ଅବୋଲକରା କାହାଣୀ - ୧୩

ପାପର ଫଳ

ତା’ପର ଦିନ ରାତ୍ର ପାହିବା ମାତ୍ରେ ଗଙ୍ଗା କୂଳରୁ ବିଦାୟ ନେଇ ସେମାନେ ଯମୁନା ତୀର୍ଥକୁ ବାହାରିଲେ । ରାସ୍ତାରେ ଯାଉ ଯାଉ ସଂଧ୍ୟା ହୋଇ ଆସିଲା । ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର କହିଲେ – ଆରେ ବାବା ବୋଲକରା ସଂଧ୍ୟା ତ ହୋଇଯିବ । ନିକାଂଚନ ରାସ୍ତାରେ ଗତି କରିବା କଥାକୁ କଥାକାର ନା କହିଛନ୍ତି । ସେଥି ଲାଗି ମୁଁ କହୁଥିଲି କି ଆମ ଆଗରେ ଦେଖା ଯାଉ ଥିବା ସ୍ଥାନରେ ଯାଇ ପହଁଚି ଗଲେ ସେଠାରେ ଯେବେ ରହିବାର ସୁଯୋଗ ଥିବ ତାହା ହେଲେ ଆମେ ସେଠାରେ ରହି ଯିବା । ତାହା ନହେଲେ ଆମକୁ ପୁଣି କିଛି ବାଟ ଆଗକୁ ଯିବାକୁ ହେବ ।

ଅବୋଲକରା କଥାଟାକୁ ଶୁଣି ସାରି କହିଲା – ଭୁଲ୍ କଥା, ଚାଲନ୍ତୁନା । ଏହା କହି ବୋଲକରା ଡଗ ଡଗ ହୋଇ ଆଗକୁ ପାଦ ପକାଇ ଚାଲିଲା ।

ଖରା ରତ ରତ ହେଉଛି, ଆଉ ଅଳ୍ପ ସମୟ ମଧ୍ୟରେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଅସ୍ତ ହୋଇ ଯିବେ । ଏମାନଙ୍କ ଚଲା ପଥରେ ମନ୍ଦିର ଗୋଟିଏ ପଡିଲା । ଚତୁର କଥାକାର ଯାଇ ସେଠାରେ ପହଁଚିବା ମାତ୍ରେ ମନ୍ଦିରର କୋଠା ଘର ବାରଣ୍ଡାରେ ବସି ଥିବା କେତେକ ବୟସ୍କ ବ୍ୟକ୍ତି ସେହି ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କୁ ଦେଖି ଖୁବ୍ ସମ୍ମାନ ଦେଲେ । ଠାକୁରାଣୀଙ୍କ କୋଠା ଘରେ ରହି ଯିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତାବ ଦିଅନ୍ତେ ଲୋକ ମାନେ ଆଦର କରି କହିଲେ – ରୁହନ୍ତୁ, ଏହି ଠାରେ ଆଜି ରାତିଟା ବିତାନ୍ତୁ । ଏହା ପରେ ନିର୍ଜନ ଅରଣ୍ୟାଦିରେ ରାସ୍ତା ପଡିବ । ଚଲା ପଥରେ ଯିବାଟା ଆପଣଙ୍କ ଲାଗି ମଙ୍ଗଳ ଦାୟକ ହେବ ନାହିଁ ।

ଲୋକଙ୍କ କଥାରେ ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ବୋଲକରାକୁ କହିଲେ – ହେଲା ଆଜି ରାତ୍ରିକ ଏଠାରେ ଅବସ୍ଥାନ କରିବା – ତେଣୁ ତୁ ଗଣ୍ଠିଲି ପତ୍ର ଥୋଇ ଦେଇ ଗଲୁ ଗାଁ ଦୋକାନରୁ କିଛି ସଉଦା ଆଣ ।

ଶିତଳା ଠାକୁରାଣୀଙ୍କ କୋଠା ଘରେ ଗଣ୍ଠିଲି ଥୋଇ ବୋଲକରା ବାହାରି ଗଲା ସଉଦା ଆଣିବାକୁ । ଇଏବି ଥିଲା ସେଦିନ ବୋଲକରା ଲାଗି ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ନୂଆ ଜାଗା । ପାଖ ଗ୍ରାମକୁ ଯିବା ରାସ୍ତାରେ ଦେଖିଲା ଯେ ସାତ ଗୋଟି ମନୁଷ୍ୟର ମୂର୍ତ୍ତି ପାହାଡ ଉପରେ ସ୍ଥାପନ କରା ଯାଇଛି । ତା’ର ଚତୁଃ ପାଶ୍ୱର୍ରେ ପଥର ଗୁଡାଏ ପାଚେରି ପରି ସଜ୍ଜା ଯାଇଛି । ତାହା ଦେଖି ବୋଲକରା ଖୁବ୍ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲା । ୟେତ କେହି ଦେବ ଦେବୀ ନୁହଁନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କର ପୂଜା ବିଧି ତ କାହିଁ କରା ଯାଉ ନାହିଁ, ହେଲେ ଏତେ ଯତ୍ନ ସହକାରେ ଏଗୁଡିକ ଏଠାରେ ରଖା ଯାଇଛି କାହିଁକି?

ବୋଲକରା ଖୁବ୍ ଆଗ୍ରହ ହେଲା । ଏ ବିଷୟରେ ତଥ୍ୟ ମାନ ସେ ପାଇବ କିପରି, ତେଣୁ ସେ ବହୁ ଲୋକଙ୍କୁ ସେ ବିଷୟରେ ପଚାରନ୍ତେ କାହାରି ଠାରୁ ମନକୁ ପାଇବା ପରି କଥାଟିଏ ଶୁଣି ପାରିଲା ନାହିଁ । ତହୁଁ ସେ ସ୍ଥିର କଲା ସେ ଯାହା ହେଉନା କାହିଁକି ଶୀତଳା କୋଠାଘରେ ପହଁଚିବା ମାତ୍ରେ ଆଗେ ସେ ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କୁ ଏ କଥା ପଚାରିବ । ସେ ସେହି କଥାର ଉତ୍ତର ନପାଇବା ଯାଏଁ କିଛିବି କରିବ ନାହିଁ ।

ୟା ମଧ୍ୟରେ ସଞ୍ଜ ହୋଇ ଯାଇଛି । ବୋଲକରା ଆସି କୋଠା ଘରେ ଦେଖିଲା ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ନିତ୍ୟ କର୍ମ ସାରି ମନେ ମନେ ଇଷ୍ଟ ଦେବୀଙ୍କର ନାମ ସ୍ମରଣ କରୁଛନ୍ତି । ବୋଲକରା ଯାଇ ସଉଦା ପତ୍ର ଥୋଇ ଦେଲା । ଦେଖି ଥିବା କଥାକୁ କହି ଏହା କାହିଁକି ହୋଇଛି ତା’ର ଠିକ୍ କଥା ମୋତେ ବୁଝାଇ ଦିଅ । ନହେଲେ କାର୍ଯ୍ୟ ଏହି ଠାରେ ଠପ କରି ମୁଁ ଶୋଇବି ଜାଣ । ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ହସିଲେ ଆଉ କହିଲେ –

ବସ ବୋଲକରା ମଥାକୁ ସ୍ଥିର

କହିବା ସେକଥା ଜଣା ଆମ୍ଭର

ଲଗାଅତୁ ଚୁଲା ବସାଅ ହଣ୍ଡା

କଥା ଚାଲିଥିବ ସରିବ ରନ୍ଧା ।

ବୋଲକରା ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କ କଥାରେ ଖୁସି ହୋଇ ଯାଇ ରୋଷେଇ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲାଗି ଯାଆନ୍ତେ, ଚତୁର କଥାକାର ସେହି କଥାଟି ଆରମ୍ଭ କଲେ – ପ୍ରାଚୀନ କାଳରେ ଯାଜନଗ୍ର ନାମରେ ଏକ ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ସେହି ରାଜ୍ୟରେ ଜଣେ ବିଖ୍ୟାତ ସୌଦାଗର ଥିଲେ । ତାହାଙ୍କ ନାମ ଜୟ ସୌଦାଗର । ସେ ଖୁବ୍ ଧନୀ ଥିଲେ । ଅମାପ ଧନ ସମ୍ପଦ, ସେଥି ପାଇଁ ସୌଦାଗରର ପ୍ରତିପତି ଅନେକ ।

ଜୟ ସୌଦାଗର ବୋଇତ ନେଇ ଜାଭା ସୁମାତ୍ରା ଆଦି ବହୁ ଦୂର ସ୍ଥାନକୁ ଯାଇ ବାଣିଜ୍ୟ କରେ । ହେଲେ ଜୟ ସୌଦାଗର ଧନରେ ବଡ ହେଲେ କ’ଣ ହେବ, ଲୋକଙ୍କ ଆଖିରେ ସେ ଖୁବ୍ ଦୁର୍ଦ୍ଦାନ୍ତ ଏବଂ ଅତ୍ୟାଚାରୀ ମଧ୍ୟ ଥିଲା । ସେ ଯେଉଁ ଯେଉଁ ରାଜ୍ୟକୁ ବଣିଜ କରିବାକୁ ଯାଏ ସେହି ରାଜ୍ୟରୁ ସୁନ୍ଦରୀ ସୁନ୍ଦରୀ ଝିଅ ମାନଙ୍କୁ ଅପହରଣ କରି ଆଣି ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଅକଥନୀୟ ପାଶବିକ ଅତ୍ୟାଚାର କରେ । ସେ ସୌଦାଗର ତାର ଜୀବନ ମଧ୍ୟରେ ଏମିତି ବହୁ ପାପ କଲା । ଏହି କାରଣରୁ ତାଙ୍କୁ ଧର୍ମ ସହିଲା ନାହିଁ । ପାପର ସୀମା ଏତେ ଅଧିକ ହୋଇ ଗଲା ଯେ ତା’ର ବଂଶ ରକ୍ଷା ନିମନ୍ତେ ପୁଅ କି ଝିଅଟିଏ ହେଲେ ନାହିଁ ।

ଏଥି ଯୋଗୁଁ ତାଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ମନରେ ଖୁବ୍ ଦୁଃଖ ହେଲା । ଆଣ୍ଠୁକୁଡି ହେବା କଥା ଶୁଣି ସେ ବିଷ ଖାଇ ଦେବାକୁ ବସନ୍ତେ ସୌଦାଗର ତାଙ୍କୁ ବହୁତ କରି ବୁଝାଇଲେ । ଆମ ଭାଗ୍ୟରେ ତ ସନ୍ତାନ ନାହାଁନ୍ତି । ତେଣିକି ଆମ ଭାଗ୍ୟରେ ଯାହା ଥିବ ସେଇଆ ଭୋଗିବା । ବିଷ ଖାଇ ମରିବା ଠାରୁ ଆଉ ବଡ ପାପ କିଛି ନାହିଁ । ତୁମେ ସେ କଥାରୁ ସର୍ବଦା ଦୂରେଇ ରୁହ । ସୌଦାଗରର ସ୍ତ୍ରୀ ଜୟ ସୌଦାଗରଙ୍କୁ କହିଲେ ତୁମେ ମୋ କଥା ମାନି ଆଉ ଗୋଟିଏ କନ୍ୟାକୁ ବିବାହ କର । ମୁଁ ତ ହିନୀ କପାଳୀ, ପୁଅ କି ଝିଅ ମୁଖ ଦେଖିବି ନାହିଁ । ହେଲେ ଆଉ ଗୋଟିଏ କନ୍ୟାକୁ ତୁମେ ବିବାହ କଲେ ତୁମର ବଂଶ ରକ୍ଷା ନିଶ୍ଚୟ ହେବ ।