଣ୍ଡିତ ଶବ ପଡିଥିଲା ରେଳଲାଇନରେ। ସମସ୍ତେ ଭାବିଲେ ବୋଧେ ଗୋଡ ଖସିଗଲା ସେମାନଙ୍କର। କିନ୍ତୁ କେହି ଜାଣି ପାରିଲେନି ଅସଲ ଘଟଣାଟା। ଜଗା ଭାଗ୍ଯ ଏତେ ଟାଣ ଯେ ସବୁ ମାମଲାରୁ ଖଲାସ ହୋଇଛି। ଟଙ୍କାର ଲୋଭରେ ସେ ଏମିତି ମତୁଆଲା ହୋଇଯାଇଥିଲା ଯେ ଭଲମନ୍ଦ ବିଚାର କରିବାର ଶକ୍ତି ହରେଇ ସାରିଥିଲା। ତାକୁ ଆକଟ କରିବ କିଏ? ଜଗା ସଦାବେଳେ କହିବୁଲେ ଯେ ତା ପାଟି ଅପେକ୍ଷା ଭୁଜାଲି ବେଶି କଥା କୁହେ। କଥା ଟା ବି ମିଛ ନୁହଁ, ନିହାତି ଛୋଟ କଥାରେ ବି ଭୀଷଣ ରାଗିଯାଏ ସେ ଓ କିଛି ନା କିଛି କରି ବସେ। ଲୋକମାନେ କୁହନ୍ତି ଜଗା ଆଗରୁ ଏମିତି ନ ଥିଲା। ସେ ବି ଅନ୍ଯମାନଙ୍କ ପରି ବିତାଉଥିଲା ସାଧାରଣ ଜୀବନ। ବାହା ହୋଇ ଘରସଂସାର କରିଥିଲା। ତାର ଗୋଟେ ସାନ ଝିଅ ବି ଥିଲା। ମାତ୍ର ଏ ସହରକୁ ଆସିବା ପରେ ତା ସ୍ତ୍ରୀ ଆଉ ଜଣେ ଲୋକ ସହ ଫେରାର ହୋଇଗଲା ଓ ଯିବା ପୂର୍ବରୁ ତା କୁନି ଝିଅଟିକୁ ବିଷ ଦେଇ ମାରିଦେଲା। ସେଦିନ ଠାରୁ ଜଗା ପାଲଟି ଯାଇଥିଲା ନରପିଶାଚ। ଖୋଜି ବୁଲିଲା ତା ସ୍ତ୍ରୀ ଓ ତା ପ୍ରେମୀକୁ ଓ ନିର୍ମମ ଭାବରେ ହତ୍ଯା କରି ପ୍ରତିଶୋଧ ନେଲା। ତା ପର ଠାରୁ ତା ଚରିତ୍ରରେ ହେଲା ଅଭୂତପୂର୍ବ ପରିବର୍ତ୍ତନ। ରକ୍ତହୋଲିର ରଙ୍ଗରେ ଏମିତି ରଙ୍ଗେଇ ହୋଇ ସାରିଥିଲା ଯେ ତା ଭିତରର ଭଲ ମଣିଷଟା ବି ସଦା ବେଳେ ଚାହିଁଲା ରକ୍ତର ଭୋଗ। ସହରକୁ ନୂଆ ଆସିଥିବା ଇଞ୍ଜିନିୟର ଦମ୍ପତିଙ୍କୁ ହତ୍ଯା କରି ସବୁକିଛି ଲୁଟି ନେଲା ପରେ, ଆତ୍ମ ଗୋପନ କରିବାକୁ ମୁମ୍ବାଇ ପଳାଇଥିଲା କିଛି ଦିନ। ସେ ମୁମ୍ବାଇ ସହରରୁ ଫେରିଲା ପରେ ବେଶି ଉତ୍ପାତ ହେବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରିଛି। ଶୁଣିବା କଥା ସେ ଏବେ ଝିଅ ଚାଲାଣରେ ମାତିଛି। ରାସ୍ତାଘାଟରୁ ଝିଅ ମାନଙ୍କୁ ହରଣଚାଳ କରି ବିକ୍ରି କରୁଛି ଦଲାଲ ମାନଙ୍କୁ । ବେଶ୍ ମୋଟା ରକମର ପଇସା ବି ମିଳୁଛି ଓ ପୋଲିସ ହାତରେ ଧରା ପଡିବାର ଭୟ ବି କମ। ସେଦିନ.... – ଆରେ ମାମା, ତୁମ ମମି ମୋତେ ପଠେଇଛନ୍ତି ତୁମକୁ ଘରକୁ ନେବା ପାଇଁ। ତୁମକୁ ଦେବା ପାଇଁ ଚକୋଲେଟ୍ ଟେ ବି ଦେଇଛନ୍ତି। କହିଛନ୍ତି ଝିଅକୁ ଜଲଦି ଘରକୁ ଆଣିବ, କିଛି ଜରୁରୀ କାମ ଅଛି। --- କିନ୍ତୁ ଅଙ୍କଲ୍ ତୁମେ କିଏ, ମୁଁ ତ ତୁମକୁ ଜାଣିନି। କାଇଁ ମମି ମୋତେ କିଛି କହିନି। କିଛି ସମୟ ଭାବିଲା ଝିଅଟି। ହଠାତ୍ ହସିହସି କହିଲା ଯେ, ଆରେ ହଁ ଆଜି ମୋ ଜନ୍ମଦିନ ଅଛି ,ସେଥିପାଇଁ ବୋଧେ ମମି ଡାକିଥିବେ । ଆଜି ତ ମୋ ପାଇଁ ଗୋଟେ ବଡ କେକ୍ ର ଅର୍ଡର ଦିଆ ଯାଇଛି। ସଂନ୍ଧ୍ଯା ବେଳେ ମୋ ସାଙ୍ଗ ମାନେ ବି ଆସିବେ। ଘରେ ପାର୍ଟି ହେବ। କହିଲା ବେଳକୁ ଝିଅଟିର ଆଖିରେ ଦିଶୁଥିଲା ଖୁସିର ଝଲକ। ସେ ଉତ୍ସାହିତ ଜଣା ପଡୁଥିଲା। --- ତୁମେ ଟିକେ ଅପେକ୍ଷା କର ଅଙ୍କଲ, ମୁଁ ସାଙ୍ଗେସାଙ୍ଗେ ବ୍ଯାଗ ଧରି ଆସୁଛି। ଜଗା ମୁହଁରେ ପିଶାଚର ହସ। ତା ପାଇଁ ଆଉ ଗୋଟେ ଶିକାର ତୟାର । ସ୍କୁଲ ଠାରୁ ଅଳ୍ପ ଦୂରରେ ଭ୍ଯାନ୍ ଟି ଠିଆ କରିଛି। ସେଇଥିରେ ନେଇଯିବ ଝିଅ ଟିକୁ। ଦଲାଲ ହାତରେ ଟେକି ଦେଇ ନିଜ ପ୍ରାପ୍ଯ ପାଇଗଲା ପରେ କାମ ତମାମ। – ଚାଲ ଯିବା ଅଙ୍କଲ। ମୁଁ ଆସିଗଲି, ଜଲଦି ଚାଲ। ଆଜି ମୁଁ କେତେ ମଜା କରିବି। ତୁମେ ବି ମୋ ଜନ୍ମଦିନକୁ ଆସିବ ଅଙ୍କଲ। ବହୁତ୍ ମଜା ହେବ। କେମିତି କେଜାଣି ବହୁତ କମ ସମୟ ଭିତରେ ଝିଅଟି ଜଗାକୁ ବିଶ୍ବାସ କରିଯାଇଥିଲା। ବୋଧହୁଏ ଜନ୍ମଦିନ ପାଳିବାର ଖୁସିରେ ସେ ଭୁଲି ଯାଇଥିଲା ସବୁ। – ସେଇଠି ଗାଡି ଅଛି। ତୁମେ ସେଠିକୁ ଚାଲ । ଆଜି ତୁମ ଜନ୍ମଦିନ ନା। ଆଉ ଗୋଟେ ଚକୋଲେଟ୍ ମୋ ତରଫରୁ ନିଅ। ଭାରି ସ୍ପେଶାଲ ଚକୋଲେଟ୍। ଥରେ ଖାଇଲେ ପାଟିରୁ ଛାଡିବନି। ଝିଅଟି ଚକୋଲେଟ୍ ନେଇ ଖାଇବାରେ ଲାଗିଲା। – ମୋ ମୁଣ୍ଡଟା କେମିତି କେମିତି ଲାଗୁଛି ଅଙ୍କଲ୍। ଚାରିଆଡ ଘୁରିବା ପରି ଦିଶୁଛି। ମୋତେ ଜଲଦି ଘରକୁ ନେଇ ଚାଲ। --- ବ୍ଯସ୍ତ ହୁଅନି ଯମା। ତୁମେ ସ୍କୁଲରୁ ପାଠ ପଢି ଆସିଲ ବୋଲି ସେମିତି ଲାଗୁଛି। ଆରାମରେ ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ଟିକେ ଶୋଇପଡ। ଆମେ ପନ୍ଦର ମିନିଟ୍ ରେ ଘରେ ପହଞ୍ଚିଯିବା। ଜଗା ଏମିତିି ହିଁ ଚାଲାଣ କରେ ଝିଅ ମାନଙ୍କୁ। ସେମାନଙ୍କୁ ବେହୋସ୍ କରି ଗାଡିରେ ଶୁଏଇ ଦେଇ ଅତି ଆରାମରେ ପହଞ୍ଚାଇ ଦିଏ ଦଲାଲ ପାଖରେ। କେହି ସନ୍ଦେହ କରିବାର ପ୍ରଶ୍ନ ବି ଉଠୁନି। ଯଦି କେତେ ବେଳେ କିଏ ପଚାରିଦିଏ, ଅତି ସହଜ ଭାବରେ ଉତ୍ତର ଦିଏ ଯେ ତା ଝିଅର ଦେହ ଖରାପ। ଡାକ୍ତରଖାନାକୁ ନେଇ ଯାଉଛି। ଗାଡିର ପଛ ସିଟ୍ ରେ ଶୋଇ ରହିଛି ଝିଅଟି। ଗାଡି ଯାଇ ପହଞ୍ଚିଲା ଦଲାଲ ଘର ପାଖରେ। --- ଆରେ ଜଗା ଏ କଣ? ଏତେ ସାନ ପିଲାଟାକୁ ଟେକି ଆଣିଛ ଯେ। ୟାକୁ ନେଇ ମୁଁ କାହାକୁ ବିକିବି। ଏତେ ଦିନ କାମ କଲଣି , ତା ପରେ ବି ଏମିତି ଭୁଲ କରୁଛ। ଯଥା ଶିଘ୍ର ନେଇ ତାକୁ ଛାଡିଦିଅ ଯେଉଁଠୁ ଆଣିଥିଲ। କିଛି କାମରେ ଆସିବନି ସେ। --- କିନ୍ତୁ..... – ଦେଖ ଜଗା, ଯୁକ୍ତି କରି ଲାଭ ନାହିଁ। ଯାହା କହିିଲି ସେଇଆ କର। ଏବେ ତୁମେ ଆସିପାର। ବିରକ୍ତିରେ ଚିହିଁକି ଉଠିଲା ଜଗା। ବେକାରଟାରେ ଆଜି ତା ଦିନଟା ବରବାଦ ହୋଇଗଲା। ଝିଅଟାକୁ ଏବେ ଛାଡିବ କେମିତି। ସେ ତ ଜଗାର ମୁହଁ ଦେଖି ଦେଇଛି। ଯଦି କାହା ଆଗରେ କହି ଦେବ ତେବେ କଥା ସରଯିବ। ଆଉ କିଛି ସମୟ ଭିତରେ ତାର ହୋସ୍ ଆସିଯିବ। ତା ପରେ କଣ କରିବ ସେ। --- ଅଙ୍କଲ୍....ଅଙ୍କଲ୍ ମୋତେ ଏମିତି ବାନ୍ଧିଦେଇଛ କଣ ପାଇଁ? ମୁଁ କଣ ଦୋଷ କଲି ତୁମର। ଆଜି ମୋ ଜନ୍ମଦିନ। ଦୟାକର ମୋ ଉପରେ, ମୋତେ ମୋ ମମି ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ନେଇଚାଲ ପ୍ଲିଜ୍। ଆଜି ଆମ ଘରେ ପାର୍ଟି ଅଛି। ମୋ ସାଙ୍ଗମାନେ ଆସିବେ। ମୁଁ ଘରେ ନ ପହଞ୍ଚିଲେ ମମି ବାବା କେତେ କାନ୍ଦିବେ। ତୁମେ ମୋତେ ମିଛ କଥା କହି ତୁମ ସାଙ୍ଗରେ ଆଣିଲ ଭାରି। ତୁମକୁ ଭଗବାନ ଦଣ୍ଡଦେବେ। ଅନବରତ କହି ଚାଲିଥିଲା ସେ ସାନ ଝିଅଟି। କିନ୍ତୁ ଜଗା ଥିଲା ପୁରୁଣା ଦାଗୀ। ତା ଉପରେ ଏସବୁ କଥାର କିଛି ପ୍ରଭାବ ପଡୁ ନଥିଲା। କିନ୍ତୁ ଝିଅଟି ବେଳକୁ ବେଳ ବେଶି କାନ୍ଦିବାରେ ଲାଗିଲା ଓ ଛାଟିପିଟି ହେଲା। ମମି ବାବା ମୋତେ ବଞ୍ଚାଅ ବୋଲି ରାହା ଧରି କାନ୍ଦିଲା। --- ଜମା ବେଶି ପାଟି କରନା। ନୋହିଲେ ତୋତେ ମାରିଦେବି। କିନ୍ତୁ ସାନ ପିଲାଟା କଣ ବା ବୁଝିବ। ସେ ସେମିତି ରାହା ଧରିକାନ୍ଦିବାରେ ଲାଗିଲା। ଜଗା ମନରେ ଭୟ ପଶିଗଲା। ଯଦି ବାଟରେ ପୋଲିସ ହାବୁଡରେ ପଡିଯିବ ସବୁ କଥା ସରିଯିବ। ବାକିତକ ଜୀବନ ଜେଲରେ ସଢିବାକୁ ପଡିବ। ତାକୁ କିଛି ଗୋଟେ କରି ଝିଅଟିର ପାଟି ବନ୍ଦ କରିବାକୁ ହେବ। ତାକୁ ଘରେ ନେଇ ଛାଡିବ, ବାଘ ମୁହଁରେ ହାତ ପୁରେଇବା ସହ ସମାନ। ତେଣୁ ଶେଷ କରିଦେବାଟା ହିଁ ବୁଦ୍ଧିମାନର କାମ ହେବ। ଆଗରେ ଦେଖିଲା ରେଳ ଫାଟକ ପଡିଛି। ଗାଡି ମାନଙ୍କର ଲମ୍ବା ଲାଇନ ଲାଗିଛି। ଟିକେ ଦୂରରେ ଠିଆ ହେଲା। ଫାଟକ ଖୋଲି ସବୁ ଗାଡି ଯାଇ ସାରିଲା ପରେ ଆଗକୁ ବଢିଲା, କିନ୍ତୁ ତା ଗାଡି ରେଳ ଧାରଣାର ପାଖରେ ଥିବା ସରୁ ରାସ୍ତାରେ ଆଗେଇବାରେ ଲାଗିଲା। --- ମୋତେ କୁଆଡେ ନେଇ ଯାଉଛ। ପ୍ଲିଜ୍ ମୋତେ ଛାଡି ଦିଅ। ତୁମକୁ ଭଗବାନଙ୍କ ରାଣ। ମୁଁ କାହାକୁ କିଛି କହିବିନି। ଦୟାକର ମୋ ଉପରେ। ମୋତେ ଛାଡିଦିଅ। ନେହୁରା ହୋଇ କାନ୍ଦୁଛି ଝିଅଟି। ଜଗା ଥରେ ପଛକୁ ଚାହିଁ ନେଲା। ତା ପଛରେ କେହି ଆସୁ ନାହାଁନ୍ତି ତ? ଝିଅର ମୁହଁଟି କାନ୍ଦିକାନ୍ଦି ଫୁଲି ଯାଇଛି। ହାତଗୋଡ ଛାଟିବା ଫଳରେ ଦଉଡି ବନ୍ଧାଯାଗା ଠାଏ ଠାଏ କଟି ଯାଇଛି। ସ୍କୁଲ ଡ୍ରେସ୍ ଟା ବି ଲୋଚାକୋଚା ହୋଇ ଯାଇଛି। ଜଗା ଭଲ କି ନିରେଖି ଦେଖିଲା ସେ ଝିଅର ଦୁଇ ଆଖିକୁ। ସତରେ ନୀରିହ ପିଲାଟାକୁ ଆଣିଲା ଭାରି। ତା ଅଜାଣତରେ ମନ ଭିତରେ ଆସିଗଲା ତାର କୁନି ଝିଅର କଥା। ଯଦିି ତା ଝିଅ ବଞ୍ଚିଥାନ୍ତା ଏତିକି ବଡ ହୋଇଥାନ୍ତା। ତା ଝିଅ ପାଖରେ ଥିଲେ ସେ କଣ ଏମିତି ପାପ ରାସ୍ତାରେ ଚାଲୁଥାନ୍ତା? ନିଜ ଭାବନାକୁ ସଞ୍ଜତ କରିନେଲା ଜଗା। ସେ ଭଲରେ ଜାଣିଥିଲା ଭଲପାଇବା ଏମିତି ଗୋଟେ ଅସ୍ତ୍ର ଯାହା ତା ଭିତରର ପଶୁକୁ କାବୁ କରିଦେଇପାରେ। କିନ୍ତୁ ସେ ଜମା ବି ଚାହିଁ ନଥିଲା ସେମିତି କିଛ ହେଉ ବୋଲି। ରେଳ ଧାରଣା ପାଖରେ ଗାଡି ରଖିଲା। ଝିଅଟିକୁ ସେଇ ଅବସ୍ଥାରେ ଟେକି ଆଣିଲା। --- କଣ କରିବ ମୋତେ କୁହ? ମୋତେ କଣ ତୁମେ ମାରି ଦେବ ନା କଣ? ମୋତେ ଛାଡି ଦିଅ, ମୁଁ କାହାକୁ କିଛି କହିବିନି। ଆଜି ମୋ ଜନ୍ମ ଦିନ ଅଛି। ପ୍ଲିଜ...... ଭଗବାନ ରକ୍ଷା କର ମୋତେ। ମୋତେ ମାରିଦେଲେ ମୋ ମମି ବାବା କାନ୍ଦିକାନ୍ଦି ମରିଯିବେ। ସେମାନେ ମୋତେ ବହୁତ ଭଲ ପାଆନ୍ତି। ପାଗଳ ହୋଇଯିବେ ସେମାନେ। ତୁମେ ବହୁତ୍ ଖରାପଲୋକ। ଗୋଟେ ଥର ମୋତେ ଛାଡି ଦିଅ, ମୁଁ ମୋ ଘରକୁ ଯିବି। ବାବା ମମି ବହୁତ୍ ମନେ ପଡୁଛନ୍ତି। କଣ ମୁଁ ଆଉ ତାଙ୍କୁ ଜମା ବି ଦେଖି ପାରିବିନି? ଝିଅଟି ଅତି ବିକଳ ହୋଇ କାନ୍ଦୁଥାଏ। କିନ୍ତୁ ଜଗା ସେତେ ବେଳକୁ ପିଶାଚ ପାଲଟି ଯାଇଥାଏ। ତା କାନରେ କିଛି ପଡୁ ନ ଥାଏ। ଝିଅଟିର ବିକଳ କାନ୍ଦ ଶୁଣି ସେ ଦୟା ଦେଖେଇବ କଣ, ହସିବାରେ ଲାଗିଲା । – ଶୁଣ୍ ଝିଅ। ସବୁ ସେଇ ଭାଗ୍ଯର ଖେଳ । ତୋ ଭାଗ୍ଯରେ ଲେଖାଥିଲା ଯେ ଜନ୍ମଦିନରେ ତୁ ମରିବୁ। କିଏ କଣ ବା କରିପାରିବ। ଏବେ ତୋ ପାଇଁ ଭଗବାନ ବି ମୁଁ , ଆଉ ଯମ ବି ମୁଁ। ଯେତେ କାନ୍ଦିଲେ ବିି ଜଗା ତୋତେ ଛାଡିବନି। ତୋତେ ମରିବାକୁ ହେବ। କଣ ହେଲା କେଜାଣି ଝିଅଟି ଚୁପ୍ ହୋଇଗଲା। ବୋଧେ ସେ ଜାଣି ସାରିଥିଲା ତା ଜୀବନ ଖୁବ କମ ସମୟରେ ଶେଷ ହେବାକୁ ଯାଇଛି। ଜଗା କାନରେ ଖାଲି ଏତିକି ପଡିଲା --- ମୁଁ ଫେରିବି, ନିହାତି ଫେରିବି। ତୁମେ ମାନେ ମନ ଦୁଃଖ କରିବନି ବାବା ମମି,ମୁଁ ପୁଣି ଆସିବି। ଜଗାକୁ ସାଧାରଣ ଲାଗିଲା ଝିଅଟିର କଥା। ମରଣକୁ ଏତେ ପାଖରେ ଦେଖିଲେ ମଣିଷ ଏମିତି ବାଚାଳ ପରି ହେବା ସ୍ବାଭାବିକ। ଡେରି ନ କରି ଝିଅଟିକୁ ନେଇ ଶୁଆଇଦେଲା ରେଳ ଧାରଣା ଉପରେ। --- ବୋଧେ ଏକ୍ସପ୍ରେସ୍ ଟ୍ରେନ୍ ଆସୁଛି। ଝିଅଟିର କାମ ଖୁବ କମ୍ ସମୟ ଭିତରେ ସରିଯିବ। ବେଶି କଷ୍ଟ ପାଇବନି। ଗୋଟେ ସେକେଣ୍ଡରେ ଶରୀରଟା ଖିନ୍ ଭିନ ହୋଇ ଯିବ। ଆଜି ଦିନଟା ଖରାପରେ ଗଲା। ଏ କାମ ସାରି ଘରକୁ ଯାଇ ଭଲରେ ଗାଧେଇ ଶୋଇ ପଡିଲେ ଟିକେ ଭଲ ଲାଗିବ। ମନେମନେ ଗୁଣୁଗୁଣୁ ହୋଇ କହିଲା ଜଗା। --- ଅଙ୍କଲ୍ ଟିକେ ଦୟାକର ମୋ ଉପରେ। ମୁଁ ତୁମର କିଛିି କ୍ଷତି କରିନି, କାହାର ବି କ୍ଷତି କରିନି। କଣ ପାଇଁ ମୋତେ ଏମିତି କରୁଛ। ମୁଁ ଯଦି ତୁମ ଝିଅ ହୋଇଥାଆନ୍ତି ତେବେ କଣ ମୋତେ ଏମିତି କରିଥାଆନ୍ତ? କାହାକୁ କିଛି ବି କହିବିନି ତୁମ ବିଷୟରେ। ମୋତେ ଛାଡି ଦିଅନା ପ୍ଲିଜ୍ …..। ମୋତେ ଭୀଷଣ ଡର ଲାଗୁଛି ଅଙ୍କଲ। ମୋତେ ଟିକେ ଧରିଦିଅ। ମୋ ଉପରେ କଣ ଟ୍ରେନ୍ ଚଢିଯିବ? ମୋତେ କଣ ଏମିତି ମାରିଦେବ ତୁମେ? ଝିଅଟି ଅନବରତ ପାଟି କରିଚାଲିଥିଲା। କିନ୍ତୁ ଜଗା.....ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ବିହୀନ ହୋଇ ଏକ ଲୟରେ ଚାହିଁଥିଲା ସେ ଝିଅକୁ । – ତୁ ଯେତେ ପାଟିକଲେ ବି କିଛି ହେବନି। ଚୁପ୍ ଚାପ ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ଶୋଇପଡ। କିଛି ସମୟପରେ ତୁ ମୁକ୍ତି ପାଇଯିବୁ। ଟ୍ରେନ୍ ଯାଇ ସାରିଲାଣି। ରେଳ ଧାରଣାସାରା ପଡିରହିଛି ମାଂସଖଣ୍ଡ ଓ ରକ୍ତ। ଜଗା ମୁହଁରେ ହାତ ମାରିଲା। ମୁହଁରେ ତାର ପଡିଛି ରକ୍ତର ଛିଟା ଓ ଦେହରେ ମାଂସର ସାନ ଟୁକୁରା ସବୁ। ତାକୁ ଭୀଷଣ ବାନ୍ତି ଲାଗିଲା। ସେ ଜାଗାରେ ଆଉ ରହିବା ସମ୍ଭବ ନୁହଁ। ଗାଡି ଷ୍ଟାର୍ଟ କରି ଏକ ମୁହାଁ ହୋଇ ଘରକୁ ଫେରି ଆସିଲା। ଆଇନା ଆଗରେ ଦେଖିନେଲା ନିଜ ମୁହଁକୁ। ଇସ୍ କି ବିଭତ୍ସ ଦିଶୁଛି। ସାବୁନ ଘଷି ମୁହଁରୁ ରକ୍ତ ଦାଗ ସଫା କଲା। ତାକୁ ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ ଲାଗିଲା ଯେତେ ଧୋଇଲେ ବି ସେ ରକ୍ତ ଦାଗ ମୁହଁରୁ ଛାଡୁନି। ବୋଧେ ରକ୍ତଛିଟା ତା ଶରୀରକୁ ଭେଦ କରି ଆତ୍ମା ଉପରେ ପଡି ସାରିଥିଲା। ଭଲରେ ସଫା କଲା ପରେ ବି ତାକୁ ଲାଗୁଥିଲା ଗାଲ ଉପରେ ଆସ୍ତରଣ ଜମାଇ ସାରିଛି ସେ ଝିଅର ରକ୍ତ। ସକାଳେ ଖବର କାଗଜରେ ଆଖି ବୁଲେଇଲା ବେଳକୁ ଦେଖିଲା ବଡ ଅକ୍ଷରରେ ଲେଖା ଯାଇଛି “ରେଳ ଧାରଣାରୁ ବାର ବର୍ଷ ଝିଅର ଖଣ୍ଡବିଖଣ୍ଡିତ ଶବ ଉଦ୍ଧାର, ହତ୍ଯା ନା ଆତ୍ମହତ୍ଯା” । ମନେମନେ ହସିଲା ଜଗା। ସେ ଭଲରେ ଜାଣିଛି ଯେ, ଏମିତି ଘଟଣାରେ ପ୍ରମାଣ ଯୋଗାଡ କରିବା ଏତେ ସହଜ ନୁହଁ। ତାପରେ ସେ ଝିଅଟି ଟ୍ରେନ୍ ରେ କଟିବା ପରେ ଏକ ମାଂସ ବୁଜୁଳାରେ ପରିବର୍ତ୍ତିତ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା। ତେଣୁ ପ୍ରମାଣ ପାଇବାର ସବୁ ବାଟ ବନ୍ଦ କହିଲେ ଭୁଲ ହେବନି। ଯାହା ହେଉ ତା ବୁଦ୍ଧି ବଳରେ ଗୋଟେ ବିରାଟ ବିପଦରୁ ଉଦ୍ଧାର ପାଇଗଲା। ଏମିତି କିଛି ଦିନ ବିତି ଗଲା। ଦିନେ ରାତିରେ ଜଗା ଖଟ ଉପରେ ଗଡପଡ ହେଉଥିଲା। ଭୋଲଟେଜ୍ କମ ଥିବା କାରଣରୁ ଫ୍ଯାନ ବି ଠିକରେ ବୁଲୁନି। ଗରମରେ ଜୀବନ ଛାଡି ଯାଉଛି। ରାତି ପାଖାପାଖି ଗୋଟାଏ ହେବ। କାହାର ଚାପା ହସରେ ତା କାନରେ ବାଜିଲା। ତାକୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ଶୁଭିଲା କିଏ ଜଣେ ହସୁଛି। କିନ୍ତୁ ସେ ରହୁଥିବା ଘରେ ତ ଆଉ କେହି ନାହାଁନ୍ତି। ହସୁଛି କିଏ? କେବଳ ହସୁନି, ତାକୁ ଲାଗିଲା ତରତର ହୋଇ ଘର ଭିତରେ କିଏ ଜଣେ ଚାଲୁଛି। – କିଏ ସେ। ଆରେ କିଏ ହସୁଛ କହୁନ କଣ ପାଇଁ? ଅଚାନକ ଘରଟା ଥଣ୍ଡା ଲାଗିଲା। ସତେ ଯେମିତି ଥଣ୍ଡା ପବନ ବୋହିବା ଆରମ୍ଭ ହେଲା। --- କିଏ ସେଠି ଛିଡା ହୋଇଛି? ଘରକୁ ପଶିଲା କେମିତି। ରାଗରେ ଜର୍ଜରିତ ହୋଇ ଖଟ ଉପରୁ ଉଠିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲା ଜଗା। କିନ୍ତୁ ତା ହାତ ଗୋଡ ହଲୁନି। ଯେତେ ପାଟି କଲେ ବି ପାଟିରୁ କଥା ବାହାରୁନି । ଖଟ ପାଖକୁ ଲାଗି ଛିଡା ହୋଇଛି ଏକ ଛାୟାମୂର୍ତ୍ତି, ମୁହଁ ଦିଶୁନି, କେବଳ ଦିଶୁଛି ଧଳା ଡ୍ରେସ୍। ସେ ଡ୍ରେସ୍ ଟା ରକ୍ତରେ ଭିଜି ଯାଇଛି। କେମିତି ଏକ ପଚା ଗନ୍ଧ ଘର ସାରା ବିଛାଇ ହୋଇ ପଡିଛି। ସେ ମୂର୍ତ୍ତି ଦୁଇ ହାତକୁ ବଢାଇବାକୁ ଲାଗିଲା। ହାତଟି ଜାଗାଜାଗାରୁ କଟି ଯାଇଛି। ଥପ୍ ଥପ୍ ରକ୍ତ ପଡୁଛି। ହାତ ଦୁଇଟି ଲମ୍ବି ଆସିଲା ଜଗାର ବେକ ପାଖକୁ । କେବଳ ଗଁ ଗଁ ହେବା ଛଡା କିଛି ପାରୁ ନଥିଲା ସେ। ରୋଷେଇ ଘରେ ଝଣ୍ ଝଣ୍ ହୋଇ ସବୁ ଯାକ ବାସନ ତଳେ ପଡିଗଲା। ଚମକି ଉଠିଲା ଜଗା। ରୋଷେଇ ଘରକୁ ଗଲା ଦେଖିବା ପାଇଁ, କଣ ପଡିଗଲା ବୋଲି। ଦେଖିଲା ସବୁ ବାସନ କୁସନ ତଳେ ଫିଙ୍ଗି ହୋଇପଡିଛି। ପାଣି ମାଠିଆଟା ଭାଙ୍ଗି ଘରସାରା ପାଣି। ହଠାତ୍ ଚମକି ପଡିଲା ସେ। ରୋଷେଇ ଘର ସାରା କାହାର ପାଦର ଚିହ୍ନ ପଡିଛି। ସେ ପାଦ ଚିହ୍ନରେ ରକ୍ତର ଦାଗ। ନିଜ ପାଦକୁ ଭଲରେ ନିରେଖି ଦେଖିଲା । କାଇଁ କିଛି ଖଣ୍ଡିଆ ଦାଗ ନାହିଁ ତ। ତେବେ ଏ ରକ୍ତ କାହାର ? ସେଇ ଚିହ୍ନ ପଛରେ ଯାଇ ଦେଖିଲା ତାହା ତା ଖଟ ପାଖରେ ସରି ଯାଇଛି। କଣ ଭାବିଲା କେଜାଣି, ଯାଇ ଦର୍ପଣ ଆଗରେ ଠିଆ ହୋଇ ନିଜ ବେକ ପାଖକୁ ଭଲରେ ନିରେଖି ଦେଖିଲା। ଏ କଣ ? ବେକ ପାଖରେ କାହାର ନଖର ଚିହ୍ନ..... ଗାଲରେ ରକ୍ତର ମୋଟା ଆସ୍ତରଣ। ତା ପିନ୍ଧା ସାର୍ଟରେ ଲାଗିଛି ରକ୍ତ ଦାଗ। ଘର ଭିତରଟା ଏବେ ବି କେମିତି ଗୋଟେ ପଚା ଗନ୍ଧରେ ଅଶ୍ବସ୍ତିକର ଲାଗୁଛି। ---ନାଃ..... ସେମିତି ହୋଇ ନ ପାରେ। ସେ ରୋଷେଇ ଘରେ ଯାହା ସବୁ ଦେଖିଲା ତାହା ସତ ବୋଲି ବିଶ୍ବାସ କରି ପାରୁ ନଥିଲା। ପୁଣି ଥରେ ଯାଇ ପହଞ୍ଚିଲା ରୋଷେଇଘରେ। ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ଯ, ସବୁ ଜିନିଷ ଯେମିତି ଥିଲା ସେମିତି ଅଛି। ମାଠିଆଟା ବି ଅଛି ଯଥାସ୍ଥାନରେ। ପାଦ ଚିହ୍ନ କୋଉ ଯାଗାରେ ବି ନାହିଁ। ତେବେ ସେ କଣ ପାଗଳ ହୋଇଯାଉଛି ନା କଣ? ତା ସହ ଏମିତି ସବୁ ହେଉଛି କଣ ପାଇଁ? କଣ ପାଇଁ ସେ ଦେଖୁଛି ଏମିତି ଅବାସ୍ତବ ଜିନିଷ ସବୁ। ମୁହଁରେ ହେଉଛି ଭୀଷଣ ଯନ୍ତ୍ରଣା। ଲାଗୁଛି ଭିତରେ କିଏ ଗୋଟେ ରାମ୍ପିବିଦାରି ପକଉଛି ତା ମୁହଁକୁ। ଜୋରରେ କୁଣ୍ଡେଇବାରେ ଲାଗିଲା ସେ ଜାଗାକୁ ଯେଉଁଠି ପଡିଥିଲା ମରି ଯାଇଥିବା ଝିଅର ରକ୍ତ ଛିଟା । ଯାହା କଲେ ବି କଷ୍ଟ କମୁନି। ବାରମ୍ବାର କୁଣ୍ଡେଇ ସେ ଜାଗାଟାକୁ ରକ୍ତାକ୍ତ କରିସାରିଲାଣି ଜଗା। ଲଥ୍ କରି ଖଟ ଉପରେ ବସି ପଡିଲା ସେ। ସ୍ବପ୍ନ ଓ ବାସ୍ତବତାର ମଝି ଦରିଆରେ ନିଜକୁ ପାଇ ବଡ ଅସହାୟ ମନେ କରିବାକୁ ଲାଗିଲା। କଣ ସବୁ ଚାଲିଛି, କଣ ପାଇଁ ଏମିତି ହେଉଛି। ଭଲରେ କାନେଇବାରୁ ଶୁଣି ପାରିଲା ଗୋଟେ ସାନ ଝିଅର ସ୍ବର, ଯିଏ ହାପି ବାର୍ଥ ଡେ ଗୀତ ଗାଉଛି ଧିର ସ୍ବରରେ। ଏଥର ସବୁ ଶକ୍ତି ଖଟେଇ ଚିତ୍କାର କରି ପଚାରିଲା ଜଗା – --- ଆରେ କିଏ ସେ । ତାମସା ଚଲେଇଛ ଏଠି ନା କଣ? କିଏ ଅଛି ଏ ଘରେ। –---- ହିଃ ହିଃ ହିଃ ହିଃ......ମୁଁ ପରା ମା..................ମା …...... .........ମାମା ହାଃ ହାଃ ମା...........ମା........ମାମା ପୁଣି କହାର ସକେଇ ସକେଇ କାନ୍ଦିବାର ସ୍ବର। ମୁଣ୍ଡରେ କିଛି ପଶୁ ନଥିଲା ଜଗାର। କଣ ସବୁ ଘଟି ଯାଉଛି ଏତେ କମ ସମୟ ଭିତରେ। ଖଟ ଉପରେ ପୁଣି ଚିତ୍ ହୋଇ ପଡିଗଲା । ଆଖିରେ ନିଦର ଚିହ୍ନବର୍ଣ୍ଣ ନାହିଁ। ଶୋଷରେ ତଣ୍ଟି ଶୁଖି ଯାଉଛି। ରୋଷେଇ ଘରକୁ ଯାଇ ପାଣି ଆଣିବାର ସାହାସ ନାହିଁ। କାନ୍ଥ ଘଣ୍ଟାରେ ଦେଖିଲା ସମୟ ଜମା ଗୋଟାଏ। ରାତି ବହୁତ ବାକି ଅଛି। କେମିତି କଟିବ ଏ କାଳରାତ୍ରି ସେଇ କଥା ଭାବିବାରେ ଲାଗିଲା ବେଳକୁ, ପୁଣି କାହାର ଗଁ ଗଁ ଶବ୍ଦ କାନରେ ବାଜିଲା। ଘରର ଜିନିଷ ପତ୍ର ଯେମିତି କିଏ ରାଗରେ ଫିଙ୍ଗି ଫୋପାଡି ଦେଉଛି। ସେ ଜାଣି ପାରୁଥିଲା କିଏ ଜଣେ ଘର ଭିତରେ ଏପଟ ସେପଟ ହୋଇ ଦଉଡିବାରେ ଲାଗଛି। ନାଃ ଆଉ ସମ୍ଭାଳି ହେବନି। ଗରମ ଓ ଭୟରେ ଝାଳରେ ଗାଧେଇ ସାରିଥିଲା ସେ। ତଥାପି ଚଦରକୁ ମୁହଁ ଉପରେ ଢାଙ୍କି ଲୁଚିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲା। ସବୁ କିଛି ନିସ୍ତବ୍ଧ ହୋଇଗଲା କିଛିି ସମୟ ପାଇଁ। ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ପଡି ରହିଲା ସେ। ବାହାରେ କୁକୁର ମାନଙ୍କର ଭୁକିବା ଅସମ୍ଭବ ଭାବରେ ବଢି ଯାଇଛି। କିଛି ସମୟ ଭୁକିବା ପରେ ସେମାନେ ସ୍ବର ଲମ୍ବେଇ କାନ୍ଦିବା ଆରମ୍ଭ କଲେ। ମାଆ ବଞ୍ଚିଥିଲା ବେଳେ କହୁଥିଲା ଯଦି କୁକୁର ମାନେ ଏମିତି ରାହା ଧରି କାନ୍ଦିବେ ଜାଣିବ କୌଣସି ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା ଆଖପାଖରେ ଅଛି। ତେବେ କଣ, ଏସବୁ କାମ କୌଣସି ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମାର? ଚଦର ଉପରେ କାହାର ଗରମ ନିଶ୍ବାସ ଅନୁଭବ କଲା ସେ। ବେଳକୁ ବେଳ ନିଶ୍ବାସ ଗତି ବଢିବାକୁ ଲାଗିଲା । ଚଦରକୁ ମୁହଁ ଉପରୁ ଖସାଇ ଦେଲା ପରେ ଦେଖିଲା ତା ମୁହଁ ପାଖରେ ଦୁଇଟି ଜ୍ବଳନ୍ତ ଆଖି। ସେ ମୁହଁରେ ରକ୍ତର ଏକ ମୋଟା ଆସ୍ତରଣ। ଚିତ୍କାର କରି ସେ ଚଦରକୁ ଢାଙ୍କିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲା। ମାତ୍ର ବିଫଳ ହେଲା। ନିଜର ସମସ୍ତ ଶକ୍ତି ଲଗାଇ ବିଛଣାରୁ ଉଠି ଡେଇଁ ପଡିଲା ତଳକୁ। ପୁଣି କିଛି କ୍ଷଣର ନୀରବତା। ଜଗା ନିଜ ହୃଦୟର ସ୍ପନ୍ଦନ ଶୁଣି ପାରୁଥିଲା। ଧମନୀରେ ରକ୍ତର ପ୍ରବାହ ଅସମ୍ଭବ ଭାବରେ ବଢି ଯାଇଥିଲା। ଅଚାନକ ଗାଲରେ ବାଜିଲା ଶକ୍ତ ଚାପୁଡା। ଲାଗିଲା ଯେମିତି କିଏ ଜଣେ ପଥରରେ ତା ଗାଲରେ ଲଗେଇଲା ସେଇ ଚାପୁଡା। କେହି ତ ନାହାଁନ୍ତି ତେବେ ଏ ସବୁ କରୁଛି କିଏ? କିଛି ସମୟ ପରେ ପୁଣି ଶୁଭିଲା ବିକଟାଳ ଚିତ୍କାର। ହାଡ, ମାଂସ ଖଣ୍ଡଖଣ୍ଡ ହୋଇ ତା ଆଖି ଆଗରେ ବିଛେଇ ହୋଇ ପଡିଲା ଘର ସାରା। ଓଃ କି ବିବତ୍ସ ସେ ଦୃଶ୍ଯ। ଘୃଣାରେ ଲୋମ ଟାଙ୍କୁରି ଉଠିଲା ତାର। ମୁହଁ ବୁଲେଇଦେଲା କାନ୍ଥ ଆଡକୁ। ଆରେ ଏ କଣ......ତକିଆ ପାଖରେ ପଡିଛି ଗୋଟେ ମଣିଷ ମୁଣ୍ଡ। ମୁଣ୍ଡର ଖପୁରୀ ଜାଗା ଜାଗାରୁ ଉଡି ଯାଇଛି। ଆଖିର ଡୋଳା ବାହାରକୁ ବାହାରି ପଡଛି। ପାଟି ପାଖରୁ କଟି ଯାଇ କେବଳ ଉପର ମାଢିଟି ଅଛି । ଗାଲ ଓ କପାଳର ମାଂସ ଝୁଲି ରହିଛି। ସେ ଅନୁଭବ କଲା କିଏ ଜଣେ ତା ମୁହଁକୁ ନେଇ ମାଡିଦେଲା ସେଇ ଖପୁରୀଟି ଉପରେ। ବାନ୍ତି କରି ଦେଲା ଜଗା ସେଇ ଜାଗାରେ।ବାନ୍ତି ନୁହଁ ତ ସେ କେବଳ ରକ୍ତ ବାନ୍ତି କରୁଛି। ପାଟିରୁ ଝରି ଯାଉଛି ମୁଣ୍ଡାମୁଣ୍ଡା ରକ୍ତ। ନିଜ ରକ୍ତ ଦେଖି ଚମକି ପଡିଲା। ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖୁଛି ନା ସତ ଜାଣିବା ପାଇଁ ନିଜକୁ ଚିମୁଟିି ଦେଖିଲା। ନାଁ ସ୍ବପ୍ନ ନୁହଁ, ଯାହା ସବୁ ଘଟି ଯାଉଛି ସବୁ ସତ ଓ ସେ ନିଜେ ତାର ସାକ୍ଷୀ। ତା ମୁଣ୍ଡରେ କିଛି ଗୋଟେ ଜୋରରେ ପଡିଲା। ବୋଧ ହୁଏ ଛାତରେ ଲାଗିଥିବା ଫ୍ଯାନ୍ ଟା ଛିଡି ତା ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ପଡିଲା। ତାକୁ ଲାଗିଲା ସେ ଅଳ୍ପ ସମୟ ଭିତରେ ନିଜର ହୋସ ହରେଇ ଦେବ। ଗଁ ଗଁ ହୋଇ ଚେତା ବୁଡିଗଲା । ରେଳ ଧାରଣାରେ ପଡିରହିଥବା ସମୟରେ ତାର ମନେ ପଡିଗଲା ପୁରୁଣା କଥା। ତେବେ ଯାହା ସବୁ ଘଟିଗଲା ସେସବୁର ନାୟିକା ଥିଲା ସେଇ ଝିଅଟି, ଯାହାକୁ ସେ ଅତି ନିର୍ମମ ଭାବରେ ରେଳ ଧାରଣା ଉପରେ ପକାଇ ହତ୍ଯା କରିଥିଲା। ସେ କହିଥିଲା ଫେରିବ ବୋଲି। ତାକୁ ଲାଗିଲା ତାହାର ଆତ୍ମା ହିଁ ଫେରି ଆସିଛି ମୃତ୍ଯୁ ଲୋକରୁ, ଜଗାଠାରୁ ନିଜ ହତ୍ଯାର ପ୍ରତିଶୋଧ ନେବା ପାଇଁ। ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ ଜଗା ଅନୁତପ୍ତ ଅନୁଭବ କଲା। ନିଜ ଜନ୍ମଦିନ ପାଳିବାକୁ ବିକଳ ଥିବା ଝିଅଟିକୁ ହତ୍ଯାକରିଥିବାର ପାପ ତାକୁ ଗ୍ରାସ କରିବାକୁ ଲାଗିଲା। ଅଜାଣତରେ ଆଖିରୁ ବୋହି ଆସିଲା ଦୁଇଧାର ଲୁହ। ସେ ଛାୟାମୂର୍ତ୍ତିଟି ବେଳକୁ ବେଳ ନିକଟତର ହେଉଛି। କଣ ବା କରି ପାରିବ ଜଗା? କେବଳ ଅପେକ୍ଷା କରିଛି କେତେ ବେଳେ ଟ୍ରେନ ଆସିବ ଓ ତା ଶରୀର କୁ ଛିନ୍ ଭିନ୍ କରିଚାଲିଯିବ। ସେ ଶୁଣି ପାରିଲା ଦ୍ରୁତ ଗତିରେ ରେଳ ଧାରଣା ଉପରେ ମାଡି ଆସୁଥିବା ଟ୍ରେନ୍ ର ଶବ୍ଦକୁ। କାନ ପାଖରେ ସେ ଛାୟା ମୂର୍ତ୍ତି କହିଲା-- ---କହିଥିଲି ନା ଫେରି ଆସିବି। ଦେଖ୍ ଫେରି ଆସିଲି। ମା..........ମା........ମାମା। ହାଃ ହାଃ ହାଃ କଡମଡ ଶବ୍ଦ କରି ଜଗାର ଖପୁରିଟା ଟ୍ରେନ ଚକା ତଳେ ପେଶୀ ହୋଇଗଲା। ଟ୍ରେନଟି ଚାଲିଗଲା ପରେ ରେଳ ଲାଇନ୍ ରେ ବିଛାଡି ହୋଇ ପଡିଥିଲା ଜଗାର ଖଣ୍ଡବିଖଣ୍ଡିତ ଶବ ଓ ତାର ପାପର କଳା କାରନାମା ସବୁ। ସେ ଜାଗାରୁ ଧିରେ ଧିରେ ଅପସରି ଗଲା ସେ ଛାୟାମୂର୍ତ୍ତିଟି।

xxxxxx

ଜଗାର ଘର ଆଗରେ ଜନସମୁଦ୍ର। ରେଳଲାଇନରେ ପଡିଥିବା ଶବଟା କୁଖ୍ଯାତ ଅପରାଧି ଜଗାର ବୋଲି ଜଣା ପଡିବା ପରେ ଖାନତଲାସୀ ଚାଲିଛି। ଘର ଭିତରର ଅବସ୍ଥା ନ କହିବା ଭଲ। ତକିଆରେ ରକ୍ତର ଦାଗ। କାନ୍ଥସାରା ରକ୍ତାକ୍ତ ଆମ୍ପୁଡା ଦାଗ। ବୋଧ ହୁଏ ଜଗା ନିଜେ ରାମ୍ପିଛି ସେ କାନ୍ଥକୁ। ପୋଲିସ୍ ଜାଣି ସାରିଥିଲା ଯେ ଜଗା ପାଲଟି ଯାଇଥିଲା ମାନସିକ ରୋଗୀ। ଖଟ ଉପରେ ପଡିଛି ଏକ ସ୍କୁଲ ବ୍ଯାଗ୍ ଓ ସ୍କୁଲର ରିପୋର୍ଟ କାର୍ଡ। ଗୋଟେ ଫୋନ ନମ୍ବର ଉପରେ ନାଲି ରଙ୍ଗରେ ଲେଖା ଯାଇଛି “ମାମାର ଫୋନ ନମ୍ବର”। ପାଖରେ ପଡିଥିବା ମୋବାଇଲ ଜାଞ୍ଚରୁ ଜଣା ପଡୁଛି, କିଛି ଦିନ ହେବ ସେ ନମ୍ବରକୁ ଶହେରୁ ଅଧିକ ଥର କଲ୍ କରି କାଟି ଦିଆ ଯାଇଛି। ପୋଲିସ୍ ସେ ନମ୍ବରକୁ କଲ କଲା -- –-ଆରେ କିଏ ତୁମେ.... କଣ କହିବାକୁ ଚାହୁଁଛ... ସବୁ ଦିନ ଫୋନ ଲଗେଇ କାନ୍ଦୁଛ କଣ ପାଇଁ.... କଣ ହୋଇଛି ତୁମର.....କିଛି ତ କୁହ। ସେପଟରୁ ଗୋଟେ ନିଶ୍ବାସରେ କହି ଚାଲିଥିଲେ ସେ ଝିଅଟିର ବାପା। – - ଆଜ୍ଞା ମୁଁ ପୋଲିସ ଇନ୍ସପେକ୍ଟର କହୁଛି। ଜଣେ ଦାଗୀ ଘରୁ ଆପଣଙ୍କ ଝିଅର ସ୍କୁଲ ବ୍ଯାଗ୍ ଓ ରିପୋର୍ଟ କାର୍ଡ ମିଳିଛି। ତାରି ଫୋନରୁ ହିଁ ଆପଣଙ୍କ ନମ୍ବରକୁ କରା ଯାଇଛି ଅନେକ କଲ୍ । ଯଦି ପାଖରେ ସମୟଥାଏ ଏ ଯାଗାକୁ ଆସିଲେ ଭଲ ହୁଅନ୍ତା। ---- ଓଃ, ତେବେ ସେଇ ସଇତାନ ହିଁ ମୋ ଝିଅର ହତ୍ଯାକାରୀ। ତାକୁ ଜମା ଛାଡନ୍ତୁନି ସାର୍। ତାକୁ ଫାଶୀ ଖୁଣ୍ଟରେ ଝୁଲାଇଲା ପରେ ହିଁ ମୋ ଝିଅର ଆତ୍ମା ଶାନ୍ତି ପାଇବ। ମୁଁ ସାଙ୍ଗେସାଙ୍ଗେ ସେଠାରେ ପହଞ୍ଚୁଛି। – – ସେତିକି କଷ୍ଟ କରିବାକୁ ପଡିବନି ଆଜ୍ଞା, ଜଗା ନାମକ ସେ ଲୋକ କାଲି ରାତିରେ ହିଁ ରେଳ ଲାଇନରେ ବେକ ଦେଖେଇ ଆତ୍ମହତ୍ଯା କରିଛି। ପାଖପଡୋଶୀ କୁହାକୁହି ହେଉଥିଲେ --- କିଛି ଦିନ ହେଲାଣି ଜଗା ଘରୁ ଜମା ବାହାରୁ ନଥିଲା। କଣ କରୁଥିଲା କେଜାଣି, ସଦାବେଳେେ ମୁହଁଟାକୁ ଧରି କାନ୍ଦି କହୁଥିଲା – – ଓଃ କି କଷ୍ଟ। କଣ ହୋଇଥିଲା ତା ମୁହଁରେ କେଜାଣି। ସଦା ବେଳେ ତାକୁ ଧୋଇବାରେ ଲାଗିଥିଲା। ସେ ପାଗଳ ହୋଇଯାଇଥିଲା ପୁରା। ଆଉ ରାତି ହେଲେ କେବଳ ଶୁଭୁଥିଲା ଜଗାର ବିକଳ ଚିତ୍କାର---ମୁଁ ମାରିଦେଲି......ମୋ ଝିଅକୁ ମାରି ଦେଲି..... ମାମା … ଏ ମାମା ….ମୋ ସୁନାଟା ପରା---- ମୁଁ ତୋତେ ମାରିଦେଲି???? କଣ ପାଇଁ ମାରିଦେଲି...... ଆସେ ତୋ ଜନ୍ମଦିନ ପାଳିବା....... ହାପି ବାର୍ଥ ଡେ ଟୁ ୟୁ.......ହାପି ବାର୍ଥ ଡେ ଟୁ ମା.......ମା......ମାମା। ତୁ ଯମା ଡରନି ଲୋ ମାଆ, ମୁଁ ବି ଯିବି ତୋ ପାଖକୁ। ମୋତେ କ୍ଷମା କରି ଦେ, କ୍ଷମା କରି ଦେ ପ୍ଲିଜ୍। ଓଃ କି କଷ୍ଟ, ଓଃ ମୋ ମୁହଁଟା ଜଳି ଯାଉଛି। ମାମା ସେଦିନ ତୋ ରକ୍ତର ଛିଟା ମୋ ମୁହଁରେ ପଡିଲା ପରେ ଜଳି ଯାଇଛି ମୋ ମୁହଁଟା। ମୋତେ ରକ୍ଷାକର। ନାଁ........ ମୁଁ ଶୋଇପାରିବିନି। ଏ ଶେଯରେ ମୋତେ ନିଦ ହେବନି। ମୁଁ ଶୋଇବି ସେଇ ଶେଯରେ ଯେଉଁଠି ମୋ ମାମାକୁ ଶୁଆଇ ଆରପାରିକୁ ପଠେଇଥିଲି।

*********ସମାପ୍ତ*********