ବୁଢା

ଲେଖକ- ଅରବିନ୍ଦ ରଥ

ସେଦିନ -- - -

ଝିପିଝିପି ବର୍ଷାରେ ମୁଣ୍ଡରେ ଝାମ୍ପି ଲଗାଇ ଆଜବେସଟସ୍ ଘର ଛାତ ଉପରେ, ଟିଭି ଆଣ୍ଟେନାକୁ ବୁଲାଇ ରାମ ବଡ ପାଟିରେ ପଚାରିଲେ

-- ଆରେ ପୁଅ ବୁଲୁ, ଦେଖିଲୁ ଏବେ ଟିଭି ଠିକ୍ ରେ ଆସିଲା ତ!

ବୁଲୁ ପାଖରୁ କିଛି ଉତ୍ତର ଆସିଲାନି, କିନ୍ତୁ ସେ ଜୋରରେ ତାଳି ମାରି ଖୁସି ହେବାର ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ସେ ଜାଣି ପାରିଲେ ଯେ ,ଏବେ ତାଙ୍କ ଏକୋଇର ବଳା ବିଶିକେଶନ ଭଲ ରେ “ଶକ୍ତିମାନ” ସିରିୟଲ୍ ଦେଖି ପାରିବ। ବର୍ଷାର ଧାରା ବଢି ଚାଲିଥିଲା ପରେ ମଧ୍ଯ ସେ ଆଣ୍ଟେନାକୁ ସେହି ଅବସ୍ଥାରେ ଧରି ବସିଥିଲେ, ସିରିୟଲ୍ ସରିବା ଯାଏଁ। ସେଦିନ ବର୍ଷାର ମୋଟା ବିନ୍ଦୁ ସବୁ ଫିକା ପଡି ଯାଇଥିଲା ବୁଲୁର ଖୁସି ସାମନାରେ। ତଳକୁ ଓହ୍ଲାଇବା ପରେ ପତ୍ନୀ ଲତା ହସିହସି କହିଲେ-- ବଡବଡିଆ ମାନେ ଠିକ୍ କହିଛନ୍ତି ; ପିଲାମାନଙ୍କ ଖୁସି ଦେଖିଲେ ବାପା ମାନେ ନିଜ କଷ୍ଟ ଭୁଲି ଯାଆନ୍ତି। ଆତ୍ମସନ୍ତୋଷ ଭରା ହସରେ ଉଜ୍ଜଳ ହୋଇ ଉଠିଥିଲା ରାମଙ୍କ ମୁଖ ମଣ୍ଡଳ। ଏଥର ଲତା ଟିକେ ଚିଡେଇଲା ପରି କହିଲେ – ବୁଢାର ହସ ଦେଖ !

ମୋଟା ନିଶରୁ ନିଗିଡି ଆସୁଥିବା ବର୍ଷା ପାଣିକୁ ଆଙ୍ଗୁଠିରେ ପୋଛି, ଲତାଙ୍କ ଉପରକୁ ଛିଞ୍ଚାଡି ରାମ କହିଲେ-- ହେଁ....ମୁଁ ବୁଢା!!!! ଆରେ ତୁମେ ବୁଢୀ ହୋଇଯିବଣି, ସେଥିପାଇଁ ଭଲରେ ଦିଶୁ ନ ଥିବ। ନ ହେଲେ ମୋ ପରି ଯୁଆନ୍ ମରଦକୁ ବୁଢା କୁହନ୍ତ !

ଏବେ- - -

ବୁଲୁ ମୁମ୍ବାଇରେ ଏକ ବହୁରାଷ୍ଟ୍ରୀୟ କମ୍ପାନୀରେ କାର୍ଯ୍ଯରତ। ଘରେ ପତ୍ନୀ ଓ ଏକ ମାତ୍ର ପୁଅ। ଲତାଙ୍କ ସ୍ବର୍ଗବାସ ପରେ ସେ ବାଧ୍ଯ କରି ରାମଙ୍କୁ ନେଇ ଆସିଛି ନିଜ ପାଖକୁ। ସେଦିନ ସକାଳୁ ଅଭିମାନ ଭରା ସ୍ବରରେ ରାମ ବୋହୁକୁ କହିଲେ-- ଆଲୋ ମାଆ , ମୋ ଟିଭିରେ କିଛି ଓଡିଆ ଚ୍ଯାନେଲ୍ ଆସୁନାହିଁ, ତୁ ଟିକେ ପୁଅକୁ କୁହନ୍ତୁନି ! ବୋହୁ କିଛି ନ ଶୁଣିଲା ପରି ମୁହଁ ମୋଡି ଚାଲିଗଲା ଓ ରାମ ବିଛଣା ଉପରେ ନୀରବ ହୋଇ ବସି ରହିଲେ।

କାହା ସହ ବା କଥା ପଦେ ହେବେ। ପାଖରେ ଅଛନ୍ତି, ନା କେହି ସାଙ୍ଗ, ନା ବନ୍ଧୁବାନ୍ଧବ। ବୋହୁ ମଧ୍ଯ ଏକ ବେସରକାରୀ ଅଫିସ୍ ରେ କାର୍ଯ୍ଯରତା। ସମସ୍ତେ ନିଜ ନିଜ କର୍ମକ୍ଷେତ୍ରକୁ ଚାଲିଗଲା ପରେ ରାମ ଝରକା ବାହାରକୁ ଦେଖି ଭାବନ୍ତି-- ଏ ସହର ପରି ତାଙ୍କ ପୁଅ ବୋହୁ ମଧ୍ଯ ସଦାବେଳେ ବ୍ଯସ୍ତ। ନାତି ଟୋକାକୁ ଦିନରେ ଥରେ ଦେଖିଲେ ଯଥେଷ୍ଟ। ସ୍କୁଲ୍, ଟିଉସନ୍, ନାଚ ଶିଖାରେ ପିଲାଟା ଦହଗଞ୍ଜ ହୋଇ ଯାଉଛି। ଏ ବୁଢା ଜେଜେ ବାପା ପାଖରେ କି ସୁଖ ପାଇବ ଯେ ପାଖକୁ ଆସିବ।

ତାଙ୍କର ଏକ ମାତ୍ର ସାହା ଭରସା ଥିଲା ତାଙ୍କ ବଖରାରେ ପୁଅ ଲଗାଇଥିବା ପୁରୁଣା କାଳିଆ ଟେଲିଭିଜନ୍। ଦୁଃଖ କେବଳ ଏତିକି ଯେ, ସେଥିରେ ଗୋଟିଏ ମଧ୍ଯ ଓଡିଆ ଚ୍ଯାନେଲ୍ ଆସୁ ନଥିଲା। ଦେଶବିଦେଶର ଖବର ବା ଘରଭଙ୍ଗା ସିରିୟଲ୍ ଦେଖି ତାଙ୍କୁ ବା କି ଲାଭ ମିଳିବ? ନିଜ ରାଜ୍ଯର ହାନିଲାଭ ଖବର ତ ଟିକେ ଜାଣିହେଉନି। ଭିଟାମାଟିକୁ ଛାଡି, ଏତେଦିନ ସେ କେବେ ବାହାରେ ରହି ନଥିଲେ । ତେଣୁ ଗାଁଆରେ କଣ ହେଉଥିବ, ଘରବାଡିର ଅବସ୍ଥା କେମିତି ଥିବ, ବନ୍ଧୁବାନ୍ଧବ ମାନେ କେମିତି ଥିବେ ଆଦି ଚିନ୍ତାରେ ତାଙ୍କ ମନ ଭିତରଟା ଗୋଳେଇ ଘାଣ୍ଟି ହୋଇ ଯାଉଥିଲା।

ପୁଅ ପାଖକୁ ଆସିବା ଦିନଠାରୁ ସେ ଗୃହବନ୍ଦୀ ହୋଇ ରହିଛନ୍ତି ; ବେଳେବେଳେ ବଡ ଅସହାୟ ଲାଗୁଛି। ଗାଁଆ କଥା ବହୁତ ମନେ ପଡୁଛି, କିଛି ନହେଲେ ତାଙ୍କ ସମସ୍କନ୍ଧ ଲୋକ ତ ଥିଲେ। ସେମାନଙ୍କ ସହ ଦିନ କେମିତି କଟି ଯାଉଥିଲା ଜଣା ବି ପଡୁ ନଥିଲା। ଲୋକଙ୍କ ଗହଣରେ ଦୁଃଖସୁଖ ହେଲା ବେଳକୁ , ବୟସର ଅକର୍ମଣ୍ଯତା ଓ ଲତାଙ୍କ ଅନୁପସ୍ଥିତିର ପୀଡା ସେତେ ବେଶୀ ଜଣା ପଡୁ ନଥିଲା। କିନ୍ତୁ, ଏବେ ଲାଗୁଛି ଯେ ଲତା ତାଙ୍କୁ ମଝି ରାସ୍ତାରେ ଏକୁଟିଆ ଛାଡି ଚାଲିଯିବା ସହ, ଅସରନ୍ତି ଦୁଃଖ ଓ ନିଃସଙ୍ଗତା ଭେଟି ଦେଇଗଲେ। ଦିନ ବିତିବା ସହ ତାଙ୍କ ଦେହରେ ଅନେକ ରୋଗ ନିଜ ନିଜର ଅସ୍ତିତ୍ବ ଜାହିର କରିବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଇଥିଲେ ଓ ସେ ବନ୍ଦୀ ହୋଇ ପଡୁଥିଲେ ଅବସନ୍ନତା ଓ ଅସୁସ୍ଥତାର ବୁଢିଆଣୀ ଜାଲ ମଧ୍ଯରେ।

ସହରରେ ତାଙ୍କୁ ଅଣନିଶ୍ବାସୀ ଲାଗୁଥିଲା। ବୁଲୁ ପାଖରେ ଆସି ରହିବା ଫଳରେ କିଏ ଖୁସି ପାଇଲା, ସେ ନିଜେ ମଧ୍ଯ ଜାଣି ପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି। ଆସିବା ଦିନଠାରୁ ସେ ନିଜ ବଖରାରେ କୌଣସି ପୁରୁଣାକାଳିଆ ଜିନିଷ ପରି ପଡି ରହିଛନ୍ତି। ପୁଅ ବୋହୁଙ୍କ ପାଇଁ ସେ ଏକ ବୋଝ, ଯାହାକୁ ରଖି ହେବନି କି ଫିଙ୍ଗି ହେବନି। ନାତିଆ ଟୋକା ପାଇଁ ସେ ଅନ୍ଯଗ୍ରହର ଅବୋଧ୍ଯ ଜୀବ। ଉଭୟଙ୍କ କଥା ଉଭୟଙ୍କ ପାଇଁ ଦୁର୍ବୋଧ୍ଯ ; ନା ନାତି ତାଙ୍କ କଥା ବୁଝି ପାରୁଛି, ନା ମନ ଭିତରେ ତା ପାଇଁ ଥିବା ଅନାବିଳ ପ୍ରେମକୁ ଅନୁଭବ କରି ପାରୁଛି। ମଫସଲିଆ ମଳିମୁଣ୍ଡିଆ ଜେଜେ ବାପା ସହ ସେ ବା କଣ କଥା ହେବ? ସେ ତ ଓଡିଆ ବି ଭଲରେ କହି ପାରୁନି। ଘରେ ବାପାମାଆଙ୍କ ସହ ଓ ବାହାରେ ସାଙ୍ଗସାଥୀଙ୍କ ସହ, ସେ ସଦା ବେଳେ ହିନ୍ଦୀ ବା ଇଂରାଜୀରେ କଥା ହେଉଛି। ଓଡିଆ କହିଲେ ଖନେଇ ଖନେଇ କହୁଛି ବଡ କଷ୍ଟରେ। କେବେ କେମିତି ଓଡିଆରେ ଟିକେ କହିଲେ ତା ମାଆ ଆଖି ଦେଖେଇ କହୁଛି-- ସେମିତି ମଫସଲିଆ ପରି କାହିଁକି କଥା ହେଉଛୁ। କନଭେଣ୍ଟ ସ୍କୁଲରେ ଏତେ ଟଙ୍କା ଦେଇ ତେତେ ପଢଉଛୁ, କଣ ମଫସଲିଆ ହୋଇ ବାହାରିବୁ ବୋଲି?

ଏମିତି ପରିସ୍ଥିତିରେ ତାଙ୍କ ଜୀବନଟା ଏକ ଲକ୍ଷହୀନ ନୌକା ପରି ଇତଃସ୍ତତଃ ହୋଇ ଭାସି ଚାଲିଥିଲା। ପୁଅ ବୋହୁ ତାଙ୍କୁ କେବେ କଡା କଥା କହୁ ନ ଥିଲେ ; କିନ୍ତୁ ନୀରବ ରହି ସେମାନେ ଯାହା କହୁଥିଲେ, ସେ ଭାଷା ବୁଝିବା ଲୋକର ଦେହରୁ ମାଂସ ଖସି ପଡିବ। ସେମାନଙ୍କ ମୁହଁରେ ରାମ ଲକ୍ଷ କରି ପାରୁଥିଲେ ମନ ଭିତରେ କୁହୁଳି ଉଠୁଥିବା ଅସନ୍ତୋଷର ବହ୍ନି। ସବୁଦିନ ତୁଣ୍ଡକୁ ଖାଇବା ନେବା ବେଳେ ସେ ବୁଲୁ ପାଖରୁ ଶୁଣନ୍ତି ଟଙ୍କା ରୋଜଗାର କରିବା କେତେ କଷ୍ଟ। ଘର ସଉଦାରେ କେତେ ପଇସା ଖର୍ଚ୍ଚ ହେଉଛି, ତାଙ୍କ ଓୌଷଧ କିଣାରେ କେତେ ଖର୍ଚ୍ଚ ହେଉଛି, ଆଦି ଅନେକ ଅନ୍ତହୀନ ଖର୍ଚ୍ଚର ହିସାବ। ସେ ବୁଝି ପାରନ୍ତିନି ବୁଲୁ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଏପରି ହିସାବପେଡି ଖୋଲି ବସିବାର କାରଣ କଣ ହୋଇପାରେ। ସେ ତ କପର୍ଦ୍ଦକଶୂନ୍ଯ ହୋଇ ସାରିଛନ୍ତି ବହୁ ଦିନ ତଳୁ। ବୁଲୁ କୁ ବଡ ମଣିଷ କରିବା ପାଇଁ ସେ ନିଜର ସର୍ବସ୍ବ ଖର୍ଚ୍ଚ କରିସାରିଛନ୍ତି। ବାକି ଯାହା ବଳକା ଥିଲା ରୁଗ୍ଣ ଲତାଙ୍କ ଚିକିତ୍ସାରେ ଶେଷ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା। କାଇଁ ସେତେବେଳେ ସେ କେବେ ବୁଲୁ ପାଖରେ ଏମିତି ଖର୍ଚ୍ଚର ହିସାବ କରି ନାହାଁନ୍ତି ତ ! ଅଗଣିତ କିନ୍ତୁ,କାହିଁକି ଓ କିପରି ର ପ୍ରଶ୍ନଜାଲରେ ସେ ଆକ୍ତାମାକ୍ତା ହୋଇ ଚାଲିଛନ୍ତି ପୁଅ ପାଖକୁ ଆସିବା ଦିନ ପରଠାରୁ।

ଅନେକ ଦିନ ହେଲାଣି ବୁଲୁ ତାଙ୍କୁ ବାପା ବୋଲି ସମ୍ବୋଧନ କରିବା ବନ୍ଦ କରି ଦେଇଥିଲା। ପୁଅ ଆଦର୍ଶରେ ଅନୁପ୍ରାଣିତ ହୋଇ ବୋହୁ ମଧ୍ଯ ତାଙ୍କୁ କିଛି ସମ୍ବୋଧନ କରିବାର ଆବଶ୍ଯକତା ଅନୁଭବ କରୁ ନଥିଲା। ଘରର ଅଦରକାରୀ ଜିନିଷ ରଖିବା ବଖରାରେ ସ୍ଥାନ ମିଳିଥିଲା ରାମଙ୍କୁ। ଗୋଟିଏ କାଠପଟାର ଖଟ, ପୁରୁଣା କନ୍ଥାର ଗଦି ଓ ମଇଳା ଚାଦର ଥିଲା ତାଙ୍କ ସମ୍ବଳ। ପୁରୁଣା ଟେଲିଭିଜନ୍ ଓ ଭଲରେ ବୁଲୁ ନ ଥିବା ସିଲିଂ ଫ୍ଯାନ୍ ଥିଲା, ବୁଲୁ ତାଙ୍କ ସୌଖିନ୍ ଜୀବନଯାପନ ପାଇଁ କରିଥିବା ସବୁଠାରୁ ବଡ ବ୍ଯବସ୍ଥା। ପବନ ଆସିବା ପାଇଁ ଥିବା ଛୋଟ ଝରକାରେ ସେ ବାହାର ଦୁନିଆଁର ରୂପରେଖ ଦେଖି ପାରୁଥିଲେ ଓ ଅନୁମାନ କରୁଥିଲେ ସେ ଅପହଞ୍ଚ ଦୁନିଆର ଅବସ୍ଥିତି। ବୁଲୁ ପାଖକୁ ଯିବା ପରଠାରୁ ବାହାର ଜଗତକୁ ଦର୍ଶନ କରିବାର ସୁଯୋଗ ତାଙ୍କୁ ମିଳୁ ନଥିଲା।

ପୁଅ ବୋହୁଙ୍କର କଡା ତାଗିଦ୍ ଥିଲା ଯେ --- ଆପାର୍ଟମେଣ୍ଟରେ ବହୁତ ବଡବଡିଆ ଲୋକ ରହୁଛନ୍ତି ; ତେଣୁ ବାହାରକୁ ଯିବା କିଛି ଦରକାର ନାହିଁ। ସେହି ଧମକ୍ ମିଶ୍ରିତ ପରାମର୍ଶର ଲକ୍ଷ୍ମଣରେଖା ପାର କରିବାର ସାହାସ ରାମଙ୍କ ପାଖରେ ନଥିଲା। ଏକଥା ନୁହଁ ଯେ, ପୁଅବୋହୁଙ୍କ ସାଙ୍ଗ ମାନେ ସେଠାକୁ ଆସନ୍ତିନି। ସେମାନେ ବରାବର ଆସନ୍ତି ଓ ପ୍ରତି ସପ୍ତାହରେ ଘରେ ଛୋଟ ମୋଟିଆ ଭୋଜି ଓ ହସ ଖୁସିର ଆସର ମଧ୍ଯ ଜମେ। ଘରକୁ ଅଚାନକ୍ ଅତିଥି ଆସିଗଲେ ଲୋକେ ଭାଙ୍ଗି ଆସୁଥିବା ପୁରୁଣା ଟେବୁଲରେ ନୂଆ କପଡା ପକାଇ ଘୋଡାଇ ଲୁଚାଇ ଦେବା ପରି, ରାମ ରହୁଥିବା ବଖରା ସାମନାରେ ସେମାନେ ପରଦା ଟାଣି, ସେ ଘରେ ତାଙ୍କର ଅସ୍ତିତ୍ବକୁ ନିଶ୍ଚିହ୍ନ କରି ଦେଉଥିଲେ। ଏପରିକି ପୁଅକୁ ମଧ୍ଯ ତାଗିଦ୍ କରିଥାନ୍ତି, ଯେପରି ସେ ଭୁଲରେ ମଧ୍ଯ ସେ ବଖରାକୁ ନ ଯିବ। ସେ ଆସିବାର ଏତେ ଦିନ ପରେ ମଧ୍ଯ କେହି ଜାଣି ନଥିଲେ ଯେ ବୁଲୁ, ତା ସ୍ତ୍ରୀ ଓ ପୁଅ ବ୍ଯତୀତ ଜଣେ ଚତୁର୍ଥ ବ୍ଯକ୍ତିର ସତ୍ତା ସେହି ଘରେ ଥିଲା। ଏସବୁ ଘଟଣା ଏବେ ଦେହସୁହା ହୋଇ ଗଲାଣି। ଆଗରୁ ଏସବୁ ଦେଖି ରାମ ଆଣ୍ଠୁରେ ମୁଣ୍ଡ ମାଡି କେତେ ଯେ କାନ୍ଦିଛନ୍ତି, ତା'ର ହିସାବ ନାହିଁ। ସେତେବେଳେ ତାଙ୍କୁ କେବଳ ଲତାଙ୍କ ହସହସ ମୁହଁଟା ଦେଖାଯାଏ। ମନେମନେ ସେ ଗାଳି ଦିଅନ୍ତି ଲତାଙ୍କୁ, କାହିଁକି ତାଙ୍କୁ ଏତେ ବଡ ଦୁନିଆରେ ଏକାକୀ କରି ଚାଲିଗଲେ।

ପୁଣି କେବେ କୁହନ୍ତି--ଭଲ ହେଲା ସେ ଚାଲି ଯାଇଛି, ନ ହେଲେ ମୋର ଏ ଅବସ୍ଥା ଦେଖି ସେ ସମ୍ଭାଳି ପାରି ଥାଆନ୍ତା ତ! !!

ସେଦିନ କାହିଁକି କେଜାଣି, ବୋହୁ ଏମିତି ମୁହଁ ମୋଡି ଚାଲିଯିବାଟା ତାଙ୍କୁ ବହୁତ ବାଧିଥିଲା। ସେ ନିଶ୍ଚୟ କରିଥିଲେ, ପୁଅ ଆସିଲେ ସବୁ କହିବେ ଓ ଟିଭିରେ ଯେମିତି ହେଲେ ଓଡିଆ ଚ୍ଯାନେଲ୍ ଲଗାଇବା ପାଇଁ କହିବେ। କିନ୍ତୁ କହିବେ କେମିତି ଜାଣି ପାରୁ ନଥାନ୍ତି। ସମସ୍ତେ ଟେବୁଲରେ ଖାଇ ସାରିବା ପରେ ତାଙ୍କ ଖାଇବା ପାଳି ପଡେ। ଥାଳିରେ ବୋହୁ ଯାହା ବାଢି ଦେଇଥାଏ, ତାକୁ ନେଇ ସେ ନିଜ ବଖରାକୁ ଆସି ସେଠାରେ ଖାଆନ୍ତି ଓ ବାସନଧୋଇ ରୋଷେଇ ଘରେ ରଖିଦିଅନ୍ତି। ସେ ଖାଇବା ଟେବୁଲ୍ ଟା କୁଆଡେ ବହୁତ୍ ଦାମିକା କାଚରେ ତିଆରି, ଟିକେ ଅନୁଲୋମ୍ ବିଲୋମ୍ ହେଲେ ଖରାପ ହୋଇଯିବ- - ଏକଥା ବୋହୁ ହଜାର ଥର କହିଛି।

ନାତି ଖାଇ ତାଙ୍କ ଶୋଇବାଘରେ ଟେଲିଭିଜନ୍ ଦେଖୁଛି। ପୁଅବୋହୁ ଟେବୁଲ୍ ରେ ବସି ଖାଉଥାନ୍ତି। କେତେ ପ୍ରକାରର ଖାଇବା ଜିନିଷ ଟେବୁଲ୍ ରେ ସଜାଯାଇ ରଖାଯାଇଛି। ଆଜି ବୋଧେ କିଛି ବିଶେଷ ଖୁସିର ଦିନଥିବ, ନୋହିଲେ ପୁଅ ଏତେ ଖୁସି କାହିଁକି ଜଣା ପଡୁଛି - - ମନେ ମନେ ଭାବିଲେ ସେ। ବଡ ସନ୍ତର୍ପଣରେ ଯାଇ ସେ ପୁଅ ପାଖରେ ଚୁପଚାପ ଛିଡା ହେଲେ। ବୋହୁ ମୁହଁରେ ପୁଞ୍ଜିଭୂତ ହୋଇ ଆସୁଥିବା ବିରକ୍ତି ଓ ଘୃଣାଭାବକୁ ଆଡ ଆଖିରେ ନ ଚାହିଁ ସେ ଗଳାଝାଡି କିଛି କହିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରିଛନ୍ତି କି ନାହିଁ, ବୋହୁ ମୁହଁ ଛିଞ୍ଚାଡି କହିଲା-- – ଟିକେ ଅପେକ୍ଷା କରିହେଲାନି! !! ଦିନ ସାରା ମଣିଷ ଖଟିଖଟି ଆସିବ, ଟିକେ ଶାନ୍ତିରେ ଖାଇଲା ବେଳକୁ ଆସି ପାଖରେ ହାଜର୍ ? ଶାନ୍ତିରେ ଟିକେ ଖାଇବାକୁ ବି ଦେବେନି - - ଛିଃ..। ଏତିକି କହି ସେ ଖାଇବା ଥାଳି ଧରି ରାଗ ତମତମ ହୋଇ ଶୋଇବାଘରେ ପଶି ଧଡ୍ କରି କବାଟ କିଳିଦେଲା।

ଘଟଣା ଟା ଏତେ ଅଚାନକ୍ ଘଟିଗଲା ଯେ, ବୁଲୁ କଣ ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ଦେଖାଇବ ଜାଣି ନ ପାରି ରାମଙ୍କ ମୁହଁକୁ ରାଗରେ ଦେଖିବାକୁ ଲାଗିଲା।

ମନକୁ ସ୍ଥିର କରି ରାମ ଦୃଢ ସ୍ବରରେ କହିଲେ - - ବୁଲୁ କେତେ ଥର କହିଲିଣି, ମୋ ଟେଲିଭିଜନ୍ ରେ ଓଡିଆ ଚ୍ଯାନେଲ୍ ଟିକେ ଲଗେଇ ଦେ, କେହି ବି ଶୁଣୁନ ! ଆଜି ବୋହୁକୁ କହିଲି ଯେ ସେ ମୁହଁ ମୋଡି ଚାଲିଗଲା। ମୁଁ ଦିନସାରା ଘର ଭତରେ ପଡି ପଡି କଣ କରିବି ଥରେ ଭାବ୍। ମୋ ଧନଟା ପରା, କାଲି ଯାହା ହେଲେ ବି ଟିକେ ଓଡିଆ ଚ୍ଯାନେଲ୍ ଲଗେଇବାର ବ୍ଯବସ୍ଥା କରି ଦେ। ଅଳି କରିବା ସ୍ବରରେ କହିଲେ ସେ।

ତାଙ୍କ ନିହାତି ସାଧାରଣ ଅଳି ଯେ ଏତେ ଭୟଙ୍କର ରୂପ ନେବ ସେ ଭାବି ନଥିଲେ। ବୋହୁ ଶୋଇବା ଘରୁ ଚିତ୍କାର କରି ବାହାରି ଆସି କହିଲା-- କଣ ହେଲା ! ତୁମ ସେବା କରି କରି ମୋ ଅଣ୍ଟା ଏଣେ ଭାଙ୍ଗିଯାଉ, ସେ ଦିଗକୁ ନଜର ନାହିଁ, ଏଣେ ପୁଅ ପାଖରେ ସୁଆଗ ଦେଖେଇ ମୋ ନାଁଆରେ ଚୁଗୁଲି କରୁଛ ? ଲାଜ ଲାଗୁନି ତୁମକୁ ? ମୋ ଘର ଲୋକ ତ ଦିନେ କାଳେ ମୋ ପାଖକୁ ଆସି ପାରିଲେନି, କିନ୍ତୁ ତୁମେ ନାଗସାପ ପରି କୁଣ୍ଡଳୀ ମାରି ବସିଛ ଯେ, ମୋ ଜୀବନ ଅଧା କରି ସାରିଲଣି।

ବୁଲୁ ନିଜ ସ୍ତ୍ରୀ ତ ହାତ ଧରି ତାକୁ ନେହୁରା ହୋଇ ଚୁପ୍ ହେବାକୁ କହିଲା ଓ ଶୋଇବା ଘରକୁ ନେଇଗଲା। ରାମ ସେଇ ଟେବୁଲ୍ ପାଖରେ ଛିଡା ହୋଇ ଶୁଣୁଥା'ନ୍ତି ବୁଲୁର କଥା

- - ଆରେ ସେ ବୁଢା କଥାକୁ କାହିଁକି ଏତେ ଖରାପ୍ ଭାବୁଛ। ସେ ଗାଉଁଲୀ ଲୋକଟା କଥାବାର୍ତ୍ତା କରି ଜାଣିନି। ଘରେ ବସି ବସି ପାଗଳ ହୋଇ ଗଲାଣି, ଯେତେବେଳେ ଦେଖିଲେ ଖାଲି ଟିଭି ଦେଖିବ ବୋଲି ଯିଦି କରୁଛି। କାଲିଠାରୁ ସେ ଟିଭିଟା ସେ ଘରୁ ବାହାର କରି ଆଣିଲେ ଜଞ୍ଜାଳ ସରିବ। କେତେ ଦିନ ଆଉ ସେ ବଞ୍ଚିବ ଯେ ତା ସହ ଲାଗିବା ; ସେ ତା ବାଟ ରେ ଥାଉ। ଆଜି ମୁଁ ପ୍ରମୋଶନ୍ ପାଇଛି, ଏ ଖୁସିର ଦିନକୁ ଭଲରେ ଉପଭୋଗ ନ କରି, ସେ ବୁଢା କଥାରେ ମନ ଖରାପ କରିବା ଟା କଣ ଠିକ୍ ? ହେଇ ଦେଖ ପ୍ରମୋଶନ୍ ହେବା ଖୁସିରେ ଖାସ୍ ତୁମ ପାଇଁ ଏ ହୀରାହାରଟା ଆଣିଛି। ପିନ୍ଧି ଦେଖିଲ ଟିକେ, କେମିତି ମାନୁଛି ତୁମକୁ।

ବୋହୁ ପ୍ରତ୍ଯୁତ୍ତରରେ କଣ କହିଲା ଶୁଣିବାର ଧର୍ଯ୍ଯ ରାମଙ୍କ ପାଖରେ ନଥିଲା। ସେଦିନ ବର୍ଷାରେ ଭିଜି ପୁଅକୁ ଟିଭି ଦେଖାଇଲା ବେଳେ ଲତାଙ୍କ ମୁହଁରୁ ବୁଢା ଡାକଟା ଶୁଣୁ ତାଙ୍କ ମନ ଭିତରଟା ରୋମାଞ୍ଚିତ ହୋଇ ଉଠିଥିଲା। କିନ୍ତୁ ଆଜି ପୁଅ ମୁହଁରୁ ସେହି ବୁଢା ଡାକଟି ଶୁଣିବା ପରେ ତାଙ୍କ ପାଦ ତଳୁ ମାଟି ଖସିଯିବା ପରି ଲାଗିଲା। ସେଦିନ ମୋଟା ନିଶରୁ ନିଗିଡି ଆସୁଥିବା ବର୍ଷା ପାଣିକୁ ଆଙ୍ଗୁଠିରେ ପୋଛିଆଣି, ଲତାଙ୍କ ଉପରକୁ ଛିଞ୍ଚାଡି ସେ ମାଦକତା ଭରା ସ୍ବରରେ ପ୍ରଶ୍ନ କରିଥିଲେ --ହେଁ!! !! ମୁଁ ବୁଢା??

କିନ୍ତୁ ଆଜି, ଆଖିରୁ ଅବାରିତ ଝରି ଆସୁଥିବା ଲୁହ ପୋଛିଲା ବେଳେ, ସେ ଭୋ ଭୋ କାନ୍ଦି ଆକାଶକୁ ଚାହିଁ ଲତାଙ୍କୁ କହି ଚାଲିଥାଆନ୍ତି-- ହଁ ବୁଢା, ମୁଁ ବୁଢା। ଦେଖ ଲତା, ତୁମ ପୁଅ ମୋତେ କେମିତି ବୁଢା କହିଲା....ତା ବାପକୁ ବୁଢା କହିଲା। ଦେଖୁଛ ତ ତୁମେ !!! ମୁଁ ରହିବିନି ତା ଘରେ - - ଗାଁଆ କୁ ଚାଲିଯିବି।

ବାହାର କବାଟ ଖୋଲିବାର ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ମଦନିଶାରେ ଚୁର୍ ଥିବା ବୋହୁ ପଚାରିଲା-- ଆରେ ସେ ବୁଢା କ'ଣ ଘର ବାହାରକୁ ଚାଲିଗଲା ନାଁ କଣ? ବୁଲୁ ଅସୁରଙ୍କ ପରି ଅଟ୍ଟହାସ୍ଯ କରି କହିଲା-- ଆରେ ଯାଉ ବୁଢା କେତେବାଟ ଯିବ, ବଳେ ଫେରିବନି !! ଏଇଟା ଗାଁଆ ନୁହେଁ, ମୁମ୍ବାଇ ସହର। ସେ ବାହରକୁ ବାହାରିଲେ ସହରର ରୂପରେଖ ଦେଖି ଭୟରେ ପୁଣି ଘରକୁ ବଳେ ଫେରି ଆସିବ। ଦୁଇ ଜଣ ହୋଃ ହୋଃ ହୋଇ ହସିବାକୁ ଲାଗିଲେ।

କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କର ଆକଳନ ଭୁଲ୍ ଥିଲା। ପୁରୁଣା ଧୋତି ଖଣ୍ଡିଏ ପିନ୍ଧି, କାନ୍ଧରେ ଗାମୁଛା ପକାଇ ଫୁଙ୍ଗୁଳା ପାଦରେ ରାମ କେଉଁ ଏକ ଅଜଣା ଦିଗରେ ମାଡି ଚାଲିଥିଲେ। ନିଶାର୍ଦ୍ଧ ରଜନୀର ନୀରବତାକୁ ବିଦୀର୍ଣ୍ଣ କରି ଚାଲିଥିଲା ତାଙ୍କର ଆତୁର କ୍ରନ୍ଦନର ସ୍ବର -- ଏ ବୁଢାକୁ ଟିକେ ତା ଗାଁଆକୁ ନେଇଯାଅ ବାବୁ, ବହୁତ ଧର୍ମ ହେବ। ମୋ ଉପରେ ଟିକେ ଦୟା କର... ମୋତେ ଗାଁଆକୁ ନେଇ ଯାଅ।

ସ୍ଥାନ, କାଳ ଓ ପାତ୍ରର ପ୍ରକାରାନ୍ତରେ ଗୋଟିଏ ଶବ୍ଦର ଅର୍ଥ କେମିତି ଆନନ୍ଦପ୍ରଦାୟୀ ଓ ମଧୁବୋଳା ଅଥବା ହଳାହଳ ବିଷ ପରି ତିକ୍ତ ଓ ହୃଦୟବିଦୀର୍ଣ୍ଣକାରୀ ହୋଇପାରେ, ତାହାର ଜ୍ବଳନ୍ତ ଉଦାହରଣ ଲତା ଓ ବୁଲୁ ବ୍ଯବହାର କରିଥିବା “ବୁଢା” ଶବ୍ଦର ପ୍ରୟୋଗ ଅତି ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବରେ ପ୍ରମାଣିତ କରି ଦେଇଥିଲା।

- - ସମାପ୍ତ- -