ମଣିଷର ବୁଦ୍ଧି ରାକ୍ଷସର ବଳ

ବିନ୍ଧ୍ୟ ପର୍ବତର ପାଦ ଦେଶରେ ଗୋଟିଏ ରାକ୍ଷସ ରାଜ୍ୟ ଥିଲା ତା ନାଁ ଦୈତ୍ୟପୁରୀ । ସେ ଦେଶର ରାଜାଙ୍କ ନାମ ହେଉଛି ସର୍ବଭକ୍ଷ । ସେ ପଶୁପକ୍ଷୀ ମଣିଷ ସବୁ ଖାଇଯାଆନ୍ତି । ତେଣୁ ସେ ରାଜ୍ୟସାରା ଖାଲି ଜଙ୍ଗଲ । ମଝିରେ ମଝିରେ ଜନ ବସତି । ସେଥିରେ ଆଦିବାସୀ ଲୋକମାନେ ବି ବାସ କରନ୍ତ । ରାକ୍ଷାସ ରାଜା ଜଙ୍ଗଲରୁ ହରିଣ, ବାରାହା ମାରି ସେମାନଙ୍କର ମାଂସ ରାନ୍ଧି ଖାଏ । ମଝିରେ ମଝିରେ କୌଣସି ମଣିଷକୁ ଏକୁଟିଆ ପାଇଲେ ତାକୁ ବି ମାରି ଖାଇଦିଏ । ଏହିପରି କିଛିଦିନ ଚାଲିଗଲା । ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ସବୁ ଗାଁରୁ ଜଣେ ଦୁଇଜଣ ଲୋକ ନିଖୋଜ ହୋଇଗଲେ । ତେଣୁ ଦିନେ ପ୍ରଜାମାନେ ଆସି ରାଜାଙ୍କ ପାଖରେ ଗୁହାରି କଲେ “ ମଣିମା ଆମଘରୁ ମଣିଷ କୁଆଡେ ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି ଆଉ ଘରକୁ ଫେରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଦୟାକରି ଆପଣ ଟିକେ ଏହାର ପ୍ରତିକାର କରନ୍ତୁ ।”

ରାଜା ପ୍ରଜାମାନଙ୍କର କଥା ଶୁଣିଲେ ହେଲେ କିଛି ଆଉ ପ୍ରତିକାର କଲେ ନାହିଁ । ଫଳରେ ସେ ରାଜ୍ୟରେ ଅଶାନ୍ତି ବ୍ୟାପିଗଲା । କେହି ବି ଆଉ କାହାକୁ ମାନିଲେ ନାହିଁ । ରାଜା ଦିନେ ତାଙ୍କ ମହାମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ଡାକି ପଚାରିଲେ ରାଜ୍ୟରେ ଏତେ ଗଣ୍ଡଗୋଳ କାହିଁକି? କିଏ କରୁଛି ଏ ଗଣ୍ଡଗୋଳ ।

ମହାମନ୍ତ୍ରୀ କହିଲେ ବାହୁବଳୀ ବୋଲି ଗୋଟିଏ ରାକ୍ଷସ ଅଛି । ସେ ସବୁ ପ୍ରଜାଙ୍କୁ ଉସ୍କେଇ ଗଣ୍ଡଗୋଳ କରୁଛି । ତାକୁ ଦମନ ନ କଲେ ରାଜ୍ୟରେ କଦାପି ଶାନ୍ତି ପ୍ରତିଷ୍ଠା ହେବ ନାହିଁ । ଏକଥା ଶୁଣି ସେ ରାଜା ଆଦେଶ ଦେଲେ ବାହୁବଳୀକୁ ବନ୍ଦୀ କରି ଆଣ ଓ କାରାଗାରରେ ରଖିଦିଅ । ମନ୍ତ୍ରୀ ସୈନ୍ୟ ସାମନ୍ତ ଧରି ଗଲାବେଳକୁ ବାହୁବଳୀ ବୋଧେ ଏ ଖବର ଆଗରୁ ପାଇ ଯାଇଥିଲା, ତେଣୁ ସେ ଜଙ୍ଗଲ ଭିତରେ ଲୁଚି ଲୁଚି ଅନ୍ୟରାଜ୍ୟକୁ ପଳାଇଗଲା । ବାହୁବଳୀ ଚାଲିଯିବା ପରେ ପ୍ରଜାମାନେ ଆଉ ଗଣ୍ଡଗୋଳ କଲେ ନାହିଁ ଫଳରେ ଚାରିଆଡେ ଟିକେ ଥଣ୍ଡା ପଡିଗଲା ।

ବାହୁବଳୀ ତ ସ୍ୱଭାବରେ ଜଣେ ରାକ୍ଷସ । ତେଣୁ ତାର ଖାଦ୍ୟରେ କିଛି ବି ବାଛ ବିଚାର ନ ଥାଏ, ପଶୁପକ୍ଷୀ, ଜୀବଜନ୍ତୁ ଯାହାପାଏ ତାକୁ ସେ ମାରି ଖାଇଦିଏ । ମଝିରେ ମଝିରେ ମଣିଷମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସେ ମାରି ଖାଇଦିଏ । ବାହୁବଳୀର ଭୟଙ୍କର ଚେହେରା ଦେଖି ତା ପାଖ ଆଦୌ କେହି ବି ମାଡିଲେ ନାହିଁ । ଏପରିକି ସେ ରାଜ୍ୟର ସବୁଠାରୁ ଯିଏ ଯୋଦ୍ଧା ସିଏବି ତା ସାମନାକୁ ଯିବାକୁ ଭୟ କଲା । କଥାଟା ସାରା ରାଜ୍ୟରେ ପ୍ରଚାର ହୋଇଗଲା ଯେ ଗୋଟିଏ ରାକ୍ଷସ ଆସି ଜଙ୍ଗଲରେ ଲୁଚି କରି ରହିଛି । ରାତିରେ ଗାଁ ଭିତରକୁ ପଶି ଆସି ସେ ମଣିଷମାନଙ୍କୁ ଧରି ନେଇ ମାରି ଦେଉଛି ।

ଶଇଳପୁରୀ ରାଜ୍ୟର ରାଜା ଜଣେ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଲୋକ ଥିଲେ ତେଣୁ ସେ କହିଲେ ଆମର ଏକତା ନ ରହିଲେ ଶତ୍ରୁ ଆମକୁ ଧ୍ୱଂସ କରିଦେବ । ଗୋଟିଏ ଘାସର ସିନା କିଛି ବି ବଳ ନ ଥାଏ କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ ଅନେକ ଘାସକୁ ଏକାଠି କରି ଦଉଡି ତିଆରି କରାଯାଏ ସେଥିରେ ହାତୀକୁ ମଧ୍ୟ ବାନ୍ଧି ଦେଇ ହୁଏ । ତେଣୁ ଆମର ଏକତା ହିଁ ଶତ୍ରୁକୁ ଧ୍ୱଂସ କରିପାରିବ ।

ତା’ପରେ ସେ ରାଜାଙ୍କ ଆହ୍ୱାନରେ ସବୁ ପ୍ରଜା ଏକତ୍ର ହୋଇ ଧନୁଶର, ଖଣ୍ଡା ତଲୁଆର ଧରି ସେ ରାକ୍ଷସକୁ ମାରିବା ପାଇଁ ବାହାରି ପଡିଲେ । ସୈନ୍ୟବାହିନୀ ସହ ଜନସାଧାରଣ ମଧ୍ୟ ଯୋଗ ଦେଲେ । ଢୋଲ, ମାର୍ଦ୍ଦଳ, ତୂରୀ, ଶଙ୍ଖ ବଜେଇ ଲୋକମାନେ ରାକ୍ଷସକୁ ଧରିବା ପାଇଁ ଅଗ୍ରସର ହେଲେ ।

ରାକ୍ଷସ ଏତେବଡ ଜନସମୁଦ୍ରକୁ ଦେଖି ଡରିବ କ’ଣ ଓଲଟି ତା ଭିତରେ ପଶିଯାଇ ଅନେକ ଲୋକଙ୍କୁ ଉଠାଇ ନେଇ ଦୂରକୁ ଫୋପାଡି ଦେଲା, ତ ପୁଣି କାହାର ତଂଟି ଚିପି ତାକୁ ମାରିଦେଲା । କାହାକୁ ଦାନ୍ତ କଡମଡ କରି ଖାଇଦେଲା । ସେ ଯେତେ ଲୋକଙ୍କୁ ମାରୁଥାଏ ପୁଣି ସେତେଲୋକ ତା ପାଖରେ ହାଜର ହେଉଥାଆନ୍ତି । ତା ଉପରେ ଆକ୍ରମଣ ବି କରୁଥାଆନ୍ତି । ଫଳରେ ସେ ରାକ୍ଷସ କ୍ରମେ କ୍ରମେ ଦୁର୍ବଳ ହୋଇ ପଡିଲା । ହଜାର ହଜାର ଲୋକ ତା ଉପରକୁ ଟେକା ପଥର ଫିଙ୍ଗିଲେ । ଏତେ ପଥର ମାଡ ହେଲା ଯେ, ଶେଷରେ ସେ ରାକ୍ଷସଟି ଅଚେତ ହୋଇ ପଡିଗଲା । ଲୋକମାନେ ଟେକା ପଥର ଫୋପାଡିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ଶେଷରେ ସେ ଭଙ୍ଗା ପଥର ଖଣ୍ଡରେ ରାକ୍ଷସଟି ପୋତି ହୋଇ ପଡିଲା । ଦେଖୁ ଦେଖୁ ସେ ରାକ୍ଷସର ନିଜ ଜୀବନ ବି ଶେଷ ହୋଇଗଲା । ରାକ୍ଷସ ମରିଯିବାରୁ ଲୋକମାନେ ଆନନ୍ଦରେ ନାଚିଲେ କୁଦିଲେ । ଏହା ପରେ ସେ ଦେଶରେ ଶାନ୍ତି ପ୍ରତିଷ୍ଠା ହେଲା ।