ଆକବର ବିରବଲ - ୯୧

କଳା ଫରୁଆ - ୨

ସମ୍ରାଟଙ୍କର ଏହିପରି ଏକ ଅସମ୍ଭବ ପ୍ରକାର ପରୀକ୍ଷାକୁ ଦେଖି ଶଳା ସାହେବ୍ ଚମକି ପଡି ଭାବିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ଏକ ଟଙ୍କାର ଏପରି ଫରୁଆକୁ କେହି ନେବେ କି ନାହିଁ ସନ୍ଦେହ । ହେଲେ ଦଶ ହଜାର ଟଙ୍କାରେ ସେ କିପରି ତାହାକୁ ବିକ୍ରୟ କରିପାରିବେ, ଏପରି ଫରୁଆ ମୋଟେ ଦଶହଜାର ଟଙ୍କାରେ ବିକ୍ରୟ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏହା ହେଉଛି ସମ୍ରାଟଙ୍କ ଏକ ଚାଲ୍ । ତାଙ୍କର ଇଚ୍ଛା ବିରବଲ ହିଁ ସେହି ପଦବୀର ନିଯୁକ୍ତି ପାଇବା ନିମନ୍ତେ ଉପଯୁକ୍ତ । ତେବେ ବିରବଲ ନିଜେ ମଧ୍ୟ ଏହି ଫରୁଆକୁ ଦଶହଜାର ଟଙ୍କାରେ ବିକ୍ରୟ କରି ପାରିବ ଏପରି ବିଶ୍ୱାସ ମୋର ହେଉ ନାହିଁ । ତେଣୁ ମୋତେ ମଧ୍ୟ ଏହି ବିଚାର ଉପରେ ଅଭିଯୋଗ ଆଣିବାକୁ ହେବ ।

ଏହିପରି ଚିନ୍ତା କରି ତିନି ଦିନ ଗୃହ ମଧ୍ୟରେ ବିତାଇ ଦେଲେ । ଚତୁର୍ଥ ଦିନ ସେ ସମ୍ରାଟଙ୍କ ନିକଟରେ ଅଭିଯୋଗ କଲେ ଯେ ଦେଖନ୍ତୁ ଜାହାଁପନା ଏହି କଳା ଫରୁଆକୁ କେହି କେବେ ଏକ ଟଙ୍କାରେ ନେବାକୁ ଗ୍ରାହକ ହୋଇ ଆସିଲେ ନାହିଁ । କାରଣ ସାଧାରଣ ଫରୁଆଟା ଯେ କାହାର ବି କାମରେ ଆସିବ । ଏହାର ଦାମ୍ ପୁଣି ଅମୂଲ ମୂଲ ଦଶ ହଜାର ଟଙ୍କା!

ସମ୍ରାଟ୍ ଏ କଥା ଶୁଣିବା ପରେ ଶଳା ସାହେବଙ୍କୁ କହିଲେ, ଠିକ୍ଅଛି । ଆସନ୍ତା କାଲି ରାଜଦରବାରକୁ ଆସ । ସେହିଠାରେ ଏହାର ପୁନଃବିଚାର କରାଯିବ ।

ତା’ପରଦିନ ସମ୍ରାଟ୍ ଆକବର ଯାଇ ଦରବାରରେ ପହଁଚି ସିଂହାସନ ଆରୋହଣ କଲେ । ସେଦିନ ପାରିଷଦମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସଭାଗୃହ ଖୁବ୍ ଗହଳଚହଳ ଥିଲା । ସମ୍ରାଟ୍ ସେହିଠାରେ ଏହି ବିଷୟରେ ଆଲୋଚନା କରିବାକୁ ଚାହିଁ ଶଳା ସାହେବଙ୍କୁ ସଭାସ୍ଥଳକୁ ଡକାଇ ତାଙ୍କୁ ଏ ବିଷୟରେ ପଚାରିବାରୁ ଶଳା ସାହେବ ଗତକାଲି ଯେପରି ଭାବରେ ସମ୍ରାଟଙ୍କ ନିକଟରେ ଅଭିଯୋଗ କରିଥିଲେ ସେହିପରି ଭାବରେ ସେ ସଭାରେ କଳାଫରୁଆ ସମ୍ପର୍କରେ ଆଲୋଚନା କଲେ ।

ସଭାରେ ଉପସ୍ଥିତ ଥିବା ପାରିଷଦ ଗଣ ମଧ୍ୟ ମନେ ମନେ କଥାଟାକୁ ବେପସନ୍ଦ କରୁଥିଲେ । ହେଲେ କାହାର ସାହସ ଅଛି ଯେ ସେ ଆସି ଏହି କଥାକୁ ସମ୍ରାଟଙ୍କ ଆଗରେ ଯୁକ୍ତି କରିବ ଯେ ସାଧାରଣ ଫରୁଆ ଗୋଟେ ତା’ର ମୂଲ ପୁଣି ଅସମ୍ଭବ ।

ସେହି ଫରୁଆ ବିଷୟରେ ଆଲୋଚନା କରିବା ନିମନ୍ତେ ଅନ୍ୟ କେହି ସଭାରେ ସାହସ କଲେ ନାହିଁ । ପରିଶେଷରେ ସମ୍ରାଟ୍ କହିଲେ, ଆଜି ସଭାରେ ବିରବଲ ଉପସ୍ଥିତ ଅଛନ୍ତି କି?

ବିରବଲ ସେତେବେଳେ କୌଣସି ଏକ କୋଣରେ ବସିଥିଲେ । ସମ୍ରାଟଙ୍କ ମୁଖରୁ ତାଙ୍କ ନାମ ଶୁଣିବା ମାତ୍ରକେ ସେ ସଂଗେ ସଂଗେ ସମ୍ରାଟଙ୍କ ସାମ୍ନାକୁ ଆସିଯିବାରୁ ସମ୍ରାଟ ତାଙ୍କୁ କହିଲେ, ତୁମେ ବର୍ତ୍ତମାନ ସଭାରେ ଯାହା ଯାହା ଆଲୋଚନା ହେଲା ତାହା ସମସ୍ତ ତମ୍ଭେ ଶୁଣିଅଛ କି ନାହିଁ ।

ବିରବଲ କହିଲେ, ହଜୁର୍! ମୁଁ ସମସ୍ତ ଆଲୋଚନା ଶୁଣିଅଛି । ସମ୍ରାଟ୍ କହିଲେ, ଯେ ଏହି କଳା ଫରୁଆକୁ ତୁମେ ଦଶ ହଜାର ଟଙ୍କା ମୂଲ୍ୟରେ ବିକ୍ରୟ କରିପାରିବ କି?

ବିରବଲ କହିଲେ – ଜାହାଁପନାଙ୍କର ଆଦେଶ ହେଲେ ତାହା ନିଶ୍ଚୟ କରିପାରିବି ।

ତାହା ହେଲେ ବର୍ତ୍ତମାନ ମୁଁ ତୁମକୁ ସେହି କଳାଫରୁଆ ଗୋଟିକ ଦେଉଅଛି । ତାହାକୁ ତୁମେ ତିଦି ଦିନ ମଧ୍ୟରେ ବିକ୍ରୟ କରି ଆଣି ମୋର ନିକଟରେ ଦଶହଜାର ଟଙ୍କା ଦାଖଲ କରିବ ।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ବିରବଲ ଦରବାରରୁ କଳାଫରୁଆଟିକୁ ଧରି ଘରକୁ ଆସିଲେ, ଘରେ ବସି ଦର୍ଜିକୁ ଡକାଇ ପକାଇ ଏକ ମଖମଲ ବଳାରେ ଗୋଟିଏ ଢିଲା ପୋଷାକ ବନାଇବାକୁ ଆଦେଶ ଦେଲେ । ଦର୍ଜି ପୋଷାକ ଓ ଟୋପିର ମାପ ନେଇ ଚାଲିଗଲା ।

ତା’ପରେ ବିରବଲ ସେହି କଳାଫରୁଆକୁ ବଳା ସହିତ ଶୁଖାଇ ତାକୁ ଭଲଭାବେ ଗୁଳା କରି ସୂର୍ମା ପ୍ରସ୍ତୁତ କଲେ । ସେହି ସୂର୍ମାକୁ ପୁଣି ଏକ ଦାମୀ ଅଳଙ୍କାର ମଧ୍ୟରେ ରଖିଲେ ।

ପୁଣି ଏକ ସୁବର୍ଣ୍ଣର ଡବାରେ ରଖିଲେ । ତା’ପରେ ସେ ଡବାକୁ ଏକ ରୌପ୍ୟ ଡବା ଭିତରେ ରଖିଲେ । ଏହିପରି ଭାବରେ ଭିତରେ ଭିତରେ ସାତଗୋଟି ଡବା ମଧ୍ୟରେ ରଖି ତାହାକୁ ତା’ପରେ ଏକ ଚମଡା ଡବା ମଧ୍ୟରେ ଯତ୍ନର ସହିତ ରଖିଲେ । ଏହାପରେ ବିରବଲ ଏକ ହୀରା ଖଚିତ ବାଡି ବାହାର କରି ଗଳାରେ ଏକ ମୂଲ୍ୟବାନ୍ ମାଳି ଧାରଣ କରି ମଖମଲ ପେଷୋକ ପିନ୍ଧି ସେ ବମ୍ବେ ସହର ଅଭିମୁଖେ ଯାତ୍ରା ଆରମ୍ଭ କଲେ ।

ସେଠାରେ ପହଁଚିବା ପରେ ସେ ଏକ ଆଲିସାନ୍ ହୋଟେଲ୍ରେ ରହି ପ୍ରଚାର କଲେ ଯେ, ଆମ୍ଭ ନିକଟରେ ଏପରି ସୂର୍ମା ଅଛି ଯେ ତାହାକୁ ଆଖିରେ ଲଗାଇଲେ ସେ ତାଙ୍କ ପୂର୍ବପୁରୁଷଙ୍କୁ ଦେଖିପାରିବେ । ତାହାର ସାଧାରଣ ମୂଲ୍ୟ ମାତ୍ର ଦଶହଜାର ଟଙ୍କା ।

ସହର ସାରା ଏହି କଥା ପ୍ରଚାର ହୋଇଗଲା । ଅନେକ ତ ନିଜର ପୂର୍ବ ପୁରୁଷମାନଙ୍କୁ ଦେଖିବା ନିମନ୍ତେ ସଦାସର୍ବଦା ଆକାଂକ୍ଷିତ, ତାହା ପୁଣି ଅସମ୍ଭବ । ଏପରି ଅସମ୍ଭବ କଥାକୁ ପ୍ରଚାରରେ ଶୁଣିବା ପରେ ସହର ସାରାର ଲୋକେ ବ୍ୟତିବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇଗଲେ ସିନା ହେଲେ ଏତେ ମୋଟା ଅଙ୍କର ପଇସା କାହା ପାଖରେ ଯେ ସମ୍ଭବ ତାହା ନେବା ପାଇଁ, କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଖରେ ଏହା ଅସମ୍ଭବ ହୋଇଗଲା ।