ଜହ୍ନମାମୁଁ -17

ଡାକୁ ଭୈରବ 2

ଥରେ ଚମ୍ପକ ନଗରୀର ରାଜାଙ୍କ ଧନର ଆବଶ୍ୟକତା ପଡିଲା । ସେ ମଣିଧ୍ୱଜଙ୍କ ଠାରୁ ଆର୍ଥିକ ସହାୟତା ଲୋଡିଲେ । ମଣିଧ୍ୱଜ ବଳିଷ୍ଠ, ଯୁଦ୍ଧ ନିପୁଣ ବଚ୍ଛା ବଚ୍ଛା ସୈନିକଙ୍କ ହସ୍ତରେ ସେହି ଧନରାଶି ଚମ୍ପକ ନଗରୀ ପଠାଇଲେ । କିନ୍ତୁ ତାହା ଚମ୍ପକ ନଗରୀରେ ପହଁଚି ପାରିଲା ନାହିଁ । ଏପରିକି ସୈନିକମାନଙ୍କର କ’ଣ ଦୂରବସ୍ଥା ହେଲା, ତାହା ମଧ୍ୟ ଜାଣି ହେଲାନାହିଁ । ମଣିଧ୍ୱଜ ଧାରଣା କରିନେଲେ ଯେ, ଏହା ନିଶ୍ଚୟ ଅରଣ୍ୟ ନିବାସୀ ଡକାୟତର କୁକର୍ମ । ତେଣୁ ସେ ଆଉ କାଳ ବିଳମ୍ବ ନ କରି ନିଜ ନେତୃତ୍ୱରେ ଏକ ବିଶାଳ ସୈନ୍ୟବାହିନୀ ନେଇ ସେହି ଅରଣ୍ୟର ଅଭ୍ୟନ୍ତର ପ୍ରଦେଶକୁ ଘେରାଉ କଲେ । ଡାକୁ ଭୈରବ ଧରା ପଡିଲା । ରାଜା ତାକୁ ଧନରାଶି ଓ ସୈନିକଙ୍କ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ପଚାରିବାରୁ, ସେ ଏ ବିଷୟରେ କିଛି ଜାଣି ନାହିଁ ବୋଲି କହିଲା । କିନ୍ତୁ ସେ ଯେ ଜଣେ ଡାକୁ, ତାହା ସେ ସ୍ୱୀକାର କଲା ।

ମଣିଧ୍ୱଜ ଭୈରବର ଉକ୍ତିକୁ ମୋଟେ ବିଶ୍ୱାସ କଲେ ନାହିଁ । ତାକୁ ଫାଶୀ ଦଣ୍ଡରେ ଦଣ୍ଡିତ କରିବା ପାଇଁ ସେ ଆଦେଶ ଦେଲେ । କାରଣ ସେ ଜଣେ ଡାକୁ ଓ ଡାକୁମାନଙ୍କର ଗୋପନୀୟ ଆଡ୍ଡାରୁ ସେ ଧରା ପଡିଥିଲା । ଏକ ସପ୍ତାହ ପରେ ରାଜାଙ୍କ ଆଦେଶ କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ ହେବ ଜାଣିପାରି ଭୈରବ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଦୁଃଖିତ ହୋଇ ପଡିଲା । କାରାଗାର ମଧ୍ୟରେ ବନ୍ଦୀ ଥିବା ଅବସ୍ଥାରେ ସେ ବହୁ ଚିନ୍ତା କରି ଶେଷରେ ସାଧୁଙ୍କର ସେହି ମନ୍ତ୍ରଟିକୁ ପ୍ରୟୋଗ କରିବା ପାଇଁ ସ୍ଥିର କଲା ।

ତତ୍ ପରଦିନ ପ୍ରଭାତ ସମୟରେ ବନ୍ଦୀଗୃହ ଅଧିପତି ସୈନିକଙ୍କ ସହିତ ଆସି ଦ୍ୱାର ଖୋଲିଲେ । ନିଦ୍ରିତ ଭୈରବକୁ ଉଠାଇବା ପାଇଁ ସେ ହାତ ମାରିବା ବେଳକୁ ଦେଖିଲେ ଏକ ନବଜାତ ଶିଶୁ ସେହି ବିଛଣା ଭିତରେ ଅଛି । ଏସବୁ ଘଟଣା ଦେଖି ତାଙ୍କର ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର ଆଉ ସୀମା ରହିଲା ନାହିଁ । କାରଣ ଦ୍ୱାର ଯଥାବତ୍ ବନ୍ଦ ଥିଲା । ଭିତରୁ କେହି ବାହାରକୁ ଯିବା ପାଇଁ କିମ୍ବା ବାହାରୁ ଭିତରକୁ ଆସିବା ପାଇଁ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ମାର୍ଗ ନ ଥିଲା । ସେ ଶିଶୁଟିକୁ ହାତରେ ଧରି ତାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ଦେଖିଲେ । ଭୈରବ ପରି ତା’ର ଗାଲରେ ବି ଏକ କଳାଦାଗ ଥିଲା । ଶିଶୁର ଚେହେରା ସହିତ ଭୈରବର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସାମଞ୍ଜସ୍ୟ ଥିଲା ।

ସ୍ୱୟଂ ଭୈରବ ଶିଶୁ ରୂପରେ ପରିବର୍ତ୍ତିତ ହୋଇ ଯାଇଥିବା ସମ୍ବନ୍ଧରେ ସେ ନିଃସନ୍ଦେହ ହେଲେ । ରାଜାଙ୍କ ଆଦେଶରେ ଭୈରବ ଫାଶୀ ଦଣ୍ଡ ପାଇବା କଥା । ତେବେ ତା’ ବଦଳରେ ଏହି ଶିଶୁ ସେହି ଦଣ୍ଡ ପାଇବ କି ନାହିଁ ତାହା ସେ ସ୍ଥିର କରି ପାରିଲେ ନାହିଁ । ରାଜା ମଣିଧ୍ୱଜଙ୍କ ଦରବାରରେ ସେହି ଶିଶୁଟିକୁ ସଙ୍ଗରେ ଧରି ସେ ପହଁଚିଲେ । ସମସ୍ତ ବିଷୟ ସେ ସବିଶଦ ବର୍ଣ୍ଣନା କଲେ । ମଣିଧ୍ୱଜ ଏହି ଆଚମ୍ବିତ ଘଟଣା ସମ୍ପର୍କରେ ସଭାସଦଙ୍କର ମତାମତ ଲୋଡିଲେ ।

ସୁପ୍ରସିଦ୍ଧ ବଣିକ ପ୍ରମୋଦଗୁପ୍ତ କହିଲେ, “ମହାରାଜ, ଏହି ଶିଶୁଟି ଯେ ଭୈରବ, ଏହା ତ ନିଃସନ୍ଦେହ ଅଟେ । ମନ୍ଦାର ପ୍ରଦେଶର ଦୁର୍ଭେଦ୍ୟ କାରଗାର ଟପି କେହି ବାହାରକୁ ଯିବା ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ । ମନ୍ତ୍ରତନ୍ତ୍ର ବଳରେ ଦଣ୍ଡରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇବା ପାଇଁ ଏହା ସେ ଭୈରବର ଏକ କୌଶଳ । ମୁକ୍ତି ପାଇଯିବା ମାତ୍ରେ ସେ ପୁଣି ଡାକୁ ଭୈରବରେ ପରିଣତ ହୋଇଯିବ । ତେଣୁ ଭୈରବକୁ ମିଳିଥିବା ଦଣ୍ଡ, ଏହି ଶିଶୁକୁ ବିନା ଦ୍ୱିଧାରେ ପ୍ରଦାନ କରାଯାଉ । ଆପଣ ଏହାକୁ ଦୟା ପ୍ରଦର୍ଶନ କଲେ ଏହି ଅପରାଧୀ ଏହିପରି ଅପରାଧ ବାରମ୍ବାର କରି ଚାଲିବ ଓ ମନ୍ତ୍ରତନ୍ତ୍ର ବଳରେ ଅତି ସହଜରେ ପୁଣି ଖସିଯିବ । ଦେଶ ପାଇଁ ଏକ ଘୋର୍ ଆତଙ୍କରେ ସେ ପରିଣତ ହେବ । ଏହାକୁ ଛାଡି ଦେବା ଅର୍ଥ ଦେଶର ଆଇନ୍ କାନୁନକୁ ଉପହାସ କରିବା । ତେଣୁ ଆପଣ ନିଜ ମନ ଭିତରୁ ଦୟାର ଭାବ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପରିତ୍ୟାଗ କରନ୍ତୁ । ଆଉ ଏହାକୁ ଅବିଳମ୍ବେ ଫାଶୀ ଦଣ୍ଡରେ ଦଣ୍ଡିତ କରନ୍ତୁ ।”

ମଣିଧ୍ୱଜ ତାଙ୍କ ପରାମର୍ଶ ସମ୍ବନ୍ଧରେ କିଛି ସମୟ ପାଇଁ ଚିନ୍ତା କଲେ । ଶେଷରେ ସେ ଏହା ଘୋଷଣା କଲେ ଯେ, “ଏହି ଶିଶୁକୁ କୌଣସି ବି ଦଣ୍ଡ ମିଳିବ ନାହିଁ ।” ଏହାପରେ ସେହି ଶିଶୁଟିକୁ ଅନ୍ତଃପୁରରେ ଲାଳନପାଳନ କରିବା ପାଇଁ ସେ ନିର୍ଦେଶ ଦେଲେ ।

ବେତାଳ ତା’ର କାହାଣୀଟି ଶୁଣାଇବା ପରେ ରାଜା ବିକ୍ରମାର୍କଙ୍କୁ ସେ ପ୍ରଶ୍ନ କଲା, “ରାଜନ୍! ମଣିଧ୍ୱଜଙ୍କ ନ୍ୟାୟ-ନିର୍ଣ୍ଣୟ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ମୋର କାହିଁ ଟିକେ ସନ୍ଦେହ ଜାତ ହେଉଛି । ସମସ୍ତେ ତ ଏକମତ ଥିଲେ ଯେ, ସେହି ଶିଶୁ ଭୈରବ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେହିବି ନୁହେଁ । କେବଳ ରୂପ ବଦଳିଗଲେ ଯେ ଜଣେ ଡକାୟତକୁ ଦଣ୍ଡରୁ ମୁକ୍ତି ମିଳିବା କ’ଣ ଉଚିତ୍? ତା’ ସହିତ ରାଜା ଶିଶୁଟିକୁ ଅନ୍ତଃପୁରରେ ଆଶ୍ରୟ ଦେଲେ । ଏହାର ଅର୍ଥ ହେଉଛି, ଜଣେ ଡାକୁକୁ ରାଜକୀୟ ସତ୍କାର ମିଳିଲା । ଶିଶୁ ପ୍ରତି ରାଜାଙ୍କ ମନରେ ଏପରି କରୁଣା ଭାବ ଜାତ ହେବାରୁ ସେ ତାଙ୍କ ରାଜ-କର୍ତ୍ତବ୍ୟରୁ ବିଚ୍ୟୁତ ହୋଇଛନ୍ତି । ରାଜ୍ୟର ଦଣ୍ଡ-ବ୍ୟବସ୍ଥାକୁ ଉପହାସ କରିଛନ୍ତି । ଏହାର ସମାଧାନ ଜାଣି ମଧ୍ୟ ନୀରବ ରହିଲେ ତୁମର ମସ୍ତକ ଶତଧା ବିଦୀର୍ଣ୍ଣ ହେବ ।”

ବିକ୍ରମାର୍କ କହିଲେ, “ମଣିଧ୍ୱଜଙ୍କ ବିଚାର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନ୍ୟାୟ ସମ୍ମତ ଅଟେ । ଶିଶୁ ରୂପୀ ଭୈରବ ନିରପରାଧୀ ଅଟେ । ଭୈରବ ରାଜାଙ୍କ ସମ୍ପଦ ଅପହରଣ କରିଥିବା ଅଭିଯୋଗକୁ ସ୍ୱୀକାର କରି ନାହିଁ । ତା’ର ଗୋପନୀୟ ଆଡ୍ଡାରୁ ମଧ୍ୟ ସେହି ସମ୍ପଦ ଉଦ୍ଧାର କରାଯାଇ ନାହିଁ । ରାଜା ଭୈରବର ଅପରାଧର କୌଣସି ବି ପ୍ରମାଣ ପାଇ ନ ଥିଲେ । ତା’ ସହିତ ସେ ଲକ୍ଷ୍ୟ କଲେ ଯେ, ଭୈରବ ତା’ର ପାପୀ ଜୀବନକୁ ପରିତ୍ୟାଗ କରି ଏକ ନୂତନ ଜୀବନର ଶୁଭାରମ୍ଭ କରିବା ପାଇଁ ପ୍ରଚେଷ୍ଟା କରିଛି । ମନ୍ତ୍ର ପ୍ରଦାନ କରିଥିବା ସାଧୁ ଆରମ୍ଭରୁ ସତ୍ମାର୍ଗରେ ଜୀବନ ପରିଚାଳିତ କରିବା ପାଇଁ ତାକୁ ସେ ଏପରି ଏକ ସୁଯୋଗ ଦେଇଥିଲେ । ଶିଶୁରୂପୀ ଭୈରବ, ପୂର୍ବ ଭୈରବର କର୍ମ ଓ ଜୀବନ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଜ୍ଞାତ । ତେଣୁ ଏହା ନିଃସନ୍ଦେହ ଯେ ରାଜା ମଣିଧ୍ୱଜଙ୍କ ନ୍ୟାୟ-ନିର୍ଣ୍ଣୟରେ ଆଦୌ ଯମାରୁ କୌଣସି ତ୍ରୁଟି ନାହିଁ ।”

ଏହିପରି ଭାବେ ସେ ରାଜାଙ୍କର ମୌନଭଙ୍ଗ କରାଇବାରେ ସଫଳ ହୋଇ ଶବ ଓ ଶବସ୍ଥିତ ବେତାଳ ରାଜାଙ୍କର କାନ୍ଧରୁ ଖସି ପୁନର୍ବାର ବୃକ୍ଷ ଡାଳରେ ଯାଇ ଝୁଲି ପଡିଲା ।