Become a PUBLISHED AUTHOR at just 1999/- INR!! Limited Period Offer
Become a PUBLISHED AUTHOR at just 1999/- INR!! Limited Period Offer

Shanti Mishra

Inspirational

3  

Shanti Mishra

Inspirational

ମଣିଷ ଭିତରେ ଦେବତ୍ଵ

ମଣିଷ ଭିତରେ ଦେବତ୍ଵ

7 mins
741


ଅନୁଭୂତିରୁ ପଦେ

ଶାନ୍ତିଲତା ମିଶ୍ର, ରଚେଷ୍ଟର, ମିନେସୋଟା

ଅତ୍ୟାଧୁନିକ ସହରର, ଅତ୍ୟାଧୁନିକ ଜୀବନ ଶୈଳୀରୁ କିଛି ସମୟ ଓହୋରି ଯାଇ ପୁଣିଥରେ ସେଇ ପୁରୁଣା ସମୟକୁ ଫେରିଯିବା ପାଇଁ ଆମେରିକାର ଲୋକ ମାନେ ବେଶ୍ ଆଗ୍ରହ ପ୍ରକାଶ କରିଥାନ୍ତି । ସେଥି ପାଇଁ ଜଙ୍ଗଲ ଭିତରେ ସେମାନଙ୍କ ମନୋରଞ୍ଜନ ପାଇଁ କଟେଜ ଘର ସବୁ ତିଆରି କରାହୋଇ ଥାଏ । ବ୍ୟସ୍ତ ଜୀବନରୁ କିଛି ଦିନ ଓହୋରି ଯାଇ ସେମାନେ ସେଠାରେ ଯାଇ ଭଡା ଦେଇ ରୁହନ୍ତି । ସହରି ଜୀବନୀର ଶ୍ରୁଖଂଳାବଧ ନିୟମ କାନୁନରୁ ଦୂରରେ, ନିଜ ଇଛାରେ ସକାଳୁ ଉଠିବା , ନିଜ ଇଛାରେ ରାତିରେ ଶେଯକୁ ଯିବା, ନିଜ ଇଛାର ବେଶ ପୋଷାକ ପିନ୍ଧିବାକୁ ବେଶ୍ ଭଲ ପାଆନ୍ତି । ଯାନବାହାନର ପ୍ରାବଲ୍ୟତା ନଥିବାରୁ ପିଲାମାନେ କଟେଜ ବାହାରେ ନିଜ ନିଜ ଖେଳନା ବା ସାଇକଲ ଧରି ଖେଳା ଖେଳି କରନ୍ତି ।

ସେ ଘର ଗୁଡିକରେ ଇଲେକଟ୍ରିକ୍ ଲାଇଟ୍ ଥାଏ, ଛୋଟ ରେଫ୍ରିଜେଟର ଗୋଟେ ଥାଏ, ସ୍ଟୋଭ୍ ଥାଏ ରୋଷେଇ ବାସ ପାଇଁ ।ରୋଷେଇ ଘର ସରଯଂ|ମ ବି କିଛି ଥାଏ ଯଥା ବାସନକୁସନ ଇତ୍ୟାଦି । କଟେଜ୍ ବାହାରେ ବାରବିକ୍ୟୁ କରିବାକୁ ଚୁଲାର ସୁବିଧା ବି ଥାଏ । ଅତି ସାଧାରଣ ଧରଣର କାଠ ଖଟ ଥାଏ | ସାଧାରଣ ଗଦି ଟାଏ ପଡିଥାଏ । ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଜିନିଷ ଯଥା ଚାଦର, ତକିଆ, କମଳ ପ୍ରଭୃତି ନିଜକୁ ନେଇ କରି ଯିବାକୁ ପଡେ । ନିଜର ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଆବଶ୍ୟକିୟ ଜିନିଷ ମଧ୍ୟ ନିଜକୁ ନେଇକରି ଯିବାକୁ ପଡେ ।

ପ୍ରକୃତ୍ତି ସଂଗରେ ମିଳି ମିଶି ରହିବା ପରି ପରିବେଶ । ପାଖରେ ଥିବା ହ୍ରଦ, ପୋଖରୀ, ନଈ ବା ସମୁଦ୍ର ଯାହା ବି ପାଖରେ ଥାଏ ଲୋକମାନେ ସେଠି ଯାଇ ଗାଧାନ୍ତି । କମନ୍ ବଥାରୁମ୍ ଥାଏ କିନ୍ତୁ । ବାହାରେ ଏକ ବା ଦୁଇ କରିବା ମନା । ସବୁ କ୍ୟାମ୍ପ ଗ୍ରାଉଣ୍ଡ୍ ରେ ଏକା ପ୍ରକାର ସୁବିଧା ଉପଲବଧି ନଥାଏ । ସେଇ ଅନୁସାରେ ନିଜକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତି କରି ଯିବାକୁ ପଡେ ।

ଆମେରିକାରେ ତିନି ବର୍ଷ ରହିଲା ପରେ ଆମକୁ ଥରେ ସେପରି ସୁଯୋଗ ମିଳିଥିଲା ଯାଇ କଟେଜ୍ ରେ ରହିବାକୁ । ଜଣେ ଆମେରିକାନ ସାଂଗ ଯିଏକି ମୋ ସ୍ବାମୀଙ୍କ ଅଫିସ୍ ରେ ସେତେବେଳେ କାମ କରୁଥିଲେ, ତାଙ୍କ ବାପା କାମ କରୁଥିବା କମ୍ପାନିର ଏକ ନିଜସ୍ବ କ୍ୟାମ୍ପ ଜାଗା ଥିଲା ସେ ଆମକୁ ସେଠାକୁ ନିମନ୍ତ୍ରଣ କରିଥିଲେ । ଆମର ବାହାରେ କ୍ୟାମ୍ପରେ ଯାଇ ରହିବାର କୌଣସି ଅଭିଜ୍ଞତା ନଥିଲା ଆଗରୁ । ପଢିଥିଲୁ କେବଳ ବହିରେ ଆମେରିକାନ୍ ଲୋକ ମାନେ ଭଲ ପାଆନ୍ତି ଏପରି ଯାଇ ଜଙ୍ଗଲରେ କିଛି ଦିନ ରହିବାକୁ ।

ଆମେ ରାଜି ହେଲୁ ଯିବାକୁ କିଛି ନୁଆ କଥା ଜାଣିବା ପାଇଁ । ଏମିତିରେ ବି ଆମେରିକା ଆସିଲା ଦିନରୁ ଆମେ କିଛି ନା କିଛି ନିତି ଶିଖି ଚାଲିଛୁ । ଅତ୍ୟାଧୁନିକ ଆମେରିକାର ଅତ୍ୟାଧୁନିକ ଚାଲି ଚଳଣ ଦେଖି ପ୍ରଥମେ ଆମେ ତଟସ୍ଥ ହୋଇ ଯାଇଥିଲୁ । ସେମାନଙ୍କ ରହଣୀ, ଚାଲି ଚଳଣ, ଭାଷା, ଖାଦ୍ୟ, ବେଶ ପୋଷକ ସବୁକୁ ଆପଣେଇ ସେମାନଙ୍କ ସହିତ ନିଜକୁ ମିଶେଇ ନେଇ ଚଳିବା ଶିଖୁ ଶିଖୁ ଏହା ଆଉ ଏକ ଅଭିଂଜ୍ଞତା ଆମକୁ ଯୋଗେଇବ ।

ଆମ ତିନି ବର୍ଷର ଝିଅକୁ ନେଇ ଆମେ ବାହାରିଲୁ, ନିର୍ଧାରିତ ଦିନରେ । ଗୋଟେ ସପ୍ତାହ ପାଇଁ ଯାଇଥିଲୁ ଯଦିଓ ଅନଭିଜ୍ଞାତାର କାରଣରୁ ଖାଦ୍ୟ ପଦାର୍ଥ ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଜିନିଷ ଦୁଇ ସପ୍ତାହ ପାଇଁ ଗାଡି ଭର୍ତି କରି ନେଇକରି ଯାଇଥିଲୁ । ପାଞ୍ଚ ଘଣ୍ଟାର ରାସ୍ତା ଯଦିଓ, ଆମେ ଗାଡିରେ ସବୁ ଜିନିଷ ଭର୍ତି କରି ବାହାରୁ ବାହାରୁ ଟିକେ ଡେରି ହୋଇଗଲା । ପ୍ଲାନ୍ ଥିଲା ଦିନ ଥାଉ ଥାଉ ଯାଇ ସେଠାରେ ପହଂଚିବା ପାଇଁ । ନୁଆ ଜାଗା । ରାସ୍ତା ଘାଟ ବି ଜଣା ନାହିଁ ।

ସେତେବେଳେ ଜିପିଏସ୍ ନଥିଲା ତେଣୁ ମ୍ୟାପ୍ ଦେଖି ଯିବାକୁ ପଡୁଥିଲା । ସବୁ ରେଡି କରି ବାହାରିଲୁ । ମନରେ ବହୁତ ଅଗ୍ରାହ ପୁଣି ଆଶଂକା ବି ଥାଏ । କିପରି ହୋଇଥିବ ଜାଗା । ଜଙ୍ଗଲ ଭିତରେ ରହିବାକୁ ପଡିବ । ଜଙ୍ଗଲ ମାନେ ଗୋଟେ ଭୟଙ୍କର ପରିବେଶ ହୋଇଥିବ ବୋଲି ମୋ ମନରେ ଥିଲା । ପିଲାବେଳେ ଆଇ ଜେଜେ ମାଙ୍କ କାହାଣୀ ବର୍ଣିତ ବାଘ ଭାଲୁ ଘେରା ଅସୁର ମାନଙ୍କ ବାସସ୍ଥଳି ସେଠାରେ ଥାଇପାରେ । ତେଣୁ ଡରି ଡରି ମୁଁ ବାହାରୁଥାଏ । ଗୋଟେ ଛୋଟ ପିଲାକୁ ଧରି ମୋର ସେପରି ଇଛା ନଥିଲେ ବି ଯିବାକୁ, ସ୍ବାମୀଙ୍କ ଆଗ୍ରାହ ଯୋଗୁ ବାହାରି ବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହେଲି ।

ଯିବା ରାସ୍ତାରେ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ସୁନ୍ଦର ପ୍ରାକୃତିକ ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖି ମନ ଖୁସି ହୋଇ ଯାଉଥାଏ । ମଝିରେ ମଝିରେ ଗାଡି ରଖି ଜାଗା ଗୁଡ଼ିକ ଦେଖୁଥିଲୁ । ଏମିତି ଭାବରେ ଯାଉ ଯାଉ ଟିକେ ଡେରି ହୋଇଗଲା ଗନ୍ତବ୍ୟ ସ୍ଥଳରେ ପହନ୍ଚି ବାକୁ । ପ୍ରାକୃତିକ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟର ଉପଭୋଗରେ ଏତେ ବୁଡି ଯାଇଥିଲୁ ଯେ ଆମର ସମୟ ଜ୍ଞାନ ରହିଲାନି ।

ଆମେ ହଠାତ୍ ରାସ୍ତା ଭୁଲିଗଲୁ । ଯାହା ଘରୁ ହିସାବ କରି ମ୍ୟାପ୍ ଦେଖି ଯେତିକି ସମୟ ଲାଗିବାର କଥା ତା ଠୁ ଅଧିକ ସମୟ ହୋଇ ଗଲାଣି କିନ୍ତୁ ଆମର ଗନ୍ତବ୍ୟ ସ୍ଥଳରେ ଆମେ ପହଞ୍ଚି ପାରିନୁ । ସେତେବେଳେ ମୋବାଇଲ୍ ଫୋନ୍ ବି ନଥିଲା ଯେ ସାଙ୍ଗକୁ ପଚାରି ବୁଝିବାକୁ । ଜଙ୍ଗଲ ଭିତରେ ଶୀଘ୍ର ସନ୍ଧ୍ୟା ହୋଇ ଯାଇ ଅନ୍ଧାରୁଆ ଅନ୍ଧରୁଆ ଦିଶିବା ଆରମ୍ଭ ହୋଇ ଯାଇ ଥାଏ । ରାସ୍ତାରେ ସେପରି ବତୀ ଖୁଣ୍ଟ ବିଷେଶ ଭାବରେ କିଛି ନଥାଏ । ଗାଡି ଲାଇଟରେ ଯାହା ଯେତିକି ଦେଖା ଯାଉଥାଏ ସେତିକିରେ ଦେଖି ଦେଖି ଯାଉ ଥାଉ ।

ପୁରା ନିଛାଟିଆ ଜାଗା ଗାଡି ମଟର ବି କିଛି ରାସ୍ତାରେ ଯାଉଥିବାର ଦିଶୁ ନଥାଏ । କାହାକୁ ପଚାରିବାକୁ ରାସ୍ତା ବିଷୟରେ କେହି ହେଲେ ବି କୁଆଡେ ଦିଶୁ ନଥାନ୍ତି । ସ୍ବାମୀ ମଝିରେ ମଝିରେ ଗାଡି ରଖି ରାସ୍ତାରେ, ମ୍ୟାପ୍ ଦେଖୁଥାନ୍ତି । ମୁଁ ଡରରେ ମନେ ମନେ ଭଗବାନଙ୍କୁ ଡାକୁଥାଏ । ସେତେବେଳେ ଯେଉଁ ଦେବ ଦେବତା ମନେ ପଡୁ ଥାନ୍ତି ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ ଠୁ ଆରମ୍ଭ କରି କଟକ ଚଣ୍ଡି, ମା ଦୁର୍ଗା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରି ଚାଲୁଥାଏ ।

ଘରକୁ ଫେରିବା ବି ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ ବର୍ତମାନ, ଘର ଠାରୁ ବହୁ ଦୂରରେ ଆମେ । ରାତିର ଅନ୍ଧାର ଧିରେ ଧିରେ ବଢି ଚାଲିଚି । କିଛି କୋଉଠୁ ବସ୍ତି ଆଲୁଅ ବି ଦିଶୁ ନଥାଏ । ଜନ ମାନବ ଶୂନ୍ୟ ରାସ୍ତାରେ ଆମେ ଡ୍ରାଇଭିଙ୍ଗ କରି ଚାଲୁଥାଉ । ଆହୁରି ଗୋଟେ ବଡ ଡର ଥିଲା ଗାଡିରୁ ଯଦି ଗ୍ୟାସ୍ ସରି ଯାଏ ତେବେ କଣ ହେବ । ସେଇ ଅନ୍ଧାର ଜଙ୍ଗଲରେ ରାସ୍ତା କଡରେ ବସି ରାତି ବିତେଇବାକୁ ପଡିବ, ଭାବି ଦେହ ଶିତେଇ ଉଠୁଥାଏ । କି ପ୍ରକାର ଜନ୍ତୁ ଜୁନ୍ତା ସେଠାରେ ଅଛନ୍ତି ମୋ କଲ୍ପନାର ବାହାରେ । ଆଗକୁ ଆଉ ବେଶୀ କିଛି ଭାବି ପାରିଲିନି ।

ଆମେ ମ୍ୟାପରୁ ଜାଣୁଥାଉ ଜାଗାଟା ସେଇ ପାଖ ଆଖରେ କୋଉଠି କିନ୍ତୁ ପ୍ରକୃତରେ କୋଉଠି ଜାଣି ପାରୁ ନଥାଉ ତେଣୁ ଏପଟ ସେପଟ କରି ଗାଡି ଚଳେଇ ବୁଲୁଥାଉ । ଅନ୍ୟ କିଛି ଉପାୟ ନାହିଁ । ଏମିତି ଅଲକ୍ଷ ଭାବରେ ବୁଲୁ ବୁଲୁ ଦୂରରୁ ଟିକେ କୋଉଠି ଆଲୋକ ଦିଶିଲା । ଭାବିଲୁ କେହି ମଣିଷ ସେଠାରେ ଥାଇ ପାରନ୍ତି ବା କାହାର ଘର ହୋଇ ପାରିଥାଏ । ତେଣୁ ସେହି ଆଲୋକକୁ ଲକ୍ଷ କରି ଗାଡି ଚଲେଇକି ସେହି ଦିଗକୁ ଯିବା ଆରମ୍ଭ କଲୁ ।

ଯାଇ ପହଂଚିଲା ବେଳକୁ ଦେଖିଲୁ ସେଇଟା ଗୋଟେ ଛୋଟ ଗାଡି ରିପେୟାର ଦୋକାନ ଟିଏ । ଆମେରିକାନ ଭଦ୍ର ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣେ ଏକାକୀ ଭିତରେ ବସି ଥାନ୍ତି । ଦୋକାନ ବନ୍ଦ କରିବାର ପ୍ରସ୍ତୁତି କରୁଥାନ୍ତି । ଆମକୁ ଦେଖି କାମ ଛାଡ଼ି ଆମ ପାଖକୁ ଆସିଲେ । ବୟସ ପାଖାପାଖି ପଚାଶ ହେବ । ସମ୍ଭାଷଣର ଆଦାନ ପ୍ରଦାନ ପରେ ଆମେ ତାଙ୍କୁ ଆମ ରାସ୍ତା ଭୁଲି ଯିବା କଥା କହିଲୁ । ସେ କହିଲେ ସେ ଜାଣିଚନ୍ତି ଜାଗାଟି କୋଉଠି । ଆମକୁ କହିଲେ ଏଠୁ ପ୍ରଥମେ ଡାହାଣ କୁ ଯିବେ ତାପରେ ବାମ କୁ ଯିବେ ସିଧା ଯିବେ ଏହିପରି କହିଲା ପରେ ସେ ନିଜେ ଆମ ଭାବ ଭଣ୍ଗିରୁ ଅନୁଭବ କରି ପାରିଲେ ଆମେ ତାଙ୍କ କଥା ବିଶେଷ ବୁଝିପାରିଲୁନି ବୋଧେ ।

ଝିଅ ମୋର ଆରାମରେ ମୋ କୋଳରେ ଶୋଇ ପଡିଥାଏ । ମୁଁ ଡରି ଜଡ଼ ପ୍ରାୟ । ସେତେବେଳକୁ ରାତି ନଅଟା ପରେ । ତାପରେ ସେ ଲୋକଟି କହିଲେ କିଛି ବ୍ୟସ୍ତ ହବାର ନାହିଁ ମୁଁ ତୁମକୁ ସେଠାରେ ନେଇ ଛାଡ଼ି ଦେଇ ଆସିବି । ତୁମେ ମୋ ଗାଡିକୁ ଅନୁଶରଣ କରି କରି ମୋ ପଛେ ପଛେ ଆସ । ସେ ଜାଗାଟା ସିଧା ରାସ୍ତାରେ ନୁହଁ । ମୁଖ୍ୟ ରାସ୍ତା ପରେ ଦୁଇ ତିନି ଗଳି ରାସ୍ତା ଦେଇ ଯିବାକୁ ହେବ । ରାତି ଅନେକ ହେଲାଣି । ସେ ତାଙ୍କ ଦୋକାନ ବନ୍ଦ କରି ନିଜ ଗାଡି ଟି ଧରି ଆମ ଆଗେ ଆଗେ ଚାଲିଲେ । ଅମେ ଆମ ଗାଡିରେ ତାଙ୍କୁ ଅନୁଶରଣ କରି କରି ଗଲୁ । ଲକ୍ଷେ ନୁହଁ କୋଟିଏ ଧନ୍ୟବାଦ ଭଗବାନଙ୍କୁ ଏବଂ ସେ ଭଦ୍ର ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ମନେ ମନେ ଦେଲି । ମତେ ସେଇ ମୁହୁର୍ତ୍ତରେ ଲାଗିଲା ସେ ମଣିଷ ନୁହନ୍ତି ମଣିଷ ରୁପରେ ଦେବତା ଜଣେ । ତାଙ୍କର କଣ ଦରକାର ନିଜ ଦୋକାନ ବନ୍ଦ କରି ସମ୍ପୁର୍ଣ ଅଜଣା ଲୋକକୁ ଯାଇ ସାହାଯ୍ୟ କରିବା । ଜଗନ୍ନାଥ ଏପରି ଅସହାୟକୁ ଲୋକ ପଠେଇ ସାହାଯ୍ୟ କରିବା କଥା ଶୁଣିଥିଲି କିନ୍ତୁ ସେଦିନ ନିଜ ଆଖିରେ ଦେଖିଲି ।

ଆମେ ପନ୍ଦର ମିନିଟ୍ ଦୁରରେ ଥିଲୁ ଆମ ଗନ୍ତବ୍ୟ ସ୍ଥଳ ପାଖରୁ କିନ୍ତୁ ଅନ୍ଧାର ଯୋଗୁ କିଛି ଦେଖି ପାରୁନଥିଲୁ । ଗୋଟେ ଗଳି ଯାହାରକି ଦୁଇ ସାଇଡ ରେ ବଡ଼ ବଡ଼ ଗଛ ଥିଲା ତାରି ଭିତର ଦେଇ ସେ ଗଳି ଭିତରେ ପ୍ରବେଶ କରିବାର ଥିଲା । ଆମ ଆମେରିକାନ ସାଙ୍ଗ ସେ ଆମ ନାମ ଲେଖି କାଗଜରେ ତୀର ଚିହ୍ନ ଦର୍ଶାଇ ଗଛର ଗଣ୍ଡିରେ ଲଗେଇ ଦେଇଥିଲେ । ଆମକୁ ସହଜ ହେବ ବୋଲି ଜାଗା ଖୋଜିବାରେ । କିନ୍ତୁ ଗଛର ଡାଳ ପତ୍ର ଦ୍ବାରା ଗଳି ରାସ୍ତାଟି କିଛି ପରିମାଣରେ ଆଛର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ରହିଥିବାରୁ ମୁଖ୍ୟ ରାସ୍ତାରୁ ତାହା ଦେଖିବା ସମ୍ଭବ ହୋଇ ପାରୁ ନଥିଲା । ସେ ଭଦ୍ରବ୍ୟକ୍ତି ପୁରା ଆମକୁ କ୍ୟାମ୍ପ ଗ୍ରାଉଣ୍ଡ ପାଖରେ ନେଇ ଛାଡ଼ି ଦେଇ ଆସିଲେ । ଅନେକ ଧନ୍ୟବାଦ ସହ ତାଙ୍କୁ ବିଦାୟ ଦେଲୁ ।

ଆମ ବନ୍ଧୁ ଆମ ଅପେକ୍ଷାରେ ଥିଲେ ଏବଂ ଟିକେ ଦୁଶ୍ଚିନ୍ତାରେ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ, ଆମର ଏତେ ଡେରି ହୋଇଯିବା କାରଣରୁ । ଦେଖି ଖୁସି ହେଲେ । ଭାବ ବିନିମୟ ପରେ କଟେଜ୍ ଭିତର ନେଇ ବୁଲେଇ ଦେଖେଇଲେ । କାରଣ ସେମାନେ ତା ପର ଦିନ ସକାଳୁ ଫେରି ଯିବାର ଥିଲା । ସେ ବି ତାଙ୍କ ପରିବାର ଧରି ଆସିଥିଲେ । ଆମର ଏପରି କଟେଜରେ ରହିବା ଜଙ୍ଗଲ ଭିତରେ ପ୍ରଥମ ଅନୁଭୂତି । ତେଣୁ ସେଠିକାର ନିୟମ କାନୁନ୍ ମଧ୍ୟ ଆମର ଜାଣିବା ଦରକାର । ବନ୍ଧୁ ଜଣଙ୍କ ସବୁ ଆମକୁ ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ପ୍ରାଞ୍ଜଳ ଭାବରେ ବୁଝେଇ ଦେଲେ । ସେଠାରେ ରହିବା ସମୟରେ କଣ କରିବୁ ,କଣ ଦେଖିବୁ ଇତ୍ୟାଦି ।

ନେଇଥିବା ଭାରତୀୟ ଖାଦ୍ୟ ଚିକେନ୍ ବିରିୟାନି ଓ ଚିକେନ୍ ତରକାରୀକୁ ଫ୍ରିଜ୍ କରି କୁଲର ଭିତରେ ନେଇ କରି ଯାଇଥିଲୁ । ସେଠାରେ ଗରମ କରି ସମସ୍ତେ ସାଙ୍ଗ ହୋଇ ଖାଇ ସାରିବା ପରେ, ଶୋଇବା ପାଇଁ ନିଜ ନିଜ ପ୍ରକୋଷ୍ଟକୁ ଗଲୁ । ସେଇ କଟେଜ୍ ଟି ଟିକେ ବଡ଼ ଥିଲା ଦୁଇ ପରିବାର ରହିବା ପାଇଁ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଥିଲା । ତେଣୁ କିଛି ଅସୁବିଧା ହେଲା ନାହିଁ ସତ କିନ୍ତୁ ରାତି ସାରା ଭଲ ନିଦ ହେଲା ନାହିଁ । ନୂଆ ଜାଗାକୁ ନୂଆ ପରିବେଶ, ନିଦ ନଆସିବା ସ୍ବାଭାବିକ ।

ଶେଯରେ ପଡି ଖାଲି ଭାବୁଥାଏ ଚିହ୍ନା ନାହିଁ ଜଣା ନାହିଁ ନିଜର ବ୍ୟବସାୟକୁ ସମୟ ଆଗରୁ ବନ୍ଦ କରି ଯିଏ ଆସି ପରକୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିପାରେ ସେ କେବଳ ଭଗବାନ୍ ହିଁ ହୋଇ ପାରନ୍ତି । ସେଦିନ ପୁରା ବିଶ୍ବାସ ହୋଇଥିଲା ପିଲାବେଳୁ ଶୁଣିଥିବା ଗପ ବିପଦରେ ଭଗବାନଙ୍କୁ ଡାକିଲେ ସେ ସିନା ନିଜେ ଆସନ୍ତିନି ସତ କିନ୍ତୁ ଆଉ କାହା ମାଧ୍ୟମରେ ସାହାଯ୍ୟ ପଠେଇ ଦିଅନ୍ତି ।

ଅନେକ ଖରାପ ଭାବନା ବି ଆସି ନିଦରେ ବ୍ୟାଘାତ ଘଟୋଉ ଥିଲା । ଯଦି ସେ ଲୋକ ଆମକୁ ମିଛ କହି ବାଟ ଭୁଲେଇ ଆମକୁ ଇଚ୍ଛା କରିଥିଲେ ଲୁଟି ବି ପାରି ଥାନ୍ତେ । ଭୁତେଇ ଆମଠୁ ସବୁ ଜିନିଷ ଛଡ଼େଇ ନେଇ ଯାଇ ପାରିଥାନ୍ତେ ସିନେମାରେ କଲା ଭଳି । ବହୁତ ଖରାପ ପରିସ୍ଥିତି ହୋଇ ପାରିବାର ସମ୍ଭାବନା ଥିଲା ଆମ ପାଇଁ ସେଦିନ । କିନ୍ତୁ ନା ସେପରି କିଛି ହୋଇ ନଥିଲା । ଧନ୍ୟବାଦ ସେହି ଦେବତାଙ୍କୁ ଆଉ ଗଢିଥିବା ଏହିପରି କିଛି ଦେବତ୍ବ ଗୁଣରେ ଭରା ମଣିଷଙ୍କୁ ।

ଏହିପରି ଭାବନା ଭିତରେ କେତେବେଳେ ନିଦ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା । ସକାଳୁ ନିଦ ଡ଼େରିରେ ଭାଙ୍ଗିବା କଥା କିନ୍ତୁ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ଚଢେଇ ମାନଙ୍କ କଳ କାକ୍କଳି ରେ ନିଦ ଭାଙ୍ଗି ଯାଇଥିଲା । ସହରରେ ଚଢେଇ ମାନଙ୍କ ଏପରି ଖିଆଲୀ ସ୍ବର ଝଙ୍କାର ରେ ଭରା କିଚିରୀ ମିଚିରୀ ଶବ୍ଦ କେବେ ଶୁଣିବାକୁ ମିଳେନା । ସମସ୍ତେ ଉଠି ବାହାରକୁ ଗଲୁ । ରାତିର ଅନ୍ଧ|ରରେ ଯାହା ଭୟଙ୍କର କୁରୂପ ଦିଶୁଥିଲା, ସକାଳର ସୁନେଲି ସୂର୍ଯ୍ୟ କିରଣରେ ତାହା ଜୀବନ୍ତ ହୋଇ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟରେ ଭରି ଯାଇଥିଲା । ମନେ ପଡୁଥିଲା କବି ଙ୍ଗଗାଧର ମେହରଙ୍କ କାବ୍ୟ ‘’ତପସ୍ବିନୀ’’ ରେ ସୀତାଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟିରେ ସେ ଜଙ୍ଗଲର ବର୍ଣନା । ସେହି ପରି ଏହା ଦୃଶ୍ୟମାନ । ତା ଠୁ ଆଉ ଅଧିକ ଚମତ୍କାର ବର୍ଣ୍ଣନା ହୁଏତ ମୁଁ କରି ନପାରେ ।

**************


Rate this content
Log in

Similar oriya story from Inspirational