Become a PUBLISHED AUTHOR at just 1999/- INR!! Limited Period Offer
Become a PUBLISHED AUTHOR at just 1999/- INR!! Limited Period Offer

Jyotiranjan Sahu

Others

3  

Jyotiranjan Sahu

Others

କ୍ୟୁ

କ୍ୟୁ

5 mins
409


॥ କ୍ଯୁ ॥

ଆଜି ଅନେକ ଦିନପରେ କିଛି ଲେଖିବାକୁ ସମୟ ପାଇଛି । ଲେଖାଟା ନିହାତି ଭଲ ନହେଲେବି କିଛି ଖରାପ ମଧ୍ୟ ଲାଗିବନାହିଁ ବୋଲି ମୋର ଆଶା । ଏ କଥାଟି ରାଜୁ ବାବୁଙ୍କର । ଯାହା ତାଙ୍କ ସହ ଘଟିଯାଇଛି ଏହି କିଛିଦିନ ତଳେ । ସେଦିନ ରାଜୁ ବାବୁ ତାଙ୍କ ମା ଙ୍କୁ ନେଇ *** ହସ୍ପିଟାଲ ଯାଇଥିଲେ । ମା ତାଙ୍କର ବୟସର ଅପରାହ୍ନରେ ପହଞ୍ଚିଥିଲେ ମଧ୍ୟ ନିଜ କାମ ନିଜେ କରିବାକୁ ସମର୍ଥ । କାହାରି ଉପରେ ନିର୍ଭର କରିବା ଭଳି ଅବସ୍ଥା ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତାଙ୍କର ଆସି ନାହିଁ । ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଏହି କିଛିଦିନ ତଳେ ହଠାତ୍ କାହିଁକି କେଜାଣି ତାଙ୍କର ଶରୀର ଅସୁସ୍ଥ ହୋଇଉଠିଲା । ଘର ପାଖ ଡାକ୍ତର ଅସମର୍ଥ ହୋଇପଡିବାରୁ ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ରାଜୁ ବାବୁ ମା ଙ୍କୁ ନେଇ ଛୁଟିଗଲେ ରାଜଧାନୀ । ରାଜଧାନୀ ! ! ! ବଡ ସହର ବଡ ଲୋକ ବଡ ଡାକ୍ତରଖାନା ; ଆଉ ଏହିସବୁ ବଡ ବଡ ଭିତରେ କେଉଁଠି ହଜିଯାଉଛି ଛୋଟ ଛୋଟ ହୃଦୟ ସବୁ; ବଞ୍ଚିବାର ଛୋଟ ଛୋଟ ଆଶା ସବୁ । କିଛି ବୁଝିହେଉନଥିବ ବୋଧହୁଏ । ହେଉ ! ଏବେ ଯିବା କାହାଣୀ ଉପରକୁ । ସେଦିନ ରାଜୁ ବାବୁ ମା ଙ୍କୁ ନେଇ ପହଞ୍ଚିଲେ *** ହସ୍ପିଟାଲରେ । ଚାରିଆଡେ ଜନ ଗହଳି । ସମସ୍ତଙ୍କ ଭିତରେ ବଞ୍ଚିବାର ଦୁର୍ବାରଲାଳସା । ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ ଲାଗୁଥାଏ କି ସତେ ଯେମିତି ଆଈମା କାହାଣୀର ସେହି ମାଙ୍କଡ ଟା ଏଇଠି କେଉଁଠି ନିକିତି ଧରି ବସିଛି ଆଉ ଅନେକ ମିଠାମିଠା କଥାଛଳରେ ବିଲେଇ ମାନଙ୍କର ପିଠାରୁ ପୁଳାପୁଳା ଖାଇଚାଲିଛି । ସେଦିନ ରାଜୁ ବାବୁ ଦେଖିପାରୁଥାଆନ୍ତି ଲୋକମାନଙ୍କର ଅସହାୟତାକୁ । ଆଉସେହି ଅସହାୟତାକୁ ଦେଖୁଦେଖୁ ପ୍ରଶ୍ନଚିହ୍ନ ଗୁଡା ସ୍ବତଃ ଆଙ୍କି ହୋଇଯାଉଥାଏ ପିଲାଦିନେ ମା ଙ୍କ ପାଖରୁ ପାଇଥିବା ସନାତନ ଧର୍ମର ନୀତିଶିକ୍ଷା ଗୁଡିକ ଉପରେ । ତର୍ଯ୍ୟମା କରୁଥାଆନ୍ତି ଆଜିର ସମୟକୁ ! ଏହାଭିତରେ କେତେବେଳେ ଯେ ସେବାଟା ବ୍ୟବସାୟ ର ମାନ୍ୟତା ପାଇଗଲା ସେହିକଥାଟା ଚିନ୍ତା କରୁକରୁ ହଠାତ୍ ରାଜୁବାବୁଙ୍କର ନଜର ପଡିଗଲା ଦୁଇଟି ଚେୟାର ସେପାଖରେ ବସିଥିବା ୫୦/୫୫ବର୍ଷର ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ଉପରେ । କେମିତି କେଜାଣି ରାଜୁବାବୁ ସତେଯେପରି ଦେଖିପାରିଲେ ସେ ଲୋକଟିର ଅଦେଖା ଲୁହଗୁଡା । ଚିନ୍ତାରେ ଜଡସଡ ତାଙ୍କ ମନଟା ଭିତରେ ଲୁଚିରହିଥିବା ହୃଦୟର ଅପଢା ଦୁଃଖସବୁକୁ ପଢିବା ପାଇଁ କିଛିଟା ନିକଟକୁ ଚାଲିଗଲେ ରାଜୁବାବୁ ସେହି ଅଜଣା ଲୋକଟିର । ମନର ବେଦନା ଆଗରେ ଭାଙ୍ଗିଗଲା ନିରବତା ; ଲୁଚିଗଲା ପର ଆପଣାର ସେହି ମିଥ୍ୟା ସଂଜ୍ଞାଟା । କିଛିଟା ସମୟ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ବନ୍ଧିପକାଇଲା ଗୋଟେ ଅବୁଝା ସମ୍ପର୍କରେ । କଥା ହେଉହେଉ ଲୋକ ଜଣକ ବଖାଣି ବସିଲେ ନିଜ ହୃଦୟର ବ୍ୟଥା ରାଜୁବାବୁଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ । ନିଜର ପରିଚୟଟା ରାଜୁବାବୁଙ୍କର ପରିଚୟର ପାଖାପାଖି । ମାନେ ହେଲା ଲୋକ ଜଣକ ଜଣେ ନିମ୍ନ ମଧ୍ୟବିତ୍ତ ପରିବାର ର ସ୍ବଳ୍ପ ଆୟକାରୀ । ପ୍ରକୃତରେ ଏହି ପରିଚୟଧାରୀ ସମାଜିକ ଶ୍ରେଣୀଟା ସତେଯେପରି ଦୁନିଆଁ ଦାଣ୍ଡରେ ଅନାଥ । ଏମାନେ ଏ ସମାଜର ଏଭଳି ଏକ ଶ୍ରେଣୀ ଯାହାଙ୍କ ପାଖରେ ନା ଥାଏ ବିପିଏଲ୍ କାର୍ଡ ନା ଏପିଏଲ୍ ର ଦମ୍ଭ ; ନା ଅର୍ଥର କୁବେର ଏମାନେ ନା ମନ୍ଦିର ପିଣ୍ଡାର ଭିକ୍ଷୁକ ଏମାନେ ; ନା ହୃଦୟରେ ସାହସ ଅଛି ନା ଭୀରୁତାର ପରିପ୍ରକାଶକ ଏମାନେ । ଏମାନେତ କେବଳ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖି ଜାଣନ୍ତି ; ଜୀବନ ସହ ନିରବଚ୍ଛିନ୍ନ ଭାବେ ସଂଘର୍ଷ କରିଜାଣନ୍ତି; ହସିବା ଆଗରୁ କାନ୍ଦିବାର ଯନ୍ତ୍ରଣା କୁ ଅନୁଭବ କରନ୍ତି । ଏହିପରି ଏକ ସାମାଜିକ ଶ୍ରେଣୀରୁ ଆସିଥିବା ସେହି ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ ରାଜୁ ବାବୁଙ୍କୁ କହିଲେ " ବୁଝିଲେ ଆଜ୍ଞା ! ମା' ମୋର *** ରୋଗରେ ପୀଡିତ । ଡାକ୍ତର କହୁଛନ୍ତି ଖୁବ୍ ଶୀଘ୍ର ଅପରେସନ ଦରକାର । ସାତ ଆଠ ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କା ଖର୍ଚ୍ଚ ହେବ । କେଉଁଠୁ ଆଣିବି ଏତେ ଟଙ୍କା ! ଚାରିଆଡେ ଖାଲି ଅନ୍ଧାର ଦିଶୁଛି । ମା' ଟା ମୋର ଭଲହେବ ବୋଲି ଦୌଡିଆସିଥିଲି ଯେ ; ହେଲେ ମୋର ଆର୍ଥିକ ଅବସ୍ଥାଟା ମୋତେ ଉପହାସ କରିଦେଲା । ଭଲ ଡାକ୍ତର ପାଖରେ ଦେଖାଇ ମା' ଙ୍କୁ ଭଲ କରିଦେବି ବୋଲି ଭାବିଥିଲି । ହେଲେ ଏ ଛୋଟ ହୃଦୟଧାରୀ ଡାକ୍ତରଗୁଡା ମୋ ମା'ର କି ଚିକିତ୍ସା କରିବେ ! ଶାଗୁଣାମାନେ ବି ମଡା ଛାଡିଦେବେ କିନ୍ତୁ ଏମାନେତ ମଡା ଦେହରୁ ବି ରକ୍ତ ଶୋଷିନେବେ । ଆଜ୍ଞା ! ମୁଁ ବହୁତ ଅସହାୟ ହୋଇପଡିଛି । କଣ କରିବି ? ଆମ ଘର ପାଖରେ କିଣିଥିବା ଦଶ ଡେସିମିଲ ଜାଗାଟା ବିକିଦେବି ବୋଲି ଭାବୁଥିଲି । ହେଲେ ମୋ ପତ୍ନୀ କହିଲେ 'ସେତିକିତ ଆମର ସମ୍ବଳ । ଆଗକୁ ଝିଅ ବାହାଘର ପୁଣି ପୁଅଟା ବେକାର । ମା' ତ ପାଚିଲା ପତର କିନ୍ତୁ ଆମ ପୁଅ ଝିଅଙ୍କରତ ଭବିଷ୍ୟତ ଅଛି ' । ତା କଥାରେ ମଧ୍ୟ ଯଥାର୍ଥତା ଅଛି । କଣ କରିବି ? କେମିତି ଭଲ କରିବି ମା'ଙ୍କୁ " ? ସେହି ଲୋକଟିର କଥାରେ ବାରି ହୋଇପଡୁଥିଲା ଅସହାୟତା । ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ରାଜୁ ବାବୁ କହିଲେ " ଦେଖ ! ଅନ୍ୟ କିଛି ଉପାୟ ଯଦି ମିଳିପାରେ " ! ହଠାତ୍ ଛୋଟ ପିଲାଙ୍କପରି କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିଲେ ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ । ଆଉ କାନ୍ଦିକାନ୍ଦି କହୁଥାନ୍ତି " କେମିତି ଏତେ ସ୍ବାର୍ଥପର ମୁଁ ହୋଇଯିବି ? ମୋର ରୋଜଗାର ନଥିଲାବେଳେ ଏଇ ମା ଦିନେ ମୋ ପିଠିରେ ଥାପୁଡାଇ କହିଥିଲା ଆରେ ବା ! ଜମାରୁ ବ୍ୟସ୍ତ ହୋନା । ମୁଁ ପରା ବଞ୍ଚିଛି । ତୁ ନିଜ ଗୋଡରେ ନିଜେ ଛିଡା ନହୋଇପାରିଲେ ତୋର ଏ ମା'ଟା ତୋ ବୋଝ ମୁଣ୍ଡାଇବାର ବଳ ରଖିଛିରେ ! କିଛି ନହେଲେ ମୁଁ ବଞ୍ଚିଥିବା ଯାଏ ତୋତେ ପୋଷିବି । ଆଉ ମୁଁ ... " ! ଏତିକି କହୁକହୁ ସେ ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ ଚେୟାରରୁ ଉଠି ଡାକ୍ତରଖାନାର ଏକ ଵାର୍ଡ ଭିତରକୁ ଚାଲିଗଲେ । ତାଙ୍କ କାନ୍ଦଟା ରାଜୁ ବାବୁଙ୍କ ମନକୁ ଆନ୍ଦୋଳିତ କରିଦେଲା । ଆଉ ସ୍ଥିର ହୋଇ ବସିପାରିଲେନି ସିଏ । ଚାଲିଗଲେ ନିଜ ଵାର୍ଡକୁ ।

ଏ ଘଟଣାର ଦୁଇଦିନ ପରେ ହଠାତ୍ କାଉଣ୍ଟର ପାଖରେ ଦେଖାହେଲେ ସେହି ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ । ସାଙ୍ଗରେ ଥିଲେ ତାଙ୍କର ପତ୍ନୀ ଆଉ ମା । ହେଲେ ଖୁବ୍ ଅଦ୍ଭୁତ ଥିଲା ତାଙ୍କର ବ୍ୟବହାର । ରାଜୁ ବାବୁଙ୍କୁ ନଦେଖିଲା ନଚିହ୍ନିଲା ପରି ଆଗକୁ ମାଡିଯାଉଥିଲେ ସିଏ । ଠିକ୍ ଜଣେ ଅପରାଧୀ ପରି । ତାଙ୍କର ଏତାଦୃଶ ବ୍ୟବହାର ଦେଖି ରାଜୁବାବୁ ତାଙ୍କୁ ଡାକିବାଟା ଆଉ ଉଚିତ୍ ମନେକଲେନାହିଁ । ହେଲେ ରାଜୁବାବୁ ସେ ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ ତାଙ୍କ ମା'ଙ୍କୁ କହୁଥିବାର ଶୁଣିଲେ " ଆରେ ! ତୋର କିଛି ହୋଇନି । ତୁ ଘରକୁ ଗଲେ ଶୀଘ୍ର ଭଲ ହୋଇଯିବୁ " । ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ମା ତାଙ୍କର କହୁଥାଆନ୍ତି " ହଁ ହଁ ବା ! ତୁ ମୋତେ ଶୀଘ୍ର ଘରକୁ ନେଇଗଲୁ ! ମୁଁ ସେଇଠି ଭଲ ହୋଇଯିବି । ଏଇଠି ରହିଲେ ମୁଁ ଆହୁରି ଶୀଘ୍ର ମରିଯିବି " । ସେହି ସମୟରେ ସେହି ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ମୋବାଇଲକୁ କେହିଜଣେ ଫୋନ୍ କଲେ । ଉତ୍ତରରେ ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ କହିଲେ " ନା ନା ! ମା' ର ସେମିତି କିଛି ହୋଇନି । ସେ ମେଡିସିନ୍ ଖାଇ ରେଷ୍ଟ ନେଲେ ଶୀଘ୍ର ଭଲହୋଇଯିବ " । ସେମିତି କଥା ହେଉହେଉ ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ ହସ୍ପିଟାଲ ଛାଡିଦେଲେ । ତାଙ୍କର ଯିବା ବାଟକୁ ନିର୍ବାକ ହୋଇ ଚାହିଁଥାଆନ୍ତି ରାଜୁ ବାବୁ । ହଠାତ୍ ପାଖରେ ଛିଡା ହୋଇଥିବା ରାଜୁବାବୁଙ୍କର ଛଅ ବର୍ଷର ସାନ ଝିଅ ପାଟିକରି ପଚାରିଲା " ବାପା ! ସେଇଠି କଣ ଲେଖା ହୋଇଛି " ? ରାଜୁବାବୁ ହସିଦେଇ କହିଲେ " ଷ୍ଟାଣ୍ଡ ଇନ୍ କ୍ଯୁ " । ଝିଅ ପଚାରିଲା "କ୍ଯୁ ମାନେ "? ରାଜୁବାବୁ କହିଲେ " କ୍ଯୁ ମାନେ ଧାଡି ମାନେ ଲାଇନ୍ " । ଝିଅ ଏ ଉତ୍ତରରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ନହୋଇ କହିଲା " କ୍ଯୁ ଫର୍ କ୍ବେଶ୍ଚେନ୍ ମାନେ ପ୍ରଶ୍ନ । ବାପା ! ହେଇ ଦେଖ! ଦେଖୁନ କ୍ଯୁ " । ଏହାପରେ ରାଜୁ ବାବୁ ଝିଅ ବଢାଇଥିବା ଆଙ୍ଗୁଳି ଦିଗକୁ ଦୃଷ୍ଟି ବୁଲାଇଲେ । ଦେଖିଲେ କ୍ଯୁ ରେ ଛିଡା ହୋଇଛନ୍ତି ଜଣେ ବୃଦ୍ଧ । ଆଖିରେ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଚିହ୍ନ । ଆଉ ତାଙ୍କ ଶରୀର !!! ଶରୀରଟା ଗୋଟିଏ କ୍ଯୁ ମାନେ ପ୍ରଶ୍ନ ଚିହ୍ନପରି । କିଛି ସମୟ ସେ ବୃଦ୍ଧକୁଂ ଦେଖିଲାପରେ ଝିଅକୁ ଧରି ଵାର୍ଡ ଭିତରକୁ ଚାଲିଗଲେ ରାଜୁ ବାବୁ ଆଉ ମନେମନେ ଭାବୁଥାନ୍ତି ' କେମିତି ସମ୍ପର୍କଟା ଏତେ ସ୍ବାର୍ଥପର ହୋଇଯାଇପାରେ !! କେମିତି ସମ୍ପର୍କ ଟା ପକେଟ୍ ଆଉ ପରିସ୍ଥିତି ର ଦାସ ହୋଇ ଯାଇପାରେ !! ତେବେ ସତରେ କଣ ଆମ ଭଳି ଲୋକଙ୍କ ପାଇଁ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟଟା ବିରାଟ ଏକ କ୍ୟୁ ମାନେ ପ୍ରଶ୍ନ ଚିହ୍ନ " ? ? ? ॥

॥ ଜ୍ୟୋତିରଞନ ସାହୁ ॥

jrs.2013rediffmail@gmail.com


Rate this content
Log in