ମୋ ବାପାଙ୍କ କାହାଣୀ

ଆଜିର ସରଳ ଶାନ୍ତ ମଣିଷଟିଏ ଯେ କି ଜନ୍ମ ହେବାର ସାତ ବର୍ଷ ପରେ ନିଜ ବୋଉକୁ ହରେଇଥିଲା, ସାତ ବର୍ଷରୁ ସଂଘର୍ଷ କରିବା ଶିଖିଗଲା ସେ ପିଲା । ଯେଉଁଠି ଆଜି କାଲିର ପିଲା ପନ୍ଦର ବର୍ଷ ଯାଏଁ ମଧ୍ୟ ନିଜ କାମ ନିଜେ କରିବାକୁ ଅସମର୍ଥ । ସେ ପିଲାର ବାପା ବହୁତ କଡା ଲୋକ ସତ କିନ୍ତୁ ଜଣେ ସଚ୍ଚୋଟ ମଣିଷ। ବୋଉ ଚାଲିଗଲା ପରେ, ଜେଜେମାଙ୍କ କୋଳରେ ବଢ଼ୁଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ଦଇବ 1971 ଓଡ଼ିଶା ବାତ୍ୟାର ପରେ ପରେ ସେ ପିଲାର ବୁଢୀମା ବି ଚାଲିଗଲା । ଛୋଟ ପିଲାଟି କେତେ ଵା' କଷ୍ଟ ଆଉ ସହିବ ଯେ, ସେଇ ବୟସରେ ସେ ନିଜେ ଘରେ ରନ୍ଧା ବଢ଼ା କରିବାଠୁ ଘର କାମ ମଧ୍ୟ କରେ । ସେ ପିଲାର ସାନ ଭଉଣୀଟିଏ ଥାଏ କିନ୍ତୁ ସେ ମାତ୍ର ତିନି ଚାରି ବର୍ଷର ଛୁଆ । ସେ ପିଲା ସେଇ ଭଳି ସଂଘର୍ଷ କରିଚାଲିଲା ଆଉ ତାର ଆର୍ଥିକ ପରିସ୍ଥିତି ମଧ୍ୟ ଏତେ ଭଲ ନଥିଲା । ତାର ବାପା କାଚ ବେପାର କରୁଥିଲେ, ସେଥିରୁ କେତେ ଵା ପଇସା ମିଳିବ? ଯେଉଁ ଦିନ କିଛି କାରବାର ହୁଏନି ସେଦିନ ସେମାନଙ୍କୁ ଭୋକ ଉପାସରେ ଶୋଇବାକୁ ମଧ୍ୟ ପଡେ । କିଛି ଏମିତି ଦିନ ମଧ୍ୟ ଥିଲା ଯେବେ ସେମାନଙ୍କୁ ମାଗିକି ଖାଇବାକୁ ପଡୁଥିଲା ।

ଦୁଃଖର ଦିନ ଏମିତି ଗଡି ଚାଲିଲା, ସମୟ ସ୍ରୋତ କଣ କାହାକୁ ଅପେକ୍ଷା କରେ କି? ସେ ପିଲା ସେଇ ଅଭାବ ଅନାଟନର ମଧ୍ୟ ଦଶମ ଶ୍ରେଣୀ ପରୀକ୍ଷା ଦେଇ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇପାରିଲା । ମନରେ ତ ଆଶା ବହୁତ ଥିଲା କିନ୍ତୁ ଆର୍ଥିକ ବଳ ନଥିଲା । କଲେଜରେ ନାମ ମଧ୍ୟ ଲେଖେଇଲା କିନ୍ତୁ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ ବଶତଃ ଆଉ ପାଠ ପଢ଼ା ଆଗକୁ ଚାଲୁ ହୋଇପାରିଲା ନାହିଁ । ବହୁତ କିଛି କାରଣ ଥିଲା ସେଥିପାଇଁ ସେ ରାଉରକେଲା ଯାଉଥିବା ବସରେ ଟିକେଟ କାଟି ରାଉରକେଲାରେ ପହଞ୍ଚିଗଲା । ଏଠି ତ ସଂଘର୍ଷ ଅନେଇରହିଥିଲା, ଏନ .ଆଇ.ଟି ରାଉରକେଲା ସେତେବେଳେ ଆର.ଇ.ସି ନାମରେ ନାମିତ ଥିଲା । ସେ ସେଠି ଆସି ଦୁଃଖେ କଷ୍ଟେ ରହିବା ଆରମ୍ଭ କଲା ଏବଂ ଏନ .ଆଇ.ଟି ହଷ୍ଟେଲରେ ପରିବା କଟା, ଅଟା ଦଳା ଓ ନାନା ପ୍ରକାରର କାମ କରିବା ଆରମ୍ଭ କଲା । ମଝି ମଝିରେ ମଧ୍ୟ ଏନ .ଆଇ.ଟି ରେ ବାହାରୁଥିବା ଚାକିରୀ ବିଷୟରେ ଅବଗତ ଥିଲା ଏବଂ ଆବେଦନ କରୁଥିଲା । ଏଠି ମଧ୍ୟ ସଂଘର୍ଷ କମ ନଥିଲା, ମାତ୍ର ଖଣ୍ଡିଏ ରୁଟି ଖାଇବାକୁ ମିଳୁଥିଲା ଆଉ କୋଡିଏ କିଲୋର ଅଟାରେ ରୁଟି ବେଲିବାକୁ ପଡୁଥିଲା । ବହୁତ କଷ୍ଟ ଦୁଃଖ ଆଉ ଯନ୍ତ୍ରଣା ପରେ ଗୋଟେ ଚାକିରୀ ମିଳିଗଲା । ଚାକିରୀ ମିଳିଗଲା, ଅଭାବ ଅନାଟନ ଅଳ୍ପେ ବହୁତ ଦୂରେଇଗଲା ।

ସମୟ ସେହିପରି ଗଡି ଚାଲିଲା ଆଉ ଆଜି ତାଙ୍କର ପୁଅ ଏନ .ଆଇ.ଟି ରାଉରକେଲାରୁ ବି.ଟେକ. ପାସ କରି ଏବେ ଆଇ.ଆଇ.ଟି. ଖଡ଼ଗପୁରରେ ପି.ଏଚ.ଡି କରୁଅଛି । ଆଉ ସେ ନିଜ ଝିଅ ମାନଙ୍କୁ ବି ଉପଯୁକ୍ତ ଶିକ୍ଷା ଦେଇଛନ୍ତି । ହୁଏତ ସେ ନିଜେ ବେଶି ପଢ଼ିପାରିଲେନି କିନ୍ତୁ ନିଜ ପିଲା ମାନଙ୍କୁ ଉପଯୁକ୍ତ ଶିକ୍ଷାର ଅଧିକାରୀ କରେଇପାରିଛନ୍ତି । ତାଙ୍କ ସଂଘର୍ଷର କାହାଣୀକୁ ଏଇ କେତଟି ଶବ୍ଦ ଦେଇ ବଖାଣିବା ସିନା ସହଜ ହେଇଗଲା କିନ୍ତୁ ସେ ଯାହା ଅଙ୍ଗେ ନିଭେଇଛି ତାହା କେବେ ଏତେ ସହଜ ନଥିଲା ।

ଦିନ ଥିଲା ଅଭାବ , ଅନଟନ ତା'ବନ୍ଧୁ ଥିଲେ ଆଉ ସେମାନେ ଗୋଟିଏ ଛାତ ତଳେ ରହୁଥିଲେ କିନ୍ତୁ ଆଜି ସବୁ କିଛି ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେଇଯାଇଛି ଏବଂ ସେ ଅଭାବ ଅନଟନକୁ କେବେଠୁ ତଣ୍ଟିଆ ମାରି ତଡି ଦେଇଛି ।

ଏ ହେଉଛି ମୋ ବାପାଙ୍କ ସଂଘର୍ଷର କାହାଣୀ ଟେ , ଯାହାକି ସେ ଆମକୁ କହନ୍ତି ଏବଂ ତାହା ଆମକୁ ବହୁତ ପ୍ରେରଣା ଯୋଗାଇଥାଏ । ବାପାଙ୍କ ସ୍ନେହ , ପ୍ରେମ , ତ୍ୟାଗ ଆଉ ବଳିଦାନ ପାଇଁ ମୁଁ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଚିରଦିନ ପାଇଁ ଋଣୀ ।