ଶୁଆ ଶାରୀ କଥା - ୧୭

ବୁଢୀଟି କାନ୍ଦୁଥିଲା କାହିଁକି?

ବୁଢୀକୁ ସେ କଥା ଦେଖି ଅନେକ ବାଧିଲା । ଦ୍ୱିତୀୟ ସାଙ୍ଗଟିକୁ ପାଖରେ ଦେଖିବାରୁ ତା’ର କ୍ରୋଧ ଅଧିକରୁ ଅଧିକ ହେଲାରୁ ସେ ଭୋ ଭୋ ହୋଇ କାନ୍ଦିଲା ।

ବୁଢୀ ପୁଣି କାନ୍ଦୁଛି । ଏହା ଦେଖି ଜଗୁଆଳି ପୁଅ ଯାଇ ତା’ ପାଖକୁ ଲାଗିଯାଇ ପଚାରିଲା – ଆଚ୍ଛା ମାଆ ତୁମକୁ ମୁଁ ଗୋଟିଏ କଥା ପଚାରିବି । ଆଚ୍ଛା କହିଲ ମାଆ, ଆମକୁ ଦେଖିବା ମାତ୍ରେ ତୁମେ ସେତେବେଳେ କାନ୍ଦି ପକାଇଲ । ପୁଣି ପାଖରେ ମୋତେ ଏକା ଦେଖି ତମେ ଭୋ ଭୋ ହୋଇ କାନ୍ଦିଲ କାହିଁକି?

ବୁଢୀ କହିଲା ମୋର ବି ଗୋଟିଏ ଯୁବକ ପୁଅ । ମୋରି ଆଖି ଆଗରେ ସେ ଅଧା ବୟସରେ ମଲା । ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ଏକଥା ଜାଣିଲି ସେହି ଦିନରୁ ସବୁବେଳେ ଏହି ପିଣ୍ଢାରେ ବସୁଛି । ଆଗ ଯେ ମୋ ପାଖକୁ ଆସୁଛି, ତାକୁ ମୁଁ ପ୍ରଥମେ ସତର୍କ କରାଇ ଦେଇଥାଏ । ଯିଏ ମୋ କଥା ମାନେ ସେ ଏଠାରୁ ବଂଚିକି ଯାଏ, ଯିଏ ନ ମାନେ ତା’ର ମଲା ଶଢା ମୁର୍ଦ୍ଧାର ଯାଏ ଏଠାରୁ ।

ବୁଢୀର ପାଟିରେ ବାଟୁଳି ବାଜୁ ନାହିଁ । ଏକା ଥରକେ ଏତେ ଗୁଡାଏ କଥା ସେ କହି ଗଲାଣି । ତାହା ହେଲେ ଏଥିରେ ସତ ଘଟଣା କ’ଣ ।

ଜଗୁଆଳି ପୁଅ ବୁଢୀର କଥା ଅଟକାଇ ପଚାରିଲା – ମାଉସୀ ମୁଁ ତୁମକୁ ଗୋଟିଏ କଥା ପଚାରିବି । ତମେ କଥା ଲୁଚାଇବ ନାହିଁ । ମତେ ସବୁ ସତ କଥା କହିବ ।

ବୁଢୀ କହିଲା – କ’ଣ ଆଉ ପଚାରିବୁ ପୁଅ । ପଚାରେ……

ଜଗୁଆଳି ପୁଅ ଯାହା ମନ ମଧ୍ୟରେ ଭାବି ଭାବି ଯାଇଥିଲା ସେହି କଥା ପଚାରିଲା – ସତ କହିବ ଆମେ ଆସିବା ବେଳେ ତମେ କାନ୍ଦିଲ ଆଉ ମୁଁ ପୁଣି ତମ ପାଖକୁ ଆସିବା ବେଳେବି ତା’ଠାରୁ ଅଧିକା କାହିଁକି କାନ୍ଦିଲ?

ବୁଢୀ କହିଲା ତୋ କଥାରେ ଆଉ ଉତ୍ତର ଦେଇ ଲାଭ କ’ଣ? କଥା ତ ସରି ଗଲାଣି । ଏବେ ଆଉ କଥାଟି କହି ଦେଲେ ଲାଭ ତ କିଛି ହେବ ନାହିଁ । କିରେ ଆଜି ରାତିକ ସିନା ତୋର ସାଙ୍ଗଟି ରାତ୍ରି ସାରା ମଜା କରିବ, ହେଲେ ସକାଳୁ ସେ ମୁର୍ଦ୍ଧାର ହୋଇ ସେ ଘରୁ ବାହାରିବ ।

ବୁଢୀ କଥା ଶୁଣି ଜଗୁଆଳି ପୁଅ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲା । ମୁଖରେ ତା’ର ଭୟର ଆଶଙ୍କା ଦେଖା ଗଲା । ସେ ପୁଣି ବୁଢୀକୁ ପଚାରିଲା କଣ ହୋଇଛି ତମେ ମୋତେ ସତ କରି କୁହ ।

ବୁଢୀ କହିଲା, ଏହି କଥା ପୁଅ ଆଗରୁ କହିଥିଲେ କେତେ ଭଲ ହୋଇ ଥାଆନ୍ତା । ଏବେ କହି ଦେଲେ ତୁ କ’ଣ କରିବୁ ହାତରୁ ତ ବାଡି ଖସି ଗଲାଣି ।

ଜଗୁଆଳି ପୁଅ କହିଲା ତମେ ଏପରି କ’ଣ କହୁଛ । ତମ କଥାର ସଠିକ୍ କାରଣ ତ ମୁଁ ଜାଣି ପାରୁ ନାହିଁ । କଥାଟାକୁ ଆଉ ଡେରି ନକରି ଖୋଲି କରି କୁହ । ମୋତେ ଜାଣି ବାକୁ ହେବ ।

ବୁଢୀ କହିଲା – ଶୁଣ ତାହା ହେଲେ – ତୋର ସାଙ୍ଗ ଯେଉଁ ସ୍ତ୍ରୀଲୋକ ପାଖରେ ଅଛି, ସେ ଗୋଟିଏ ବେଶ୍ୟା, ରୂପରେ ସୁନ୍ଦରୀ ହୋଇଥିବାରୁ ତା’ର ଦୃଷ୍ଟି ଯାହା ଉପରେ ପଡେ ସେ ନିଶ୍ଚୟ ତା’ ପାଖକୁ ଯାଏ, ଖୁବ୍ ଆନନ୍ଦ ମଉଜ କରେ । ରାତି ଅଧା ବେଳକୁ ସେ ଆଉ ଜୀବନରେ ନଥାଏ ।

ଜଗୁଆଳି ପୁଅ ପଚାରିଲା – କାହିଁକି ମାଆ !

ବୁଢୀ କହିଲା – ସେ ବେଶ୍ୟାର ପେଟ ଭିତରେ ଗୋଟାଏ ନାଗ ଅଛି । ଯେତେ ବେଳେ ପର ପୁରୁଷ ମାନେ ଯାଇ ତା’ ସାଥିରେ ଲୀଳା କରନ୍ତି ନାଗ ସାପଟି ସେତିକି ବେଳେ ବେଶ୍ୟାର ପେଟରୁ ବାହାରକୁ ବାହାରି ଆସି ଚକାକରି ବାରଣ୍ଡାରେ ଖେଳେ, ଏମିତି ଖେଳୁ ଖେଳୁ ସୁବିଧା ଉଣ୍ଡି ଯାଇ ସେହି ପୁରୁଷକୁ ଦଂଶନ କରେ । ସେପରି ନାଗ ଯାହାକୁ ଦଂଶନ କରେ ସେ ଆଉ ବଂଚି ପାରେନା । ତୋର ସାଙ୍ଗର ବି ସେଇ ଅବସ୍ଥା ହେବ । ସମସ୍ତଙ୍କ ପରି ରାତିରେ ଆଜି ସେ ମଜା କରିବ । ସକାଳ ହେଲେ ମୁର୍ଦ୍ଧାର ହୋଇ ସେ ଘରୁ ପଦାକୁ ଆସିବ ।

ବୁଢୀ ଠାରୁ ଏ କଥା ଶୁଣିବା ମାତ୍ରେ ଜଗୁଆଳି ପୁଅର ମନ ଅଥୟ ହେଲା । ସେ ଆଉ ବୁଢୀ ପାଖରେ ରହିବ କ’ଣ । ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଘରକୁ ଯାଇ ତରବାରୀଟି ଧରି ରାଜା ପୁଅ ଓ ବେଶ୍ୟାର ଅଜଣାରେ ବେଶ୍ୟାର ଘର ଭିତରେ ପଶି ଯାଇ ଗୋପନରେ ଲୁଚି କରି ବସିଲା । ସତକୁ ସତ ବୁଢୀର କହିବା ସତ ଦେଖିଲା ଜଗୁଆଳି ପୁଅ । ସେ ଯେତେ ବେଳେ ସାପଟିକୁ ବେଶ୍ୟା ପେଟରୁ ବାହାରି ଆସି ମାଟି ଉପରେ ଖେଳିବାର ଦେଖିଲା ଆଉ କାଳ ବିଳମ୍ବ ନକରି ସାପଟିକୁ ତରବାରୀରେ ହାଣି ତିନି ଖଣ୍ଡ କରିଦେଲା । ତା’ପରେ କଟା ସାପକୁ ଏକାଠି କରି ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ଥିବା ଜାଲଟିକୁ ତା ଉପରେ ଢାଙ୍କି ଦେଇ ପୁଣି ଧୀରେ ଧୀରେ ସେ ଘରୁ ବାହାରି ଆସିଲା ।

ଜଗୁଆଳି ପୁଅର ମନରୁ ମସ୍ତବଡ ଚିନ୍ତା ଓହ୍ଲାଇ ଗଲା । ମନ ତା’ର ସ୍ଥିର ହେବାରୁ ଭାବିଲା, ଏକା ଏକା ସେ ଘରେ ଶୋଇବ କ’ଣ, ଏଥର ଯାଉଛି ସହର ଆଡେ ସହର ଦେଖିବି ।

ଏଥୁ ଅନ୍ତେ ଜଗୁଆଳି ପୁଅ ସହର ବୁଲିବାକୁ ଚାଲିଲା । ତା’ର ଯିବା ବାଟରେ ସେ ଗୋଟିଏ ଅତି ରୂପବତୀ ସୁନ୍ଦରୀ ସ୍ତ୍ରୀକୁ ଦେଖିଲା । ସେ ଭାବିଲାକି ସତେ କଣ ସ୍ୱର୍ଗରୁ କେହି ଅପୂର୍ବ ରୂପସୀ ଦେବ କନ୍ୟା ମର୍ତ୍ୟକୁ ବୁଲି ଆସିଛନ୍ତି ।

ସ୍ତ୍ରୀଟିର ବେଶ ଭୁଷା ଦେଖି ଜଗୁଆଳି ପୁଅର ମନ ବଦଳି ଗଲା । ସେ କ’ଣ କଲାନା ସେହି ସ୍ତ୍ରୀର ପଛେ ପଛେ ଚାଲିଲା । ସେ ସ୍ତ୍ରୀ ଯୁଆଡେ ଗଲା ଜଗୁଆଳି ପୁଅ ମଧ୍ୟ ସେହି ଦିଗରେ ଗଲା ।

ଏମିତି କିଛି ସମୟ ଅତିବାହିତ ହେବା ମଧ୍ୟରେ ସ୍ତ୍ରୀଟି ସହରର ଶେଷ ଭାଗ ଶେଷ କରି ଗୋଟିଏ ମଶାଣିରେ ପହଁଚି ଗଲା ।

ଜଗୁଆଳି ପୁଅ ତା’ର ପଛେ ପଛେ ଯାଉଥିଲା । ଏ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଟା ତା’ର ମନରେ ବି ଭୟ ନାହିଁ । ଏକା ଏକା ପୁଣି ଏପରି ଏକ ମଶାଣୀକୁ ଆସିଛି କାହିଁକି?

ଏପରି କଥା ଭାବୁ ଭାବୁ ଜଗୁଆଳି ପୁଅ ଦେଖିଲା ଯେ ଖଣ୍ଡେ ଦୂରରେ ଜଣେ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ମଶାଣିରେ ଆସନ କରି ବସିଥିଲେ । ସେ ଯେତେ ବେଳେ ଏହି ସ୍ତ୍ରୀକୁ ଦେଖିଲେ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଆସନ ଭାଙ୍ଗି ଦାନ୍ତ କଡ ମଡ କରି ସ୍ତ୍ରୀ ପାଖକୁ ଧାଇଁ ଆସି କହିଲେ – ଆଲୋ ଦୁରାଚାରୀ, ଏତେ ବେଳ ଯାଏଁ ତୁ କେଉଁଠି ଥିଲୁ? ମୁଁ ତୋତେ ଚାହିଁ ବସିଛି ।

ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଟି ସନ୍ନ୍ୟାସୀର ନାଲି ଆଖିକୁ ପୁଣି ତା’ର ଯେଉଁ ରଡି ଦେଖି ଛାନିଆ ହୋଇଯାଇ କହିଲା – ମୋ ଉପରେ ତମେ ରାଗିଲେ ବା ମୁଁ କ’ଣ କରି ଥାଆନ୍ତି । ମୁଁ ପରା କଥା ବଳଦ ପରି ଗୋଟାଏ ସ୍ୱାମୀ ଖୁଂଟରେ ବନ୍ଧା ହୋଇଛି । ବନ୍ଧନ ଖୋଲିବାର ସୁବିଧା ପାଇଲେ ସିନା ମୁଁ ସେ ବନ୍ଧନ ଖୋଲି ତୁମ ପାଖକୁ ପଳାଇ ଆସିବି । ଆଜି ଘରକୁ ମୋର ସ୍ୱାମୀ ଆସିଛନ୍ତି, ସେଥିଲାଗି ଘର କାମରେ ମୋର ଆଜି ଅଧିକ ସମୟ ଥିଲା । ଏତେ ବ୍ୟସ୍ତ ମଧ୍ୟରେ ସେଥିରୁ ସମୟ ବାହାର କରି ତ ମୁଁ ଆସିଲି । ଯାହା ହେଉ ଆସିବି ଆସିବି ବୋଲି ମୁଁ ଯେଉଁ ବ୍ୟସ୍ତ ହେଉଥିଲି ସେ ବ୍ୟସ୍ତତା ଗଲା । ଏବେ ତମ ପାଖକୁ ଆସିଲି । ମୋର ତୁମକୁ ଅନୁରୋଧ ଯେ ଯାହାତ ହେବାର ହୋଇ ଗଲାଣି ତମେ ଏବେ ରାଗ ଶାନ୍ତ କର ।

ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଜଣଙ୍କର ଯାହା ରାଗ ଶାନ୍ତ ହୋଇ ଥାଆନ୍ତା, ଯେ ଯେତେ ବେଳେ ତା’ର ସ୍ୱାମୀଙ୍କର ଆସିବା କଥା ଜାଣିଲା ତାହା ଜାଣି ଆହୁରି ରାଗ ବଢି ଗଲା । ସେ ଆଉ ଶାନ୍ତ ହେବ କ’ଣ ବରଂ କ୍ରୋଧରେ ପାଚିଗଲା । ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଆଉ କ୍ରୋଧ ସମ୍ଭାଳି ନପାରି ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଯାଇ ସେହି ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଟିର ନାକକୁ କାମୁଡି ଦେଇ ପୁଳାଏ ଉଠାଇ ନେଲା ।

ସେତେ ବେଳେ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଟି ନିଜର କଲା କର୍ମର ଫଳ ଭୋଗିଲା । ସେ ଖାଲି ଭୋ ଭୋ ହୋଇ ଉଚ୍ଚ ସ୍ୱରରେ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଶ୍ମଶାନ ଛାଡି ସହର ଆଡକୁ ଧାଇଁବାକୁ ଲାଗିଲା । ଜଗୁଆଳି ପୁଅ ଏକଥା ଜାଣି ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ତା’ର ତରବାରୀରେ ନୃଶଂସ ସନ୍ନ୍ୟାସୀର ଗଣ୍ଡିରୁ ମୁଣ୍ଡଟାକୁ ଅଲଗା କରି ଦେଲା । ଆଉ ତାକୁ ନେଇ ଗୋଟିଏ ବୁଦାମୂଳେ ଲୁଚାଇ ଦେଇ ସେ ସ୍ଥାନ ପରିତ୍ୟାଗ କରି ଚାଲି ଆସିଲା ।

ରାତ୍ରିଟି ଅଧା ହୋଇଛି । ରାତି ପାହିବ କେତେ ବେଳେ ତାହା କିନ୍ତୁ ଜଗୁଆଳି ପୁଅକୁ ଜଣା ନାହିଁ । ତେଣେ ସାରା ରାତି ରାଜା ପୁଅ ତ ବେଶ୍ୟା ଘରେ ଆନନ୍ଦରେ ଥିବ ଆଉ ବଣିଆ ପୁଅ ତ ଶ୍ୱଶୁର ଘରେ ନିଜର ସ୍ତ୍ରୀକୁ ବହୁ ଦିନ ହେଲା ଦେଖି ନଥିଲା ତାକୁ ଦେଖିତ ସେ ଖୁବ୍ ମଜା କରୁଥିବ । ହେଲେ ଏକଲା ସେ ଘରଟାକୁ ଯାଇ କ’ଣ କରିବ । ବରଂ ଇମିତି ବୁଲି ବୁଲି ରାତି ପାହି ଯାଉ । ଏହା ଭାବି ଜଗୁଆଳି ପୁଅ ନିଜର ତରବାରୀ ଧରି ପୁଣି ଆଗକୁ ଚାଲିଲା ।

ଏମିତି ଯାଉ ଯାଉ ଜଗୁଆଳି ପୁଅ ଯାଇ କିଛି ଦୂରରେ ଥିବା ଏକ ପୁରୁଣା ମନ୍ଦିର ପାଖରେ ପଁହଚିଲା । ମନ୍ଦିର ଚତୁଃ ପାଶ୍ୱର୍ରେ ବୃକ୍ଷ ଗୁଡିକ ଏପରି ରହିଛି ଯେ ସେହି ବୃକ୍ଷ ମାନଙ୍କ ଲାଗି ମନ୍ଦିର ଅଧିକ ଅନ୍ଧାର ଦେଖାଯାଉ ଥିଲା ।

ଜଗୁଆଳି ପୁଅ ଯାଇ ମନ୍ଦିର ପାଖରେ ପହଁଚିଛି କି ନାହିଁ, ହଠାତ୍ ତା କାନକୁ କାହାରି କଥା ବାର୍ତା ହେବା ଶୁଭିଲା ।

ଏତେ ରାତ୍ରିରେ ପୁଣି ଏହି ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟରେ କେତେ ଜଣ ଏକାଠି ହୋଇ କ’ଣ କରୁଛନ୍ତି । ସେହି ସନ୍ଦେହରେ ଜଗୁଆଳି ପୁଅ ପାଦ ଚାପି ଚାପି ଯାଇ ମନ୍ଦିର ପାଖରେ ଥିବା ଗୋଟିଏ ଘଂଚ ବୃକ୍ଷଥିବା ସ୍ଥାନରେ ବସିଯାଇ ସେମାନଙ୍କ କଥା ଶୁଣିଲା ।

ସେମାନେ ଚାରି ଜଣ ଚୋର ଥିଲେ । ସେହି ରାତ୍ରିରେ ସେମାନେ ଚୋରି କରିବା ଲାଗି ସିଦ୍ଧାନ୍ତ କରୁଥିଲେ ।

କ୍ରମଶଃ.....