Library
ଅଗ୍ନିକାଣ୍ଡ - ୧
ଅଗ୍ନିକାଣ୍ଡ - ୧
ଡକ୍ଟର ବିଭୂତି ପଟ୍ଟନାୟକ
ଦାନାପାଣି ବହିର ପୃଷ୍ଠାରୁ ହୁ’ଦସ୍ତ ଉଠିଆସି ତା’ର ଟାଇପ୍ ଫୋର୍ କ୍ଵାଟର ସାମ୍ନାରେ ଠିଆ ହୋଇଗଲା ବଳିଦତ୍ତ ।
ଗେଟ୍ ଖୋଲା, କିନ୍ତୁ ଦାଣ୍ଡଘର ଦରଜାରେ ତାଲା ।
ଘରେ ତାଲା ପକାଇଦେଲେ କୁଆଡ଼େ ଯାଇଛି ସରୋଜିନୀ ।
ଦୁଇଦିନ ହେଲା ରାୟଗଡ଼ା ଟୁର୍ରେ ଯାଇଥିଲା ବଳିଦତ୍ତ । କିରାନି ଚାକିରୀ । ଚାରିବର୍ଷ ହେଲା ଗ୍ରେଡ୍ ଟୁ’ରେ ବାଦୁଡ଼ି ଭଳି ସେ ଝୁଲି ରହିଛି । ଗ୍ରେଡ୍ ୱାନ୍କୁ ପ୍ରମୋସନ୍ ହୋଇପାରୁ ନାହିଁ । ତା’ ତଳେ ଦୁଇଜଣ କିରାନି ଉପରକୁ ଉଠିଗଲେ । କିନ୍ତୁ ସେ ଦୁହେଁ ଯେଉଁ ଉପାୟରେ ତଳୁ ଉପରକୁ ଉଠିଗଲେ ସେଇ ଉପାୟରେ ଉପରକୁ ଉଠିବାକୁ ସଫା ସଫା ମନା କରିଦେଲା ସରୋଜିନୀ ।
ଦେଖ, ଗ୍ରେଡ୍ ଟୁ’ କିରାନିର ସ୍ତ୍ରୀ ହୋଇ ରହିବାରେ ମୋର କୌଣସି ଲଜ୍ଜା ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଖୋସାମତିଆର ପତ୍ନୀ ହୋଇଗଲେ ମୁଁ ଏ କିରାନି-କଲୋନିରେ କାହା ପାଖରେ ମୁଣ୍ଡଟେକି ଚାଲିପାରିବି ନାହିଁ ।
ସ୍ତ୍ରୀର କଥାକୁ ଅମାନ୍ୟ କରିବାକୁ ବଳିଦତ୍ତ୍ ସାହସ କରିପାରେ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଖୁଣ୍ଟରେ ବନ୍ଧା ହୋଇ ରହିଥିବା ବଳଦ ଭଳି ସେ ବର୍ଷ ବର୍ଷ ଧରି ଗ୍ରେଡ୍ ଟୁ’ରେ ଝୁଲି ରହିବାକୁ ଅପମାନଜନକ ମନେ କରେ ।
ନିତ୍ୟାନନ୍ଦ ଆଉ ସଦାନନ୍ଦ- ଯେଉଁ ଦୁଇଜଣ ଜୁନିୟର୍ ଗ୍ରେଡ୍ ଟୁ’ ତାକୁ ନାତମାରି, ଖୋସାମତିର ନିଶୁଣିରେ ପାଦ ରଖି, ତାକୁ ପଛକୁ ଠେଲି ଗ୍ରେଡ୍ ୱାନ୍କୁ ଉଠିଗଲେ, ସେମାନଙ୍କ ଅପେକ୍ଷା ଉପରିସ୍ଥ ହାକିମଙ୍କୁ ଖୋସାମତ କରିବାର କଳାକୌଶଳ ତାକୁ ଭଲ ଜଣା । କେବଳ ପ୍ରତିବନ୍ଧକ ସରୋଜିନୀ- ତା’ର କିଙ୍ଗ ସାଇଜ୍ର ଇଗୋ ତା’ର ପ୍ରମୋସନ୍ର ପ୍ରତିବନ୍ଧକ ।
ସେକ୍ରେଟାରୀ ହରପ୍ରସାଦ ଚୌଧୁରୀଙ୍କ ହାତରେ ପ୍ରମୋସନ୍ର ଚାବିକାଠି । ତା’ର ଦୁଇବର୍ଷର ଜୁନିୟର୍ ନିତ୍ୟାନନ୍ଦ ରାଉଳ, ଉପରେ ପଡ଼ି ଚୌଧୁରୀ ସାହେବଙ୍କର ଦୋକାନ ସଉଦା କରେ । ପଚାଶ ଟଙ୍କାର ପରିବା ଆଣିଦେଇ ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀଙ୍କଠାରୁ ତିରିଶ ଟଙ୍କା ନିଏ । ବାକି କୋଡ଼ିଏ ଟଙ୍କା ହାତରୁ ଦେଇଦିଏ । ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ପିଅନ ହାତରେ ମଗାଇଥିବା ପରିବା ପାଇଁ ଯେତିକି ଟଙ୍କା ଦେଇଥାଆନ୍ତି, ତା’ଠାରୁ ତିରିଶ ଶତାଂଶ କମ୍ ମୂଲ୍ୟରେ ନିତ୍ୟାନନ୍ଦ ରାଉଳ ତାଜା ପରିବା ଆଣି ଦେଇଥିବାରୁ ଖୁସି ହୋଇଯାଇ ସ୍ୱାମୀଙ୍କ ସାମ୍ନାରେ ତା’ର ପ୍ରଶସ୍ତି ଗାନ କରନ୍ତି । କହନ୍ତି- “ତମ ପିଅନ ୟାସିନ୍ ଖାଁ ଗୋଟାଏ ମସ୍ତ ଠକ । ବାଜେ ପରିବା ବେଶି ଦାମ୍ ଦେଇ କିଣି ଆଣୁଚି । ଆଉ ନିତ୍ୟାନନ୍ଦ ବାବୁ ଖାଣ୍ଟି ଲୋକ । କମ୍ ଦାମ୍ରେ ଭଲ ପରିବା ଆଣି ଦେଉଛନ୍ତି । ତମେ ତୁରନ୍ତ ସେ ପଠାଣ ଟୋକାକୁ ଅନ୍ୟତ୍ର ବଦଳି କରିଦିଅ- ନିତ୍ୟାନନ୍ଦକୁ ପ୍ରମୋସନ୍ ଦେଇ ଦେଲେ ସେ ଅଫିସ୍ ଯିବା ଆଗରୁ ଆମର ପରିବା, ମାଛ କିଣିଆଣି ଦେଇଯିବେ ।”
ନିତ୍ୟାନନ୍ଦ ରାଉଳଙ୍କର ଗ୍ରେଡ୍ ଟୁ’ରୁ ଗ୍ରେଡ୍ ୱାନ୍କୁ ପ୍ରମୋସନ୍ ହୋଇଗଲା । ଶସ୍ତାରେ ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀଙ୍କୁ ପରିବା କିଣି ଆଣିଦେବା ପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ଖୁବ୍ ବେଶି ହେଲେ ମାସକୁ ତିନି ଚାରି ଶହ ଟଙ୍କା ନିଜ ହାତରୁ ଦେବାକୁ ପଡ଼ିଥିବ ।
ନିତ୍ୟାନନ୍ଦ ରାଉଳ ଯଦି ସେକ୍ରେଟାରୀ ସାହେବଙ୍କ ହାଟ ବଜାର କରି ପ୍ରମୋସନ୍ ହାତେଇ ନେଇଥିଲା, ସଦାନନ୍ଦ ସାମଲ ନିଜ ସ୍ତ୍ରୀ ହାତରନ୍ଧା, ସାହେବଙ୍କ ପ୍ରିୟ ପ୍ରନ୍ ଆଇଟମ୍ ସପ୍ଲାଇ ଦେଇ ପ୍ରମୋସନ୍ ପାଇଗଲା । ସରୋଜିନୀକୁ ଥରେ ସେ ତା’ର ପ୍ରମୋସନ୍ ବିଷୟ ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀଙ୍କୁ ମନେପକାଇ ଦେବା କଥା କହିବା ମାତ୍ରେ ହିଂସ୍ର ନାଗୁଣୀ ଭଳି ଫଣା ତୋଳି ସେ ଠିଆ ହୋଇଗଲା ।
ତମେ ଚୌଧୁରୀ ସାହେବଙ୍କ ପାଖରେ ଚାକିରୀ କରିଛ । ମୁଁ ତାଙ୍କର ଚାକରାଣୀ ନୁହଁ । ତମକୁ ପ୍ରମୋସନ୍ ଦେବା କଥା ତାଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀକୁ ମୁଁ କାହିଁକି କହିବି ? ଛି –ଛି – ଏମିତି ଧରାଧରି କରି ପ୍ରମୋସନ୍ ପାଇବା ଅପେକ୍ଷା ନିଜର ଆତ୍ମସମ୍ମାନ ରଖି ଅବଶିଷ୍ଟ ଜୀବନ ଏଇ କ୍ଲାସ୍ ଟୁ’ରେ କଟାଇ ଦେବା ଭଲ । ଆମର ତ ପିଲାଛୁଆ ନାହାନ୍ତି । ଦୁଇଟା ବୋଲି ପେଟ । ଏଇ ଗ୍ରେଡ୍ ଟୁ’ରେ ତମେ ଯେତିକି ଦରମା ପାଉଛ, ସେଇ ଯଥେଷ୍ଟ ।
ବାରବର୍ଷର ବିବାହିତ ଜୀବନରେ ସେ ସରୋଜିନୀ କୋଳକୁ ସନ୍ତାନଟିଏ ଦେଇପାରି ନାହିଁ- ଏ କଥା ତାକୁ ମନେପକାଇ ଦେଇ ତା’ର ପୁରୁଷପଣିଆ ଦେହରେ ପିନ୍ ମାରିଦେଲା । କଣ୍ଟା ଫୁଟି ତା’ ଛାତିର କଲିଜାରୁ ରକ୍ତ ବାହାରିଲା । କିନ୍ତୁ ସେ ରକ୍ତକ୍ଷରଣର ଦୁଃଖ ସେ ବାହାରେ ପ୍ରକାଶ କରିପାରିଲା ନାହିଁ ।
ପିଲାଛୁଆ ନାହାନ୍ତି ବୋଲି ଟଙ୍କା ପଇସା ଦରକାର ନାହିଁ- ଚାକିରୀରେ ପ୍ରମୋସନ୍ର ପ୍ରୟୋଜନ ନାହିଁ- ପ୍ରିୟତମା ପତ୍ନୀଙ୍କ ଏ ମନ୍ତବ୍ୟରେ ସମବେଦନା ଅପେକ୍ଷା ଅଧିକ ତାତ୍ସଲ୍ୟ ଭରି ରହିଥିଲା ଭଳି ଅନୁଭବ କରେ ବଳିଦତ୍ତ ।
ସନ୍ତାନହୀନତା ପାଇଁ ସେ ନିଜକୁ ଦାୟୀ ଆଗରୁ ତା’ ମନରେ ସନ୍ଦେହର କଳା ମେଘ ଘୋଟିଆସେ । ତା’ର ସନ୍ଦେହ ହୁଏ ତା’ର ଅଣପୁରୁଷାପଣ ଯୋଗୁଁ ସରୋଜିନୀ ମାଆ ହୋଇପାରୁ ନ ଥିବା କଥା ପ୍ରତିଶତ ଶହେ ଭାଗ ସତ୍ୟ ନୁହେଁ । ତା’ର ଦେହର ରଙ୍ଗ ହାତୀଭଳି ଅନୁଜ୍ଜ୍ୱଳ କଳା । ପୁଅ ଯଦି କଳା କୃଷ୍ଣ ହୁଏ, ଚିନ୍ତା ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ତା’ର ରଙ୍ଗ ନେଇ ଯଦି ଗୁଣ୍ଠୁଣୀ ହାତୀ ରଙ୍ଗର ଝିଅ ହୁଏ । କାଳୀ ଝିଅକୁ ଭଲ ଘର, ଭଲ ବରପାତ୍ର ଦେଇପାର ଉଦ୍ଧାର କରିବା ତା’ ଭଳି ଗ୍ରେଡ୍ ଟୁ’ କିରାଣି ପକ୍ଷରେ କାଠିକର ପାଠ । ସେଇ କଥା ମନରେ ଭାବି ସରୋଜିନୀ ହୁଏତ ମାଆ ହେବାକୁ ଚାହେଁ ନାହିଁ । ତା’ର ଅଜ୍ଞାତସାରରେ ସେ ଗର୍ଭନିରୋଧ ବଟିକା ଖାଉଥିବା ସମ୍ଭବ ।
ସେ ଅନେକ ଥର ଭାବିଛି, ସନ୍ଦେହ ମୋଚନ ପାଇଁ ସେ ଡାକ୍ତରଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ନିଜର ପୁରୁଷପଣିଆ ପରଖି ନେବ । କିନ୍ତୁ ପର ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ତା’ର ଭୟ ହୋଇଛି, ଯଦି ମେଡ଼ିକାଲ୍ ଟେଷ୍ଟରୁ ଜଣାପଡ଼ିଯାଏ ଯେ, ସେ ସନ୍ତାନର ଜନକ ହେବା ପାଇଁ ଅସମର୍ଥ, ତାହାହେଲେ ନିଜର ପୋଡ଼ାମୁହଁ ଲୁଚାଇବା ଲାଗି ତାକୁ ଜାଗା ମିଳିବ ନାହିଁ ।
ଯେଉଁମାନଙ୍କର ପିଲାଛୁଆ ନ ଥାନ୍ତି ସ୍ୱଭାବତଃ ସେମାନେ କୃପଣ ହୁଅନ୍ତି । ଏ କଥାଟା କେଉଁଠି ପଢ଼ିଥିବା କି କାହାଠାରୁ ଶୁଣିଥିଲା ମନେ ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ କଥାଟା ଅଠା ଭଳି ତା’ ମନରେ ଲାଖି ରହିଛି । ଗ୍ରେଡ୍ ଟୁ’ରେ ସେ ଯାହା ଦରମା ପାଉଛି, ସେଥିରେ ସ୍ୱାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ ଦୁହିଁଙ୍କର ଚଳିଯାଉଛି । ସରୋଜିନୀ ଅଳ୍ପରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହେବା ଝିଅ । ଭଲ ଶାଢ଼ି କିମ୍ୱା ସୁନା ଗହଣା ପାଇଁ ସେ କେବେ ଅଳି କରି ନାହିଁ କି ଅଡ଼ି ବସି ନାଇଁ । କିନ୍ତୁ ସେ ଯାହା ଦରମା ପାଏ, ସବୁ ଖର୍ଚ୍ଚ ହୋଇଯାଏ । ସଞ୍ଚୟ କରିବା ଲାଗି ଟଙ୍କା ବଳେ ନାହିଁ । ଯଦି ତା’ର ଗ୍ରେଡ୍ ୱାନ୍ ହୋଇଥାଆନ୍ତା- ତାହାହେଲେ ତିନିଚାରି ବର୍ଷ ପରେ ସରକାର ଓ.ଏ.ଏସ୍. କୋଟାରେ ପ୍ରମୋସନ୍ ଦେଇ ତାକୁ ଅଫିସର୍ କରି ଦିଅନ୍ତେ । ବି.ଡ଼ି.ଓ. କିମ୍ୱା ତହସିଲଦାର ହେଲେ ଉପୁରି ଦୁଇ ପଇସା ହାତକୁ ଆସନ୍ତା । ରିଟାୟାର୍ କଲାବେଳକୁ ପାଞ୍ଚ ଦଶ ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କା ସଞ୍ଚୟ କରି ହୁଅନ୍ତା ।
କିନ୍ତୁ ତା’ର ସବୁ ଭବିଷ୍ୟତ ଯୋଜନା ଏଇ ଗ୍ରେଡ୍ ଟୁ’ପାଖରେ ଅଟକିଛି । ସେକ୍ରେଟାରୀ ଚୌଧୁରୀ ସାହେବ ତା’ ପ୍ରମୋସନ୍ ଫାଇଲ୍ରେ ନାଲିଫିତା ବାନ୍ଧି ଆଲମିରା ବନ୍ଦୀ କରି ରଖିଛନ୍ତି ।
କେହି ଜଣେ ତାଙ୍କୁ ଫାଇଲ୍ର ଫିତା ଖୋଲିବା ପାଇଁ କହିବା ଦରକାର । କିଏ କହିବ ।
ଯୋଗେଶ୍ୱର ବାବା ! ଆଉ କିଏ ?
ସେକ୍ରେଟାରୀ ହରପ୍ରସାଦ ଚୌଧୁରୀଙ୍କ ସାନଭାଇ ଯୋଗେଶ୍ୱର ଚୌଧୁରୀ ଛତିଶଗଡ଼ କ୍ୟାଡ଼ର୍ର ଆଇ.ପି.ଏସ୍. ଅଫିସର୍ । ଛତିଶଗଡ଼ରେ ମାଓବାଦୀ ଗରିଲା ମାତିଛନ୍ତି । ମାଓ ଦମନ ପାଇଁ ଛତିଶଗଡ଼ ସରକାର ଯୋଗେଶ୍ୱର ଚୋßଧୁରୀଙ୍କୁ ବସ୍ତର ଜିଲ୍ଲାକୁ ପଠାଇଥିଲେ । ବସ୍ତରର ଅରଣ୍ୟାଞ୍ଚଳରେ ବଡ଼ ବଡ଼ କର୍ପୋରେଟ୍ ହାଉସ୍ର ଶିଳ୍ପ କାରଖାନା । ସ୍ଥାନୀୟ ଆଦିବାସୀମାନଙ୍କୁ ମତାଇ, ତତାଇ ମାଓବାଦୀମାନେ ଶିଳ୍ପାଞ୍ଚଳରେ ସନ୍ତ୍ରାସ ସୃଷ୍ଟି କରୁଥିଲେ । ପୁଲିସ୍ ଡାଇରେକ୍ଟର ଜେନେରାଲ୍ ପଦବୀକୁ ପ୍ରମୋସନ୍ ପାଇ ଯୋଗେଶ୍ୱର ଚୌଧୁରୀ କେନ୍ଦ୍ରୀୟ ଅର୍ଦ୍ଧ ସାମରୀକ ବାହିନୀ ସହାୟତାରେ ମାଓବାଦୀମାନଙ୍କ ହୋସ୍ ଉଡ଼ାଇ ଦେଇଥିଲେ । ଏନ୍କାଉଣ୍ଟର୍ରେ ଶହ ଶହ ମାଓନେତା, ନେତ୍ରୀଙ୍କର ରାମ ନାମ ସତ୍ୟ ହୋଇଯାଇଥିଲା ।
ଦେଶର ସବୁ ନ୍ୟାସ୍ନାଲ୍ ଡେଲିରେ ଯୋଗେଶ୍ୱର ଚୌଧୁରୀଙ୍କ ମାଓ ଦମନର ସଫଳତା ସମ୍ୱାଦ ବଡ଼ ବଡ଼ ଅକ୍ଷରରେ ଛପା ହୋଇଥିଲା ।
ହଠାତ୍ ଦିନେ ଖବର ପ୍ରକାଶ ପାଇଲା ଯେ ପ୍ରମୋସନ୍କୁ ପ୍ରତ୍ୟାଖ୍ୟାନ କରି ଛତିଶଗଡ଼ର ଡି.ଜି. ଯୋଗେଶ୍ୱର ଚୌଧୁରୀ ସରକାରୀ ଚାକିରୀରୁ ସନ୍ନ୍ୟାସ ନେଇଛନ୍ତି । ଶହ ଶହ ଆଦିବାସୀ ନାରୀ-ପୁରୁଷ ମାଓବାଦୀମାନଙ୍କ ରକ୍ତରେ ହାତ ଧୋଇଥିବାରୁ ଅନୁତାପର ଅନଳରେ ସେ ଦଗ୍ଧ ହେଉଛନ୍ତି । ପାପର ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ୍ତ ପାଇଁ ଖାକି ପୋଷାକ ଓହ୍ଲାଇ ଦେଇ ସେ ଗୌରିକ ବସନ ଧାରଣ କରିଛନ୍ତି । ନାମ ବଦଳାଇ ନିଜକୁ ବାବା ଯୋଗେଶ୍ୱର ଭାବରେ ପରିଚିତ କରାଇଛନ୍ତି ।
ଓଡ଼ିଶା ରାୟଗଡ଼ା ସୀମାନ୍ତ ଅରଣ୍ୟରେ-ଯୋଗେଶ୍ୱର ବାବାଙ୍କର ଯାହା ଉପରେ କୃପାଦୃଷ୍ଟି ପଡ଼େ, ତା’ର କୌଣସି ଇଚ୍ଛା ଅପୂର୍ଣ୍ଣ ରହେ ନାହିଁ । ସେ ଯଦି ବାବା କୃପାଦୃଷ୍ଟି ଆକର୍ଷଣ କରିପାରେ- ସେ ଯଦି ତାଙ୍କ ବଡ଼ ଭାଇ ସେକ୍ରେଟାରୀ ହରପ୍ରସାଦ ଚୌଧୁରୀଙ୍କୁ ତା’ ପ୍ରମୋସନ୍ ଫାଇଲ୍ର ନାଲିଫିତା ଖୋଲିବା ପାଇଁ ମୋବାଇଲ୍ରେ ଥରେ କହି ଦିଅନ୍ତି, ତାହାହେଲେ ତା’ର ଭାଗ୍ୟ ଖୋଲିଯିବ ।
ଯୋଗେଶ୍ୱର ଧାମ ଓଡ଼ିଶାର ନୂଆପଡ଼ି ସହରଠାରୁ ମାତ୍ର ସାତ କିଲୋମିଟର ଦୂର । ନୂଆପଡ଼ାରେ ଗୋଟାଏ ଅଫିସ୍ ଟୁର୍ ପକାଇ ଦୁଇଦିନ ତଳେ ବଳିଦତ୍ତ ଯୋଗେଶ୍ୱର ଧାମ ଯାଇଥିଲା ।
ଏ ମାତ୍ର ଫେରୁଛି ।
କିନ୍ତୁ ଘରେ ପହଞ୍ଚି ମଧ୍ୟ ସେ ଘରେ ପ୍ରବେଶ କରିପାରୁ ନାହିଁ । ତାଲା ପକାଇ କୁଆଡ଼େ ଯାଇଛି ସରୋଜିନୀ ।
ପଶ୍ଚିମ ଦିଗନ୍ତରେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଅସ୍ତ ଯାଉଛନ୍ତି । ଗୋଧୂଳି ବେଳା । ଘର ଭିତରେ ପ୍ରବେଶ କରି ନ ପାରି ବଳିଦତ୍ତ ସରୋଜିନୀର ସଜ୍ଜିତ ଉଦ୍ୟାନରେ ବୁଲିବାକୁ ଲାଗିଲା । ସେ ଅଫିସର୍ ନୁହେଁ, ତା’ର ମାଳୀ ନାହିଁ । ନିଜେ ସରୋଜିନୀ ଦିହ ମେହନତ କରି କ୍ୱାର୍ଟର୍ସ ସାମ୍ନାରେ ଥିବା ଏଇ ଛୋଟ ବଗିଚାକୁ ଫୁଲରେ ଭର୍ତ୍ତି କରି ଦେଇଛି । ସିଜନାଲ୍ ଫ୍ଲାୱାର୍ ସହିତ କୁଣ୍ଡରେ ଲାଲ୍, ଗୋଲାପୀ, ଧଳା, ହଳଦିଆ ଗୋଲାପ ମୃଦୁ ସମୀରଣରେ ମୁଣ୍ଡ ହଲାଉଛନ୍ତି ।
ଗୋଲାପ ଫୁଲ ଫୁଟି ଝଡ଼ିଯାଏ । ସେଥିରେ କାହାକୁ ହାତ ଲଗାଇବାକୁ ଦିଏ ନାହିଁ ସରୋଜିନୀ ।
ଇଚ୍ଛା ଥିଲେ ବି ନ ଛିଣ୍ଡାଇ ଗୋଟିଏ ଲାଲ୍ ଗୋଲାପକୁ ଆଉଁଶି ଦେଲାବେଳେ ହଠାତ୍ ଡାହାଣ ପଟ ପଡ଼ୋଶୀ ରମାକାନ୍ତବାବୁଙ୍କ ଚାକର ଟୋକା ରଘୁଆ ଦଉଡ଼ି ଦଉଡ଼ି ଆସି କହିଲା- “ଅଙ୍କଲ ! ଆଣ୍ଟି ଗଲାବେଳେ ଆପଣଙ୍କୁ ଦେବା ପାଇଁ ଘରର ଚାବିଟା ମତେ ଦେଇଯାଇଥିଲେ ।” ମୁଁ ସାଇକେଲ୍ ଶିଖିବାକୁ ସ୍କୁଲ୍ ପଡ଼ିଆକୁ ଯାଇଥିଲି- ଆପଣ କେତେବେଳେ ଆସି ପହଞ୍ଚି ଯାଇଛନ୍ତି, ଦେଖିପାରି ନ ଥିଲି । ଏଇ ନିଅନ୍ତୁ ଚାବି-
ମଉସା, ମାଉସୀ କିମ୍ୱା ଦାଦା, ଖୁଡ଼ୀ ନ କହି ଅଙ୍କଲ ଆଉ ଆଣ୍ଟି ବୋଲି ସମ୍ୱୋଧନ କରିବାକୁ ତାକୁ ଶିଖାଇ ଦେଇଛି ସରୋଜିନୀ ।
ତା’ ହାତରୁ ଚାବି ନେଇ ତାଲା ଖୋଲିଲାବେଳେ ସେ ତାକୁ ପଚାରିଲା- “ତୋ ଆଣ୍ଟି ତୋ ଜିମା ଚାବି ଦେଇ କୁଆଡ଼େ ଯାଇଛନ୍ତି ?”
– ଆପଣ ଜାଣି ନାହାନ୍ତି ? ଜନତା ମଇଦାନରେ ଯୋଗଗୁରୁ ରାମଦେବ ଓଲମ-ବିଲୋମ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଆମ ମାଆ ବି ଆଣ୍ଟିଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ ଯାଇଛନ୍ତି ।
ସରୋଜିନୀ ଯୋଗ ଶିକ୍ଷା ପାଇଁ ଯାଇଛି ବୋଲି ଶୁଣି ବଳିଦତ୍ତର କପାଳରେ ଭାଙ୍ଗ ପଡ଼ିଗଲା ।
