ହୃଦୟର ସ୍ପନ୍ଦନ ତୁ

ପ୍ରୀତି ଆଉ ଦିପୁ ଦୁଇ ଜଣ ବହୁତ ଭଲ ସାଙ୍ଗ ଥିଲେ ଆଉ ସେମାନଙ୍କ ଘର ବି ଗୋଟେ ଗାଁରେ ଥିଲା ।

ଯେତେବେଳେ ସେମାନେ ଷଷ୍ଠ ଶ୍ରେଣୀରେ ପଢୁଥିଲେ ।

ଦିପୁର ନୂଆ ସାଇକେଲ ତା ବାପା ଦେଇଥାନ୍ତି ।ଦିପୁର ମନ ବହୁତ ଖୁସି ଥାଏ ।

ସେଦିନ ସେ ସକାଳୁ ସକାଳୁ ସ୍କୁଲକୁ ବାହାରିପଡିଲା ପ୍ରୀତିକୁ ସାଙ୍ଗରେ ନେବା ପାଇଁ।

ହେଲେ ପ୍ରୀତି ଘରକୁ ଯାଇ ଦେଖେ ତ ପ୍ରୀତିର ଗୋଡରେ ଆଘାତ ହେଇଛି ସେ ସ୍କୁଲ ଯାଇପାରିବନି ବୋଲି ମନା କରିଦେଲା ।

ଦିପୁ- ହେଇ ଦେଖ ଏ ବିଲେଇକୁ ସାମାନ୍ୟ ଖଣ୍ଡିଆ ହେଇଛି କେତେୁ ଅଧିକ ଫୁଲେଇ ହେଉଛୁ ।

ଶୁଣ ମୁଁ ନୂଆ ସାଇକେଲ ଆଣିଛି ତତେ ବସେଇକି ନେଇଯିବି ।

ତ ଶୀଘ୍ର ବାହାରିପଡ।

ପ୍ରୀତି- ତୁ ମତେ ବିଲେଇ କଣ ପାଇଁ ଡ଼ାକୁଛୁ ।ନିଜେ ତ ଗୋଟେ ଭାଲୁ ମତେ କହୁଛି।

ଦିପୁ- ତୁ ଯାହା ଦେଖାଯାଉଛୁ ନା।

ପ୍ରୀତି- ହଁ ନା । ମିଛୁଆ ।

ଦିପୁ - ତୁ ବେଶୀ ବକର ବକର ନହେଇ ।ଶୀଘ୍ର ଆସେ

ପ୍ରୀତି - ମୁଁ ବସି ପାରୁନି ତୋ ସାଇକେଲରେ ।

ଦିପୁ-ରହ ମୁଁ ବସେଇ ଦେଉଛି । କେତେ ଖାଉଛୁ କି ଲୋ,ଏତେ ମୋଟୀ ହେଇଗଲୁଣି ।

ପ୍ରୀତି -କୁକୁର ଏମିତି ଆଉ ଥରେ କହିଲେ ତୋ ସହ କଥା ହେବିନି ।

ଦିପୁ- ଆଲୋ ମଜାକ କରୁଥିଲି। ଆଛା ତୋ ଗୋଡ କେମିତି ଖଣ୍ଡିଆ ହେଲା ।

ପ୍ରୀତି- ମୁଁ ନା କାଲି ସାଇକେଲ ଶିଖୁ ଶିଖୁ ପଡ଼ିଗଲି ।

ଦିପୁ- କିଛି ଔଷଧ ଲଗେଇଛୁନା?ଆଉ ଏବେ କଷ୍ଟ ହେଉଛି କି?

ପ୍ରୀତି- ନା।

ଦିପୁ - ତୁ ଗୋଟେ ବଡ ପାଗିଳି।ତୋର ସାଇକେଲ ଶିଖିବା କଣ ଦରକାର।

ମୁଁ ଅଛି ନା।

ପ୍ରୀତି- ବାପା କାଲି ମୋ ପାଇଁ ସାଇକେଲ ଆଣିଥାନ୍ତେ ତ ସେଥିପାଇଁ।

ଦିପୁ- ତୁ ବିଲେଇ ମତେ କହିଲୁନି ମୁଁ ତତେ ଶିଖେଇ ଦେଇ ଥାନ୍ତି ।ଏବେ କେତେ କଷ୍ଟ ପାଉଛୁ ।

ପ୍ରୀତି - ଜାଣିଛୁ ମୋର ଇଛା ଥିଲା ସ୍କୁଲ ଯିବାକୁ ଯାହା ହେଉ ତୁ ଆସିଗଲୁ ।

ଦିପୁ - ହୋଉ ତୁ ସେମିତି ବସିଥା ମୁଁ ଓହ୍ଲାଇ ସରେ ।

ଦିପୁ ସାଇକେଲର ଷ୍ଟାଣ୍ଡ ମାରି

ତାର ଦୁଇ ହାତରେ ସେ ପ୍ରୀତିକୁ ଓହ୍ଲାଇଦେଲା । ଗଲା ବେଳେ ବି ସେମିତି ଦୁଇ ଜଣ ଗଲେ । ଏହି ସବୁ ସମୟ ଭିତରେ ଦୁଇ ଜଣ ଙ୍କୁ ଭଲପାଇବା ହେଇଗଲା। ଏମିତି ତାଙ୍କର ସମ୍ପର୍କ ବଢିଚାଲିଲା । ଏବେ କଲେଜରେ ପଢିବା ସମୟ ଆସିଲା । ହେଲେ ଦୁଇ ଜଣ ଙ୍କର ଗୋଟେ କଲେଜ ହେଇପାରିଲାନାହିଁ । ଦିପୁ ପଢିବାକୁ ସହରରେ ତା ବାପା ଠିକ କରିସାରିଥିଲେ ।ହେଲେ ପ୍ରୀତି ସେହି ଗାଁ କଲେଜରେ ପଢିଲା।

ଦିପୁ- ମୁଁ ସହର ଯାଉଛି ସେଠି ପଢ଼ିବି ।ତୁ ଏଇ ଗାଁ କଲେଜରେ ପଢୁଥା ବିଲେଇ।

ପ୍ରୀତି- ତୁ ଯାଉନୁ ।ମୁଁ ସତୀକା ତତେ ଝୁରିଵି ନା କଣ।

ଦିପୁ- ମିଛ କହନିିଲେଇ।ତୁ ମତେ ଭଲପାଉ।

ପ୍ରୀତି - ତୁ ଭାଲୁ ।ଭାଲୁ ମାନଙ୍କୁ କଣ କିଏ ଭଲପାଏ।

ଦିପୁ- ବିଲେଇକୁ କଣ କିଏ ଭଲପାଏ ।

ପ୍ରୀତି- ତୁ ଜାଣିନୁ କି ବିଲେଇ କି ଘରେ ପୋଷାରଖନ୍ତି ।

ଦିପୁ- ଆଛା ହୋଉ ମୁଁ ଭାଲୁ ତୁ ରାଣୀ ।ଏବେ ଟିକେ ଯିବା ସମୟରେ ହସିଦେ।

ପ୍ରୀତି(ଆଖିରେ ଲୁହ ଆସିଗଲା)- ତୁ ସତରେ ମତେ ଛାଡି ପଳେଇବୁନା।

ଦିପୁ - (ପ୍ରୀତିକୁ ଛାତିରେ ଲଗେଇ) ଏ ପାଗିଳି କାନ୍ଦୁଛୁ କଣ ପାଇଁ ।ମୁଁ ସହର ଛାଡ଼ୁଛି ତତେ ନୁହଁ ।

ପାଗିଳି ଟା ;ଶୁଣ ମୁଁ ସହରକୁ ଯାଇ ପଢି ଏକାଥରେ ଚାକିରୀ କରି ଆସିବି । ଆମେ ଦୁଇ ଜଣ ମିଶି ସବୁଆଡେ ବୁଲିବା ତୁ ଯୋଉଠି ଥକି ପଡ଼ିବୁ ମୁଁ ମୋ ବହୁରେ ତତେ ଉଠେଇ ଆଗକୁ ନେବି । ହେଲେ ତୁ ଟିକେ ମୋଟା କମ କରିଥିବୁ । ଏବେ ତ ଟିକେ ହସିଦେ । ପ୍ରୀତି ହସିପାରୁନଥିଲା ଯେମିତି ତା ଜୀବନ ତା ଠୁ ଅଲଗା ହେଇଯାଉଛି ।

ଦିପୁ - ପାଗିଳି ତୁ ମତେ ଭଲପାଉଛୁ ନା ?

ପ୍ରୀତି- ନାଁ ।ମୁଁ କଣ ପାଇଁ ତତେ ଭଲପାଇବି ।

ଦିପୁ- ହା ହା ହା ।ହୋଉ ମତେ ପଛରେ ଦୋଷ ଦେବୁନି।

ଏମିତି କହି ଦିପୁ ସହରକୁ ଚାଲିଗଲା।

6 ବର୍ଷ ପରେ....

ଦିପୁ ଗାଁକୁ ଫେରିଲା; ପ୍ରୀତି ଏହି ଦିନକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିରହିଥିଲା । ଦିପୁ ଯେତେବେଳେ ପ୍ରୀତିକୁ ଦେଖିଲା-ଦିପୁ ଫୋନରେ କାହାକୁ କହୁଥିଲା

" ହଁ ମୁଁ ଭଲରେ ପହଁଞ୍ଚିଲି। ହେଲେ ତୁମକୁ ବହୁତ ମାନେ ପକାଉଛି । ତମେ ବେସ୍ତ ହୁଅନି ଜାନୁ ମୁଁ ବାପା ଙ୍କୁ ତମ ବିଷୟରେ କହିବି। ତମେ ତମ ଘରେ ରାଜି କରାଅ ଦୁଇ ମାସ ପରେ ବିବାହ କରିନେବା ।ହଁ ଶୁଣ ନିଜର ଯତ୍ନ ନେବାରହୁଛି । ଦିପୁ ଆଉ କାହା ସହ କଥା ହେବାର ଶୁଣି ପ୍ରୀତିକୁ ବହୁତ କଷ୍ଟ ହେଲା। ଦିପୁ ପ୍ରୀତି ପାଖକୁ ଆସିଲା।

ଦିପୁ- ତୁ ପ୍ରୀତି ନା । ସାଇକେଲ ଶିଖିଗଲୁଣି । ମତେ ଟିକେ ଗାଁ ପାଖରେ ଛାଡିଦେବୁ ।

ପ୍ରୀତି- (ଆଖିରେଲୁହରଖି)କାଇଁ ଯାହା ସହ ଫୋନରେ କଥା ହେଉଥିଲା ଯାଉନ ତାକୁ କହିବ।ମନ ଦୁଃଖରେ ପଳେଇଲା

ଦିପୁ- ବାପରେ କେତେ ରାଗ।

ପ୍ରୀତି କିଛି ବାଟ ଆଗକୁ ଗଲା ପରେ ପଡିଗଲା ।ଆଉତାର ଗୋଡ ଖଣ୍ଡିଆ ହେଇଗଲା।

ଦିପୁ ନିଜ ବ୍ୟାଗକୁ ଫୋପାଡ଼ି ବହୁତ ଜୋର ସେ ଦୌଡ଼ି ଆସି ପ୍ରୀତିକୁ ଉଠେଇଲା।

ପ୍ରୀତି- (କାନ୍ଦିକି)ଏବେ ତ ଆଉ କହିବନି ନା ସାଇକେଲ ଶିଖିବା କଣ ଦରକାର। ହଁ କଣ ପାଇଁ ବା କହିବା

ମୁଁ କିଏ କି ତମେ ତ ଆଉ କାହାକୁ ଭଲପାଉଛ। ଦିପୁ ତାକୁ ନିଜ ବାହୁରେ ଉଠେଇ ଆଗକୁ ଚାଲିବାକୁ ଲାଗିଲା

ପ୍ରୀତି- ଛାଡ ମତେ ଛାଡ।

ଦିପୁ- ମୁଁ କଣ କରିବି ତୁ ମତେ ଯିବାବେଳକହିଥିଲୁ କି ମତେ ଭଲପାଉଥିଲୁ ବୋଲି। ତୁ ତ ମନା କରିଦେଲୁ।

ପ୍ରୀତି- ତମେ ଛାଡ ମତେ ।ଓଲ୍ହାଓ ମତେ।

ଦିପୁ ଓହ୍ଲେଇ ଦେଲା

ପ୍ରୀତି-(ନମ୍ର ଭାବେକହିଲା)ମୋ ମନର ଭାଷା କଣ ତମେ ବୁଝି ନଥିଲା।

(ନିଜ ଲୁହକୁ ଅଟକେଇପାରିଲାନି)

ତମେ କଣ ଜାଣିନଥିଲା ମୁଁ ମୋ ନିଜ ଜୀବନ ଠୁ ବି ବେଶୀ ଭଲପାଏ ତୁମକୁ।ସବୁ ଭୁଲିଯାଇଛନା।

ଦିପୁ- (ପ୍ରୀତିକୁଛାତିରେ ଲଗେଇ) କାଂଦିନୀ ମୋ ବିଲେଇ ଟା ପା ତୁ ।

ପ୍ରୀତି- ଯାଉନା ତାକୁ ଗେଲ କରିବା ଯାହା ସହ ଫୋନ କରୁଥିଲା ଯାହାକୁ ବିବାହ କରିବା ।

ଦିପୁ- (ଜୋରସେ ହସିବାକୁ ଲାଗିଲା)

ପ୍ରୀତି - ହସୁଛ କଣ ଜେ ।

ଦିପୁ -ତାକୁ ନିଜ ବାହୁରେ ଉଠେଇ ଆଗକୁ ଚାଲିବାକୁ ଲାଗିଲା ।

ପ୍ରୀତି- ପ୍ଲିଜ଼ ମତେ ଛାଡ ମତେ ଏ ସବୁ ପସନ୍ଦ ନୁହଁ।ମୋ ଗୋଡ ଠିକ ଅଛି।ଛାଡ ନହେଲେ ଚିଲେଇବି।

ଦିପୁ- ହା ହା ହା ।ମୁଁ ମୋ ସ୍ବପ୍ନ ପୂରଣ କରୁଛି।

ପ୍ରୀତି -ମାନେ

ଦିପୁ- ଆଲୋ ପାଗିଳି ମୁଁ ତୋ ସହ ମଜାକ କରୁଥିଲି ।

ମୋ ଜୀବନକୁ ଛାଡି ମୁଁ କଣ ଆଉ କାହାର ହେଇପାରିବି ।

ପ୍ରୀତି- ( ମନରେ ଅସୁମାରୀ ଖୁସି)

ତମେ ସତରେ ମାଜ଼ାକ କରୁଥିଲା ।

ଦିପୁ- ମୁଁ ମୋ ସ୍ବପ୍ନକୁ ପୂରଣ କରୁଥିଲି। ମୋର ସବୁ ମନେ ଅଛି ।

ପ୍ରୀତି- ତମେ ମତେ ଏବେ ବି ଏତେ ଭଲପାଉଛ।

ଦିପୁ- ମୁଁ ତତେ ବିବାହ କରିବାକୁ ଆସିଛି ।

I love you ବିଲେଇ।

ପ୍ରୀତି- i love you ଧନ।

ହୋଉ ମତେ ଉଠେଇକି ନିଅ ।ମୋ ଗୋଡ ବହୁତ କଷ୍ଟ ହେଉଛି ।

ଦିପୁ - ହା ହା ହା ।ପାଗିଳି ଟା ।ଏବେ କହୁଥିଲୁ ପରା ଗୋଡ ଠିକ ଅଛି।

ମୁଁ ଆସିଗଲିଣି ଏବେ ତତେ ଟିକେ ବି କଷ୍ଟ ଲାଗିବାକୁ ଦେବିନି।

ହୃଦୟରେ ତାକୁ ହିଁରଖ ଯିଏ ତୁମକୁ ତା ନିଜ ଠୁ ଅଧିକ ଭଲପାଉଥିବା ।

ଗଳ୍ପ ଟି ଭଲ ଲାଗିଥିଲେ ସେୟାର କରିିବେ .