ଜହ୍ନମାମୁଁ -202

ବୀର ହନୁମାନ -୨

ଅଙ୍ଗଦଙ୍କ କଥାରେ ରାବଣ ଭୀଷଣ ରାଗି ଉଠି କହିଲେ, “ମୋ ପ୍ରାସାଦରେ ପ୍ରବେଶ କରି ପୁଣି ଏତେ ଉପଦ୍ରବ? ଲଜ୍ଜା ନାହିଁ ତୋର ପିତୃହନ୍ତାକୁ ପ୍ରଭୁ ବୋଲି କହି ତୁ ତା’ର ଶରଣ ନେଇଛୁ । ପୁଣି ତା’ର ବଡାଇ ଦେଖାଉଛୁ । ଏଠାରୁ ଫେରିଯାଇ ତୁ ତୋର ପ୍ରଭୁକୁ କହି ଦେ ଯେ ସୀତାଙ୍କୁ ଫେରି ପାଇବାର ସ୍ୱପ୍ନ ସେ କେବଳ ସେମିତି ଦେଖୁଥାଉ । ଯୁଦ୍ଧ କରିବାକୁ ଆସି ଯୁଦ୍ଧ ପୂର୍ବରୁ ଏତେ ମୃତ୍ୟୁଭୟ? ଶାନ୍ତିରକ୍ଷା କରିବା ହେଉଛି କାପୁରୁଷମାନଙ୍କର ଭାଷା । ମାତ୍ର ବୀରମାନଙ୍କ ଭାଷା ହେଲା ଯୁଦ୍ଧ । ଏଥିଲାଗି ମୁଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ; ସେ ଜଟାଧାରୀକୁ କହ ଆଜିହିଁ ଯୁଦ୍ଧ ଆରମ୍ଭ କରୁ ।” ତା’ପରେ ଅଙ୍ଗଦ ପ୍ରାସାଦର ଏକ ଗମ୍ବୁଜ ଭାଙ୍ଗିଦେଇ ସିଂହନାଦ କରି ଶ୍ରୀରାମଙ୍କ ନିକଟକୁ ଫେରିଗଲେ । ଏସବୁ ରାବଣ ପାଇଁ ଅଶୁଭର ଚିହ୍ନ ଥିଲା; ଯେହେତୁ ଜଣେ ବାନରହିଁ ଏସବୁ କରିଥିଲା । ତେଣୁ ସେ ଅଧିର ହୋଇ ଚାରିଆଡକୁ ଦୃଷ୍ଟିପାତ କଲା ।

ତେଣେ ବାନର ସୈନ୍ୟମାନେ ଯୁଦ୍ଧ କରିବା ପାଇଁ ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ପଡିଲେଣି; ସେମାନେ ଯାହା କେବଳ ସଙ୍କେତର ଅପେକ୍ଷାରେ ହିଁ ଥା’ନ୍ତି । ସୁଷେଣ ସୈନ୍ୟବଳ ଧରି ଲଙ୍କାର ମୁଖ୍ୟଦ୍ୱାର ଘେରି ରହିଥା’ନ୍ତି । ଦୁର୍ଗ ଭିତରେ ବି ରାବଣର ସୈନ୍ୟମାନେ ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର ଧରି ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇ ରହିଥା’ନ୍ତି । ଇତିମଧ୍ୟରେ ଦୁର୍ଗ ଭିତରେ ଥିବା ରାକ୍ଷସ ସୈନ୍ୟମାନେ ଯୁଦ୍ଧର ପରିସ୍ଥିତି ନିରୀକ୍ଷଣ କରି ଭୟଙ୍କର ବିପଦର ସମ୍ଭାବନା ବିଷୟରେ ରାବଣକୁ ସୂଚନା ଦେଲେ । ରାବଣ ବିଶ୍ୱାସ କରି ପାରୁନାହିଁ ଯେ ନରବାନର ତ ରାକ୍ଷସମାନଙ୍କର ଭକ୍ଷ, ତଥାପି ମଧ୍ୟ ଏତେ ଭୟ କାହିଁକି?

ଏଣେ ଶ୍ରୀରାମ ଓ ତାଙ୍କ ସୈନ୍ୟମାନେ ରାକ୍ଷସମାନଙ୍କର ସୈନ୍ୟସଜ୍ଜା ଇତ୍ୟାଦି ଦୂରରୁ ନିରୀକ୍ଷଣ କରୁଥା’ନ୍ତି । ତାଙ୍କ ମନରେ ଏହି ଚିନ୍ତା ଆସିଲା କି ଗଡ ଭିତରେ ସୀତା ବନ୍ଦିନୀ ହୋଇ ଅଛନ୍ତି । ତେଣୁ ତାଙ୍କ ମନରେ ରୁଦ୍ରଭାବର ଜାଗ୍ରତ ହେଲା । ସେ କହିଲେ, “ଆଉ କ୍ଷଣେ ମାତ୍ର ବିଳମ୍ବ କରନାହିଁ, ଏଣିକି ଆକ୍ରମଣ କର ।” ବାନର ବୀରମାନେ ତ ପୂର୍ବରୁହିଁ ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ରରେ ସଜ୍ଜିତ ଥିଲେ । ସଙ୍କେତ ପାଇବା ମାତ୍ରେ ଆକ୍ରମଣ ତୁରନ୍ତ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲା । ବିଭୀଷଣ ତାଙ୍କ କବଚ ପିନ୍ଧି କେତେକ ଯୋଦ୍ଧାଙ୍କ ସହିତ ଶ୍ରୀରାମଙ୍କ ପାଖରେହିଁ ରହୁଥିଲେ । ସେପଟେ ରାକ୍ଷସ ସୈନ୍ୟମାନେ ମଧ୍ୟ ଆକ୍ରମଣ ପାଇଁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିଲେ । ରାବଣର ଆଦେଶ ପାଇବା ମାତ୍ରେ ସେମାନେ ସିଂହନାଦ କରି ଯୁଦ୍ଧ ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲେ । ଯୁଦ୍ଧବାଦ୍ୟ ସବୁ ବାଜି ଉଠିଲା । ରାକ୍ଷସମାନଙ୍କର ଗଦା, ଶୁଳ ଓ ପରଶୁ ଇତ୍ୟାଦି ଥିବାବେଳେ ଅଧିକାଂଶ ବାନର ଗଛ ଓ ପଥର ସବୁ ଧରି ଯୁଦ୍ଧ କରୁଥା’ନ୍ତି । ବାନରମାନେ ଲମ୍ପ ଦେଇ ହଠାତ୍ ପ୍ରାଚୀର ଉପରେ ପହଁଚି ଯାଇ ରାକ୍ଷସ ସୈନ୍ୟଙ୍କୁ ସେଠାରୁ ତଳକୁ ଗଡାଇ ପକାଉଥା’ନ୍ତି । ଭୟଙ୍କର ଶବ୍ଦ ଓ କୋଳାହଳ ସବୁ ଶୁଭୁଥାଏ ।

ଏଣେ ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ ଓ ଅଙ୍ଗଦଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ, ହନୁମାନ ଓ ଜମ୍ବୁମାଳୀ ମଧ୍ୟରେ ଦ୍ୱନ୍ଦଯୁଦ୍ଧ ଚାଲିଥାଏ । ସୁଗ୍ରୀବ ଓ ପ୍ରଘସ ନାମକ ଏକ ରାକ୍ଷସ ଏବଂ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ବିରୁପାକ୍ଷ ନାମକ ରାକ୍ଷସ ସହିତ ଯୁଦ୍ଧ କରୁଥା’ନ୍ତି ।

ସେ ଯୁଦ୍ଧ ବଡ ଭୟାନକ ଥିଲା । ବିଭୀଷଣଙ୍କ ମନ୍ତ୍ରୀ ସମ୍ପାତି ଓ ପ୍ରଜଙ୍ଘଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବି ଦ୍ୱନ୍ଦଯୁଦ୍ଧ ଚାଲିଥାଏ । ଅଙ୍ଗଦ ଇନ୍ଦ୍ରଜିତର ରଥ ସାରଥି ସବୁ ନଷ୍ଟ କରି ପକାଇବାରୁ ସେ ରଣଭୂମିରୁ ପଳାଇଲା । ସୁଗ୍ରୀବ ପ୍ରଘସକୁ ଯମଲୋକକୁ ପଠାଇଲେ । ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଦ୍ୱନ୍ଦଯୁଦ୍ଧରେ ରାକ୍ଷସ ଯୋଦ୍ଧାମାନେ ବଡ ଦୟନୀୟ ଭାବରେ ହାରୁଥିଲେ । ଚାରିଜଣ ରାକ୍ଷସ ଶ୍ରୀରାମଙ୍କ ଉପରକୁ ବାଣ ଚଳାଇଲେ । ଶ୍ରୀରାମ ଏହାର ଉତ୍ତର ଦେଲେ । ତାଙ୍କର ଗୋଟିଏ ବାଣ ସେ ଚାରିଜଣକ ମୁଣ୍ଡ ଉଡାଇ ଦେଲା । ମୈନ୍ଦ ନିଜର ମୁଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା ବଜ୍ରମୁଷ୍ଟି ରାକ୍ଷସକୁ ମାରିଲେ । ସୁଷେଣ ବିଦ୍ୟୁନ୍ମାଳୀକୁ ମାରି ପକାଇଲେ ।

ପ୍ରାୟ ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତ ହେବାକୁ ବସିଲାଣି । ଯୁଦ୍ଧ ଶେଷ ହେବାର କୌଣସି ନାମଗନ୍ଧହିଁ ନାହିଁ । ରାକ୍ଷସଗୁଡା ଯୁଦ୍ଧଭୂମିରୁ ବାନରମାନଙ୍କ ମୃତ ଶରୀର ଗୋଟାଇ ନେଇ ଆରାମରେ ଖାଉଥାନ୍ତି । ରାକ୍ଷସଙ୍କୁ ଚିହ୍ନିବାରେ ବିଶେଷ କିଛି କଷ୍ଟ ହେଉ ନଥାଏ । ସେମାନଙ୍କ ଦାନ୍ତ ବଡ ବଡ ଓ ସେମାନେ ସୁନାର ଅଳଙ୍କାର ସବୁ ପିନ୍ଧିଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ବାନରମାନେ ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଖିବା ମାତ୍ରେ ତତ୍କ୍ଷଣାତ୍ ଆକ୍ରମଣ କରି ମାରି ପକାଉଥା’ନ୍ତି ।

ଇନ୍ଦ୍ରଜିତର ରଥ ଓ ସାରଥି ନଷ୍ଟ ହେବା ପରେ ସେ ଫେରିଯାଇ ପୁଣି ନୂଆ ରଥ ସାରଥି ଆଣି ଆସିଲା, ଦେଖିଲା ଶ୍ରୀରାମ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ଏକା ଠିଆ ହୋଇଛନ୍ତି । ତେଣୁ ସେ ଅଦୃଶ୍ୟ ଭାବରେ ରହି ନାଗଫାଶ ଅସ୍ତ୍ର ପଠାଇ ସେ ଦୁଇଭାଇଙ୍କୁ ବାନ୍ଧି ପକାଇଲା ଓ କହିଲା, “ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇ ଯୁଦ୍ଧ କରେ ସେତେବେଳେ ଇନ୍ଦ୍ର ସୁଦ୍ଧା ବି ମୋତେ ଜିତି ପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ସେମିତି ପଡିଥିବ । ନାଗମାନେ ତୁମର ପ୍ରାଣ ଶୋଷି ନେବେ । ହେଲେ ମୋର କେହି କିଛିବି କରିପାରିବେ ନାହିଁ ।” ଏହା କହି ସେ ସିଂହନାଦ କଲା ।