ଯାହାକୁ ରଖିବେ ଅନନ୍ତ

ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁନ୍ଦର ଓ ସୁଶୀଳ ପରିବେଶରେ, ଶୃଙ୍ଖଳିତ ପରିବାର ସନାତନ ବାବୁଙ୍କର । ଏହି ଖଣ୍ଡ ମଣ୍ଡଳରେ ସନାତନ ବାବୁଙ୍କ ପରିବାରର କୌଣସି ବିଶୃଙ୍ଖଳା କେହି ଶୁଣି ନଥିବେ । ପରିବାର କହିଲେ ସନାତନ ବାବୁ, ତାଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ମନୋରମା ଓ ଏକୋଈର ବାଳା ବିସିକେସନ ପ୍ରତ୍ୟୁଷ ଓ ତାଙ୍କର ବୃଦ୍ଧ ବାପା ଓ ବୃଦ୍ଧା ମାଆ । ସନାତନ ବାବୁଙ୍କର ବାପା ଓ ମାଆ ଦୁହେଁ ବହୁତ ସଂସ୍କାରି ଓ ସ୍ୱାଭିମାନି । ଦୁନିଆରେ ଏମିତି ଲୋକ ନାଁହାନ୍ତି ! କେହି ଜଣେ କହିଦେବ କି ସନାତନ ବାବୁଙ୍କ ବିପକ୍ଷରେ । ଏମିତିରେ ପରିବାର ଟି ବହୁତ ଖୁସିରେ ଚାଲିଥାଏ । 

   ସନାତନ ବାବୁ ନିଜେ ଏକ ଘରୋଇ ଦୋକାନ କରିଥାନ୍ତି । ସେହି ଦୋକାନରେ ସେ ସଦା ସର୍ବଦା ନିଜର ବେପାର ଉପରେ ନଜର ରଖନ୍ତି । ଆଖ ପାଖ ଅଞ୍ଚଳର ସମସ୍ତ ପରିବାରଙ୍କୁ ସନାତନ ବାବୁଙ୍କ ଦୋକାନର ସଉଦା ବହୁତ ପସନ୍ଦ । କେହି କେହି କୁହନ୍ତି ସନାତନ ବାବୁ କାହାରି ଗୋଟେ ପଇସା ଖାଇବେନି କି କାହାକୁ ଗୋଟେ ପଇସା ଦେବେ ନାହିଁ । ପୁରା ଟାଣ ଟୁଣ ହିସାବ ତାଙ୍କର । କେହି କେହି ପଚାଶ ପଇସାର ଗୂଡ଼, ଚିନି ଓ ଚାହା ବି ନିୟନ୍ତି । ନିଖୁଣ ହିସାବରେ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ସନାତନ ବାବୁ ବେଶ ଆରାମରେ ଚଳି ଯାଆନ୍ତି । 

    ଅତ୍ୟନ୍ତ ଭଦ୍ର, ଶାନ୍ତ, ସଭ୍ୟ, ସଂସ୍କାରି, କାର୍ତ୍ତବ୍ୟନିଷ୍ଟ ଓ ନିଷ୍ଠାବାନ ପରିବାର ସନାତନ ବାବୁଙ୍କର । ଏମିତି ଶାନ୍ତି ଓ ସଭ୍ୟ ବାତାବରଣ ମଧ୍ୟରେ ସନାତନ ବାବୁଙ୍କ ପରିବାରରେ ଏକ ଅଦିନିଆ ଝଡ଼ ଦେଖା ଦେବ ବୋଲି କେହି ଆଶା ପ୍ରକଟ କରିନଥିଲେ । ସେଦିନ ଥିଲା ରାତ୍ର ଦଶଟା ସମୟ । ହଠାତ ଏକ ଉଚ୍ଚ ଶବ୍ଦ ଶୁଣା ଯାଇଥିଲା ସନାତନ ବାବୁଙ୍କ ପରିବାରରେ । ସନାତନ ବାବୁ ସିନା ସଦା ସର୍ବଦା ଖୁସିରେ ରୁହନ୍ତି ! ହେଲେ ବାବୁଙ୍କର ଦୀର୍ଘ ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷରୁ ଦେଖା ଦେଇଥିଲା ହୃଦୟ ରୋଗ । ବହୁତ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦେଇଥାଏ । ନିଜ ହୃଦୟର ସମସ୍ତ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଓ କୋହକୁ ନିଜ ଭିତରେ ଚାପି ରଖନ୍ତି ସନାତନ ବାବୁ । କେବଳ ନିଜ ପରିବାରକୁ ଖୁସି ଟିକେ ଦେବା ପାଇଁ । 

     ତାଙ୍କ ମତରେ ପ୍ରଥମେ ଆମେ ଆମ ପରିବାରକୁ ଖୁସି ଦେବା ଓ ସେମାନଙ୍କ ଖୁସି ଯଥାସମ୍ଭବ କରିଇବା ଆମର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ । ପରିବାରର ଏମିତି ସମସ୍ୟା ନ ରହୁ ଯେମିତି ନିଜ ବାପା, ମାଆ , ପତ୍ନୀ ଓ ପିଲା ଅନ୍ୟ ମାନଙ୍କ ପାଖରେ ନ କୁହନ୍ତୁ ମୋ ପୁଅ କୂଳାଙ୍ଗାର, ମୋ ସ୍ୱାମୀ ଅକର୍ମା ମଦ୍ୟପ, ମୋ ବାପା ମୋ ପଢିବା ଖର୍ଚ୍ଚ ଦେଇ ପାରନ୍ତି ନାହିଁ, ମୋତେ କପଡା ଖଣ୍ଡେ ଦେଇ ପାରନ୍ତି ନାହିଁ । ନିଜର ପରିବାର ସମ୍ଭାଳିବା କ୍ଷମତାରୁ ଅଧିକ ଦକ୍ଷତା ଆସିଗଲା ପରେ ଆମେ ନିଜ ସାହି ଭାଇ ଙ୍କର ଉପକାର କରିବା । ପୁଣି ତାଙ୍କ ମତରେ ସାହି ଭାଇଙ୍କର ଉପକାର ଠାରୁ ଅଧିକ ଦକ୍ଷତା ଥିଲେ ଆମେ ଗାଁ ଓ ପଞ୍ଚାୟତର ଉପକାର ଓ ସାହାଯ୍ୟରେ ପ୍ରତିପାଦନ କରି ପାରିବା । ଏମିତି ଜଣ ଜଣଙ୍କୁ ବୁଝେଇବା ସମୟରେ ସନାତନ ବାବୁ କୁହନ୍ତି, "ମୁଁ ତୁମ ଘରକୁ ଭଦ୍ର ହେଇ ଯାଇ ତୁମ ଝଗଡାର ସମାଧାନ କରିବାକୁ ଯାଇଥିବୀ ,ହେଲେ ମୋ ପରିବାର ଓ ମୋ ସାହି ଭାଇ ମୋ ବିରୁଦ୍ଧରେ କହୁଥିବେ ତେବେ ମୁଁ କେମିତି ଭଦ୍ର ଯେ ତୁମର ନିଷ୍ପତ୍ତି କରି ତୁମକୁ ନ୍ୟାୟ ଦେବୀ । ଯିଏ ନିଜ ପରିବାରର ନୁହେଁ ! ଯେ ନିଜ ସାହି ଭାଇର ନୁହେଁ ସେ କଣ ନ୍ୟାୟ ଦେଵ ! "

    ସେଦିନ ରାତ୍ର ଥିଲା ସନାତନ ବାବୁଙ୍କର ଶେଷ ରାତ୍ର । ହୃଦୟ ରୋଗରେ ତାଙ୍କର ହୃଦୟର ସ୍ପନ୍ଦନ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ବନ୍ଧ ହୋଇଛିଇ ଯାଇଥିଲା । ଆଖି ବୁଜି ଦେଇଥିଲେ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ଏହି ଶିଥିଳ ଦୁନିଆରୁ । ହାହା କାର ପଡି ଯାଇଥିଲା ସାରା ଇଲାକାରେ । ଜୀବନ ରୂପୀ ଯନ୍ତ୍ରଣାରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଥିଲେ ସନାତନ ବାବୁ, ହେଲେ ଛାଡି ଦେଇ ଯାଇଥିଲେ ବିଧବା ମନୋରମାକୁ । ବାପା ଛେଉଣ୍ଡ ହେଇ ଯାଇଥିଲା ପ୍ରତ୍ୟୁଷ । ପାଞ୍ଚ

ବର୍ଷରୁ ହେଇ ଯାଇଥିଲା ବାପା ଛେଉଣ୍ଡ । ସୁଖ ପରେ ଦୁଃଖ ଆଉ ଦୁଃଖ ପରେ ସୁଖ ଲାଗିଛି ସଦା ୟେ ସଂସାରେ । ନିଜ ହୃଦୟରେ ହୃଦୟର ରୋଗକୁ ଜାବୁଡି ଧରି, ପରିବାର ଓ ସାହିଭାଇରେ ଖୁସିରେ ଡିଣ୍ଡରା ପିଟୁଥିବା ଏଇ ସନାତନ ବାବୁ ଶେଷରେ ପରିବାରକୁ ଭସେଇ ଦେଇଗଲେ ଉଛୁଳୁଥିବା ମଝି ନଈରେ । ପୁଅ ପ୍ରତ୍ୟୁଷ ଓ ବାପା ମାଆ ବୁଝି ପାରୁ ନଥିଲେ ଯେକି କଣ ମୋ ବାପା ଆରପାରିକୁ ଚାଲିଗଲେ ! ମୋ ପୁଅ କଣ ଆମକୁ ଏଇ ବୃଦ୍ଧ ବୃଦ୍ଧା ବୟସରେ ଛାଡି ଚାଲି ଗଲା ! ହଇରେ ଯମ ଦେବତା ତୁ କଣ ଏତେ ନିଷ୍ଠୁର୍ ! ତୋ ପାଖରେ କଣ ଏଇ ଭେଣ୍ଡିଆ ମାନେ କଣ୍ଟା ଆଉ ଆମେ ବୁଢା ବୁଢ଼ୀ ନୁହେଁ ! ଏମିତି ବାହୁନି ହେଉଥାନ୍ତି ସନାତନ ବାବୁଙ୍କର ବାପା ମାଆ । 

    ଅନ୍ଧାରର କାଳୀମାରେ ନିଜକୁ ବିଦଗ୍ଧ ଓ ଉତ୍ପୀଡିତ କରି, ବିଧବା ବେଶର କଳଙ୍କକୁ ହୃଦୟରେ ବୋହିବା ଅପେକ୍ଷାରେ, ଅବାକ ଓ କ୍ଷୁବ୍ଧ ଅନ୍ତରରେ ସାଉଁଟି ହେଉଛନ୍ତି ଟିକିଏ ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନାର ମହକ ଏଇ ଅଭାଗିନୀ ମନୋରମା । ସ୍ୱାମୀଙ୍କ ଶବ ପାଖରେ ମୂର୍ଛିତ ଅବସ୍ଥାରେ ବାରମ୍ବାର ଜୀବନର ଅଳିକ ଖୁସିର ତ୍ୟାଗକୁ ଅନୁଭବ କରୁଛନ୍ତି ଏଇ ମନୋରମା । ମୁଁ କଣ ବିଧବା ??

"ମୁଁ କଣ ବିଧବା ? ନାଁ ନାଁ ନାଁ ମୋ ସ୍ୱାମୀ ମରି ନାଁହାନ୍ତି, ଆପଣ ମାନେ ମିଛ କହି ମୋ ଶରୀରରେ ବିଧବାର କଳଙ୍କ ବୋଳି ଦେଉଛନ୍ତି ଆପଣ ମାନେ । ମୋର ମୋ ଶଙ୍ଖା ଆଉ ସିନ୍ଦୂରରେ ଭାରି ଲୋଭ ! ମୋ ଶଙ୍ଖା ସିନ୍ଦୂର କେହି ମୋଠାରୁ ଛଡେଇ ନେଇ ପାରିବେନି । " ମଝିରେ ମଝିରେ ମୂର୍ଛିତ ହେଇ ଯାଉଛନ୍ତି ମନୋରମା । ସ୍ୱାମୀଙ୍କର ମୃତ ଶରୀରରେ ପିଟି ହେଉଥାନ୍ତି ନିଜର ମସ୍ତକକୁ । ହେ ଭାଗ୍ୟ ଦେବତା ତମେ ଏତେ ନିଷ୍ଠୁର୍ । ପୁଅକୁ କେବଳ ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷ । ତା ବାପାଙ୍କୁ ମୋ ଠାରୁ ଛଡେଇ ନେଲ । କି ଅପରାଧ କରିଥିଲି ମୁଁ ତୁମ ନିକଟରେ । ନିଜ ସ୍ୱାମୀ ଛଡା ଆଡ଼ ଆଖିରେ ବି ଦେଖି ନାହିଁ କୌଣସି ପୁରୁଷଙ୍କୁ । 

    ସାହି ଭାଇ ମାନେ ଆସି ଯାଇଥିଲେ ସେଦିନ ରାତ୍ରିର ଯମ ଦୂତ ସାଜି । ଗାଁର ମା' ମାଉସୀ ମାନେ ଶଙ୍ଖା ଓ ସିନ୍ଦୂର ମୁକ୍ତ କରିବାକୁ ଘେରି ଯାଇଥିଲେ । ଯେତେ କାକୁତି ମିନତୀ ହେଲେ ମଧ୍ୟ କେହି ଶୁଣି ନଥିଲେ ମନୋରମା ଙ୍କର କଥା । ପୋଛି ଦେଇଥିଲେ ମଥାରୁ ସିନ୍ଦୂର ଓ ଭାଙ୍ଗି ଦେଇଥିଲେ ହାତର ଶଙ୍ଖା । ନଦୀର ସ୍ରୋତରେ କୁଟାଖିଅ ଭଳି ମନୋରମା ନିଜ ଜୀବନକୁ ସ୍ୱାମୀ ବିହୀନ ନିସାହାରା ଅନୁଭବ କରୁଥିଲେ ତାଙ୍କର ଜୀବନ ସ୍ରୋତରେ । 

     ସ୍ୱାମୀଙ୍କର କ୍ରିୟା କର୍ମ ସମାପନ କରି ନିଃସହାୟ ମନୋରମା ନିଜ ଛାତିର କୋହକୁ ନିଜ ଛାତିରେ ଚାପି ରଖି, ପୁଅ ପ୍ରତ୍ୟୁଷ ଓ ଶାଶୁ ଶଶୁରଙ୍କ ସାହାରା ନେଇ ବଞ୍ଚିବାକୁ ଅଣ୍ଟା ଭିଡିଥିଲେ । ୟେ କଣ ଯେଉଁ ଲୋକ ମୋ ସ୍ୱାମୀଙ୍କ ପାଖକୁ ନିଜ ସାହାଯ୍ୟ ପାଇଁ ଧାଡି ବାନ୍ଧୁଥିଲେ ଆଜି ସେମାନେ ମୋତେ ଦେଖି ମୁଁହ ମୋଡୁଛନ୍ତି । ହଉ ମୋ ସ୍ୱାମୀ ଉପରୁ ତାରା ହୋଇ ଦେଖୁଥିବେ । ତାଙ୍କ ଦୋକାନ ମୁଁ ନିଶ୍ଚୟ ଚଳେଇବି । ପୁଅକୁ ମୋର ନିଶ୍ଚୟ ପାଠ ପଢେଇବି । ସେ ଭଲ ପାଠ ପଢିବ ଆଉ ମୋ ପ୍ରତ୍ୟୁଷ ନିଶ୍ଚୟ ଚାକିରୀ କରିବ । ମୋ ଶାଶୁ ଆଉ ଶଶୁର ମୋର ଦେବତା । ସେମାନଙ୍କ ପାଦରେ କଣ୍ଟା ବାଜିବାକୁ ଦେବିନି । ମୁଁ ସେମାନଙ୍କ

ସେବା କରିବି ଘର ଚଳେଇବି ।

    ମନୋରମା ଆଜି ନିଜକୁ ଆଧୁନିକ ନାରୀର ଦର୍ଜା ଦେଇ, ବିଧବାର ପଦବୀ ନେଇ ଅଣ୍ଟା ଭିଡ଼ିବାର ଦମ୍ଭରେ ସଶକ୍ତିକରଣ କରିନେଲେ । ଦୋକାନର ବ୍ୟବସାୟ ଆଗ ଭଳି ନ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଟିକେ ମାନ୍ଦା ଅବସ୍ଥାରେ ଚାଲିଥାଏ । ମନୋରମା ବିଧବା ନାରୀ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ସୁନ୍ଦରୀ ଓ ମଧ୍ୟମ ଯୌବନରେ ପରିପୂର୍ଣା । ଆଖ ପାଖ ଅଞ୍ଚଳରେ ଥିବା ଖଳ ପ୍ରକୃତ୍ତିର ଲୋକ ସର୍ବଦା ମନୋରମାଙ୍କୁ ଦୋକାନରେ ଥିବା ବେଳେ ଅସଭ୍ୟ ନଜରରେ ଦେଖନ୍ତି । ହେଲେ ମନୋରମା ନିଜ କର୍ମରେ ବିଶ୍ୱାସ କରନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କୁ ସେ ଖାତର କରନ୍ତି ନାହିଁ ।

      ମନୋରମାଙ୍କ ଜୀବନ ରଥ ସୁଖ ଓ ଦୁଃଖର ଢ଼ିପ ଖାଲ ପଥ ଦେଇ ଗତି କରୁଥାଏ । ସ୍ୱମୀଙ୍କର ଦେହାନ୍ତ ରେ ବିତି ଯାଇଥାଏ ଏକ ବର୍ଷ । ସନାତନ ବାବୁଙ୍କର ପଡୋଶୀ ଶଙ୍କର । ଶଙ୍କର ମନୋରମାଙ୍କୁ ବିବାହ ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ମନୋରମା ପସନ୍ଦ କରିନଥିଲେ କାରଣ ସ୍ୱରୂପ; ଶଙ୍କର ମଦ୍ୟପ ଥିଲା । ମନୋରମାଙ୍କ ପରିବାର ତାଙ୍କୁ ନାପସନ୍ଦ କରିଥିଲେ । ମନୋରମାଙ୍କୁ ବିବାହ ନକରିବାରୁ ସେ ଆଉ ବିବାହ ନ କରିବା ନିଷ୍ପତ୍ତିରେ ଶଙ୍କର କୁଆଡେ ବିଦେଶ ପଳେଇ ଯାଇଥିଲେ । ସେ ଯେତେବେଳେ ଶୁଣିଲେ ସନାତନ ତାଙ୍କ ପଡୋଶୀ ମନୋରମାଙ୍କୁ ବିବାହ କରିଛନ୍ତି ତାଙ୍କର ମନ ଭାଙ୍ଗି ଯାଇଥିଲା ଓ ସେ ନିଜକୁ ନିଜେ ଜଳି ଜଳି ବିଦେଶରେ ପଡି ରହିଥାନ୍ତି । ସନାତନଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ଶଙ୍କର କିଛି ଦିନ ହେବ ଆସି ଗାଁରେ ରହୁଛି । 

     ସ୍ୱାମୀଙ୍କର ଶ୍ରାଦ୍ଧ ବାର୍ଷିକ ସାରି ମନୋରମା ନିଜ ଦୋକାନ ଖୋଲୁଥାନ୍ତି ଶଙ୍କର ଆସି ମନୋରମାଙ୍କ ପାଖରେ ପହଁଚିଲେ ଓ କହିଲେ," ସନା ଭାଇ ମରି ,ବର୍ଷେ ହେଇଗଲା । ଏକୁଟିଆ କେତେ ଦିନ ରହିବ କହିଲ, ମୁଁ ଗୋଟେ ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେବି ରାଜି ହେବ" ।

ମନୋରମା ଜାଣିପାରିଥିଲେ ଶଙ୍କରଙ୍କ ପ୍ରସ୍ତାବ ବିଷୟରେ । କହିଲେ ,"କଣ ପ୍ରସ୍ତାବ ଶଙ୍କର ବାବୁ" ।

ଶଙ୍କର ବାବୁ କହିଲେ, "ଦେଖ ନିଜର ସୁନ୍ଦର ଦେହ ଆଉ ଯୌବନକୁ କାହିଁକି ହତାଦର କରୁଛନ୍ତି କହିଲେ" ।

ଆପଣ କଣ କହିବାକୁ ଚାହିଁଛନ୍ତି ଶଙ୍କର ବାବୁ ! ମନୋରମା ଚିଡି ଯାଇଥିଲେ । ସେଇଥି ପାଇଁ ଏଯାଏଁ ବିବାହ କରି ନାଁହ ! କିଛି ଦିନ ହେଲା ମୋ ଦୋକାନ ସାମନାରେ ତମେ ସେଇଥି ପାଇଁ ଚକର କାଟୁଛ ! ଛି ଛି ଛି....

ତମକୁ ଟିକେ ବି ଲାଜ କି ସରମ ନାହିଁ ! ଅଭଦ୍ର ଅଲଜ୍ୟା ତମର କେମିତି ସାହସ ହେଲା ମୋ ସାମ୍ନାକୁ ଆସିବାକୁ । 

ଶଙ୍କର ଟିକେ ଶଙ୍କି ଯାଇଥିଲେ, "ତମେ ମୋତେ ଭୁଲ ବୁଝୁଛ କାହିଁକି ! ମୁଁ ତୁମକୁ ବିବାହ କରିବାକୁ ଚାହେଁ । ତୁମ ପୁଅର ପଢିବା ସହିତ ତୁମ ଶାଶୁ ଶଶୁରଙ୍କ ଦାୟିତ୍ୱ ବି ମୁଁ ନେବି । ମୋତେ ବିଶ୍ୱାସ କର ।"

" ଦେଖନ୍ତୁ ଜଣେ ନାରୀକୁ ସତୀ କୁହାଯାଏ । ସେ ଯେତେ ବେଳେ ଗୋଟିଏ ପୁରୁଷ ସହିତ ତାର ସମସ୍ତ ଜୀବନ କଟେଇବାର ସଂକଳ୍ପ ନେଇଥାଏ । ସେ କେବଳ ଗୋଟିଏ ପୁରୁଷକୁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ରଖି ନିଜ ଶରୀର ର ଅଧିକାର ସେଇ ପୁରୁଷକୁ ଦେଇଥାଏ । ମୋ ହୃଦୟରେ ମୋ ସ୍ୱାମୀ ଏବେ ବି ଅଛନ୍ତି । ସେ ମଧ୍ୟ ମୋ ପାଇଁ ଯାହା ରଖି ଦେଇ ଯାଇଛନ୍ତି ମୁଁ ମୋ ସାରା ଜୀବନ ଚଳିପାରିବି । ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରି ମୋର ସବୁ ସୁଖ ପାଇ ପାରୁଛି । ପ୍ରଥମ ଯୌବନରୁ ଜୀବନର ଶେଷ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଯାଏ ନାରୀଟିଏ ଜଣଙ୍କୁ ନିଜର ଶରୀର ଦାନ କରିଥାଏ ଆଉ ସେ ହିଁ ସତୀ ନାରୀ ହୋଇଥାଏ । ତମେ ତ ତମ ନିଜ ବାପା ଆଉ ମାଆଙ୍କର ହେଇ ପାରିନ । ତମେ କେମିତି ମୋର ହେବ, ଆଉ ମୋ ପୁଅର ହେବ,ମୋ ଶାଶୁ ଶଶୁରଙ୍କର ହେବ । ଆଉ ଗୋଟେ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ମୋ ସାମନାରେ ରହିଲେ ମୁଁ ତମକୁ ଜୋତାରେ ବାଡେଇ ବାଡେଇ ଧକା ମାରି କାଢି ଦେବୀ । 

     ଶଙ୍କର କିଛି ନ କହି ମନ ଦୁଃଖରେ ଘରକୁ ଫେରିଲେ । ଘରେ ପହଞ୍ଚି ସନ୍ତି ହେଉଛନ୍ତି ମନୋରମା ଙ୍କ ତାତ୍ଛଲ୍ୟ ଓ ଘୃଣା ପାଇଁ । କିଛି ବି ହେଉ ଏଇ ବିଧବା କୁ ପାନେ ଦେବି । " ରହ ଲୋ ତ କଉ ସ୍ୱାମୀ ଆସି ତ ପିଠିରେ ପଡିବ ଦେଖିବା " ।

    ବର୍ଷା ସହିତ ତୋଫାନ ହେଉଥାଏ । ଦୋକାନ ଘରେ ପୁଅ ପ୍ରତ୍ୟୁଷକୁ ପାଠ ପଢ଼ାଉଥାନ୍ତି ମନୋରମା । ଦୋକାନରେ ଗିରାଖ ସମ୍ଭାଳୁଥାନ୍ତି । ଆଜି ବର୍ଷା ଯୋଗୁଁ ଦୋକାନରେ ଟିକେ ଭିଡ଼ କମ ଅଛି । ଠିକ ଏହି ସମୟରେ ଶଙ୍କର ପେଟେ ମଦ ତଣ୍ଟି ଯାଏ ପିଇ ଦେଇ ଦୋକାନ ପଛରେ ଛକି ବସିଲା । ଆଜି ୟେ ବିଧବା କୁ ଶେଷ କରିବି । ମୋଟା ଲୁହା ରଡ଼ ଖଣ୍ଡେ ଧରି ବସିରହିଲା । 

    ଦୋକାନ ବନ୍ଧ କରିବା ସମୟ ହେଲା ଦୋକାନ ଚାବି ଦେଇ ଯିବାକୁ ହେବ । ଠିକ ଏଇସମୟରେ ଲୁହା ରଡରେ ଗୋଟେ ପାହାର ମନୋରମଙ୍କର ମୁଣ୍ଡକୁ ଦେଲେ ଶଙ୍କର। ପୁରା ଦୋକାନ ସାମନାରେ

ରକ୍ତର ବନ୍ୟା ହେଇ ଗଲା । ଟଳି ପଡ଼ିଥିଲେ ବୃଦ୍ଧା ଭାନୁମତି । ଭାନୁମତି ଶଙ୍କରଙ୍କର ମାଆ । ପୁଅ ଏତେ ରାତି ଯାଏ କୁଆଡେ ଗଲା । ବାହାରେ ପ୍ରବଳ ବର୍ଷା ହେଉଥିଲା । ତଣ୍ଟିଏ ମଦ ପିଇ କୁଆଡେ

ଯାଇଥିବ ଭାବି ମନୋରମା ପାଖକୁ ଆସିଥିଲା । ହେଲେ ଶଙ୍କର ତ ନିଶାରେ ଭୋଳ । ନିଶାସକ୍ତ ଜାଣି ପାରେନା କିଏ ମାଆ, କିଏ ପୁଅ ଓ କିଏ ଝିଅ । ମନୋରମାଙ୍କୁ ବଡେଇବାକୁ ଯାଇ ମନୋରମାଙ୍କ ପାଖରେ ଛିଡା ହେଇଥିବା ତାଙ୍କ ମାଆଙ୍କୁ ବାଡେଇ ଦେଇଥିଲେ ଶଙ୍କର ଓ ସେଠାରୁ ଖସି ପଳେଇ ଯାଇଥିଲେ ।

    ଜୋରରେ କହୁଥିଲେ , "ଗୋଟେ କଣ୍ଟା ଗଲା । ବିଧବା ମାଇକିଣାର ଜବର କମ ନୁହେଁ । ମରିଛି ଏକା ଥରେ । ଦୁଧ ଭାତ ଗଳା କୁଣ୍ଢେଇ ହେଲା । କେତେ ବୁଝେଇଲି ଶୁଣିଲା ନାହିଁ ଏଇଥର ମର ଶାଳି" ।

କହି ହେଉଥାଏ ଓ ପ୍ରଖର ବେଗରେ ଦୌଡ଼ି ପଳାଇ ଯାଉଥାଏ । ଗାଁ ସାରା ଲୋକ ଆସି ରୁଣ୍ଡ ହେଇଗଲେ ଘଟଣା ସ୍ଥଳରେ । ଘଟଣା କଣ ପଚାରି ବୁଝିଲେ ଓ ଥାନାକୁ ଖବର ଦେଲେ । ଲୋକେ କୌଣସି ଡାକ୍ତର ଡକାଇବା କି ଆମ୍ବୁଲାନ୍ସ ଡକାଇବା ପୂର୍ବରୁ ଭାନୁମତି ଙ୍କର ଦେହାନ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା । ଶେଷରେ ନିଜର ମଦ୍ୟପ ଓ ଅକର୍ମା ପୁଅ ପାଇଁ ମୃତ୍ୟୁ ମୁଖରେ ପହଁଚିଲେ । ନିଜ ପୁଅ ନିଜର ହତ୍ୟାର କାରଣ ହେଲା ବୋଲି ଖବର ପ୍ରକାଶ ପାଇଲା ଖବର କାଗଜ ଓ ଦୂରଦର୍ଶନରେ ।

ଶଙ୍କର ମନେ ମନେ ଭାବିଥାଏ ଯେକି ମୁଁ ମନୋରମାଙ୍କର ହତ୍ୟା କରିଦେଇଛି । ସେ ମରିଯାଇଥିବ । ଏବେ ମୁଁ ବିଦେଶ ପଳେଇବି ମୋର କିଏ କଣ କରିବ ଯେ । ଏମିତି ଅନେକ ଚିନ୍ତା କରି ଯାଇ ପହଁଚି ଯାଇଥିଲା ରେଳ ଷ୍ଟେସନରେ । ସେଠାରେ ଖବର ଶୁଣିଲା କୂଳାଙ୍ଗାର ପୁଅ ହତ୍ୟା କଲା ନିଜ ଜନ୍ମଧାତ୍ରୀ ମାଆଙ୍କୁ । ଏହି ଖବରରେ ମ୍ରିୟମାଣ ଓ ମର୍ମାନ୍ତୁଦ ହୋଇ ଶଙ୍କର ନିଜ ଘରକୁ ଫେରିବାକୁ ଚାହିଁଥିଲା...

ଇଏ ମୁଁ କଣ କଲି ନିଜ ଜନ୍ମଧାତ୍ରୀ ମାଆଙ୍କୁ ହତ୍ୟା କରିଦେଲି । ମୁଁ ନିଜେ ଜଣେ ମାତୃହନ୍ତା ଆଉ ମୋର ବଞ୍ଚିବାର କୌଣସି ଅଧିକାର ନାହିଁ । ଏମିତି କହି ସନ୍ତାପି ହୋଇଥିଲେ ଶଙ୍କର । ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଆତ୍ମ ହତ୍ୟା ଛଡା ଆଉ କୌଣସି ବାଟ ନଥିଲା । ଶେଷରେ ଚଳନ୍ତା ରେଳ ଆଗକୁ ଡ଼ିଆଁ ମରିଦେଇଥିଲେ ଶଙ୍କର ।

ଯାହାକୁ ରଖିବେ ଅନନ୍ତ କି କରି ପାରେ ବଳବନ୍ତ । ଏଣୁ ମନୋରମା ନିଜର ସତୀତ୍ୱ ଓ ପରାକାଷ୍ଠା ବଳରେ ନିଜର ଜୀବନ ରକ୍ଷା କରି ପାରିଥିଲେ । ବିଧବା ହେଲେ ମଧ୍ୟ ସେ ନିଜକୁ ଭୀରୁ ଓ କମଜୋର ନ ଭାବି ନିଜର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରିଚାଲିଲେ । ପୁଅକୁ ନିଜେ ପାଠ ପଢ଼ାନ୍ତି ତା ସହିତ ଶାଶୁ ଓ ଶଶୁରଙ୍କ ଯତ୍ନ ମଧ୍ୟ ନିଅନ୍ତି । ଏବେ ମନୋରମା ଦିଦିଙ୍କ ଦୋକାନ ବହୁତ ପ୍ରସିଦ୍ଧ । ଗଲା ନିର୍ବାଚନରେ ମନୋରମା ଦିଦି ସରପଞ୍ଚ ପ୍ରାଥି ଭାବରେ ଜୟ ଯୁକ୍ତ କରି ନିଜ ପଞ୍ଚାୟତର ଦାୟିତ୍ୱ ସୁଚାରୁ ରୂପେ ନିର୍ବାହିତ କରୁଛନ୍ତି......

ମହେଶ୍ୱର ସାହୁ

ଗୋପୀବିନ୍ଧା, ବ୍ରାହ୍ମଣ ଗାଁ,

ବାଲେଶ୍ୱର(ଭଦ୍ରକ)