ଜହ୍ନମାମୁଁ-25

କଥାକୁହା ଫଳ 2

ଗୋବିନ୍ଦ ସବୁ କିଛି ଶୁଣିବା ପରେ କହିଲା, “ତେବେ ରାଜକୁମାର ଓ ଗାଈମାନଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବା ପାଇଁ କିଛି ଉପାୟ ଜାଣିଥିଲେ ତାହା ମୋତେ କୁହ ।”

“ମୋ ନିକଟରେ ମନ୍ତ୍ର-ଶକ୍ତି ନ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଦୁଇଟି ଅପୂର୍ବ ବସ୍ତୁ ଅଛି ।” ଏପରି କହି ସେହି କଦାକାର ସ୍ତ୍ରୀ ଗୋବିନ୍ଦ ହାତରେ ଗୋଟିଏ ଫଳ ଓ ତିନୋଟି ପଥର ରଖି କହିଲା, “ଏହି ଫଳ ତୁମକୁ ଆଗକୁ ଥିବା ବିପଦ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ସତର୍କ କରିବ । ଏହା ଏକ କଥାକୁହା ଫଳ । ଏହାର ଆବଶ୍ୟକତା ସରିଗଲେ, ତା’ ଭିତରୁ ମଞ୍ଜି ବାହାର କରି ଜଳରେ ଘୋରି ଦେବ ଓ ସେହି ଜଳ ମୃତ ରାଜ କୁମାର ମାନଙ୍କ ଉପରକୁ ପକାଇ ଦେବ । ସେମାନେ ପୁଣି ଜୀବିତ ହୋଇଯିବେ । ଆଉ ଏହି ପଥରଗୁଡିକୁ ତଳେ ଗଡାଇ ଦେଇ ଯାହା ମାଗିବ, ତାହା ତୁମକୁ ଅବଶ୍ୟ ମିଳିବ । ତିନୋଟି ପଥର ତିନିଥର ମନକଥା ପୂରଣ କରି ପାରିବ । ମୋର ବିଶ୍ୱାସ, ତୁମର କାମ ସଫଳ ହେବ ଓ ମୋର ଲକ୍ଷ୍ୟ ପୂରଣ ହେବ ।” ଗୋବିନ୍ଦ ସେହି ବସ୍ତୁ ଦୁଇଟିକୁ ନିଜ ପାଖରେ ରଖି ଦୁର୍ଗ ଆଡକୁ ଆଗେଇଲା । ଦୁର୍ଗ ଭିତରକୁ ଯାଇ ସେଠାରେ ସେ ବୁଢୀ ରାକ୍ଷସୀକୁ ଦେଖିଲା ଓ ତାକୁ କିଛି କାମ ଦେବା ପାଇଁ ବିନତି କଲା । କିନ୍ତୁ ରାକ୍ଷସୀ ଜାଣି ପାରିଲା ଯେ, ଏହି ଲୋକ ମଧ୍ୟ ଗାଈ ଖୋଜିବାକୁ ଆସିଛି । ତେଣୁ ସେ କହିଲା, “ଠିକ୍ ଅଛି, ମୋ ଗାଈମାନଙ୍କର ଦେଖାଶୁଣା କରିବା ପାଇଁ ତୁ ଏଠାରେ ରହିବୁ ।” ତା’ପରେ ସେ ଭିତରକୁ ଯାଇ ଏକ କ୍ଷୀର ଭର୍ତ୍ତି ପାତ୍ର ଆଣି ଅତି ସ୍ନେହରେ ପିଇବା ପାଇଁ ତାକୁ ସେ ଅନୁରୋଧ କଲା ।

କଥାକୁହା ଫଳ ଗୋବିନ୍ଦକୁ ସାବଧାନ କରି କହିଲା “ଏଥିରେ ବିଷ ଅଛି । ଏହାକୁ ଆଦୌ ପିଅ ନାହିଁ ।” ରାକ୍ଷସୀ ନ ଜାଣି ପାରିବା ପରି ଗୋବିନ୍ଦ କ୍ଷୀରସବୁ ବାହାରକୁ ଫିଙ୍ଗିଦେଲା । କିଛି ସମୟ ପରେ ଗୋବିନ୍ଦକୁ ଜୀବିତ ଥିବାର ଦେଖି ରାକ୍ଷସୀ ଭାରି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲା । ରାକ୍ଷସୀ ଅତି ସ୍ନେହରେ ଗୋବିନ୍ଦକୁ କହିଲା “ଏଠାରେ ଖଟ ଅଛି । ବହୁତ ହାଲିଆ ହୋଇ ଆସିଥିବୁ । ଯା’ ଶୋଇ ପଡିବୁ ।”

ସେ କଥାକୁହା ଫଳ ଗୋବିନ୍ଦକୁ ପୁଣି ସତର୍କ କରିବାକୁ ଯାଇ କହିଲା “ଯମା ଶୁଅ ନାହିଁ । ତଳେ ବଡ ଖାଲ ଅଛି । ପଡିଯିବ ।” ରାକ୍ଷସୀ ସେଠାରୁ ଚାଲିଯିବା ପରେ ଗୋବିନ୍ଦ ଖଟ ଉଠାଇ ତଳକ ଦେଖେ ତ, କଂଟାଝଂଟା ଭର୍ତ୍ତି ଏକ ବିରାଟ ଖାଲ ସେଠାରେ ଅଛି । ଦ୍ୱିତୀୟ ଥର ପାଇଁ ମୃତ୍ୟୁରୁ ବର୍ତ୍ତୀ ଯିବାରୁ ଗୋବିନ୍ଦ ଭଗବାନଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ ଜଣାଇଲା ।

ଗୋବିନ୍ଦ ରାଜକୁମାରମାନଙ୍କୁ ଦୁର୍ଗ ଭିତରେ ଖୋଜିଲା । ଶେଷରେ ଏକ ସିନ୍ଧୁକ ଭିତରେ ମୃତ ରାଜକୁମାରମାନଙ୍କର ଶବ ସେ ଦେଖିଲା । ଫଳରୁ ମଞ୍ଜି ବାହାର କଲା । ସେହି ମଞ୍ଜିକୁ ପାଣିରେ ଘୋରି ରାଜକୁମାରମାନଙ୍କ ଉପରକୁ ତାହା ସେ ଛିଂଚିଲା । ରାଜକୁମାରମାନେ ପୁଣି ଜୀବିତ ହୋଇଗଲେ । ସେମାନେ ଗୋବିନ୍ଦଠାରୁ ସମସ୍ତ ବିଷୟ ଜାଣି ପାରିଲେ ।

ତା’ପରେ ସେ ଚାରିଜଣଯାକ ଗୋଶାଳା ଭିତରେ ପ୍ରବେଶ କଲେ । ଗାଈମାନଙ୍କୁ ଫିଟାଇ ଦୁର୍ଗ ବାହାରକୁ ନେଇ ଆସିଲେ ।

ଏଥି ମଧ୍ୟରେ ରାକ୍ଷସୀ ନିଦରୁ ଉଠି ପଡିଲା । ତାକୁ ସନ୍ଦେହ ଲାଗିବାରୁ ସେ ପ୍ରଥମେ ପଶୁଶାଳାକୁ ଗଲା । ଦେଖିଲା, ସେଠାରେ ଆଉ ଗୋଟେ ହେଲେବି ଗାଈ ନାହାଁନ୍ତି । ସେ ଜାଣି ପାରିଲା, ଏସବୁ ଗୋବିନ୍ଦର କାମ । ଏହାପରେ ସେ ବିକଟ ଚିତ୍କାର କରି ଦୁର୍ଗ ବାହାରକୁ ଧାଇଁଲା ।

ରାଜକୁମାର ଓ ଗୋବିନ୍ଦ ରାକ୍ଷସୀର ବିକଟାଳ ରଡି ଶୁଣିବାକୁ ପାଇଲେ । ଲମ୍ବା ଲମ୍ବା ପାଦ ପକାଇ ତାଙ୍କ ଆଡକୁ ରାକ୍ଷସୀକୁ ମାଡି ଆସୁଥିବାର ଦେଖି ଗୋବିନ୍ଦର ହଠାତ୍ ସେ ପଥର ତିନୋଟି କଥା ମନେ ପଡିଗଲା । ସେଥିରୁ ଗୋଟିଏ ପଥର ଫିଙ୍ଗି ଦେଇ ସେ କହିଲା – ଏକ କଂଟାର ଘେର ହୋଇଯାଉ ।

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ କଂଟାର ଘେର ଭିତରେ ସେ ରାକ୍ଷସୀଟି ପଡିଗଲା । ମାତ୍ର ଅତି କଷ୍ଟରେ ସେଥିରୁ ମୁକୁଳି ସେ ପୁଣି ସେମାନଙ୍କୁ ଗୋଡାଇଲା । ଗୋବିନ୍ଦ ଆଉ ଏକ ପଥର ଫିଙ୍ଗି ଦେଲା । ଏଥରକ ସେ ବୁଢୀ ରାକ୍ଷସୀ ନିଆଁ ଘେରରେ ପଡିଗଲା । ନିଆଁ ନ ଲିଭିବା ଯାଏଁ ବୁଢୀ ଆଉ ଗୋଟିଏ ପାଦ ମଧ୍ୟ ଆଗକୁ ଆଗେଇ ପାରିଲା ନାହିଁ । ସେତିକି ସମୟ ମଧ୍ୟରେ ଗୋବିନ୍ଦ ଓ ରାଜକୁମାରମାନେ ବହୁତ ବାଟ ଆଗେଇ ଯାଇଥିଲେ ।

ପୁଣି ଥରେ ରାକ୍ଷସୀ ସେମାନଙ୍କର ପିଛା କରି ନିକଟକୁ ଚାଲି ଆସୁଥିବାର ଦେଖି ଗୋବିନ୍ଦ ତୃତୀୟ ପଥରଟି ଫିଙ୍ଗି ଦେଲା । ରାକ୍ଷସୀ ନିକଟରେ ଥିବା ନଦୀର ସ୍ରୋତରେ ପଡିଗଲା । ରାକ୍ଷସୀ ସେହି ପାଣି ଭିତରୁ ବାହାରି ଆସିବା ପାଇଁ ଅନେକ ଚେଷ୍ଟା କଲା । ମାତ୍ର ସୁଅ ମୁହଁରୁ ସେ ନିଜକୁ ଆଉ ବଂଚାଇ ପାରିଲା ନାହିଁ । ସୁଅରେ ପଡି ସେ କୁଆଡେ ଭାସିଗଲା ।

ସଂନ୍ଧ୍ୟା ବେଳକୁ ରାଜକୁମାର ଓ ଗାଈମାନଙ୍କୁ ସଂଗରେ ଧରି ଗୋବିନ୍ଦ ରାଜଭବନ ଠାରେ ଆସି ପହଁଚିଲା । ରାଜା ତା’ର ଏଭଳି ସାହସିକତାରେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଖୁସି ହୋଇ ତାକୁ ଅନେକ ପୁରସ୍କାର ଦେଲେ ।