Become a PUBLISHED AUTHOR at just 1999/- INR!! Limited Period Offer
Become a PUBLISHED AUTHOR at just 1999/- INR!! Limited Period Offer

Binay Mohapatra

Tragedy Romance Classics

3  

Binay Mohapatra

Tragedy Romance Classics

ଅନନ୍ତ ପ୍ରତୀକ୍ଷା

ଅନନ୍ତ ପ୍ରତୀକ୍ଷା

4 mins
1.5K


ପ୍ରତି ବର୍ଷ କ୍ୟାଲେଣ୍ଡର ବଦଳୁଛି, ମାସ ଶେଷରେ କ୍ୟାଲେଣ୍ଡରର ପୃଷ୍ଠା ବି ବଦଳି ଯାଉଛି । ବହୁତ କିଛି ବଦଳି ଯାଉଛି ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ଦିନରେ । କିନ୍ତୁ ତୁମର ଫଟୋଟି ଯୋଉଁଠି ଲାଗି ଥିଲା ଠିକ୍ ସେଇଠି ସେମିତି ଲାଗିଛି । ଫୁଲ ମାଳଟି ସୁଖି ସୁଖି ଦିନେ ଛିଣ୍ଡି, ଆପଣା ଛାଏଁ ଖସି ପଡିଲା । ତା'ପରେ ଆଉ ସାହାସ ଜୁଟେଇ ପାରୁନି ନୂଆ ମାଳଟିଏ ଲଗାଇବି ବୋଲି । ତୁମେ ମଲ୍ଲୀ ଫୁଲକୁ ବହୁତ ପସନ୍ଦ କରୁଥିଲ, ଗଭାରେ ଖୋସି ଦେଲେ ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇ ଯାଉ ଥିଲ । । ଆଜି ବି ମନେ ଅଛି, ତୁମ ଜନ୍ମ ଦିନରେ ଥରେ ଗୋଲାପ ତୋଡାଟିଏ ଆଣି ଦେଇଥିଲି । ତୁମେତ ଖୁସି ହୋଇ ଯାଇଥିଲ, ହେଲେ ଉତ୍ସୁକ ଆଖିରେ ଅନେଇ ରହି ଗଲ ମୋତେ, ଯେମିତି ଆଉ କିଛି ଖୋଜୁଥିଲ ! ମୁଁ ପଚାରିଲି ଭଲ ଲାଗିଲାନି ଗୋଲାପ ଫୁଲର ତୋଡାଟା ? ତୁମେ ଟିକେ ହସି ଦେଇ କହିଲ, ଖୁବ୍ ସୁନ୍ଦର ହୋଇଛି ଗୋଲାପ ଗୁଡିକ, ହେଲେ ମୁଁ ଭାବି ଥିଲି ତୁମେ ମଲ୍ଲୀ ମାଳଟିଏ ଆଣିବ, ତୁମ ନିଜ ହାତରେ ମୋ ଗଭାରେ ବାନ୍ଧି ଦେବ ବୋଲି । ସେଇ ଦିନ ମୁଁ ଜାଣିଗଲି ମଲ୍ଲୀ ଫୁଲ ପ୍ରତି ତୁମର ଦୁର୍ବଳତା । ଏବେ ବି କେବେ ବଜାର ଗଲେ ତୁମ ଜୁଡାରେ ଖୋସିବା ପାଇଁ ମଲ୍ଲୀ ମାଳ କିଣି ଆଣୁଛି । ହେଲେ, ତୁମ ଫଟୋରେ ତୁମ ଜୁଡାଟା ତ ଦିଶୁନି, କେମିତି ବାନ୍ଧି ଦେବି ? ଏଇ ଟେବୁଲ ଉପରେ ସେମିତି ପଡି ପଡି ମାଳ ସବୁ ସୁଖି ଯାଉଛି ସିନା, ତୁମ ଫଟୋରେ ମାଳାଟିଏ ଚଢେଇବାର ସାହାସ ଏକାଠି କରି ପାରୁନି । ବିଶ୍ୱାସ ହୁଏନି ତୁମେ ଆଉ ନାହଁ ବୋଲି ।

ନିଇତି ସକାଳେ ଉଠିଲେ ବାଆଁପଟ ଶେଜ ଆଡକୁ ଦେଖେ, ତୁମ କଥା ଭାବେ। ଲାଗେ, ତୁମ ଯେପରି ସକାଳୁ ଉଠି ରୋଷେଇ ଘରେ ମୋ ପାଇଁ ଚାହା ତିଆରି କରୁଛ । ଏବେ ଗରମ ଗରମ ଚାହା କପ୍ ଟେ ନେଇ ଆସିବ । ପାଖ ଟେବୁଲରେ ରଖି ମୋ ଚାଦର ଉଠେଇ ନେବ ଆଉ କହିବ, ଆରେ ଉଠମ, ସକାଳ ହୋଇ ସାରିଲାଣି କେତେ ବେଳୁ । ହେଲେ ଆଜି କାଲି କେହି ଉଠାଏନି ମୋତେ । ଏବେ ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଆପେ ଆପେ ନିଦ ଭାଙ୍ଗି ଯାଉଛି । ସକାଳୁ କେହି ଚାହା କପେ ବେଡ ପାଖକୁ ନେଇ ଆସୁନି । ସକାଳୁ ଉଠି ଡାଇନିଂ ଟେବ୍ଲ ପାଖରେ ଯାଇ ଦେଖେ, ପିଲାଏ ଉଠିଲେଣି କି ନାହିଁ । ପିଲାଏ ତ ଡେରିରେ ଉଠନ୍ତି । ନିଜେ ରୋଷେଇ ଘରେ ପଶି ଚାହା କରିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ବି ହେଉନି । ତୁମେ ଥିଲା ବେଳେ କେତେ ଥର ତୁମ ସାଙ୍ଗରେ ଟିକେ ସମୟ ବିତେଇବାକୁ ମୁଁ ଚାହା କରିବା ବାହାନାରେ ରୋଷେଇ ଘରକୁ ପଶି ଯାଉ ଥିଲି, ଚାହା ତିଆରି କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା ବି କରୁ ଥିଲି, ହେଲେ ସବୁ ଥର ତୁମେ ମୋତେ ଅଟକେଇ ଦିଅ, କୁହ, ରୁହ ମୁଁ ତିଆରି କରି ଦେଉଛି । ହେଲେ ଆଜି କାଲି ରେଷେଇ ଘରର ସେ ଆକର୍ଷଣ ମୋ ପାଇଁ ଆଉ ନାହିଁ । ରାତିରେ ସେମିତି ଶେଜକୁ ଗଲେ, ଶେଜରେ ପଡି ପଡି ତୁମକୁ ଅପେକ୍ଷା କରେ । ମନେ ହୁଏ, ଲୁଗା କାନିରେ ହାତ ପୋଛୁ ପୋଛୁ ତୁମେ ଏବେ ଆସିବ, ଏବେ ଆସିଯିବ ବୋଲି ଭାବୁ ଥାଏ, ହେଲେ ତୁମେ ଆଉ କେବେ ବି ଆସନା । ଏମିତି ଅପେକ୍ଷା କରୁ କରୁ କେତେ ବେଳେ ଆଖି ନଇଁ ଆସେ ଜାଣି ପାରେନି । ତୁମେ ନାହଁ, ଏକଥା ବିଶ୍ୱାସ ହୁଏନା । କେମିତି ଭୂଲି ଯିବି ସେଇ ପଚିଷ ବର୍ଷକୁ, ସାଥି ହୋଇ ବିତେଇ ଥିବା ଜୀବନର ପ୍ରତିଟି ମୁହୁର୍ତ୍ତକୁ । କେତେ ଦୁଃଖ ସୁଖ ହସ କାନ୍ଦର ମୁହୁର୍ତ୍ତ ସବୁକୁ । ତୁମେ କେବଳ ମୋର ଆବଶ୍ୟକତା ନଥିଲ, ତୁମେ ତ ମୋର ଅଭ୍ୟାସ ହୋଇ ଯାଇଥିଲ । ତୁମେ ମୋର ଅଧା ଅଙ୍ଗ, ଅଧା ପ୍ରାଣ ଥିଲ । ଏକାତ୍ମ, ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ଥିଲ । ତୁମେ ଆଜି ବି ମୋ ସାଙ୍ଗରେ ସେମିତି ଅଛ, ଟିକେ କଣ ଅଭିମାନ କରି ତୁମ ଭାଇଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଇଛ ଯେପରି । ତୁମେ ଫେରି ଆସିବ, ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବ ଦିନେ । ତୁମ ପାଇଁ ମୁଁ ସବୁ ଦିନ ସବୁ ମୁହୁର୍ତ୍ତରେ ଏମିତି ଅପେକ୍ଷା କରିଥିବି ।

ତୁମେ ଆସିବ ବୋଲି କେବେ ସିନା କଥା ଦେଇ ନଥିଲ, ହେଲେ ମୁଁ ମୋ ଅଭ୍ୟାସକୁ ଆଜି ଯାଏ ବଦଳେଇ ପାରୁନି । ତୁମେ ଫଗୁଣକୁ ଭଲ ପାଅ, ହୋଲିର ରଙ୍ଗକୁ ଭଲ ପାଅ ସେଥି ପାଇଁ ଭାବି ଥିଲି ତୁମ ଫଗୁଣରେ ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବ । ତୁମେ ଆସିବ ବୋଲି, ପ୍ରତି ଥର ପରି ଏଥରକ ବି ବସନ୍ତକୁ ଡାକିଥିଲି, ମଳୟକୁ ଆଉ କୋଇଲିକୁ ବି ଡାକିଥିଲି । ହେଲେ ତୁମେ ଆସିଲନି । କିଛି ଦୁଃଖ ନାହିଁ, ତୁମେ ଆସିଲନି ବୋଲି କିଛି ଅଭିମାନ ବି କରିନି । ତୁମେ ଆସିଲନି ତ ଆସିଲନି, କଣ ବା ବିଗିଡି ଗଲା !

ବସନ୍ତ ତା ସମୟରେ ଆସି ଗଲା, ସବୁ ଦିଗରେ ତାର ରଙ୍ଗ ବିଛାଡି ଦେଲା । ମୋ ଅଗଣାର ଗୋଲାପ ଗଛରେ ଆାଉ ରାସ୍ତା କଡ କୃଷ୍ଣଚୁଡା ଗଛକୁ ବି ନାଲି ଓଢଣୀ ଦେଇ ଗଲା ଏବଂ ଶୋରିଷ ଖେତକୁ ହଳଦିଆ ଶାଢୀରେ ଢାଙ୍କି ଦେଲା । ଆଉ ତ ଆଉ, ଆମ୍ବ ଗଛରେ ବଉଳ ଆସିଲା, ମହୁଲ ଫୁଲ ଫୁଟିଲା, ମଳୟରେ ତାର ବାସ ମହକି ଗଲା । କୋଇଲି କୁହୁ କୁହୁ ଗାଇଲା, ପ୍ରେମୀ ମାନଙ୍କର ହୃଦୟକୁ ରୋମାଞ୍ଚିତ କରି ଗଲା । ବନ, ଉପବନ, ତରୁ, ଲତା ଆଉ ପବନ, ସବୁ କିଛି ପ୍ରେମର ରଙ୍ଗରେ ସତେ ଯେମିତି ଜୁଡୁ ବୁଡୁ ହୋଇ ଗଲା ।

ତୁମେ ଆସିଥିଲେ ମୋତେ ଭଲ ଲାଗିଥାନ୍ତା । ପାର୍କର କଣରେ, ତୁମର ସେଇ ପ୍ରିୟ ପୁରୁଣା କୃଷ୍ଣଚୁଡା ଗଛ ତଳେ, ସିମେଣ୍ଟ ବେଞ୍ଚରେ ସାଥି ହୋଇ ଦେହକୁ ଦେହ ଲଗାଇ ବସି ଥାଆନ୍ତେ । ଯେମିତି କେବେ ଅତିତରେ ବସୁ ଥିଲେ । ମୁଁ ତୁମ ହାତକୁ ମୋ ହାତରେ ଜାବୁଡି ଧରି ଥାଆନ୍ତି । ଆମେ କିଛି ଗପ୍ ସପ୍ କରି ଥାଆନ୍ତେ, ପୁରୁଣା ଦିନର ସ୍ମୃତି ସବୁକୁ ମନେ ପକେଇ ଥାଆନ୍ତେ ଆଉ କିଛି ଭବିଷ୍ୟତର କିଛି ଯୋଜନା ବି କରି ଥାଆନ୍ତେ । ତୁମେ କିଛି କହି ଥାଆନ୍ତ ମୁଁ ଶୁଣି ଥାଆନ୍ତି, ଆଉ ମୁଁ କିଛି କହି ଥାଆନ୍ତି, ତୁମେ ଶୁଣି ଥାଆନ୍ତ । ଛୋଟ ଛୋଟ କଥାରେ ତୁମେ କେବେ ରୁଷି ଯାଇ ଥାଆନ୍ତ, ଯେମିତି ଆଗରୁ ରୁଷି ଯାଉଥିଲ ! ଆଉ ମୁଁ ଟିକେ ଗେହ୍ଲେଇ ଦେଲେ, କୁନି ଝିଅଟିଏ ପରି ତୁମେ ଖିଲି ଖିଲି ହସି ଦେଇ ଥାଆନ୍ତ, ଆଉ ମୋ ଦେହକୁ ଆଉଜି ପଡି ଥାଆନ୍ତ । ହେଲେ ତୁମେ ଆସିଲନି । ମୋ ସ୍ୱପ୍ନ ସବୁ କଳ୍ପନାରେ ହିଁ ରହି ଗଲା । କେବେ ମନେ ମନେ ଭାବେ, ସେଠିକି ଯିଏ ଯାଏ ସେ କଣ ଆଉ କେବେ ଫେରେ? ସେଇ ଅଜଣା ଦେଶରେ ତାର ମନ ଲାଗିଯାଏ ବୋଧେ । ହେଲେ ମନକୁ ବୁଝେଇ ପାରୁନି ।

କିଛି କଥା ନାହିଁ, ଦୁଃଖ ବି ନାହିଁ ତୁମେ ଆସିଲନି ବୋଲି । ତୁମେ ସିନା ଆଖି ବୁଜିଦେଲ, ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ଚିରନିଦ୍ରା ଶୋଇ ଗଲ ! କିନ୍ତୁ ଫଗୁଣ ଆସିଲା, ସମସ୍ତଙ୍କୁ ହୋଲିର ରଙ୍ଗରେ ରଙ୍ଗେଇ ଦେଲା । ପୋଷାକ ତ ପୋଷାକ, ଗଛର ପତ୍ର, ଘରର କାନ୍ଥରେ ବି ହୋଲିର ଛିଟା ଲାଗି ଗଲା । ହେଲେ ମୋ ମନରେ ଟୋପିଏ ବି ରଙ୍ଗ ଲାଗିଲାନି । କେମିତି ଲାଗି ଥାଆନ୍ତା କୁହନି, ଅପରାହ୍ନ ସୂର୍ଯ୍ୟର କିରଣ ମୋ ଦେହ ମନ ଆଉ ହୃଦୟରେ କ୍ଳାନ୍ତିର ନାଲିମା ବୋଳି ସାରିଲାଣି, ହୋଲିର ରଙ୍ଗ ପାଇଁ ଜାଗା କାଇଁ ! ତୁମେ ମୋତେ ଏକୁଟିଆ କରି ଆଗ ଚାଲି ଗଲ, ଟିକିଏ ଅପେକ୍ଷା କରିବାକୁ ତୁମର ମନ ହେଲାନି । ଏମିତି କଣ କିଏ ଯାଏ ? ଯାହାକୁ ଏତେ ନିଜର ଭାବୁଥିଲ ଶେଷରେ ତାକୁଇ ଏକୁଟିଆ ଛାଡି ଦେଲ ! ତୁମେ କଣ ବୁଝି ପାରୁଛ ତୁମ ବିନା ମୁଁ କେମିତି ବଞ୍ଚିଛି ! ଏବେ ସଂଜ ଘୋଟି ଆସିଲାଣି, ରାତ୍ରି ହେବାକୁ ଆଉବା କେତେ ଡେରି ? ହୋଇ ପାରେ ପୁଣି ଥରେ ଦେଖା ହୋଇ ଯିବ ! ଆର ପୁରରେ ଅବା ଆର ଜନ୍ମରେ । ଦେଖା ହେଲେ ଦୁହିଙ୍କୁ ବହୁତ ଖୁସି ଲାଗିବ, ଦେଖା ନହେଲେ ବି କିଛି କଥା ନାହିଁ, ଜୀବନର ଏଇ ନିଃସଙ୍ଗତା ଏବେ ମୋର ଦେହସୁହା ହୋଇ ସାରିଲାଣି । (ଗଳ୍ପଟି ମୋ କବିତା-"ତୁମେ ଆସିବ ବୋଲି"ର ଛାୟାରେ ଲିଖିତ) ।

***$***


Rate this content
Log in

Similar oriya story from Tragedy