ପ୍ରେମର ପ୍ରତିମା - ୪

ଡକ୍ଟର ବିଭୂତି ପଟ୍ଟନାୟକ

ଛୋଟ ଛୋଟ ଦୁଃଖ ସବୁ ଆକାଶର ମେଘଖଣ୍ଡ ଭଳି ଆରତିର ଆଖି ଆଗରେ ଭାସି ଯାଉଥିଲେ । ବଳାତ୍କାରର ଚିହ୍ନସବୁ ଦେହରୁ ଲିଭି ଯାଉଥିଲା । ଦେହରୁ ଦାଗ ଲିଭିଯାଉଥିଲେ ବି ମନରୁ ସ୍ମୃତିର ଚିହ୍ନ ଉଡ଼ି ନିଆଁଭଳି ଜଳୁଥିଲା ।

ବାପା, ବୋଉ, ସ୍କୁଲ୍ ଶିକ୍ଷକ, ସମସ୍ତେ ତାକୁ ସେଇ କେତୋଟି ମୁହୂର୍ତ୍ତର ନିର୍ଯାତନା କଥା ଭୁଲି ପାଠପଢ଼ାରେ ମନ ଦେବାକୁ ବୁଝାଉଥିଲେ । ଡାକ୍ତରୀ ରିପୋର୍ଟରେ ତା’ର ଶରୀର ଲଙ୍ଘନ ହୋଇ ନଥିବା କଥା ଉଲ୍ଲେଖ ଥିବା ହେତୁ ତା’ର ସତୀତ୍ୱ ହାନି ଘଟି ନାହିଁ ବୋଲି କୁହାଯାଉଥିଲେ ସୁଦ୍ଧା, ମଝି ରାସ୍ତାରେ ତା’ର ଇଜ୍ଜତ ଲୁଟି ହୋଇଯାଇଥିବା ଖବର ବ୍ୟାପି ଯାଇଥିଲା । ଖବର କାଗଜରେ ଛପା ହୋଇଥିଲା । ତେଣୁ ତାକୁ ବାହା ହେବା ପାଇଁ ବର ମିଳିବେ ନାହିଁ ବୋଲି ତାକୁ ବେଶ୍ ଜଣାଥିଲା । ସେଥିପାଇଁ ପାଠପଢ଼ି, ଚାକିରି କରି, ନିଜ ଗୋଡ଼ରେ ଠିଆ ହେବା ପାଇଁ ମନଧ୍ୟାନ ଦେଇ ପାଠ ପଢୁଥିଲା ଆରତି ।

ତାକୁ ପାଖରେ ପାଇ ପ୍ରଦୀପ ତା’ର ସତୀତ୍ୱ ହାନିକରି ନ ଥିବାରୁ ତା’ର ସଖୀ, ସହଚରୀମାନେ ପରିହାସରେ କହୁଥିଲେ- “ତୋର ପ୍ରେମିକ ହୁଏତ ଜଣେ ଭଦ୍ରଲୋକ, ନ ହେଲେ ନପୁଂସକ ! ତା’ର ମାଛ ଧରିବାକୁ ମନ, ପାଣିରେ ପଶିବାକୁ ଡର ।”

ପ୍ରଦୀପ ତା’ର ପ୍ରେମିକ ।

ସହପାଠିନୀମାନଙ୍କ ମୁହଁରୁ ଏ ଶବ୍ଦଟା ଶୁଣି ତା’ର ସାରା ଶରୀରରେ ଶିହରଣ ସଞ୍ଚରିଯାଏ । ତା’ର ନିଦ୍ରିତ କୁମାରୀ ଦେହ ପ୍ରଥମ ପୁରୁଷର ଯାଦୁସ୍ପର୍ଶରେ ନିଦ ଭାଙ୍ଗି ଜାଗି ଉଠିବାର ଅପୂର୍ବ ଅନୁଭୂତି ତା’ ସ୍ନାୟୁଗ୍ରନ୍ଥିକୁ ଉଚ୍ଚକିତ କରିଦିଏ । ସେଇ କେତୋଟି ମୁହୂର୍ତ୍ତର ମହାଯୁଦ୍ଧରେ ସେ କିଶୋରୀରୁ ରମଣୀ ହୋଇଯାଇଥିବା ଭଳି ଅନୁଭବ କରେ । ପ୍ରଦୀପ ଉପରେ ରାଗ ବଦଳରେ ଅନୁରାଗରେ ମନ ତାରି ଭରିଯାଏ । ମାୟା ଆସିଯାଏ ।

ଏକଥା ଠିକ୍-ପ୍ରଥମେ ସେ ତା’ ଉପରେ ବଳପ୍ରୟୋଗ କରି ତା’ର ପରିଧେୟକୁ ଦେହରୁ ଅନେକାଂଶରେ ଅଲଗା କରିଦେଇଥିଲା । ସେତେବେଳେ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଚିତ୍କାର କରି ତା’ର ପ୍ରତିରୋଧ କରିବାକୁ ଆପ୍ରାଣ ଚେଷ୍ଟା କରିଥିଲା ଆରତି । ଜୀବନ ବିକଳରେ ପରପୁରୁଷର ଆକ୍ରମଣରୁ ନିଜର ଇଜ୍ଜତ ରକ୍ଷା କରିବା ଲାଗି ସେ ପରମପୁରୁଷଙ୍କୁ ବଡ଼ ପାଟିରେ ଡାକିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଥିଲା । କିନ୍ତୁ ତାକୁ ଶୂନ୍ୟେ ଶୂନ୍ୟେ ଟେକି ନେଇ ପଛପଟ ସ୍କୁଲ୍ ବାରଣ୍ଡାରେ ମୁହଁ ସଞ୍ଜର ମଳିନ ଅନ୍ଧାରରେ ସେ ତା’ ଛାତିରେ ମୁହଁ ଘଷିଲାବେଳେ ତା’ର ମନେହେଲା, ଏ ପୁରୁଷ ନୁହେଁ, ପିଲାଟିଏ । ତା’ର ଅନ୍ତର୍ବାସକୁ ଦାନ୍ତରେ ଛିଣ୍ଡାଇ ତା’ର ନଗ୍ନନିଟୋଳ ଦେହକୁ ଚାହିଁଦେଲା ମାତ୍ରେ ଆରତି ଅନୁଭବ କଲା, ପିଲାଟା ଅସୁସ୍ଥ ହୋଇପଡ଼ିଛି । ତା’ର ପ୍ରଖର ଶ୍ୱାସପ୍ରଶ୍ୱାସ ଧୀରେ ଧୀରେ ଶିଥିଳ ଶୀତଳ ହୋଇଆସୁଛି । ଗଛପତ୍ର ଫାଙ୍କରେ ଝରି ପଡୁଥିବା ତିଳତଣ୍ଡୁଳିତ ଜହ୍ନଆଲୁଅରେ ତା’ର ମୁହଁ ହିଂସ୍ର ପଶୁ ପରିବର୍ତ୍ତେ ଦେଖାଯାଉଛି ଏକ ଦେବ ଶିଶୁର ମୁହଁ ପରି । ତା’ ଅସୁସ୍ଥତାର ସୁଯୋଗ ନେଇ ସେ ନିଜର ଦେହକୁ ତା’ ଠାରୁ ଅଲଗା କରି ଉଠି ଖସି ପଳାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲାବେଳେ ସେ ପିଲାଟା ହଠାତ୍ ପୁରୁଷ ହୋଇଗଲା । ବୀର ବିକ୍ରମରେ ଉଠିପଡ଼ି ତାକୁ ମାଡ଼ିବସି ମୁଖ ବିକୃତ କରି ଖନେଇ ଖନେଇ, ଖତେଇ ହୋଇ ତୀବ୍ର ଘୃଣାରେ ଚାପା କଣ୍ଠରେ ଗାଳି ବର୍ଷିଗଲା- “ୟୁ ବିଚ୍ ! ପିଙ୍କିଆଣ୍ଟି-ୟୁ ପ୍ରଷ୍ଟିଚ୍ୟୁଟ୍-ମୁଁ ତମକୁ ମର୍ଡର କରିଦେବି- ନକ୍ସଲ୍ ହୋଇଯିବି ।”

କିଏ ଏଇ ପିଙ୍କିଆଣ୍ଟି ? କାହାଠାରୁ କରଜ ଆଣିଥିବା ଟଙ୍କା ତା’ ନାମରେ ବାକିଖାତାରେ ଲେଖି ଦେବାକୁ ବସିଛି ? ମୁଁ ପିଙ୍କି ନୁହେଁ-ମୁଁ ଆରତି । ମତେ ଛାଡ଼ି ତମ ପିଙ୍କିଆଣ୍ଟି ପାଖକୁ ଯାଅ-ମତେ ଯିବାକୁ ଦିଅ-ମୁଁ ପିଙ୍କି ନୁହଁ କି ତମର ଆଣ୍ଟି ନୁହଁ- ମୁଁ ରଙ୍ଗମିସ୍ତ୍ରୀର ଝିଅ ଆରତି । ଆରେ- ଏ କ’ଣ କରୁଛ ? ମତେ ଛାଡ଼ ।

ଜହ୍ନ ଆଲୁଅରେ ତା’ ମୁହଁକୁ ବେଶ୍ କିଛି ସମୟ ଚାହିଁ ରହିଲା ପରେ ହଠାତ୍ ଲୋକଟା ଆର୍ତ୍ତନାଦ କରିଉଠିଲା, “ହେ ଭଗବାନ୍ ! ତମେ ପିଙ୍କିଆଣ୍ଟି ନୁହଁ । ମୁଁ-ମୁଁ- ।”

ଏତିକିବେଳେ ମାଧବ- ।

ବଦଳିଗଲା ନାଟକର ଦୃଶ୍ୟ ।

ମାଡ଼ଖାଇ ମଦନିଶା ଖସିଗଲା ପରେ ପିଲାଟା ଏମିତି ହାଉ ହାଉ ହୋଇ କାନ୍ଦିଲା ଯେ ଆରତି ଆଖିକୁ ବି ଲୁହ ଆସିଯାଇଥିଲା । ବିଚାରାଳୟରେ ନିଜର ଅପରାଧ ସ୍ୱୀକାର କରି ସେ ଫାଶୀଦଣ୍ଡ ଚାହୁଁଥିଲାବେଳେ ତାକୁ ତିନିବର୍ଷ ସଶ୍ରମ କାରାଦଣ୍ଡ ହୋଇଛି ବୋଲି ଶୁଣିବା ମାତ୍ରେ ତା’ ଛାତି ଭିତରେ ପବନ ଅଟକି ଯାଇଥିଲା ।

ତା’ର ଇଜ୍ଜତ ଲୁଟି ହୋଇଯାଇଥିଲା ।

ପ୍ରଦୀପର କ୍ୟାରିଅର୍ ନଷ୍ଟ ହୋଇଗଲା । ସେଥିପାଇଁ ନିଜକୁ କିଛି ପରିମାଣରେ ଦାୟୀ କରୁଥିଲା ଆରତି । ଦିନ ବଢ଼ିବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ତା’ ଯୋଗୁଁ ଜେଲ୍ ଭୋଗୁଥିବା ପିଲାଟା ପାଇଁ ତା’ ମନ ଭିତରେ କିଛି କିଛି ଭଲ ପାଇବା ଜମାଟ ବାନ୍ଧିଯାଉଥିଲା । ନିଜେ ଖାଇ ବସିଲାବେଳେ ସେ ଜେଲ୍‌ରେ ବଗଡ଼ା ଭାତ ଖାଇପାରୁ ନ ଥିବ ବୋଲି ଭାବିବା ମାତ୍ରେ ତା’ ହାତରୁ ଭାତଗୁଣ୍ଡା ଖସି ପଡୁଥିଲା ।

ସେ ତା’ ପିଙ୍କିଆଣ୍ଟିର ପ୍ରେମିକ । ସେ ତା’ର କେହି ନୁହଁ । ସେ ଛୋଟା ରଙ୍ଗ ମିସ୍ତ୍ରୀର ଝିଅ, ସେ ମହାପରାକ୍ରମୀ ବିଧାୟକର ପୁଅ । ଜେଲ୍‌ରେ ଖାଉଛି କି ଉପାସ ରହୁଛି, ଘଣା ପେଲୁଛି କି କତା ବଳୁଛି, ତା’ ପାଇଁ ତା’ର ଏତେ ଚିନ୍ତା କାହିଁକି ?

ତା’ କଥା ଭାବି ଭାବି ଆଖିକୁ ନିଦ ନ ଆସିଲେ ସେ ଆଲୁଅ ଲିଭାଇ ଘର ଅନ୍ଧାର କରିଦିଏ । ମୁଦା ଆଖି ଖୋଲିଗଲେ ମୁହଁ ଉପରେ ଚାଦର ଘୋଡ଼ାଇ ଦିଏ ।

ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ଶୋଇଲେ ବି ସେ ତାକୁ ଶୁଆଇ ଦିଏ ନାହିଁ । ଚୁପ୍‌ଚାପ୍ ଜେଲ୍‌ର ପାଚେରି ଡେଇଁ ଚାଲିଆସେ । ଝର୍କାର ରେଲିଂ ଭାଙ୍ଗି ତା’ ପାଖକୁ ଘୁଞ୍ଚିଆସେ ।

ଭୟରେ ଜଡ଼ସଡ଼ ହୋଇଯାଏ ଆରତି ।

ଖୁବ୍ ନିମ୍ନକଣ୍ଠରେ, ଭୟରେ, ଧରାପଡ଼ିଯିବାର ଆଶଙ୍କାରେ ଜାକିଜୁକି ହୋଇ ପଚାରେ, “ପାଖରେ ବୋଉ ଶୋଇଛି, ବାରଣ୍ଡାରେ ବାପା । ତମ ନିଶ୍ୱାସର ଶବ୍ଦରେ ସେମାନଙ୍କ ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଯିବ । ତମେ ଧରାପଡ଼ିଯିବ । ସେମାନେ ତମକୁ ଏଥର ଛାଡ଼ିଦେବେ ନାହିଁ । ତମକୁ ମାରିଦେବେ । ତମେ ଚାଲିଯାଅ, ପ୍ଲିଜ୍ !”

– କୁଆଡ଼େ ଯିବି ? ଜେଲ୍‌କୁ ଫେରିବା ପାଇଁ ଇଚ୍ଛା ନାହିଁ । ବାପାମାଆ ମତେ ଘରେ ପୁରାଇବେ ନାହିଁ । ତମ ଛଡ଼ା ମୋର ଆଉ କେହି ନାହିଁ ।

ତା’ କଥା ଶୁଣି ଅନ୍ଧାରରେ ଆରତି ମୁହଁରେ ଈଷତ୍ ହସର ଆଲୋଡ଼ନ ସୃଷ୍ଟି ହେଲା ।

– କାହିଁ, ତମ ପିଙ୍କିଆଣ୍ଟି ପାଖକୁ ଯାଉନ । ଜେଲ୍ ଫାଟକ ବନ୍ଦ ହୋଇଗଲେ ବି ତାଙ୍କ ଦରଜା ତ ତମ ପାଇଁ ଚବିଶ ଘଣ୍ଟା ଖୋଲା । ତମେ ପିଙ୍କିର ପ୍ରେମିକ, ମୋର କେହି ନୁହଁ- ଯାଆ-ପଳାଅ- ତା’ ନ ହେଲେ ମୁଁ ଚିତ୍କାର କରି ଡାକ ପକାଇବି ।

ତା’ର ବୋଉ ତାକୁ ହଲାଇ ଦେଇ ପଚାରିଲେ-

“କିଏ କାହିଁ ? କିଏ ତୋର କ’ଣ ନେଇଗଲା ? କ’ଣ ଖରାପ ସପନ ଦେଖିଲୁ ? ନିଦ ବାଉଳାରେ ବିଳିବିଳଉଛୁ କାହିଁକି ? ଶୋଇପଡ୍- ।”

ଆରତିର କଞ୍ଚା ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଗଲା ।

ତା’ର ମାଧ୍ୟମିକ ପରୀକ୍ଷାର ଠିକ୍ ଆଗଦିନ ଜୟପୁର ଜେଲ୍‌ରୁ ପ୍ରଦୀପର ହାତ ଲେଖା ଚିଠି ଖଣ୍ଡେ ପାଇ ଚମକି ପଡ଼ିଲା ଆରତି । ଚିଠିଟା ପଢ଼ିବ କି ନାହିଁ, ଠିକ୍ କରି ନ ପାରି ସେ ପ୍ରଥମେ ଇତସ୍ତତଃ ହେଲା । ତା’ ଯୋଗୁଁ ସେ ଜେଲ୍‌ଦଣ୍ଡ ଭୋଗୁଛି । ତା’ ପାଇଁ ତା’ର ଭବିଷ୍ୟତ ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଇଛି । ତା’ ଉପରେ କ’ଣ ପ୍ରତିଶୋଧ ନେବା ପାଇଁ ପ୍ରଦୀପ ଧମକ ଚମକ ଦେଇ ଜେଲ୍‌ରୁ ଚିଠି ଲେଖିଛି ।

ଚିଠିଟା ହାତରେ ଧରିଥିବା ବେଳେ, କିଛିଦିନ ହେଲା ସ୍ୱାଭାବିକ୍ ହୋଇଆସିଥିବା ତା’ର ହୃତ୍ସ୍ପନ୍ଦନ ପୁଣି ଦ୍ରୁତରୁ ଦ୍ରୁତତର ହୋଇଉଠିଲା ।

ମନକୁ ଦୃଢ଼ କରି ସେ ଡରି ଡରି ଚିଠି ଖୋଲି ପଢ଼ିଲା ।

ମୋର ଭୟଙ୍କର ଭୁଲ୍ ପାଇଁ ତମ ଦେହ ଅପବିତ୍ର ହୋଇଗଲା, ଏକଥା ଯେତେବେଳେ ମନେପଡ଼ିଯାଉଛି, ମୋର ଘୃଣା ଅପରାଧ ପାଇଁ ମତେ କାହିଁକି ମିଳିଲାନି ଫାଶୀଦଣ୍ଡ ବୋଲି ମନ ଖରାପ ହେଉଛି । ମରିଯାଇଥିଲେ ମୁଁ ବଞ୍ଚିଯାଇଥାଆନ୍ତି । ବଞ୍ଚି ରହି ମୁଁ ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଅନୁତାପର ଅନଳରେ ଜଳିପୋଡ଼ ମରୁଛି । ଏ ଦହନର ଜ୍ୱାଳା ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ଆଖିକୁ ଦେଖାଯାଏ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଏ ଅଦେଖା ଯନ୍ତ୍ରଣା ସହି ହୁଏ ନାହିଁ ।

ଏ ଦହନର ଜ୍ୱାଳାରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇବାର ଏକମାତ୍ର ଉପାୟ ତମକୁ ଭୁଲିଯିବା । କିନ୍ତୁ ତମକୁ ଭୁଲିଯିବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରି ମୁଁ ତମକୁ ଭଲପାଇ ବସିଛି ।

ମୋର ଏ ଚିଠି ପଢ଼ି ହସୁଛ । ଧର୍ଷଣ କରିବାକୁ ଯାଇ ବିଫଳ ହେଲାପରେ ଭଲ ପାଇବାର ବାହାନା କରି ମୁଁ ତୁମକୁ ବାଟରେ ବସାଇବାକୁ ଚାହୁଁଛି ବୋଲି ସନ୍ଦେହ କରୁଛ । ପ୍ଲିଜ୍ ମତେ ବିଶ୍ୱାସ କର- ମୁଁ ତୁମକୁ ଭୁଲ୍ କହୁ ନାହିଁ । ଏଇ ତିନିମାସ ଭିତରେ ମୋର ସକଳ ସଙ୍କୋଚ ସତ୍ତ୍ୱେ, ସମସ୍ତ ରୁଦ୍ଧଦ୍ୱାର ସଶବ୍ଦରେ ଉନ୍ମୁକ୍ତ କରି ତମେ ମୋ ହୃଦୟ ଭିତରେ ପ୍ରବେଶ କରିଯାଇଛ । ପିଙ୍କିଆଣ୍ଟିକୁ ଘୃଣାକରି ତମକୁ ମୁଁ ନିଜ ଭିତରେ ଖୋଜିପାଇଛି ।

ପ୍ରେମ ଶାରୀରିକ ନୁହେଁ । ହୃଦୟ ଘଟିତ ବ୍ୟାପାର । ମୋ ହୃଦୟ ଭିତରେ ଗଢ଼ି ହୋଇ ଯାଇଛି ତମ ପ୍ରେମର ପ୍ରତିମା । ପ୍ରତିମାକୁ ଜୀବନ୍ୟାସ ଦେବା ପାଇଁ ମୁଁ ତମକୁ ବାହାହେବା ପାଇଁ ଚାହେଁ ।

ତିନିବର୍ଷ ପରେ ମୁଁ ମୁକ୍ତି ପାଇବା ବେଳକୁ ତମର ବୟସ ଅଠର ହୋଇଯାଇଥିବ । ବିବାହ କରିବାର ସର୍ବନିମ୍ନ ବୟସ ସୀମାରେ ତମେ ପହଞ୍ଚି ଯାଇଥିବ । ତମେ ଯଦି ଏବେ ସୁଦ୍ଧା ମତେ ଘୃଣା କରୁଥାଅ, ବିବାହ କରିବାକୁ ଚାହୁଁ ନ ଥାଅ, ତା’ହେଲେ ଏ ଜେଲ୍‌ରେ ଗୋଟିଏ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ସୁଦ୍ଧା ମୁଁ ବଞ୍ଚି ରହିବାକୁ ଚାହେଁ ନାହିଁ । ଯଦି ତମେ ମତେ କ୍ଷମା କରିଦିଅ, ବାହା ହେବା ପାଇଁ ରାଜି ହୋଇଯାଅ, ତା’ହେଲେ ଆନନ୍ଦରେ ଏ ତିନିବର୍ଷ ହସି ହସି ଏ ସଶ୍ରମ କାରାଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିଯିବି ।

ଯଦି ମତେ ବାହା ନ ହେବା ପାଇଁ ମନ ସ୍ଥିର କରିଥାଅ, ତା’ହେଲେ ଏ ଚିଠିକୁ ଚିରିଦିଅ ।

ପ୍ରେମ ଏକ ପ୍ରତିମା, ବିବାହରେ ହିଁ ସେ ପ୍ରତିମାରେ ପ୍ରାଣସଞ୍ଚାର ହୁଏ । ଚିଠି ଚିରିଦେଲେ ଏ ପ୍ରତିମା ଭାଙ୍ଗିଯିବ ।

– ପ୍ରଦୀପ !

ଚିଠିଟା ଚିରିଦେଇ ପ୍ରତିମାକୁ ଭାଙ୍ଗି ଦେବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରି ସୁଦ୍ଧା ପାରିଲା ନାହିଁ ଆରତି । ଚିଠିଟାକୁ ଛାତିରେ ଚାପିଧରି ହସୁ ହସୁ ସେ କାନ୍ଦି ପକେଇଲା ।