ଜହ୍ନମାମୁଁ -211

ବିଚିତ୍ର ପୁଷ୍ପ - ୩

ସେନାପତି ଗମ୍ଭୀରସିଂହ ଦୁଇଜଣ ହୃଷ୍ଟପୁଷ୍ଟ ସୈନିକଙ୍କୁ ରାଜମହଲକୁ ଆଣି ଫୁଲଗୁଡିକ ଦେଖାଇ କହିଲେ, “ରାଜକୁମାରୀଙ୍କର ଇଚ୍ଛା ତୁମେମାନେ ଶୃଙ୍ଗମାୟ ପର୍ବତ ପାଖକୁ ଯାଇ ଏହି ଫୁଲର ଗଛ ଆଣିଦେବ । ମନେ ଅଛି ବସନ୍ତ ଉତ୍ସବ ସମୟରେ ଉତୁଙ୍ଗ ନାମକ ଏକ ପାହାଡୀ ଯୁବକ ଏହି ଫୁଲ ଗଛକୁ ରାଜକୁମାରୀ ପ୍ରିୟମ୍ବଦାଙ୍କୁ ଦେଇଥିଲା । ଏହି ଗଛକୁ ଆମ ରାଜନଅରର ଉଦ୍ୟାନରେ ଲଗାଇବାକୁ ରାଜକୁମାରୀଙ୍କର ଭାରି ଇଚ୍ଛା । ସେଥିପାଇଁ ତୁମକୁ କଷ୍ଟ କରି ସେ କାର୍ଯ୍ୟ ପୁରା କରିବାକୁ ହେବ । ପ୍ରଥମେ ଉତୁଙ୍ଗ ସହ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବ । ସେ ତୁମକୁ ଏ କାର୍ଯ୍ୟରେ ସହାୟତା କରିବ ।”

ସୈନ୍ୟମାନେ ଫୁଲଗୁଡିକୁ ଦେଖି ଖୁବ୍ ଖୁସି ହୋଇ ରାଜାଙ୍କଠାରୁ ବିଦାୟ ନେଇ ଶୃଙ୍ଗମାୟ ପାହାଡ ପାଖକୁ ଗଲେ ।

ସେମାନେ ଯିବାର ଏକ ସପ୍ତାହ ହୋଇଗଲା ହେଲେ କିଛି ଖବର ନାହିଁ । ଏଣେ ଫୁଲଗୁଡିକ ସେମିତି ସଜୀବ ଥା’ନ୍ତି । ଟିକିଏ ହେଲେ ମଉଳି ଯାନ୍ତି ନାହିଁ । ପ୍ରିୟମ୍ବଦାଙ୍କର ମନ ନାନା ଆଶଙ୍କାରେ ଭରିଗଲା । ଦୁଇ ସପ୍ତାହ ମଧ୍ୟ ବିତିଗଲା । ସେମାନଙ୍କର ଦେଖାଦର୍ଶନ ନାହିଁ । ରାଜା ରାଜକୁମାରୀ ଓ ସେନାପତି ସେମାନଙ୍କ ବାଟଚାହିଁ ରହିଥା’ନ୍ତି । ମନ ବଡ ଉତ୍କଣ୍ଠିତ ଥାଏ । ତିନି ସପ୍ତାହ ପରେ ସେମାନେ ଫେରିଲେ । ସେନାପତି ସେମାନଙ୍କୁ ସିଧା ରାଜମହଲକୁ ନେଇଗଲେ । ସେମାନେ ଅଧିକ କିଛି ଫୁଲ ଧରି ଫେରିଥାନ୍ତି ସିନା ମାତ୍ର ଗଛ ଆଣି ନଥା’ନ୍ତି । ସେନାପତି କହିଲେ, “ସେଠାରେ ବହୁତ ଫୁଲ ମିଳୁଛି କିନ୍ତୁ ଗଛ ମିଳୁନାହିଁ ।”

ରାଜା ପଚାରିଲେ “ଇଏ ପୁଣି କିପରି କଥା? ଗଛ କାହିଁକି ମିଳିଲା ନାହିଁ?”

ଜଣେ ସୈନିକ କହିଲା, “ପ୍ରଭୂ ଆମେ ବହୁ କଷ୍ଟକରି ସେଠାରେ ପହଁଚିଲୁ । ଉତୁଙ୍ଗ ଆମକୁ ଦେଖି ବହୁତ ଖୁସି ହେଲା । ସେ ଆମକୁ ସବୁ ପାହାଡ ବୁଲାଇ ଦେଖାଇଲା । ମନେ ହେଉଥାଏ ପାହାଡ ଯେପରି ଆକାଶ ସ୍ପର୍ଶ କରୁଛି । ସେପରି ଉଚ୍ଚ ପାହାଡ ଉପରେ ଏହି ଫୁଲର ଗଛ ଅଛି । ସେହି ଫୁଲକୁ ସେଠାକାର ଲୋକେ ବିଦ୍ୟୁତ୍ ପୁଷ୍ପ ବୋଲି କୁହନ୍ତି । ଏହା ଶହେ ବର୍ଷରେ ଥରେ ମାତ୍ର ଫୁଟେ । ସେଥିପାଇଁ ତାକୁ “ଶତାଦ୍ଦୀ ପୁଷ୍ପ” ମଧ୍ୟ କୁହନ୍ତି । ଫୁଲ ବହୁତ ଦିନ ଧରି ଫୁଟେ । ତା’ପରେ ଗଛ ମରିଯାଇ ନୂଆ ଗଛ କଅଁଳିଥାଏ । ତାହା ଦୁଇବର୍ଷରେ ଦେଖାଦିଏ । ପୁଣି ଗଛ ଧୀରେ ଧୀରେ ବଢି ବଡ ହେବାରୁ ଫୁଲ ଧରେ । ଇତିମଧ୍ୟରେ ଶହେବର୍ଷ ଅତୀତ ହୋଇଥାଏ । ସେଠାକାର ବୃଦ୍ଧ ଭଦ୍ରଲୋକମାନେ ଏକଥା କହିଲେ । ଆମେ ଯେଉଁ ଫୁଲ ଆଣିଲୁ ସେଥିପାଇଁ ଆମକୁ ଗୋଟିଏ ଗଛ କାଟିବାକୁ ପଡିଲା । କାଳେ ଆମେ ଖାଲି ହାତରେ ଆସିଲେ ରାଜକୁମାରୀ ନିରାଶ ହେବେ ଭାବି ଆମେ ଏପରି କଲୁ ।”

ସୈନିକଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ରାଜା ଅତ୍ୟନ୍ତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲେ । ରାଜା କହିଲେ “ଠିକ୍ ଅଛି ଦୁଇବର୍ଷ ପରେ ଯେତେବେଳେ ନୂଆ ଗଛ ଉଠିବ, ତାକୁ ଆମେ ଆଣି ଆମ ଉଦ୍ୟାନରେ ଲଗାଇବା ।” ପ୍ରିୟମ୍ବଦା ନିରାଶ ହୋଇ କହିଲେ “କିନ୍ତୁ ସେଥିରେ ଶହେବର୍ଷ ପରେ ଫୁଲ ଫୁଟିଲେ ତ ସେ ଫୁଲ ଦେଖିବାର ସୌଭାଗ୍ୟ ମୋର ହେବ ନାହିଁ ।”

ରାଜା ସେହି ସୈନିକମାନଙ୍କୁ ତାଙ୍କର କଷ୍ଟ ପାଇଁ ପୁରସ୍କାର ଦେବାକୁ ସେନାପତିଙ୍କୁ କହିଲେ । ସେନାପତି ସେମାନଙ୍କୁ ନେଇ ଚାଲିଗଲେ ।

ଇତିମଧ୍ୟରେ ସେ ଫୁଲ ବିଷୟରେ ନାନା ରକମର ଖବର ସଂଗ୍ରହ କରାଗଲା । ରାଜଗୁରୁ ଗୌରୀନାଥ ସେ ବିଷୟରେ ଅନେକ ଗ୍ରନ୍ଥ ମଧ୍ୟ ପଢିଥାନ୍ତି; ସେ ବିଦ୍ୱାନ ଥିଲେ । ରାଜାଙ୍କୁ ଫୁଲ ବିଷୟରେ କିଛି ଖବର ଦେବାକୁ ସେ ରାଜମହଲକୁ ଆସିଲେ ।

ହଠାତ୍ ରାଜଗୁରୁଙ୍କର ଆଗମନ ଦେଖି ରାଜା ଭାରି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲେ । ତା’ପରେ ତାଙ୍କୁ ସ୍ୱାଗତ କରି ନେଇ ଆସନରେ ବସାଇଲେ ଓ କହିଲେ, “ଆପଣଙ୍କର ଏପରି ହଠାତ୍ ଏଠାକୁ ଆସିବାର କାରଣ କ’ଣ?”

ରାଜଗୁରୁ ଉତ୍ତର ଦେଲେ “ଏକ ବିଶେଷ ସୁଚନା ଆପଣଙ୍କୁ ଦେବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲି ରାଜନ୍ ।”

ରାଜା ଉତ୍କଣ୍ଠାର ସହିତ ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣିବାକୁ ଅପେକ୍ଷା କରି ରହିଲେ ।

ରାଜଗୁରୁ କହିଲେ, “ରାଜନ୍, ମୁଁ ଶତାଦ୍ଦୀ ପୁଷ୍ପ ବିଷୟରେ ସବୁ ଖବର ଶୁଣିଛି ଓ ସେ ବିଷୟରେ ଅନେକ ଖବର ମଧ୍ୟ ସଂଗ୍ରହ କରିଛି । ସେ ଫୁଲ ରାଜନଅରର ଉଦ୍ୟାନରେ ଲଗାଇଲେ, ରାଜପରିବାରପାଇଁ ଓ ରାଜ୍ୟ ପାଇଁ ବହୁତ ଅନିଷ୍ଟ ଓ ବିପଦ ପଡିବାର ଯଥେଷ୍ଟ ଆଶଙ୍କା ଅଛି ।”

ରାଜା ବଡ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ରାଜଗୁରୁଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ “ଅନିଷ୍ଟ? ଆପଣ ଏ କ’ଣ କହୁଛନ୍ତି?” “ସେହି କଥା ତ କହିବାକୁ ମୁଁ ଏଠାକୁ ଦୌଡି ଆସିଛି । ଯଦି ରାଜ୍ୟର ଓ ରାଜପରିବାରର କିଛିବି ଅନିଷ୍ଟ ହୁଏ । ତେବେ ସେ ପୁଷ୍ପ ଆମ ଉଦ୍ୟାନରେ କାହିଁକି ରହିବ? ତେଣୁ ରାଜକୁମାରୀଙ୍କୁ ବୁଝାଇ ଦିଅନ୍ତୁ ଯେ ସେ ଏ ବିଷୟରେ ଆଦୌ ନିଜ ମନ ଖରାପ କରିବେ ନାହିଁ । ଯେଉଁ ଫୁଲଗୁଡିକ ଅଛି ତାକୁ ଦେଖି ଖୁସି ହୁଅନ୍ତୁ । ତାହା ମାସେରୁ ବେଶି ରହିବ । କିନ୍ତୁ ସେହି ପୁଷ୍ପର ବୃକ୍ଷ ରୋପଣ କରିବାକୁ ସେ ଯେପରି କେବେହେଲେବି ଚେଷ୍ଟା କରିବେ ନାହିଁ ।”