ଶୁଆ ଶାରୀ କଥା - ୧୫

ଶତ୍ରୁକୁ ସତ୍କାର

ରାତି ପାହି ସକାଳ ହେଲା, ରାଜା ଦିୱାନ୍କୁ ତୁରନ୍ତ ଆସିବାକୁ କହିଲେ । ସମ୍ବାଦ ପାଇ ଦିୱାନ୍ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଆସି ଛାମୁଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଉପସ୍ଥିତ ହୋଇ ଗଲା । ଦିୱାନ୍ଙ୍କୁ ଦେଖି ରାଜା ତାଙ୍କୁ ଆଦେଶ ଦେଲେ – ଦେଖ ଆଜି ରାତ୍ରିର ଦ୍ୱିତୀୟ ଘଡି ପରେ ଏକ ସାପ ଆସି ମୋତେ ଦଂଶନ କରିବ । ସେଥି ଲାଗି ତୁମେ ମୁଁ ଯାହା କହୁଛି ପାଳନ କର ।

ଦିୱାନ୍ କହିଲା – ତାହା ହେଲେ ଆଦେଶ କରନ୍ତୁ ଛାମୁ । ଆଦେଶ ପାଇବା ମାତ୍ରେ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଯାହା କହିବେ ତାହା କରାଇ ଦେବି ।

ରାଜା କହିଲେ – ସାପର ଆସିବାର ସମୟ ଆଗରୁ ତା’ର ରହୁଥିବା କୋରଡ ଠାରୁ ମୋର ରାଜ ଉଆସ ଯାଏଁ ରାସ୍ତା କଡକୁ ପରିଷ୍କାର କରାଇ ଦେବ ।

ଛାମୁଙ୍କର ଆଜ୍ଞା ଶିରୋଧାର୍ଯ୍ୟ କହି ଦିୱାନ୍ ସେଠାରୁ ବିଦାୟ ନେଇ ଆସିଲା ।

ଏହା ପରେ ସାପର ବାହାରିବା ବେଳ ହେବାରୁ ସେ ବୃକ୍ଷର କୋରଡ ମଧ୍ୟରୁ ବାହାରୁ ବାହାରୁ ସାପ ଖାଲି ଫଁ ଫଁ ହେଉ ଥାଏ । ପୂର୍ବରୁ ତା’ର ରାଗ ଅଛି । ଆଜି ରାଜ ଉଆସରେ ପହଁଚିବା ମାତ୍ରକେ ରାଜାଙ୍କୁ ଦଂଶନ କରିବ । ରାଜାର ଆଉ ତ୍ରାହି ନାହିଁ ।

ସାପ ଖୁବ୍, ଶାସ୍ତି ପରାୟଣ ହୋଇ ବାହାରି ପଡିଲା ରାସ୍ତାକୁ । ରାସ୍ତାକୁ ବାହାରି ଆସିବା ମାତ୍ରେ ଫୁଲ ଓ ଅତରର ମହକ ପାଇ ସେ ଖୁବ୍ ଖୁସି ହୋଇ ଗଲା । ସେ ପୁଣି ଯୁଆଡେ ଚାହିଁଲା ସିଆଡେ ଖାଲି ଫୁଲ ଓ ଫୁଲର ପାଖୁଡା ବିଛା ଯାଇଛି । ସେ ଯେଉଁ ଦିଗକୁ ମୁଖ ବୁଲାଇ ଚାହିଁଲା ସେ ଦିଗରେ ଖାଲି ଦେଖିଲା ଦୁଗ୍ଧର ପଣା ।

ଏସବୁ ଦେଖନ୍ତେ ସାପ ସେଦିନ ମୁଗ୍ଧ ହୋଇ ଗଲା । ମନେ ମନେ ଭାବିଲା । ରାଜା ତାହା ହେଲେ ମୁଁ ତା’ର ଶତ୍ରୁ ବୋଲି ଜାଣି ପାରିଛି । ସେଇଥି ଲାଗି ମୋର ଯିବା କଥା ଜାଣି ଏତେ ସବୁ ଯୋଗାଡ କରିଛି । ତାହା ହେଲେ ଏପରି ସୁନ୍ଦର ଗୁଣ ରାଜାଙ୍କୁ ମୁଁ ଦଂଶନ କରିବି କିପରି । ସେ ମୋର ଶତ୍ରୁ ହୋଇ ଥିଲେ ମୋ ଲାଗି ଏତେ ବ୍ୟବସ୍ଥା ବା କରି ଥାଆନ୍ତା କାହିଁକି? ନାଁ ତା’ପରି ରାଜାଙ୍କୁ ମୋର ଦଂଶନ କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଛାଡ ଏଥର ରାଗ ଶାନ୍ତ କରି ଆଜି ରାଜ ଉଆସକୁ ଯିବା, ରାଜାଙ୍କୁ ଖାଲି ସେଠାରେ ଦେଖା କରି ଆସିବା ।

ସେଦିନ ସାପ ଏହି ପରି ଭାବିଲା । ମନକୁ ଶାନ୍ତ କରି ସାରି ସେ ରାଜ ଉଆସରେ ପହଁଚିଲା । ରାଜାଙ୍କ ପଲଙ୍କ ପାଖରେ ସାପକୁ ଦେଖିବା ମାତ୍ରେ ଦିୱାନ୍ ତାକୁ ମାରିବା ଲାଗି ତରବାରୀ ଉଠାନ୍ତେ । ରାଜା କହିଲେ – ନାଁ – ତୁମେ ମୋର ପ୍ରିୟ ସାପକୁ ମାରିବାକୁ ଉଦ୍ୟତ ହେଉଛ କାହିଁକି । ତୁମେ ସାପକୁ ମାରି ପାରିବ ନାହିଁ ।

ରାଜାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ଦିୱାନ୍ ହାତରେ ଧରି ଥିବା ତରବାରୀକୁ ତଳେ ଥୋଇ ମଥା ଅବନତ କରି ଠିଆ ହେଲା ।

ଦିୱାନ୍ ଠିଆ ହେବାରୁ ରାଜା ସାପକୁ ଚାହିଁ କହିଲେ – ହେ ସର୍ପ ତୁମେ ତ ମୋତେ ଦଂଶନ କରିବାକୁ ଆସିଛ । ତେଣୁ ଏଠାରୁ ଫେରି ଯିବା ଆଗରୁ ମୋତେ ଦଂଶନ କରି ତୁମେ ତୁମର ପ୍ରତିଶୋଧ ନିଅ ।

ସର୍ପ କହିଲା ନାହିଁ ରାଜା । ତୁମେ ଧନ୍ୟବାଦର ପାତ୍ର ହେତୁ ମୁଁ ତୁମକୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେଉଛି । ତୁମ୍ଭର ସାହାସ ସହିତ ମୁଁ ଯେଉଁ ଧର୍ମଜ୍ଞାନ ଓ ଆଚାର ଆଚରଣକୁ ଦେଖିଲି ତାହା ଦେଖି ମୁଁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲି । ମୋ ମନ ମଧ୍ୟରେ ଥିବା ସମସ୍ତ ରାଗ କ୍ରୋଧ ସମସ୍ତ ଶୂନ୍ୟ ହୋଇ ଯାଇଛି । ଏବେ ତୁମେ ମୋର ଶତ୍ରୁ ନୁହଁ । ତେଣୁ ତୁମକୁ ଦଂଶନ କରି ମୁଁ ଅପରାଧି ହେବାକୁ ଚାହେଁ ନାହିଁ । ମୁଁ ଚାହୁଁଛି ମୋତେ ଏଥର ଆପଣ ବିଦାୟ ଦିଅନ୍ତୁ ।

ଏହା ପରେ ହିଂସା ଭାବ ବହନ କରି ଆସି ଥିବା ସାପ ରାଜାଙ୍କ ଠାରୁ ବିଦାୟ ନେଇ ଚାଲି ଗଲା । ତାହା ଦେଖି ସେଠାରେ ଉପସ୍ଥିତ ରାଜ କର୍ମଚାରୀ ମାନେ ବିସ୍ମିତ ହୋଇ କାଠ ପୁତଳିଟି ପରି ଠିଆ ହୋଇ ରହିଲେ ।

ତେଣେ ରାଣୀ ଅନ୍ତଃପୁରରେ ଥାଇ ଏ ସମ୍ବାଦ ଶୁଣି ପାରି ତାଜୁବ୍ ହୋଇ ଗଲେ । ସେ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ରାଜାଙ୍କ ନିକଟକୁ ଚାଲି ଆସି ପଚାରିଲେ – ଛାମୁ କିପରି ଜାଣି ପାରି ଥିଲେ ଯେ ଆଜି ସାପ ଆସି ଛାମୁଙ୍କୁ ଦଂଶନ କରିବ ବୋଲି ।

ଏଥର ରାଣୀ ରାଜାଙ୍କୁ ଯାହା ପ୍ରଶ୍ନ କଲେ ତାହା ଶୁଣି ରାଜା ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ପଡିଲେ । ସେ କଥା ତ ସେ କାହାକୁ କହିବେ ନାହିଁ, ତେଣୁ ରାଣୀଙ୍କୁ କହିଲେ । ଏହି ଗୋପନ କଥାଟିକୁ ଅନ୍ୟ ମାନଙ୍କ ଆଗରେ କହିବା ନିମନ୍ତେ ବାରଣ କରା ଯାଇଛି ।

ରାଣୀ କିନ୍ତୁ ରାଜାଙ୍କର ସେହି କଥା ଜାଣିବା ଲାଗି ଜିଦ୍ ଧରି ବସିଲେ ।

ରାଜା କହିଲେ – ଏହି କଥାକୁ ଯେବେ ମୁଁ ପ୍ରକାଶ କରି ଦେବି । ତାହା ହେଲେ ମୋର ଜୀବନ ପ୍ରତି ନିଶ୍ଚୟ ବିପଦ ଆସିବ – ତା’ର ପ୍ରତି ଫଳ ମୋତେ ଭୋଗ କରିବାକୁ ହେବ । ମୁଁ ଯଦି ପଥର ହୋଇ ଯାଏ ତାହା କ’ଣ ତୁମ ଲାଗି ମଙ୍ଗଳ ହେବ ।

ରାଣୀ କିନ୍ତୁ ରାଜାଙ୍କର ସତ କଥାକୁ ବୁଝିବାକୁ ଆଦୌ ଚେଷ୍ଟା କଲେ ନାହିଁ । ସେ କେବଳ ଅଭିମାନ ଭରା ରାଗରେ ଗର ଗର ହେବାକୁ ଲାଗିଲେ, – ସେ କହିଲେ ଛାମୁ ପଥର ହୋଇ ଯାଆନ୍ତୁ ପଛକେ ମୋର ସେଥି ଲାଗି କିଛି ବୁଝିବାର ନାହିଁ । ମୁଁ କିନ୍ତୁ ସତ କଥା ଜାଣିବାକୁ ଚାହେଁ । ଯଦି ସେ କଥା ମୋ ନିକଟରେ ଗୋପନ ରଖିବ ତାହା ହେଲେ ମୁଁ ବିଷ ଖାଇ ଦେବି କି ଜହର ଖାଇ ଦେବି ।

ରାଣୀଙ୍କ ମନରେ ରାଜା କେବେ ଦୁଃଖ ଦେବାକୁ ଚାହୁଁ ନଥିଲେ । ସଂସାର ଭିତରେ ସେ କେବଳ ରାଣୀଙ୍କୁ ହିଁ ଜୀବନ ଦେଇ ଭଲ ପାଉ ଥିଲେ । ସେଥି ଲାଗି ଗୋଟିଏ ମୁହୂର୍ତ ମଧ୍ୟ ରାଣୀଙ୍କୁ ସେ ଅନ୍ତର କରି ପାରୁ ନଥିଲେ । ତେଣୁ ସେ ଶେଷ କଥାରେ ରାଣୀଙ୍କୁ କହିଲେ – ଆଚ୍ଛା ଠିକ୍ ଅଛି, ମୋର ପଥର ହୋଇ ଯିବାକୁ ଯେବେ ତୁମେ ଚାହୁଁଛ ତାହା ହେଲେ ମୁଁ ତୁମକୁ ସେ କଥା ନିଶ୍ଚୟ କହିବି । ତାହା ହେଲେ ଆମକୁ ଏବେ ଗଙ୍ଗା କୂଳକୁ ଯିବାକୁ ହେବ ।