ଶୁଆ ଶାରୀ କଥା - ୨୩

ବର ବଦଳ କଥା

ଏଥର ସମସ୍ତ ଚେଷ୍ଟାରୁ ବିଫଳ ହୋଇ କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦର ଗ୍ରାମ ନିକଟରେ ଦେଖିଲା ଗୋଟିଏ ଦୋକାନ ଅଛି । ଦୋକାନଟି ବନ୍ଦ ଥାଏ । ହେଲେ ଦୋକାନର ପିଣ୍ଢାଟି ଖୁବ୍ ପରିଷ୍କାର ଯେପରି ଲମ୍ବା ଓସାରରେ ବି ସେହିପରି ବଡ, ସବୁ ଦିଗରୁ ନୈରାଶ୍ୟ ହେବା ପରେ କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦର ଟିକିଏ ବିଶ୍ରାମ ନେବା ନିମନ୍ତେ ସେହି ଦୋକାନ ପିଣ୍ଢାରେ ଗାମୁଛା ପାରି ଦେଲା ଓ ଗାମୁଛା ଉପରେ ଶୋଇ ପଡିଲା ।

ଯୋଗକୁ ଦେଖି ସେହି ଦିନ ସେହି ଦେଶ ରାଜାଙ୍କର କନ୍ୟାର ବିଭାଘର । ବର ଖୁବ୍ ସୁନ୍ଦର ବେଶରେ ଘୋଡା ପିଠିରେ ବସିଛି । ନାନା ପ୍ରକାରର ବାଜା ବାଜୁଛି, ତୋପ ଆତସ ବାଜିରେ ରାସ୍ତା ଦୁଲୁକୁଛି । ବର ଆସୁଛି ଆସୁଛି ବୋଲି ଚହଳ ପଡୁଛି । ହେଲେ ଏତେ ସପନକୁ ରାତି ବା କାହିଁ । ବର ସହିତ ଯାଉଥିବା ଯାତ୍ରୀମାନେ ସୁନ୍ଦର । ଫୁଲ ଗଛ ଗୁଡିକ ସୁନ୍ଦର, ଆଲୋକ ସଜ୍ଜା ସୁନ୍ଦର, ବାଣ ଆତସବାଜି ସୁନ୍ଦର, ହେଲେ ଏଇ ସୁନ୍ଦର ମଧ୍ୟରେ ବରର ବାପାଙ୍କର ମନରେ ସରାଗ ନାହିଁ । ସୁଖ ନାହିଁ । କାରଣ ହେଲା ବରଟି ଥିଲା କଣା, କଣା ବରକୁ ପୁଣି ଝିଅ ବା କିଏ ଦେବ? ସେଥିଲାଗି ବରର ବାପ ସେତେ ବେଳକୁ ଖୁବ୍ ବ୍ୟସ୍ତତାର ସହିତ ଏମିତି ଗୋଟିଏ ସୁନ୍ଦର ରୂପ ଗଠନ ଓ ଆଖିକୁ ଦିଶୁଥିବା ପିଲାର ଅନୁସନ୍ଧାନରେ ଥାଆନ୍ତି । ବର ଯାଇ ରାଜାଙ୍କ ଘରେ ପହଁଚିବା ଆଗରୁ ବର ବଦଳ ହୋଇଯିବା ନିତାନ୍ତ ଦରକାର ।

ବର୍ତ୍ତମାନ ଲାଗି ତାଙ୍କର ବର ପାତ୍ର ଗୋଟିଏ ଦରକାର । ବର୍ତ୍ତମାନ ଯିଏ ବର ସାଜି ଯିବ ସେ କିଛି ଧନ ନେଉ ବରଂ ବର୍ତ୍ତମାନ ପାଇଁ ବର କାର୍ଯ୍ୟଟି ଚଳି ଗଲେ ଗଲା । ତେଣୁ ବର ପିତା ଜଣେ ବର ପ୍ରାତ୍ରର ଅନୁସନ୍ଧାନରେ ଥାଆନ୍ତି ।

ଏବେ ବର ପହଁଚିବାର ସମୟ ହୋଇ ଯାଉଛି ବରର ପିତା ବରକୁ ବଦଳ କରିବା ନିମନ୍ତେ ବିକଳିଆ ହୋଇ ଏଣେ ତେଣେ ବର ଜଣେ ଖୋଜୁ ଥାଆନ୍ତି ।

ବର ପିତା ଏହି ପରି ଭାବରେ ବର ପାତ୍ରଟିଏ ଖୋଜି ଖୋଜି ଆସି ସେହି ଠାରେ ହିଁ ପହଁଚି ଗଲା । ସେ ଦେଖିଲା ଦୋକାନ ପିଣ୍ଢାରେ ଖୁବ୍ ସୁନ୍ଦର ଯୁବକ ଟିଏ ଖଣ୍ଡିଏ ଗାମୁଛା ପାରି ଶୋଇ ଯାଇଛି । ବରର ପିତା ଭାବିଲେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଯେବେ ଏହି ପିଲାଟିକୁ କୌଣସି ପ୍ରକାରରେ ରାଜି କରାଇ ଦିଅନ୍ତି । ସେ ଆଜି ଏତେ ବଡ ବିପଦରୁ ରକ୍ଷା ପାଇ ଯାଆନ୍ତେ । ସେଥି ଲାଗି ବ୍ୟସ୍ତତା ମଧ୍ୟରେ ଯାଇ ଦୋକାନ ପିଣ୍ଢାରେ ଶୋଇଥିବା କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦରକୁ ଉଠାଇଲେ ।

କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦର ଉଠି ବସିଲା । ବର ପିତା କହିଲା ଆଚ୍ଛା ପୁଅ ତୁ ଏହି ଅନ୍ଧାର ରାତିରେ ଏଠାରେ କାହିଁକି ଶୋଇଛୁ ।

କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦର କହିଲା – ମୋର ଆଉ କିଛି ଚାରା ନଥିଲା । ମୁଁ ସେହି ଗ୍ରାମକୁ ଯିବି । ବରର ପିତା ପଚାରିଲେ କେଉଁ ଗ୍ରାମକୁ ଯିବ ।

କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦର କହିଲେ – ତୁମେ କ’ଣ ଶୁଣି ନାହଁ । କାଶୀ ନଗରର ପଡିଶା ଗ୍ରାମରେ ଜଣେ ଧନୀକ ଲୋକ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମୋହର ଦାନ କରୁଛନ୍ତି । ମୁଁ ସେହି ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମୋହର ପାଇବା ଆଶାରେ ଯାଉଥିଲି ଯେ ରାତ୍ରି ତଥା ଅନ୍ଧାର ହୋଇଯିବା କାରଣରୁ ମୁଁ ଏହି ଦୋକାନ ପିଣ୍ଢାରେ ରାତିକ ଲାଗି ବିଶ୍ରାମ ନେଇଛି । ଖୁବ୍ କ୍ଷୁଧା ହେଉଥିଲେ ମଧ୍ୟ ମୁଁ ନିରୁପାୟ । ଏ ଗ୍ରାମ ତ ନିଃଶୁନ୍, ସମସ୍ତେ ଯେ ଯୁଆଡେ ଶୋଇ ଗଲେଣି । କାହାକୁ ଯାଇ ଉଠାଇବି କିଏ ମୋତେ ଗଣ୍ଡେ ଖାଇବାକୁ ଦେବ । ଦେଖା ଯାଉ ସକାଳ ହେଲେ ତେଣିକି ଉପାୟ ଦେଖିବି ।

କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦରଙ୍କ ଠାରୁ ଏକଥା ଶୁଣି ବରର ପିତାଙ୍କ ମନରେ ବୁଦ୍ଧି ଆସିଲା । ହଜିଲା ବଳଦ ଖୋଜିଲା ଠେଇଁ । ଏ ପିଲାଟି ଜଣା ଯାଉଛି ଖୁବ୍ ଗରିବ । ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମୋହର ପାଇବା ଆଶାରେ ଯାଉଛି । ତେଣୁ ତାହାର ଧନ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କିଛି ଦରକାର ନାହିଁ । ସେ ଯଦି ମୋ ଠାରୁ କିଛି ଧନ ନେଇ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ । ଦୁଇ ଚାରି ଘଂଟା ଲାଗି ସେ ଯଦି ବର ହୋଇଯିବ, ମୁଁ ଏହି ବିପଦରୁ ରକ୍ଷା ପାଇଯିବି । ପିଲାଟି ମଧ୍ୟ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମୋହର ପାଇ ଖୁସିରେ ଘରକୁ ଫେରିବ ।

ଏପରି କଥା ଚିନ୍ତା କରି ବରର ପିତା କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦରଙ୍କୁ କହିଲେ – ବାପ ତୋର ନାଁଟା କ’ଣ?

କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦର ତା’ର ନାମଟି କହି ଦେଲା ।

କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦର – ଆରେ ବାଃ ତୋର କେଡେ ସୁନ୍ଦର ନାମ । ଆଚ୍ଛା, ବାପା ତୁ ପରା ଖାଇବାକୁ କହୁଥିଲୁ ।

କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦର କହିଲା – ହଁ ।

ବରର ପିତା କହିଲେ – ତୋତେ ତ ଖୁବ୍ ଜୋର୍ରେ ଭୋକ ହେଉଛି ଆଗ ଗଣ୍ଡେ ଖାଇଦେ’ ।

ଏହା ପରେ ବର ପିତା କିଛି ମିଠା ଫଳ ଆଣି କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦରକୁ ଖାଇବାକୁ ଦେଲା ।

ସହଜେତ କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦରକୁ ଭୋକ ହେଉଥିଲା ଏଥର ପେଟ ପୁରା ଖାଇସାରି ଶାନ୍ତିରେ ଗୋଟାଏ ନିଃଶ୍ୱାସ ମାରିଲା ।

ବରର ପିତା କହିଲେ – ଏବେ ଶାନ୍ତି ତ ପୁଅ !

କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦର କହିଲା – ଆପଣ ମୋତେ ଖାଇବାକୁ ଦେଇ ମୋର ପିତା ମାତାଙ୍କ କାମ କରି ମୋତେ ଋଣୀ କରାଇ ଦେଲେ । ଭଗବାନ ସେପରି ସୁବିଧା କେବେ ଦେଲେ ମୁଁ ଆପଣଙ୍କର ଏହି ଋଣ ନିଶ୍ଚୟ ଶୁଝି ଦେବି ।

ବର ପିତା କହିଲା ହେଲା ହେଲା, ତୁ ଯଦି ମୋର ଋଣ ଶୁଝି ଦେବାକୁ କହୁଛୁ ତାହା ହେଲେ ମୋର ଗୋଟିଏ କାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି । ତୁ ଯଦି ସେତକ କରି ଦିଅନ୍ତୁ ତାହା ହେଲେ ମୋତେ ବିପଦରୁ ରକ୍ଷା କରି ତୋର ଋଣ ଶୁଝନ୍ତୁ । ଆଉ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମୋହର ଗୋଟିଏ ନେଇ ଘରକୁ ଯାଇ ବେଶ୍ ଆନନ୍ଦରେ ରହନ୍ତୁ । ଏହା ଛଡା ମୋର ତୁ ଯେଉଁ କାର୍ଯ୍ୟଟି ତୁଲାଇ ଦେବୁ ତାହା ଆଜି ରାତିରେ କରିବୁ । ସକାଳ ହେଲେ ମୁଁ ତୋତେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମୋହର ଦେଇ ବିଦା କରି ଦେବି । ପରେ ତୁ ପୁଣି ଯେଉଁଠିକୁ ଯିବାକୁ ଆସିଛୁ ସେହି ସ୍ଥାନକୁ ଚାଲି ଯିବୁ । ସେଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଆଉ ଏକ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମୋହର ପାଇ ଘରକୁ ଯିବୁ । କହିଲୁ ପୁଅ ତୁ ମୋର ଏହି ସାଧାରଣ ଛୋଟିଆ ଉପକାରଟି କରିବୁ । ହଁ, ମୁଁ ଜାଣେ ତୁ କୌଣସି ସଂସ୍କାର ମାର୍ଜିତ ପିତା ମାତାଙ୍କର ପୁଅ । ମୁଖରେ ତୁ ଯେଉଁ କଥା ଲାଗି ହଁ କହିଛୁ ସେ କଥା ନିଶ୍ଚୟ କରିବୁ । ମୁଁ ଠିକ୍ କହିଲି ନା ପୁଅ ।