ଜହ୍ନମାମୁଁ -184

ଠକଙ୍କ ଗୁରୁ -୩

ବୁଢୀ କଥା ମାନି ହିନ୍ଦବାଦ୍ ସଂଧ୍ୟା ଆଗରୁ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ସ୍ଥାନରେ ଥିବା ପଥର ପଛରେ ଯାଇ ଲୁଚି ରହିଲେ । ସେ ଦେଖିଲେ ରାତି ହେବା ମାତ୍ରେ ଜଣେ ପରେ ଜଣେ ଆସି ସାଧୁବେଶି ଠକ ପାଖରେ ଭକ୍ତଭଳି ଜୁଟିଗଲେ । ସେଦିନର ଆଲୋଚନାରେ ହିନ୍ଦବାଦ୍ଙ୍କ ସମ୍ପର୍କରେ ବେଶି ଭାଗ ଥିଲା ।

ଜଣେ କହିଲା, “ସ୍ୱାମୀ, ଆଜି ଜଣେ ବିଦେଶୀ ବେପାରୀଠାରୁ ମୁଁ ବହୁତ ଶସ୍ତା ଦାମ୍ରେ ଚନ୍ଦନ କାଠ କିଣିଛି ।” ତା’ପରେ ସେ ତା’ର ବାହାଦୁରୀ ଓ ସର୍ତ୍ତ ବିଷୟ କହି ବୁଝାଇ ଦେଲା ଯେ, “ସେ ଯଦି ଖାଲି ସୁନା ଚାହେଁ ତ ତଥାପି ମଧ୍ୟ ଆମେ ଲାଭବାନ୍ ।”

ଠକ ସାଧୁ କହିଲା “ବେପାରୀର ମଧ୍ୟ ଲାଭ ହୋଇପାରେ ।” ତା’ପରେ ସେ ପୁଣି କହିଲା, “ସେ ଯଦି ଚନ୍ଦନ କାଠର ଓଜନର ମାଛି ମାଗିବ ଯେଉଁଥିରେ ଅଧା ପୁରୁଷ ମାଛି ଓ ଅଧା ସ୍ତ୍ରୀ ମାଛି ଥିବେ, ତୁ କିପରି ତାହା ଦେବୁ?”

ଏପରି ସବୁ କଥା ଶୁଣି ବିଚାରା ଠକ ମୁହଁ ଶୁଖାଇ ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲା । ତା’ପରେ ସେଠାକୁ କଣା ଆସିଲା । ସେ କହିଲା, “ମୁଁ ଜଣେ ବିଦେଶୀକୁ ଆଜି ମିଛରେ ସେ ମୋ ଆଖି ଫୁଟାଇ ଦେଲା ବୋଲି କହି ସର୍ତ୍ତ ରଖିଛି ଯେ ସେ ଗୋଟାଏ ଆଖି ମୋତେ ଦେବ ନହେଲେ ତା’ର ସାରା ଧନ ସେ ଏଇଠି ଛାଡି ଯିବ ।”

“ତୁ ତ ମୂର୍ଖ । ଯଦି ସିଏ କହେ ଯେ, “ତା’ର ଆଖିଟିଏ ଦେବାକୁ ସେ ରାଜି କିନ୍ତୁ କଣାର ଗୋଟିଏ ଆଖି ଓ ତା’ର ଗୋଟିଏ ଆଖି ଏକା ଓଜନ ହେବା ଦରକାର ଓ ସେଥିପାଇଁ ତୋ ଆଖିଟି ସେ ଖୋଲିନେଇ ପରୀକ୍ଷା କରିବା ଆବଶ୍ୟକ । ତାହେଲେ ତୁ କ’ଣ କରିବୁ?” ତା’ହେଲେ ତ ତୁହିଁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅନ୍ଧ ହୋଇଯିବୁ!”

କଣା ବିଚାରା ଏକଥା ଶୁଣି ସେ ସ୍ଥାନ ଛାଡି ଚାଲିଗଲା ।

ତା’ପରେ ମୋଚି ଆସିଲା । ସେ ସବୁକଥା ସେହି ସାଧୁବେଶି ଠକକୁ ଶୁଣାଇ କହିଲା, “ମୁଁ ତ ତା’ର ସବୁ ସମ୍ପତ୍ତି ମାଗିନେବି ।”

“ତୋର କିଛି ବୁଦ୍ଧି ନାହିଁ । ସେ ଯଦି ତତେ କହିବ କି ଆମ ସୁଲତାନଙ୍କର ସମସ୍ତ ଶତ୍ରୁ ମରିଯା’ନ୍ତୁ ଓ ସୁଲତାନ୍ ଦୀର୍ଘଜୀବି ହୁଅନ୍ତୁ – ଏକଥା ଶୁଣି ତୁମେ ଖୁସି ନା ନୁହେଁ, ତା’ହେଲେ ତୁ କ’ଣ କରିବୁ? ସେତେବେଳେ ତୁ ବାଧ୍ୟ ହୋଇ କହିବୁ ‘ହଁ ମୁଁ ଖୁସି’; ନହେଲେ ସୁଲତାନ୍ଙ୍କ ସୈନ୍ୟମାନେ ତୋର ହାତଗୋଡ ଗୁଣ୍ଡା କରିଦେବେ ।” ମୋଚି ମଧ୍ୟ ମୁହଁ ତଳକୁ କରି ଚାଲିଗଲା । ତା’ପରେ ଜୁଆଡି ଆସି ପହଁଚିଲା । ସେ କହିଲା, “ସ୍ୱାମୀ ଆଜି ଜଣେ ବିଦେଶୀକୁ ମୁଁ ହରାଇ ଦେଲି ଓ ତା’ ପାଖରେ ମୁଁ ଏହି ସର୍ତ୍ତ ରଖିଛି ଯେ ସେ ସମୁଦ୍ରର ସବୁ ପାଣି ପିଉ ନହେଲେ ସେ ନିଜର ସବୁତକ ସମ୍ପତ୍ତି ମୋତେ ଦେଇଦେଉ ।”

ଠକଙ୍କ ଗୁରୁ ପଚାରିଲା “ସେ ତୋତେ କିଛିବି ଦେବନାହିଁ । ଧର ସେ ତୋତେ କହିବ ଯେ ସମୁଦ୍ରର ସାରା ଜଳ ତୁ ତୋ ନିଜ ଆଞ୍ଜୁଳୀରେ ଭରି ନେଇ ଆସ ମୁଁ ତାହା ପିଇଦେବି । ସେତେବେଳେ ତୁ କ’ଣ କରିବୁ?”

ଏସବୁ କଥା ପଥରେ ପଛରେ ଥାଇ ହିନ୍ଦବାଦ୍ ଶୁଣିଲା । ପରଦିନ ଠିକ୍ ସେହି ଅନୁସାରେ କାମ କରିବାରୁ ଚନ୍ଦନ ବାବଦ ବହୁତ ସୁନା ମୋହର ପାଇଲା । ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଠକଙ୍କ ଗୁରୁ କହିବା ଅନୁସାରେ ସେ ଠକାଇଲା, ସେମାନେ ସବୁ କ୍ଷମା ମାଗି ଆପଣା ମୁଣ୍ଡ ତଳକୁ କରି ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲେ । କିନ୍ତୁ ହିନ୍ଦବାଦ୍ ମଧ୍ୟ ସ୍ଥିରକଲେ । ଏ ନଗରୀକୁ ବ୍ୟବସାୟ କରିବାକୁ ସେ ତାଙ୍କ ଜୀବନରେ ଆଉ କେବେବି ହେଲେ ଆସିବେ ନାହିଁ । ସେ ଯେତିକି ପାଇଲେ ସେତକ ନେଇ ସେ ଖୁସିରେ ଖୁସିରେ ବାଗଦାଦ୍କୁ ଲେଉଟି ଆସିଲେ ।