एका डाएटची गोष्ट....

"हाsssय विद्या!

कशी आहेस?"

(आजूबाजूच्या विद्या नाव 'नसलेल्या' यच्चयावत स्त्री आणि पुरूषांनीही..आपणच विद्या असल्यासारखं कुतूहलाने मान फिरवली. )

"हाय ! किती दिवसांनी भेटतेस."

"होssग.

बऱाच वेळ एकमेकींची 'इत्यंभूत' ख्यालीखुशाली विचारून झाल्यानंतर विद्याला आठवण झाली.

(तुम्हाला हे सेम अनुभव? निव्वळ योगायोग समजा....)

"अग बघ माझा वेंधळेपणा...

हे माझे मिस्टर"

तिकडे पाहिलं तर 'हे' तोंडाचा मोठा चंबू करून मैत्रिणीकडेच रोखून पाहत होते.

"नमस्कार!" सायली अदबीने म्हणाली

अतिव मार्दव शब्दात आणत 'हे' म्हणाले,

" नमस्कार!

तुम्हाला बघून वाटत नाही हो, तुम्ही वयाने इतक्या मोठ्या असाल.

अगदीच मेंटेन ठेवलाय स्वतःला. शेजारी उभ राहिलात दोघी तर जगाचा आकडा वाटतोय "

'ह्यांनी' कधीच दाबून ठेवलेलं मनोगत एकदाचं व्यक्त केलं.

मैत्रीण चक्क लाजली.

इकडच्या तिकडच्या गप्पा झाल्या.

" चल मी निघू का ग!

खूप बोलायचंय पण बघ ना वेळच नाहीये. फोन नंबर घे माझा म्हणजे बोलता येईल निवांत" सायली म्हणाली.

(...... इतका वेळ गप्पा मारूनसुद्धा परत काही बोलताच नाही आलं म्हणतात. काय म्हणता? मनातल ओळखलं? )

“पुढल्या वेळी नक्की घरी यायच हं" बायकोची जळजळीत नजर टाळत 'हे' तिला परत परत हसून घरी येण्याचे आमंत्रण देत होते.

बायको शेजारी हुप्प....

नवरोबांनी तोंडावर लगेचच बेफिकीरपणाचा भाव आणला.

खरतरं इथूनच सुरुवात झाली .

ठरलं! वजन कमी केलंच पाहिजे. घरचेच आहेर मिळताहेत.

सारा दिवस बेचैनी.. ..चिडचिड.

मुलं आणि बाबा.. आपलं नक्की कुठं नि काय चुकलय हे न कळून उगाचच प्रत्येक गोष्ट सावरून, चाचपडून करत होते.

दुसर्‍या दिवशी सकाळी मुलं शाळेत अन् हे ऑफिसला गेल्यावर विद्यानं पहिल्यांदा जाऊन जिम गाठली.

वरपासून पायापर्यंत न्याहाळत ट्रेनर म्हणाला,

"हं! मेहनत घ्यावी लागेल बरीच.

चढा काट्यावर ..

वजन बघून डाएट प्रोग्रॅम ठरवता येईल. "

चढता क्षणी काट्याने डावीकडून उजवीकडे मान फिरवली तो

ब्याऐंशीवर जाऊन शांत झाला.

ट्रेनरने प्रोग्राम दिला...किती वेळा, काय खायचं, सारं काही..

फी सहा महिन्यांसाठी फक्त अठ्ठेचाळीसहजार रुपये

केवढ्यान दचकली ती

"बापरे! वजनही द्यायचं आणि वर इतकी फी ही?

बहुत नाइन्साफी है।"

वरकरणी मात्र, " हो !हो ! बघते. घरी सांगते, मग आपल्याला कळवते. "

(अशावेळी घरच्यांचं मत अत्यंत जरुरीचं ठरतं...

इतर वेळी.. थांबा हो तुम्हाला काय कळतंय त्यातलं! )

विद्या नाराजीनंच घरी परतली.

"काही नाही, जरा स्वतःला शिस्त लावून घेतली पाहिजे.

व्यायाम आणि नेटका आहार..

सर्च गुगल

मिशन डाएट प्रोग्रॅम.

कोणतं फॉलो करायचं... दर दोन तासांनी खायच का

दिवसातून दोनच वेळा पंचावन्न मिनीट खायचं

का दर दोन तासांनी पंचावन्न मिनिट खायचं..

..दिवेकर की दीक्षित की दिवीक्षित डाएट

मीच माझा ट्रेनर"

(जररा कॉन्फिडन्स आला की सगळ्यांची विमान हवेत कशी काय उडतात कोण जाणे? )

त्याच रात्री तिला सायली पेक्षाही ती बारीक झाल्याचं स्वप्न पडलं....

‘अहो’ मागेपुढे करून गाणं गातायत....

( कसं काय बरोबर ओळखल मनातलं

काय ?

झाडही हवीतच.. .एका लाईनीत)

सकाळी उठल्यावर विद्याला एकदम हुरूप आला. पण ठरवलेल्या प्लॅनविषयी मात्र अळीमिळी गुपचिळी

सरप्राssssईज सगळ्यांना

नाहीतर काय सोसायटीची ट्रीप निघाली होती गोव्याला मागल्या वर्षी

"यांनी" बसच्या खर्चाबाबत विचारणा केली इतका जास्त कसा काय म्हणून

तर टेंभुर्णीकर म्हणाले सुद्धा,

"दोन जणांची जागा तर एकट्या विद्या वहिनींनाच लागेल. "

बायकाही मेल्या कमी नाही

समुद्रात गेलो खेळायला तर म्हणाल्या, "नुसतं बाजूला उभं राहिलं तरीसुद्धा कारंज्या सारखं पाणी उडत अंगावर तुम्ही पाण्यात पडल्यावर मज्जाच येते अगदी. "

मी आपली मनावर घेत नाही म्हणून बरं

रागातच मग चांगली चार वाट्या सोलकढी प्याले तेव्हा कुठे जरा शांत थंड वाटलं

जाऊदे मेलं नकोच त्या आठवणी

सकाळी उठून मुलं शाळेत निघाली. नवरा चार दिवस ऑफिसच्या कामासाठी बाहेर गावी जाणार होता. मुलांनाही पुढे तीन दिवस सुट्टी होती. त्यांना आईकडे पाठवण्याचे ठरवलं.

आता ती आणि तिचं डाएट.....

दुसरे दिवशी उत्साहाने उठली. मॉर्निंग वॉकला जाण्यासाठी 'ह्यांच्या' टी-शर्ट आणि ट्रॅक पॅन्ट मध्ये स्वतःला कोंबण्याचा प्रयत्न करून पाहिला पण सारे प्रयत्न असफल. मग हताशपणे नेहमीचा बसणारा ड्रेस घालून मॉर्निंग वॉकला गेली. आज इतकंच पुरे म्हणत एsssक किलोमीटर चालून घराकडे परत येते तो लिफ्ट जवळ गोरे काकू.

मग चौकशी...

घरी बोलावून चहाचा आग्रह.

"गोरे काकूंचं नेहमीचच आहे. कोणाबद्दल चहाड्या करायच्या असतील तर अगदी वाट अडवून चहाचा आग्रह करतील. नाहीतर न बघितल्या सारखं करून पटकन पुढे जातील.

तंबू म्हणतात मला माझ्यामागे.. ..मला काय माहित नाही का काय?

आणि हो चहा तर बंद आहे ना

..डाएट...

जाऊ दे उद्यापासून करू"

मनातल्या मनात बोलत ती काकूंच्या घरी पोहोचली. नाहीतरी दमायलाच झालं होतं चालून चालून काकूंच्या घरी चहा आणि मारी बिस्कीटं संपवून आणि हो काकूंच बाजूच्या घाटे वहिनींबद्दलच मनोगत ऐकून ती परतली. हुश्श् थकून-भागून सोफ्यावर अंग टाकले.

थोड्याच वेळात भुकेने बेजार झालेल्या पोटात फळे, चिवडा असं बारीक-सारीक काहीतरी घालून त्याची क्षुधा तृप्ती केली.

घरातच थोडा व्यायाम, सूर्यनमस्कार करण्याचा प्रयत्न केला.

समोर टी-शर्ट आणि ट्रॅक पॅन्ट खुर्चीतून खुदुखुदू हसत होते.

दोन सूर्यनमस्कार झाले आणि मटकन खालीच बसली. खूप थकवा जाणवायला लागला होता. उरलेले फक्त हातानेच सूर्य नमन झाले. गरगरल्यासारखं वाटत होतं.

मग एनर्जी यावी म्हणून मँगो मिल्क शेक घेतला थोडा.

" आता जरा थोडं फ्रेश वाटतय. " नाहीतर कसतरीच होत होतं.

(एकवेळ कॅन्सर वर देखील रामबाण इलाज निघेल पण कसतरीच होणं या रोगावर मात्र युगानुयुगे कोणताच वैद्यकीय इलाज निघू शकत नाही. )

बसल्या बसल्या प्राणायाम आणि अनुलोम विलोम करून पाहिले टीव्हीत सांगितलं सारखे. आता कपालभाती करायची होती. पण छे !

छातीच्या आणि पोटाच्या भात्यांचे आकार एकमेकांच्या प्रेमात इतके आकंठ बुडाले होते की पोट आत घेताना उगाचच छाती धपापल्यासारखी दम भरत होती.

"रामदेव बाबा तुम्ही बाकी ग्रेटच!

उकडून भाज्याच खाणार होती ती जेवताना

पण...

फ्रिज उघड-बंद करताना चोरून तिच्याकडेच पाहणाऱ्या बटाटेवड्यांना नाराज करणं कठीण होतं

चलता है। आजच्या दिवस...

नाहीतर डाएट मोडणार्यातली ती नाहीच.

दोन तास शांत झोप

परत संध्याकाळी अख्खा एक कि.मी. वॉक करून आली तर दारात ताई उभी.

रहायलाच आली होती.

मग गप्पाटप्पा..रात्रीचे जेवण शक्यतो कमीच करावं म्हणून ताईने आणलेल्या भेळ आणि भजी वर भागवलं.

झोपायला गेली.. झोपच लागेना

काहीतरी राहून गेल्यासारखं वाटत होतं

कालच आणलेलं आईस्क्रीम!

मग काय! ती आणि ताई लहानपणच्या आठवणी जागवत आईस्क्रीममध्ये रमून गेल्या.

.. . तीन दिवस फक्त वॉक, व्यायाम आणि डाएट.

आता 'हे' आले की सरप्राईज द्यायचं.

थोडं तरी वजन घटलच असेल. सहा महिन्यात शेलाटी बांधा. आहात कुठे ?

दुसऱ्या दिवशी “अहोंना” व्यायाम आणि डाएटचे रसभरीत वर्णन ऐकवले.

त्यांनीही चकित होऊन आग्रहाने नविन आणलेल्या वजन काट्याचे विद्याच्या हस्तेच उद्घाटन केले.

हे काय! शी!

पुन्हा त्याची मान गर्रकन डावीकडून उजवीकडे.

ब्याऐंशीवर जाऊन फुलस्टॉप ..

आता मात्र विद्या फुल रडण्याच्या बेतात.

नवऱ्याने जवळ घेतलं.

“वेडे मी लाख इतरांचं कौतूक करेन पण प्रेम मात्र एकीवरच केलंय... तुझ्यावर..

त्यामुळे तू जशी आहेस तशीच मला खूप आवडतेस

अग राणी तूच माझी वहिदा...”

(काय म्हणता? तुमच्याकडेही असंच होतं बघा हटके योगायोग)