ବିକ୍ରମ ବେତାଳ - ୫୧

ତାଳବେତାଳ ଓ କମଳିନୀ

ରାଜା ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟଙ୍କ ଆଦେଶ ପାଇ ତାଳ ବେତାଳ ଅନବରତ ଜଗିଥାନ୍ତି । ଶେଯ ଚଉପାଶେ ଆଲୋକ ସଜ୍ଜିତ ହେଲା । କର୍ପୁର କସ୍ତୁରୀ ଚନ୍ଦନ ରଖିଥାଏ । ସ୍ୱର୍ଗର ଗନ୍ଧର୍ବ ଚିତ୍ରରଥ ଏହି ସମୟରେ ଦ୍ୱାର ଦେଶରେ ପ୍ରବେଶ ହେଲା । ଦ୍ୱାର ଖୋଲି ଚିତ୍ରରଥର ପଦ ଧୌତକରି ସୁନ୍ଦର ବସନରେ ପୋଛି ଦେଲା । ଚିତ୍ରରଥ ରାଜଜେମାକୁ ଆଲିଙ୍ଗନ କରି ଶଯ୍ୟାରେ ବସାଇଲା । ଖୁଆଇଦେଲା, ଉଭୟେ ପ୍ରେମରେ ମାତିଲେ । ଗନ୍ଧର୍ବ ରତିରେ ପଣ୍ଡିତ । ତା’ପରେ କେଳି ପର୍ବ ଆରମ୍ଭ ହୋଇ ସମାପ୍ତ ହେଲା । ତାଳ ବେତାଳ ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲେ । ରାଜା ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟଙ୍କ ନିକଟରେ ପ୍ରବେଶି ବେତାଳ କହିଲା ମଣିମା କମଳିନୀ ବ୍ୟଭିଚାରିଣୀ । ଛାର ଅସତୀନାରୀପାଇଁ ଏତେ ଦୁଃଖ ସହ୍ୟ କଲଣି ଚାଲନ୍ତୁ ରାଜ୍ୟକୁ ବାହୁଡି ଯିବା ।

ରାଜା ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟ କହିଲେ ହେ ତାଳବେତାଳ, ତାକୁ ମୁଁ ବର୍ଜନ କଲି । ଦୁଇଚାରିଦିନ ପରେ ରାଜ୍ୟକୁ ପ୍ରତ୍ୟାବର୍ତନ କରିବା । ତୁମ୍ଭେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ତା’ ଗୃହରେ ରହି ତା’ର କାର୍ଯ୍ୟକୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କର । ଯାହା କରିବା ସେଠାରେ ଉଚିତ ସେକଥା କରିବ । ବେତାଳ ତାଳକୁ ନୃପତି ବିଦାୟ ଦେଲେ । ପୂର୍ବଦିଗରେ ଅରୁଣ ଉଦୟ ଜାଣି ଚିତ୍ରରଥ କମଳିନୀକୁ ତ୍ୟାଗକରି ସ୍ୱର୍ଗପୁରକୁ ଚାଲିଗଲା । ରାଜା ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟ ମିଛରେ ନିଦ୍ରାରେ ଶୋଇଛନ୍ତି । ଦାସୀମାନେ ତାଙ୍କୁ ଯାଇ ଉଠାଇଲେ । ରାଜା ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟ କହିଲେ ଆହା ସ୍ୱପନଟା ଭାଙ୍ଗିଦେଲ । ସ୍ୱପ୍ନରେ ଦେଖିଲି ତୁମ୍ଭ ରାଜଜେମା ନିଦ୍ରା ଲାଗୁଛି କହି ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ତଡିଦେଇ ନାନା ପ୍ରକାର ଖାଦ୍ୟଦ୍ରବ୍ୟ ରଖିଲା । ପୁଷ୍ପରେ ନିଜେ ମଣ୍ଡିତ ହେଲା । ନାନା ପ୍ରକାର ସୁଗନ୍ଧି ପୁଷ୍ପରେ ଶଯ୍ୟା ମଣ୍ଡାଇଲା । କର୍ପୁର କସ୍ତୁରୀ ଚନ୍ଦନ ସୁବାସିତ ନୀର ରଖି ସ୍ୱର୍ଗର ଗନ୍ଧର୍ବ ଚିତ୍ରରଥର ଆଗମନକୁ ଚାହିଁ ରହିଲା ।

ଚିତ୍ରରଥ ଆସନ୍ତେ ଜେମା ତା’ର ଚରଣ ଧୌତ କରି ଲୁଗାରେ ପାଦ ପୋଛିଦେଲା । ଖାଦ୍ୟଦ୍ରବ୍ୟ ଦୁହେଁ ଭୋଜନ କଲେ । ଚିତ୍ରରଥ ତୁମ ଜେମାଙ୍କୁ ଆଲିଙ୍ଗନ କଲା । ତା’ପରେ ଆରମ୍ଭ ହେଲା ରତିକ୍ରୀଡା । ନ ହଲାଇଥିଲେ ଆଉ କିଛି ଦେଖିଥାନ୍ତି । ଦାସୀଏ କହିଲେ ଜେମା ଅଙ୍ଗରେ ରତି ଚିହ୍ନତ ଥିବ । ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟଙ୍କ ସେବାକାରୀ ଦାସୀମାନେ ରାଜଜେମା ନିକଟକୁ ଗଲେ । ତା’ର ଉଦରରେ ନଖ କ୍ଷତ ଦେଖି ପରସ୍ପର ଠରାଠରି ହେଲେ । ଦନ୍ତକ୍ଷତ ଚିହ୍ନ ଚିବୁକରେ ଅଛି । ଏମାନେ ରତି ଚିହ୍ନ ଦେଖି ହସନ୍ତେ କମଳିନୀ ପଚାରିଲା ହସୁଛ କାହିଁକି? ପରିଚାରୀମାନେ ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟ ସ୍ୱର୍ଗର ଗନ୍ଧର୍ବ ଚିତ୍ରରଥ ସହିତ ଜେମାଙ୍କର ଥିବା ଗୋପନ ପ୍ରଣୟ କଥା କହିଲେ । ଜେମା ଏକଥା ଶୁଣି ମନ ମଧ୍ୟରେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ କହିଲା ତୁମ୍ଭେମାନେ ତ ମୋ ସହଚରୀ, କେବେ ଦେଖିଛକି ପୁରୁଷ ଜଣେ ମୋ ପୁରକୁ ଆସିବାର । ମୁଁ ଜାଣିଲି ରାଜା ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟ ଚୁଗୁଲିଆ ମୋତେ ନିନ୍ଦାଦେବାପାଇଁ ଏପରି କହୁଛି ।

ନିଜର ପରିଚାରୀମାନଙ୍କୁ ଭୁଲାଣିଆ କଥା କହି କମଳିନୀ ଭୁଲାଇଦେଲା ସତ; ହେଲେ ଆପଣା ମନମଧ୍ୟରେ ଚିନ୍ତାକଲା ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟ ଏକଥା ଜାଣିଲେ କିପରି? ସେ ଗନ୍ଧର୍ବ ନିତି ମୋ ପୁରକୁ ଆସନ୍ତି । ଏହାତ ଅତି ଗୋପନୀୟ । ସେ ଜାଣିଲେ କିପରି? ମନ ମଧ୍ୟରେ ଚିନ୍ତାକଲେ ରାଜା ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟ ମୋ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିନାହାଁନ୍ତି । ସେ ଜଣେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ପୁରୁଷ । ମନୁଷ୍ୟ ରୂପରେ ମର୍ତ୍ୟପୁରେ ଅବତାର ହୋଇଛନ୍ତି । ମୁଁ କଳଙ୍କିନୀ ଏ ପାପ ମୁଖ କାହାକୁ ନେଖାଇବି । ଗନ୍ଧର୍ବ ପ୍ରେମରେ ପଡି ମୁଁ ଦୋଚାରୁଣୀ ହେଲି । ପିତାଙ୍କ କୂଳରେ କଳଙ୍କ ବୋଳିଲି । ପରିଚାରୀମାନଙ୍କୁ ଡାକି କମଳିନୀ କହିଲା ରାଜାଙ୍କର ସେବାକାର୍ଯ୍ୟ ଠିକରେ କରିବ । ମୁଁ ଜାଣୁଛି କପଟ ବେଶରେ ସେ ଜଣେ ଦେବତା । ମୋ ପ୍ରତି ପ୍ରସନ୍ନ ହେବା ଦେଖାଅ । ଏହା ଶୁଣିକରି ଦାସୀମାନେ ଆନନ୍ଦିତ ହେଲେ । କହିଲେ କ’ଣ ସ୍ୱପ୍ନ କଥା ଶୁଣି ତୁମ୍ଭର ଜ୍ଞାନ ଉଦୟ ହେଲାକି? ଏବେ ତାଙ୍କଠାରେ କିପରି ତମ୍ଭର ମନ ବଳିଛି । ଶୁଣି ପରିଚାରୀ କଥା କମଳିନୀ କିଛି ଉତ୍ତର ନଦେଇ ନିରୁତ୍ତର ହେଲା ।