ଆକବର ବିରବଲ - ୯୭

ନଖ ଚିକିତ୍ସା- ୧

ସମ୍ରାଟ୍ ଆକବରଙ୍କ ପରି ଆଉ ଏକ ଦେଶରେ ଆଉ ଜଣେ ସମ୍ରାଟ୍ ଥିଲେ । ସେ ବୁଦ୍ଧିରେ ଯେପରି ବିଚକ୍ଷଣ ଯୁଦ୍ଧରେ ସେହିପରି ମଧ୍ୟ ବିଚକ୍ଷଣ । ସେଥିଲାଗି ସଦାସର୍ବଦା ସମ୍ରାଟ୍ ଯୁଦ୍ଧ କରି ଅନ୍ୟ ରାଜ୍ୟକୁ ହରାଇ ସେ ରାଜ୍ୟକୁ ନିଜ ଆଡକୁ ଆଣିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଥାଆନ୍ତି ।

ଏକଦା ସେହି ସମ୍ରାଟ୍ ଗୋଟିଏ ରାଜ୍ୟ ସାଥିରେ ଯୁଦ୍ଧ କରିବାକୁ ଇଚ୍ଛା କରି ସେହି ରାଜ୍ୟ ସହିତ ଯୁଦ୍ଧ ଆରମ୍ଭ କରି ଦେଲେ । ସେହି ଯୁଦ୍ଧରେ ସେ ଜୟ ଲାଭ କଲେ ସିନା ହେଲେ ଯୁଦ୍ଧ କରୁ କରୁ ତାଙ୍କର ଗୋଟିଏ ଆଙ୍ଗୁଳି କଟିଗଲା ।

ଯୁଦ୍ଧରୁ ଫେରି ଆସି ସମ୍ରାଟ୍ ନିଜ ରାଜ୍ୟର ବୈଦ୍ୟଙ୍କୁ ଡକାଇ ଆଙ୍ଗୁଳିର ଚିକିତ୍ସା କରାଇଲେ । ଯାହା ହେଉ ନିଜ ରାଜ୍ୟର ବୈଦ୍ୟମାନେ ବହୁ ଚେଷ୍ଟା କରି ଆଙ୍ଗୁଳିର ଘା’ ଶୁଖାଇ ଦେଲେ । ହେଲେ ସମ୍ରାଟଙ୍କର କଟିଯାଇଥିବା ଆଙ୍ଗୁଳିରେ ଆଉ ନଖ ଉଠିଲା ନାହିଁ । ଆଉ ମଧ୍ୟ ନିଜ ରାଜ୍ୟର ବୈଦ୍ୟମାନେ ଶତଚେଷ୍ଟା କରି ସମ୍ରାଟଙ୍କର ନଖ ଉଠାଇ ପାରିଲେ ନାହିଁ ।

ଏହାପରେ ରାଜା ନିଜ ରାଜ୍ୟର ପଣ୍ଡିତମାନଙ୍କୁ ବନ୍ଦୀ କଲେ ଓ ନିଜ ରାଜ୍ୟ ଓ ଅନ୍ୟ ରାଜ୍ୟକୁ ନିଜର ପ୍ରଚାର ପଠାଇଲେ । ରାଜାଙ୍କର କ୍ଷତ ଆଙ୍ଗୁଳିରେ ଯେଉଁ ବୈଦ୍ୟ ନଖ ଉଠାଇ ଦେବେ ତାଙ୍କୁ ଲକ୍ଷେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣମୁଦ୍ରା ପ୍ରଦାନ କରାଯିବ ।

ଏହି ପ୍ରଚାର ସଂଗେ ସଂଗେ ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗକୁ ବିସ୍ତାରିବାକୁ ଲାଗିଲା । ପ୍ରତିଦିନ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବୈଦ୍ୟ ସମ୍ରାଟଙ୍କର ନଖ ଚିକିତ୍ସା କରିବାକୁ ଆସି ବିଫଳ ହେଲେ ଓ ସମ୍ରାଟଙ୍କର କାରାଗାରରେ ବନ୍ଦୀ ହୋଇ ରହିଲେ ।

ଏହାପରେ ରାଜ୍ୟର ଚାରିଆଡେ ଚହଳ ପଡିଗଲା । ସମ୍ରାଟଙ୍କର ନିଜ ରାଜ୍ୟଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ପଡୋଶୀ ରାଜ୍ୟର ବୈଦ୍ୟମାନେ ମଧ୍ୟ ଚିକିତ୍ସା କରିବାକୁ ଭୟ କଲେ । ଭଲ ଭଲ ବୈଦ୍ୟମାନେ ବାଦ୍ଶାହାଙ୍କ ରାଜ୍ୟକୁ ଯିବା ଲାଗି ଖୁବ୍ ଭୟ କଲେ । ଏହିପରି ହେଉ ହେଉ ସମ୍ବାଦ ଆସି ସମ୍ରାଟ୍ ଆକବରଙ୍କ ରାଜ୍ୟରେ ପହଁଚିଲା ।

ସମ୍ରାଟ୍ ଆକବର ଏକଥା ଜାଣି ଚିନ୍ତାରେ ପଡି ସେ ତାଙ୍କ ନିଜ ରାଜ୍ୟରେ ଏକ ପଣ୍ଡିତ ସଭାର ଆୟୋଜନ କଲେ । ସଭାରେ ହଜାର ହଜାର ପଣ୍ଡିତଗଣ ଆସି ଯୋଗ ଦେଲେ । ସଭାରେ ମଧ୍ୟ ସେହି ବିଷୟରେ ଖୁବ୍ ଆଲୋଚନା କରାଗଲା । ବାଦ୍ଶାହାଙ୍କର ନଖ ଉଠିବ କିପରି, ନା ନଖ ଆଉ ଥରେ ଉଠିବା ଅସମ୍ଭବ । ଏ ବିଷୟରେ ସମସ୍ତ ପଣ୍ଡିତ ମିଶି ବିଶଦ୍ ଭାବରେ ଆଲୋଚନା କଲେ । ବୈଦ୍ୟମାନେ କହିଲେ, ଆମ୍ଭ ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଏପରି ନଖ ଉଠିବାର ଚିକିତ୍ସା ଆଦୌ ନାହିଁ । ନାନା ପ୍ରକାର ବୁଦ୍ଧି ପ୍ରୟୋଗରେ ଚିକିତ୍ସା କରାଯାଇଛି । ସମସ୍ତ ବିଫଳ ହୋଇଯାଇଛି ଜାହାଁପନା ।

ସମ୍ରାଟ୍ ଆକବର ବର୍ତ୍ତମାନ ଚେଷ୍ଟାରେ ବିଫଳହେବାକୁ ଯାଉଥିବାରୁ ସେ ମଧ୍ୟ ଖୁବ୍ ଦୁଃଖ ଅନୁଭବ କଲେ; କିନ୍ତୁ ବିରବଲ ଏ ଯାବତ୍ ସଭାରେ ଆଲୋଚନା ହେଉଥିବା ବିଷୟବସ୍ତୁକୁ ବସି ବସି ଶୁଣୁଥିଲେ । ସେ ଯେତେବେଳେ ଜାଣିଲେ ଯେ ଏହି ସାମାନ୍ୟ କଥା ଲାଗି ଆମ ସମ୍ରାଟଙ୍କର ମାନସିକ ଚିନ୍ତା ବଢିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରିଛି । ତହୁଁ ବିରବଲ ସଂଗେ ସଂଗେ ଠିଆ ହୋଇ ସମ୍ରାଟଙ୍କୁ ଚାହିଁ ବିନୟାବନତ ହୋଇ କହିଲେ – ଆଜ୍ଞା! ଏଥିଲାଗି ଆଦୌ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନ୍ତୁ ନାହିଁ । ମୁଁ ନିଜେ ହିଁ ଯାଇ ବାଦ୍ଶାହାଙ୍କର ନଖ ଚିକିତ୍ସା କରିବି । ମୋ ଚିକିତ୍ସାରେ ନିଶ୍ଚୟ ସୁଫଳ ମିଳିବ । ଜାହାଁପନାଙ୍କର ଆଦେଶହେଲେ ଆସନ୍ତାକାଲି ମୁଁ ଏଠାରୁ ଯାତ୍ରା କରିବି ।

ସମ୍ରାଟଙ୍କର ବିରବଲଙ୍କ କଥା ଉପରେ ବିଶ୍ୱାସ ଥାଏ । ସେଥିଲାଗି ସେ ବିରବଲଙ୍କୁ ଆଦେଶ ଦେଲେ ।

ଏହାପରେ ବିରବଲ ନିଜକୁ ଜଣେ ବୈଦ୍ୟ ରୂପରେ ସଜାଇ ହୋଇ ବାଦ୍ଶାହାଙ୍କ ରାଜ୍ୟରେ ପହଁଚିଲେ । ପହଁଚୁ ପହଁଚୁ ରାଜ୍ୟର ଛୋଟଛୋଟ ରୋଗପାଇଁ ତୁଟୁକା ଔଷଧଗୁଡିକ ଦେଇ ଚିକିତ୍ସା କଲେ । ଏହି ଚିକିତ୍ସା ସମୟରେ ସେ ରାଜ୍ୟର ଅନେକ ଲୋକ ବିରବଲ ରୂପୀ ବୈଦ୍ୟଙ୍କୁ କହି ବୁଝାଇ ଦେଲେ, ଆମ୍ଭ କଥା ଶୁଣନ୍ତୁ ମହାରାଜ! ବର୍ତ୍ତମାନ ଆପଣ ଏ ରାଜ୍ୟରେ ଯେତେକଙ୍କୁ ଚିକିତ୍ସା କଲେଣି ସମସ୍ତେ ଭଲ ହୋଇ ଗଲେଣି । ରାଜ୍ୟସାରା ଆପଣଙ୍କର ପ୍ରଶଂସା ବଢି ଚାଲିଛି । ଯଦି ଏ ଖବର ବାଦ୍ଶାହାଙ୍କ ନିକଟରେ ପହଁଚି ଯିବ ନା, ତାହା ହେଲେ –

ବିରବଲ ପଚାରିଲେ, କ’ଣ ହେବ?

ହଁ ବୈଦ୍ୟରାଜ, ବାଦ୍ଶାହାଙ୍କ ଆଙ୍ଗୁଳିରେ ନଖ ନାହିଁ । ଏଥିଲାଗି ବହୁ ବୈଦ୍ୟ ଏଠାରୁ ଫେଲ୍ ମାରି ଗଲେଣି ଓ ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ବନ୍ଦୀ ହୋଇ କାଳ କୋଠରୀରେ ପଡିଛନ୍ତି, ହେଲେ ଆପଣ…?

ବିରବଲ କହିଲେ, ମୁଁ ଏଠାକୁ ହାରିବା ଲାଗି ଆସିନାହିଁ । ମୋର ଧର୍ମ ରୋଗ ଚିକିତ୍ସା କରିବା, ରୋଗୀକୁ ଭଲ କରିବା, ଏଠାରୁ ଲୁଚି ଲୁଚି ପ୍ରାଣ ଭୟରେ ପଳାଇ ଯିବା ଠିକ୍ ହେବନାହିଁ ।

ଲୋକମାନେ ଦେଖିଲେ ଏ ବଇଦ ବୁଝିଲା ନାହିଁ । ମରଣ କାଳେ ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି, ମରୁ, ଯାହାର ମରିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହେଲାଣି ସେ ମରୁ ।

ବିରବଲଙ୍କ ସହିତ ଲୋକମାନଙ୍କର ଆଲୋଚନା ସରି ନାହିଁ । ସଂଗେ ସଂଗେ ଜଣେ ରାଜକର୍ମଚାରୀ ଆସି ବୈଦ୍ୟବେଶୀ ବିରବଲଙ୍କ ନିକଟରେ ହାଜର ହୋଇ କହିଲା, ଆପଣଙ୍କୁ ବାଦ୍ଶାହାଙ୍କ ଆଦେଶ, ଯଥାଶୀଘ୍ର ଆପଣଙ୍କ ଗଣ୍ଠିଲି ପତ୍ରଧରି ରାଜଦରବାରକୁ ଚାଲନ୍ତୁ ।