ଶୁଆ ଶାରୀ କଥା - ୮

ଅବିଶ୍ୱାସୀ ଉସମାନ ଓ ଚଣ୍ଡାଳ କନ୍ୟା କଳା

ବୃକ୍ଷ, ଲତା ଭରା ପ୍ରାଚୀ ନଦୀର ଏକ ପାଶ୍ୱର୍ରେ ଏକ ସୁରମ୍ୟ ଉପବନ ଥିଲା । ଠିକ୍ ପୁରାଣ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ନିଆଳୀ ନଗରୀର ଉପକଣ୍ଠରେ । ଯେଉଁ ଉପବନରେ ଅନେକ ପ୍ରକାର ଫୁଲ ଫଳ ବୃକ୍ଷ ସୁଶୋଭିତ ହୋଇ ଥିଲା । ଆଉ ମଧ୍ୟ ମନ ଉଚ୍ଚାଟକାରୀ ପଦ୍ମ ପୋଖରୀ ସେଠାରେ ଥାଏ । ନାନା ରଙ୍ଗର ପକ୍ଷୀ କୋଇଲି, ହଳଦୀ ବସନ୍ତ, ଚକୋର, ହଂସ, ସାରସ ଏପରିକି ମୟୁର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେ ଉପବନରେ କ୍ରୀଡା କରୁଥିଲେ । ସତେ ଯେମିତି ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କର ନନ୍ଦନକାନନ । ସେହି ଉପବନର ସଘନ ବୃକ୍ଷ ମାନଙ୍କରେ ମଧ୍ୟ ପକ୍ଷୀମାନେ ନୀଡ ରଚନା କରିଥାନ୍ତି ।

ଦିନେ ବହୁତ ବର୍ଷା ହେଲା । ପକ୍ଷୀମାନେ ଖାଦ୍ୟ ଖୋଜିବା ପାଇଁ କେଉଁ ଆଡେ ଯାଇ ପାରିଲେ ନାହିଁ । ପକ୍ଷୀରେ ପାଣି ଲାଗି ଖୋଲୁ ନଥାଏ । ପକ୍ଷୀମାନେ ସେମିତି ଗଛ ଡାଳରେ ବସି ରହିଥାନ୍ତି । ନିଜର ପ୍ରାଣ ବଂଚାଇବା ପାଇଁ କାହୁଁ ଶୁଆଟିଏ ଉଡି ଆସି ଆମ୍ବ ଗଛର ଡାଳରେ ବସି ଗଲା । ସେହି ଡାଳରେ ପୂର୍ବରୁ ଶାରୀଟିଏ ବସା ବାନ୍ଧି ବସି ଥାଏ ।

ଶୁଆକୁ ଦେଖି ଶାରୀ ରାଗି ଉଠିଲା । କହିଲା ହେ ଶୁଆ, ତୁ ଏ ଗଛ ଡାଳରୁ ଉଠି ଆଉ କେଉଁ ଆଡେ ଚାଲିଯା କାରଣ ପୁରୁଷ ଜାତି ପ୍ରତି ମୋ ମନରେ ବହୁତ ଘୃଣା । ଏହି ପୁରୁଷ ଜାତି ବହୁତ ଧୋକ୍କାବାଜ, ଠକ ଓ ସ୍ୱାର୍ଥପର । କେବଳ ସେତିକି ନୁହଁନ୍ତି ନିର୍ଦ୍ଧୟ ମଧ୍ୟ ।

ଏକଥା ଶୁଣି ଶୁଆ କହିଲା – ହେ ଶାରୀ ! ତୁ ତ ବିଲ୍କୁଲ୍ ଭୁଲ୍ କହୁଛୁ । ସ୍ୱାର୍ଥପର, ଧୋକ୍କାବାଜ ହେଉଛି ନାରୀ, ପୁରୁଷ ନୁହେଁ । ଶାରୀ କହିଲା – ଆରେ ଶୁଆ, କଥାକୁ ବଢାଅନା, ମୁଁ କାହିଁକି ପୁରୁଷକୁ ବିଶ୍ୱାସ କରେନି ସେକଥା କହୁଛି ଶୁଣ-

ବହୁ ଦିନ ତଳେ ଦିଲ୍ଲୀ ସହରରେ ଉସ୍ମାନ ନାମକ ଜଣେ ମୁସଲମାନ ବାସ କରୁଥିଲା । ତାର ପୁଅର ନାମ ଅହମ୍ମଦ ଅଲ୍ଲୀ । ଥରେ ଅହମ୍ମଦ ସହର ଛାଡି ଅନ୍ୟ କେଉଁ ଆଡେ ଭ୍ରମଣରେ ବାହାରିଲା ।

ଏମିତି ଯାଉ ଯାଉ ଗୋଟିଏ ଗାଁରେ ପହଁଚିଲା । ସେଇ ଗାଁରେ ମେହେନ୍ତର ଝିଅ ସହିତ ତାର ସାକ୍ଷାତ ହୋଇ ଗଲା । ସେଇ ମେହେନ୍ତର ଝିଅ ଏମିତି ସୁନ୍ଦରୀ ଯେ ତାକୁ ଦେଖିଲେ ଯେ କେହି ଆକୃଷ୍ଠ ହୋଇ ଯିବେ । ଅହମ୍ମଦ ଅଲ୍ଲୀ ସେ ଝିଅକୁ ଦେଖୁ ଦେଖୁ କାମ ବାଣରେ ଆକ୍ରାନ୍ତ ହୋଇ ବେହୋଶ ହୋଇ ଗଲା ।

ଗାଁ ଲୋକ ମାନେ ଯୁବକର ଏ ଅବସ୍ଥା ଦେଖି ଘେରି ଗଲେ । ପାଣି ସିଂଚି ହୋଶରେ ଆଣିଲେ । ତା ପରେ ଏମିତି କାହିଁକି ହେଲା ତାର କାରଣ ପଚାରିଲେ । ଅହମ୍ମଦ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ସବୁ କଥା କହି ଗଲା । ଲୋକମାନେ ଯେତେ ବେଳେ ଜାଣି ଗଲେ ଯେ ଏହି ଅଜଣା ଯୁବକ ମେହେନ୍ତର ଝିଅର ପ୍ରେମରେ ପଡି ଯାଇଛି ।ସେମାନେ ମେହେନ୍ତରକୁ ଡକାଇଲେ । ବାଧ୍ୟ କରି ସେହି ଯୁବକ ସହିତ ମେହେନ୍ତର ଝିଅର ବାହାଘର କରାଇ ଦେଲେ ।

ଦୁହିଁଙ୍କ ଭିତରେ ବେଶ୍ ପ୍ରେମ ବଢି ଗଲା । ଦୁହେଁ ଜଣେ ଅନ୍ୟ ଜଣକୁ କ୍ଷଣେ ସୁଦ୍ଧା ଛାଡୁ ନଥିଲେ । ଏକାଠି କାମ କରୁ ଥିଲେ, ଏକାଠି ଖାଉ ଥିଲେ ଓ ଏକାଠି ବୁଲୁ ଥିଲେ । ଅନ୍ୟ କୌଣସି କଥା ସେମାନଙ୍କ ମୁଣ୍ଡରେ ପଶୁ ନଥିଲା ।

ଏମିତି ସୁଖ ସ୍ୱାଚ୍ଛନ୍ଦ୍ୟରେ କିଛି ଦିନ ବିତି ଗଲା । ଦିନେ ଅହମ୍ମଦ ଅଲ୍ଲୀ ମନରେ ନିଜ ଘର କଥା, ଦେଶ କଥା ମନେ ପଡିଲା । ଶାଶୁ ଶ୍ୱଶୁରଙ୍କୁ କୁହା ବୋଲା କରି, ସ୍ତ୍ରୀକୁ ସାଥିରେ ଧରି ସେ ନିଜ ଘରକୁ ଫେରିଲା । ବିଦାୟ ସମୟରେ ଶାଶୁ – ଶ୍ୱଶୁର ଝିଅ ଜ୍ୱାଇଁଙ୍କୁ ବହୁତ ଧନ ଦୌଲତ ଓ ସୁନା ରୂପା ମଧ୍ୟ ଦେଇଥିଲେ । ସେ ଦୁହେଁ ଚାଲୁ ଚାଲୁ ଗୋଟିଏ ଅଗନା ଅଗନି ବନସ୍ତରେ ଆସି ପହଁଚିଲେ । ସେଇଠି ମଧ୍ୟ ସନ୍ଧ୍ୟା ହୋଇଗଲା । ରାତିଟି ସେଇଠି କାଟି ଦେବା ପାଇଁ ସ୍ଥିର କଲେ । କାରଣ ପାଖରେ କେଉଁଠି ହେଲେ ଗାଁ ଗଣ୍ଡା ନଥିଲା ।

ମେହେନ୍ତର ଝିଅ ଶୋଇ ଗଲା । କିନ୍ତୁ ଅହମ୍ମଦକୁ ନିଦ ହେଉ ନଥାଏ । ସେ ଭାବିବାକୁ ଲାଗିଲା, ଏ ମୁଁ କ’ଣ କଲି । କ୍ଷଣିକ ସୁଖ ପାଇଁ ମୁଁ ଗୋଟାଏ ମେହେନ୍ତର ଝିଅକୁ ବାହା ହୋଇ ଗଲି । ମୋ ବାପା – ମା’ ଏକଥା ଶୁଣିଲେ କ’ଣ କହିବେ?

ସତେ ଯେମିତି ତା ମୁଣ୍ଡରେ ପିଶାଚ ସବାର ହୋଇଗଲା । ସେ ଛୁରୀ ବାହାର କରି ମେହେନ୍ତର ଝିଅର ଗଳା କାଟି ଦେଲା ଓ କୂଅରେ ଗଳାଇ ଦେଲା । ସବୁ ଟଙ୍କା ପଇସା ସୁନା ରୂପା ଧରି ନିଜ ଘରକୁ ଫେରି ଆସିଲା । ଘରେ ମା’ ବାପ, ପୁଅ ଫେରି ଆସିଥିବା ଦେଖି ବହୁତ ଖୁସି ହେଲେ ।

ଶାରୀ କହିଲା – ଆରେ ଶୁଆ, ଏବେ ଏଇଠି କଥା ବନ୍ଦ କରି ସେଇ ଝିଅର କଥା ଶୁଣାଉଛି ଶୁଣ – କିଛି ସମୟ କୂଅରେ ପଡି ରହିବା ଫଳରେ ଥଣ୍ଡା ପାଣି ଲାଗି ମେହେନ୍ତର ଝିଅର ଚେତା ଆସିଲା । ସାହାଯ୍ୟ ପାଇଁ ଚିତ୍କାର କଲା । ସେଇ ବାଟ ଦେଇ ଜଣେ ଯାଉଥିଲା । ସେ ଝିଅଟି ଠାରୁ ଘର ଦ୍ୱାର ଠିକଣା ପଚାରିଲା । ତାପରେ ତାକୁ ନେଇ ତା ଘରେ ପହଁଚାଇ ଦେଲା ।

ମେହେନ୍ତର ଝିଅ ନିଜ ବାପ ଘରେ ପହଁଚି ବାପ ଓ ମା’ଙ୍କୁ କହିଲା – ମୋ ସ୍ୱାମୀକୁ ବାଟରେ ଚୋର ମାନେ ଧରି ବହୁତ ବାଡେଇଲେ, ସବୁ ଜିନିଷ ପତ୍ର ଛଡାଇ ନେଲେ, ତାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସାଥିରେ ଧରି ନେଇଛନ୍ତି । ମୋତେ ଛୁରୀ ଭୁଷି କୂଅରେ ପକାଇ ଦେଇଥିଲେ ।

ହଠାତ୍ ଏ ବାଟୋଇ ପାଣି ପିଇବା ପାଇଁ କୂଅ ପାଖକୁ ଆସିଥିଲେ, ସେ ମୋ ପ୍ରାଣ ବଂଚାଇ ତୁମ ପାଖରେ ପହଁଚାଇ ଦେଇଛନ୍ତି । ଝିଅର କଥା ଶୁଣି ବାପା ମା’ ବହୁତ ବୁଝାଇଲେ । କହିଲେ – ଝିଅ, ଚିନ୍ତା କରନି । ଭଗବାନ ତୋତେ ନିଶ୍ଚୟ ସାହାଯ୍ୟ କରିବେ । ଯେଉଁ ପ୍ରଭୁ ତୋ ପ୍ରାଣ ଦେଲେ ସେ ଦିନେନା ଦିନେ ତୋ ସ୍ୱାମୀକୁ ବଂଚାଇ କରି ତୋ ପାଖକୁ ଫେରାଇ ଆଣିବେ । ତୁ କୌଣସି ଚିନ୍ତା କରନି ।

ଶାରୀ କହିଲା – ଏ ଶୁଆ, ସେଇ କଥା ଛାଡି ସେଇ ବେଇମାନ୍ କଥା କହୁଛି ଶୁଣ । ଅହମ୍ମଦ ଅଲ୍ଲୀ ସେତିକି ଧନ ନେଇ ସହରକୁ ଫେରି ଗଲା । ସବୁ ଧନ ହାତରୁ ସରି ଗଲା ପରେ ସେ ମନେ ମନେ ସ୍ଥିର କଲା, ଏବେ ଯାଉଛି ମେହେନ୍ତର ଘରକୁ ଯିବି । ଆଉ ମେହେନ୍ତରକୁ କହିବି, ତୋ ଝିଅର ପୁଅ ହୋଇଛି । ଏକଥା ଶୁଣିଲେ ମେହେନ୍ତର ଖୁସି ହୋଇଯିବ । ନାତି ପାଇଁ କିଛି ଭାର ଥୋର ଦେବ, ସେଇ ଭାର ଥୋର ବିକି କିଛି ଦିନ ଚଳି ଯିବି । ଆରାମ ମଧ୍ୟ ମିଳିବ ।

ଏକଥା ବିଚାର କରି ସେ ଶ୍ୱଶୁର ଘରେ ପହଁଚିଲା । ଦେଖିଲା ମେହେନ୍ତର ଝିଅ ଦୁଆରରେ ଠିଆ ହୋଇଛି । ତାକୁ ଦେଖି ଅହମ୍ମଦ ଅଲ୍ଲୀର ହୋସ୍ ଉଡି ଗଲା । ମେହେନ୍ତର ଝିଅ ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ଆସି ଅହମ୍ମଦ ପାଖରେ ଠିଆ ହେଲା, ଆଉ କହିଲା – ଏ ବେଇମାନ୍ ଅଲ୍ଲୀ! ମୁଁ ଆଜି ଯାଏଁ ତୋର ଗୁମର କଥା କେଉଁଠାରେ ହେଲେ ଖୋଲିନି, ବାପା ମା’ ମଧ୍ୟ କିଛି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି, ଏବେ ତୁ କୌଣସି କଥା ପ୍ରତି ଚିନ୍ତା କରନି । ତୁ ଯେତେ ପାଷାଣ୍ଡ ହେଲେ ସୁଦ୍ଧା ମୋ ଆଗରେ ତୁ ମୋର ସ୍ୱାମୀ । ତୁ ମୋତେ ଯାହା ଭାବୁଛୁ ଭାବ ।

ଏଇ ସମୟରେ ଶାଶୁ ଶ୍ୱଶୁର ଆସି ସେଠି ପହଁଚି ଗଲେ । ସେମାନେ ଖୁସିରେ ଅହମ୍ମଦ ଅଲ୍ଲୀକୁ ଗଳାରେ ଲଗାଇ ନେଲେ । କେତେ ଦିନ ଶ୍ୱଶୁର ଘରେ ଅହମ୍ମଦ ଜୁଆଇଁ କୁଣିଆ ହୋଇ ମଜାରେ ରହିଲା । ସବୁ ଦିନ ବି ଭଲ ଖାନା ପିନା ହେଲା । ସେ ମେହେନ୍ତର ଝିଅ ମନରେ ବିଶ୍ୱାସ ଜନ୍ମାଇଲା ସେ ଆଉ କେବେ ହେଲେ ସେମିତି ଧୋକା ଦେବନି । ସ୍ତ୍ରୀକୁ ସାଥିରେ ଧରି ଅହମ୍ମଦ ନିଜ ଗାଁକୁ ମୁହାଁଇଲା ।

ଘୋର ଜଙ୍ଗଲ ପଡିଲା । ଦୁହେଁ ବିଶ୍ରାମ ନେଲେ । ଅହମ୍ମଦ ମନରେ ପୁଣି ସେଇ ପଶୁ ଭାବ ଚେଇଁଲା । ପୁଣି ପୂର୍ବ କର୍ମ କଲା । ଶୋଇଥିବା ଅବସ୍ଥାରେ ମେହେନ୍ତର ଝିଅର ଗଳା କାଟି ଦେଲା । ତା ପାଖରୁ ସବୁ ସୁନା, ରୂପା, ଟଙ୍କା, ପଇସା ଛଡାଇ ନେଇ ଅହମ୍ମଦ କେଉଁ ଆଡେ ଉଭେଇ ଗଲା ।

ମେହେନ୍ତର ଝିଅ ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଛଟ ପଟ ହେଉଥାଏ, ମାତ୍ର ମରି ନଥାଏ । ସେଇ ବାଟ ଦେଇ ମେହେନ୍ତର ସାହିର ଅନ୍ୟ ଲୋକ ମାନେ ଯାଉଥିଲେ, ସେମାନେ ଚିହ୍ନି ନେଲେ । ସେବା ଶୁଶ୍ରୂଶା କରି ତାକୁ ବାପ ପାଖରେ ପହଁଚାଇ ଦେଲେ । ଝିଅ ବାପ ମା’ ଆଗରେ ପୂର୍ବ କଥା ଓ ଏବର କଥା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବେ ବର୍ଣ୍ଣନା କରି କହିଲା । ସେଇ ଦିନ ଠାରୁ ସେ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ ବଂଚିଥିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆଉ ବଦମାସ୍ ପୁରୁଷ ର ନାଁ ନେଲା ନାହିଁ ।

ଏହି କାହାଣୀ କହି ସାରି ଶାରୀ କହିଲା – ଏ ଶୁଆ, ଯେଉଁ ଦିନ ଠାରୁ ଏ କାହାଣୀ ଶୁଣିଲି, ସେହି ଦିନ ଠାରୁ ପୁରୁଷ ମାନଙ୍କ ଠାରୁ ନିଜକୁ ନିଜେ ବଂଚାଇ ରଖିଛି ।

ଶୁଆ କହିଲା – ଏ ଶାରୀ, ସବୁ ପୁରୁଷ ଗୋଟିଏ ପ୍ରକାର ନୁହଁନ୍ତି କି ସବୁ ସ୍ତ୍ରୀ ଏକ ପ୍ରକାର ନୁହଁନ୍ତି । କେବଳ ପୁରୁଷ ଧୋକା ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ, ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ ମାନେ ବି ଧୋକା ଦିଅନ୍ତି । ମୁଁ ତୋତେ ଜଣେ ଅବିଶ୍ୱାସୀ ବଦମାସ୍ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକର କାହାଣୀ ଶୁଣାଉଛି ଶୁଣ ।