अकस्मात

सकाळचे पाच वाजले, अलार्म वाजताच दचकून उठले. मस्त स्वप्नात रंगलेली मी, का जाग आली मला छान स्वप्न बघत होते ना. जाऊ द्या जर स्वप्न continue करता आले असते तर किती छान झाले असते. तर किती छान झाले असते असे म्हणत म्हणतच अंगावरचे पांघरून बाजूला सारून मॉर्निंग वॉकसाठी तयार झाले. गार्डनमध्ये फिरून झाले की मैत्रिणीसोबत गप्पा आणि घरी येऊन ऑफिसला जायचे तयारी असा रोजचा माझा रूटीन होता.

पण कोणास ठाऊक काहीतरी आज घडणार असं माझ्या मनात सारखं काही येत होतं कोणास ठाऊक तयारी करून मी माझे कामाला लागले. कशीबशी ऑफिसला जायला निघाली. मनात भीतीचे सावट घर करून बसले. माझ्या कामात दोन-तीन चुका झाल्या. साहेबांचा ओरडा खावा लागला. माझ्या हातून असं कधीच होत नाही. ऑफिसमध्ये काही मन लागत नव्हतं. कसंतरी काम आटपून घरी आले.

त्या दिवशी मला प्रवीणची खूप आठवण येत होती म्हणूनही कदाचित मन लागत नसेल हा विचार मनात डोकावून गेला. काही वर्षांपूर्वी प्रवीणचा एका कार अपघातात मृत्यू झाला तेव्हापासून मी आणि अन्वेशा आम्ही दोघे आणि सासरे एकत्र राहात आहोत. प्रवीण लहान असताना सासूबाईंचा हृदयविकाराने मृत्यू झाला. घरात बाईमाणूस नसल्याने मन कोणाजवळ हलकं करावं असे जवळचे कोणी मैत्रीणपण नाही की तिला आपल्या मनातलं बोलावं असो. दिवसांमागून दिवस जात होते. अन्वेशा आता मोठी झाली. दिसायला अत्यंत देखणी, लांबसडक केस, चाफेकळीसारखे नाक, रंग गोरापान अगदी प्रवीणसारखी. तिला खूप शिकून कलेक्टर व्हायचे होते. अभ्यासात हुशार होती. पुढे हीचं कसं होणार ही चिंता मनाला भेडसावत होती.

ऑफिसमध्ये काम करताना मला फोन आला आणि अन्वेशा कॉलेजमधून घरी आली व खूप रडत होती. मी खूप घाबरले... बॉसची परमिशन घेऊन लगोलग घरी आले. आईला बघताच अन्वेशा खूप ओक्साबोक्शी रडायला लागली काही सांगायला तयार नव्हती. पूर्ण रडून घे मग सांग रडून झाल्यावर... कॉलेजमध्ये मला मुलींनी खूप चिडवले, बिनाबापाची लेक आणि पुढे काय सांगू ती सांगू शकली नाही.

खरंच एका स्त्रीला तिचा साथीदार आणि मुलीला वडील नसणे हे समाजासाठी उभा राहिलेला प्रश्न होय. एका स्त्रीला पुरुषाचा किती आधार असतो हे फक्त पती नसलेल्या स्त्रीलाच ठाऊक. कसेबसे तिला चूप केले आणि मी विचारात पडले की आपण एक साथीदार निवडायला हवा होता म्हणजे आज ही वेळ अन्वेशावर आली नसती. जाऊ द्या आता विचार करण्यात काही अर्थ नव्हता.

अन्वेशाच्या रूम मध्ये गेले, ती रडून रडून झोपी गेलेली. मग मी माझ्या कामात गुंतले. काही वर्षे गेली आणि अन्वेशा कलेक्टरची पदवी घेऊन येणार हेच खूप मोठे स्वप्न होते. सकाळी लवकर उठली तो दिवस माझ्यासाठी खूप आनंददायी होता. आम्ही पदवी समारंभासाठी हॉलमध्ये जमा झालो. अन्वेशाचं नाव जाहीर झालं आणि स्टेजवर पदवी घ्यायला जाणार तोच तिला स्टेजवर तिचे बाबा दिसले. त्या क्षणी ती चक्कर येऊन पडली. मी स्टेजवर गेले, प्रवीण माझ्याकडे पाहातच राहिला आणि नंतर त्याने सांगितले अपघात झाल्यावर मी जवळजवळ एक वर्ष कोमात होतो. सामान चोरीला गेल्यामुळे पोलिसांना कोणाशी संपर्क करावा, हे कळत नव्हते. काही वर्ष मी एका सद्गृहस्थाकडे राहात होतो. मी माझ्या स्मृती गमावून बसलो. त्यामुळे मला मागचं काहीच आठवत नव्हतं.

आज अशी अचानक भेट होईल, असं स्वप्नातही वाटलं नव्हतं. नंतर ते एकमेकांच्या मिठीत खूप रडले. नंतर सगळं सुरळीत झालं. पुढे काही दिवसांनी अन्वेशा कलेक्टर म्हणून रुजू झाली. आता मला कसलीच काळजी नव्हती. देवाने सगळं सुख मला व्याजासकट परत केलं होतं... आणखी मला काय हवं होतं...