ଶୁଆ ଶାରୀ କଥା - ୨୫

ହାଡବାଇ କଥା - ୧

ଭାରତର ଭଦ୍ରପୁର ନାମକ ଗୋଟିଏ ନଗର ଥିଲା । ସେହି ନଗରରେ ଜଣେ ବଡ ଧନୀ ମହାଜନ ଥିଲା । ସେହି ମହାଜନର ନାମ ପ୍ରେମଚାନ୍ଦ ।

ମହାଜନ ପ୍ରେମଚାନ୍ଦର ସାତ ପୁଅକୁ ସାତ ବୋହୂ । ରୂପରେ ଗୁଣରେ କେହି କାହାକୁ ଊଣା ନଥିଲେ ।

ଦଇବ ଯୋଗ, କଥାରେ କହନ୍ତି ଦଇବ ଦଉଡି ମଣିଷ ଗାଈ ଯେଣିକି ଟାଣିବ ତେଣିକି ଯାଇ । ଦଇବ ଯୋଗକୁ ସେ ଘରେ ଆସି ହାଡବାଇଟିଏ ବାସ କଲା । ସେ ପୁଣି ଖୁବ୍ ଦୁଷ୍ଟ ଥିଲା । ସେ ଘରେ ଥାଇ ଖୁବ୍ ଅତ୍ୟାଚାର ଆରମ୍ଭ କରି ଦେଲା ଯାହାକୁ ଦେଖିଲା ତାହାକୁ ଖାଇଲା । ଏମିତି ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଖାଇ ଦେଲା । ଶେଷକୁ ଥିଲା ମହାଜନଙ୍କର ସାନ ବୋହୂ । ସାନ ବୋହୂ ପୁଣି ସାତ ମାସର ଗର୍ଭ ବତୀ ଥିଲା । ସାନ ବୋହୂ ସେ ଘରେ ଥାଇ ସବୁ ଦେଖୁଥିଲା । ଏ ଘରେ ରହିଲେ ହାଡବାଇ ନିଶ୍ଚୟ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଖାଇବା ଭଳି ତାକୁ ବି ଖାଇ ଦେବ । ସେ ଭୟରେ ଆଉ ରହି ପାରିଲା ନାହିଁ । ଶେଷରେ ସାନ ବୋହୂ କ’ଣ କଲା ନା ନିଜର ରହିବା ଘରେ ଗୋଟାଏ ଚାବି ପକାଇ ଦେଇ ନିଜ ବାପ ଘରକୁ ଚାଲି ଗଲା । ସବୁ କଥା ନିଜର ବାପ ମାଆଙ୍କୁ କହିଲା, ବାପ ମାଆ ସବୁ ଶୁଣିସାରି କରିବେ କ’ଣ ଆଉ, ଝିଅକୁ ନିଜ ଘରେ ରଖିଲେ ।

ବାପ ଘରେ ରହିବାର କିଛି ଦିନ ପରେ ସାନ ପୁଅର ଗୋଟିଏ ପୁଅ ହେଲା ସେ ପୁଅ ଜନ୍ମ କାଳରୁ ମାମୁଁ ଘରେ ରହି ବଢିବାକୁ ଲାଗିଲା ।

ସେ ପୁଅକୁ ଯେତେ ବେଳେ ବାର ବର୍ଷ ହେଲା ସେତେ ବେଳେ ତା’ର ଜଣେ ସାଙ୍ଗ ଥିଲା – ସେମାନେ ଯେତେ ବେଳେ ସାଙ୍ଗ ହୋଇ ଖେଳିବାକୁ ବାହାରିଲେ ସେତେ ବେଳେ ସାଙ୍ଗ ଜଣକ ତାକୁ କହିଲା – ଖେଳିବାକୁ ଆଗଭର ହୋଇଗଲୁ । ଆରେ ତୁ କ’ଣ ଆମ ସାଥିରେ ଖେଳିବା ଲାଗି ସମାନ ହୋଇଗଲୁ । ତୁଟା ଗୋଟାଏ କୁକୁର ଠାରୁ ହୀନ, ଅଜା ଘରର ଦୟାରେ ତୁ ଏଠାରେ ପେଟକୁ ଗଣ୍ଡେ ଖାଇ କରି ପଡିଛୁ, ୟେ କ’ଣ ତୋର ଘର ନା, ଏଠି ତୋର ବାପ ଅଛି ।

ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ଠାରୁ ଏକଥା ଶୁଣି ସେ ପୁଅକୁ ଖୁବ୍ ବାଧିବାରୁ ସେ ସାଙ୍ଗ ଛାଡି ଘରକୁ ପଳାଇ ଆସିଲା । ମାଆ ପାଖରେ ଯାଇ କାନ୍ଦ କାନ୍ଦ ହୋଇ କିଛି କହି ପାରିଲା ନାହିଁ ।

ପୁଅ ତ ଖେଳିବାକୁ ଯାଇଥିଲା । ସେ ପୁଣି ସେଠାରେ ନ ଖେଳି ଫେରି ଆସିଲା କାହିଁକି । ଆଉ କାନ୍ଦୁଛି ବା କାହିଁକି । ତହୁଁ ମାଆ ପୁଅକୁ କଅଁଳେଇ ସଅଁଳେଇ ପଚାରିଲା, ତୋର କ’ଣ ହୋଇଛି ପୁଅ । ତୁ ଖାଲି କାନ୍ଦୁଛୁ ତ, କିଛି କହୁନୁ କାହିଁକି, କହିଲେ ସିନା ମୁଁ କିଛି ବୁଝନ୍ତି ।

ମାଆ ପୁଅର ଆଖିରୁ ଲୁହ ପୋଛି ଦେବାରୁ ପୁଅ କହିଲା କହିଲୁ ମାଆ, ଆମ ଘର କେଉଁଠାରେ?

ମାଆ ଯେଉଁଠୁ ପୁଅ ମୁହଁରୁ ଏକଥା ଶୁଣିଲେ । ସେଠୁ ମାମୁଁ, ମାଇଁ, ଆଈ, ଅଜା ସମସ୍ତେ କହିଲେ । ଆରେ ତୁ ଏମିତି ନୂଆ କଥାଟିଏ ପଚାରିଲୁ କିଆଁ? ଆରେ ତୋର ଘର ପୁଣି କେଉଁଠାରେ । ତୁ ତ ଯେଉଁଠାରେ ଅଛୁ ସେହିଟା ତୋର ଘର ।

ପୁଅ କହିଲା ନାହିଁ ନାହିଁ ମାଆ । ୟେ ଯଦି ଆମ ଘର ତାହା ହେଲେ ମୋର ମାମୁଁ ଘର କେଉଁ ଗ୍ରାମରେ କହିବୁ ତ । ଯଦି ଏ କଥା ଆଜି ମୋତେ ନକହିବୁ ତାହା ହେଲେ ତୁ ମୋତେ ଆଉ ଏଠାରେ ଦେଖିବାକୁ ପାଇବୁ ନାହିଁ ।

ପୁଅ ଏବେ ଯିଦ୍ ଧରି ବସିଲାଣି । ୟାକୁ ସତ ନକହି ଆଉ ମିଛଟା କ’ଣ କହିବ । ମାମୁଁ ଘରକୁ ନିଜ ଘର କହିବା ପରେ ପୁଣି ସେ ମାମୁଁ ଘର କଥା ପଚାରୁଛି । ନାଁ ଏବେ ପୁଅ ଆଗରେ ତାକୁ ସମସ୍ତ ସତ କଥା କହିଦେବା ଦରକାର ।

ଏହା ପରେ ମାଆ ପୁଅ ପାଖରେ ସବୁ ସତ କଥା ଖୋଲି କରି କହିଲା । ପୁଅ ଯେତେ ବେଳେ ମାଆଙ୍କ ଠାରୁ ହାଡବାଇ କଥା ଶୁଣିଲା – ସେ କହିଲା ମାଆ ତୁ ମୋତେ ତାହା ହେଲେ ଆମ ଘର ଚାବି ଦେ । ମୁଁ ଆଜି ଆମ ଘରକୁ ଯିବି ।

ଏମିତି କହି ପୁଅ ଯେତେ ବେଳେ ଯିଦ୍ ଧରିଲା, ସେତେବେଳେ ମାମୁଁ, ମାଇଁ, ଆଈ ଏ ସମସ୍ତେ ମିଶି ତାକୁ ବହୁତ ବୁଝାଇ କହିଲେ, ହେଲେ ପୁଅ ଆଉ କାହା କଥା ଶୁଣିଲା ନାହିଁ, ସେ ଚାବି ଧରି ନିଜ ଗ୍ରାମ ଭଦ୍ରପୁରକୁ ଚାଲି ଗଲା ।

ପୁଅ ଯାଇ ନିଜ ଗ୍ରାମ ଭଦ୍ରପୁର ଠାରେ ପହଁଚି ଘରର ଚାବି ଖୋଲନ୍ତେ ତାହା ଦେଖି ହାଡବାଇ ତା’ ଉପରେ ଭୀଷଣ ଭାବରେ ରାଗିଗଲା ପୁଅକୁ ଖୁବ୍ ଧମକାଇ କହିଲା – ଦେଖ ସାବଧାନ୍ ଟୋକା, ଚାବି ଖୋଲ ନାହିଁ କିମ୍ବା ସେହି ଘର ଭିତରକୁ ଯାଅ ନାହିଁ ।

ତୁମେ ଘର ଭିତରେ ନପଶି ସେହି ଠାରେ ଚୁପ୍ ହୋଇ ରହ, ତୁ ଯଦି ମୋର କଥା ନମାନିବୁ ତାହା ହେଲେ ମୁଁ ତୋତେ ଖାଇ ଯିବି ।

ଟୋକା କାହିଁକି ଡରିବ, ସେ ବି କହିଲା ତୁ ମୋତେ ଖାଆନା ମୁଁ ତୋତେ ଭଲରେ ଭଲରେ କହୁଛି । ମୁଁ ଏହି ଘରେ ରହିବି । ତେଣୁ ତୁ ମୋତେ ଆଦୌ ବିରୋଧ କରିବୁ ନାହିଁ । ଆଉ ବି ମନେ ରଖ ମୁଁ ଏହି ଘରେ ରହିଲେ ତୋତେ ବହୁତ ଭଲ ଭଲ ସ୍ୱାଦ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଖାଦ୍ୟ ଆଣି ଖାଇବାକୁ ଦେବି ।

ଟୋକା କଥାରେ ହାଡବାଇର ମନ କେମିତି ଗୋଟାଏ ଶାନ୍ତ ହୋଇଗଲା । ସେ କହିଲା ଠିକ୍ ଅଛି, ମୁଁ ତୋ କଥା ମାନିଲି – ତୁ ମୋତେ ଭଲ ଭଲ ଜିନିଷ ଆଣି ଖାଇବାକୁ ଦେବୁ ତ । ଏଥିଲାଗି ମୁଁ ତୋତେ ଏଠାରେ ରହିବାର ସୁଯୋଗ ଦେଲି ।

ଟୋକା ଆଉ ମାମୁଁ ଘରକୁ ଗଲା ନାହିଁ । ସେହି ଦିନ ଠାରୁ ସୁଖ ଆଉ ଦୁଃଖ ମଧ୍ୟରେ ସେହି ଘରେ ହିଁ ସମୟ ଅତିବାହିତ ହେଲା ।

ଦିନକର କଥା, ହାଡବାଇ କେଉଁଆଡେ ଯିବାକୁ ବାହାରି ଥାଏ । ଟୋକା ତାହା ଦେଖି ତାକୁ ପଚାରିଲା – ତୁ ପ୍ରତିଦିନ ଏମିତି କୁଆଡେ ଯାଉଛୁ ।

ଟୋକା ଠାରୁ ଏକଥା ଶୁଣି ହାଡବାଇ କହିଲା ସେ କଥା ତ ତୋତେ କହିବାର ନୁହଁ । ତଥାପି କହୁଛି ଯେ ବର୍ତ୍ତମାନ ମୋତେ ବିଧାତାଙ୍କ ଦରବାରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ ।

ଟୋକା କହିଲା ଭଲ ହେଲା । ସତରେ ଯେବେ ତୁ ବିଧାତାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଉ ଥାଉ ତାହା ହେଲେ ତୁ ମୋ ଲାଗି ଏହି ଛୋଟିଆ କାମଟି କରିବୁ । ଛୋଟ ପିଲାଙ୍କର ଉପକାର କଲେ ଶୁଣିଛି ଭଗବାନ କାଳେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇଥାନ୍ତି । କହୁନୁ ମୋର ଏହି କାମଟା କରି ଦେବୁ ନା ନାହିଁ ।

ହାଡବାଇ କହିଲା – କହୁନୁ – କହ ମୁଁ ନିଶ୍ଚୟ କରାଇ ଦେବି । ଟୋକା କହିଲା – ଆମ ଲାଗି ସିନା ଏକଥା କରିବା ବଡ ହେବ । ତୋ ପାଇଁ କିନ୍ତୁ ସାନ ହେବ । ତୁ ବିଧାତା ପାଖକୁ ଯେତେ ବେଳେ ଯାଉଛୁ ତାହା ହେଲେ ବିଧାତାଙ୍କ ଠାରୁ ଟିକିଏ ବୁଝି ଆସିବୁ ତ ମୋର ଆୟୁଷ କେତେ? ମୁଁ ଆଉ କେତେ ଦିନ ବଚିଂ ପାରିବି ।

ତହିଁ ଆର ଦିନ ହାଡବାଇ ବିଧାତାଙ୍କ ପାଖକୁ ଗଲା । ତା’ର ଯାହା ଯାହା ବୁଝିବାର ଥିଲା ସେ ସବୁ ବୁଝି ସାରିବା ପରେ ବିଧାତାଙ୍କୁ ପଚାରିଲା – ହେ ବିଧାତା ! ମୋତେ ଟିକେ କହି ଦିଅନ୍ତୁ ଯେ ମୋ ପାଖରେ ଯେଉଁ ଟୋକା ଅଛି ତାର ମୋଟା ମୋଟି ଆୟୁଷ କେତେ?

ବିଧାତା କହିଲେ – ସେ ଟୋକା ଅତି ବେଶୀରେ ଅଶି ବର୍ଷ ଯାଏଁ ଏ ସଂସାରରେ ବଂଚି ରହିବ ।

ସେଦିନ ବିଧାତାଙ୍କ ପାଖରୁ ହାଡବାଇ ଫେରି ଆସିଲା ଟୋକା ପାଖରେ ପହଁଚି ଥିବାରୁ ସେ କହିଲା ବିଧାତା କହିଲେ ଯେ ତୋର ମୋଟା ମୋଟି ଆୟୁଷ ଅଶି ବର୍ଷ ।

ହାଡବାଇ ଠାରୁ ଏ କଥା ଶୁଣି ପୁଣି ଟୋକା ଅନୁରୋଧ କରି କହିଲା ଆଚ୍ଛା କାଲି ତ ପୁଣି ତୁ ବିଧାତାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବୁ । ବିଧାତାଙ୍କୁ କହିବୁ ନା ମୋର ଆୟୁଷରୁ ଗୋଟିଏ ବର୍ଷ କମେଇ ଦିଅନ୍ତେ । ଯଦି କମେଇ ଦେବାକୁ ସେ ରାଜି ନହେବେ ତାହା ହେଲେ ସେହି ଗୋଟିଏ ବର୍ଷ ବଢାଇ ଦିଅନ୍ତେ ।

ତା’ପର ଦିନ ହାଡବାଇ ପୁନଶ୍ଚ ବିଧାତାଙ୍କ ପାଖକୁ ଗଲା ନିଜର ଯାହା ସବୁ କାମ ଥିଲା ତାହା ସାରି ବିଧାତାଙ୍କୁ କହିଲା –ହେ ବିଧାତା ମହାଶୟ ! ମୋର ଆଉ ଗୋଟିଏ କଥା ଆପଣଙ୍କୁ କହିବାର ଅଛି । ସେହି କଥା ହେଲା ସେହି ଟୋକାଟା ଆପଣଙ୍କର ଚରଣରେ ବିନମ୍ର ପ୍ରକାଶ କରି କହିଛି । ତା’ର ଯେଉଁ ଅଶି ବର୍ଷ ବୋଲି ଆୟୁଷ କଥା କହିଲେ – ଆପଣ ସେଥିରୁ ଗୋଟିଏ ବର୍ଷ କମେଇ ଦେବେ କିମ୍ବା ଗୋଟିଏ ବର୍ଷ ବଢେଇ ଦେବେ ।

ହାଡବାଇ ଠାରୁ ଏ କଥା ଶୁଣି ବିଧାତା କହିଲେ – ବିଧାତାର ଯାହା ବିଧାନ ତାହା କେବେ ବଦଳା ବଦଳି କରାଯାଇ ପାରେନା । ଥରେ ଯାହା ଲେଖା ଯାଇଥାଏ ତା’ର ଆଉ କୌଣସି ପରିବର୍ତନ କରାଯାଇ ପାରେନା, ତେଣୁ ସେଥିରୁ ଗୋଟିଏ ଦିନ କମାଇ ଦିଆ ଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ କି ଗୋଟିଏ ଦିନ ବଢା ହୋଇ ପାରିବ ନାହିଁ ।

ବିଧାତାଙ୍କ ଦରବାରରୁ ନିଜର କାମ ସାରି ହାଡବାଇ ଫେରି ଆସି ସେ ଟୋକାକୁ କହିଲା – ତୋର କାମ ବିଧାତା ଆଉ କରିବେ ନାହିଁ ବୋଲି ମନା କରି ଦେଲେ ।

ସବୁ ଦିନ ପରି ତା’ପର ଦିନ ହାଡବାଇ ବିଧାତାଙ୍କ ଦପ୍ତରକୁ ଯାଇ ନିଜର କାମ ସାରି ଫେରି ଆସିଲା । ଆସି ଘରେ ଦେଖେ ତ ଟୋକା ଚଉକସ ଭୋଜନ କରସାରିଛି । ତା’ ଲାଗି କିଛି ବି ରଖି ନାହିଁ । ହାତରେ ଗୋଟାଏ ଶକତ ନିଆଁ ଖୁଂଟା ଧରିଛି । ଟୋକାକୁ ଏପରି ଅବସ୍ଥାରେ ଦେଖି ହାଡବାଇ କହିଲା – ମୋତେ ଖାଇବାକୁ ଦେ । ମୋତେ ଖୁବ୍ ଭୋକ ହେଉଛି ପରା ।