ટર્નીંગ પોઈન્ટ-૧૪

પ્રકરણ : ફક્ત વહાલ જ કરીશ

યુનિવર્સલ સ્ટુડિયોમા ભણવાનું અને લંચ લીધા પછી સેટ ઉપર અભિનય બધું નિયમિત થઈ ગયું. ધારણા કરતા વધુ ઝડપે “પ્રેમ દિવાની રાધા” આગળ વધી રહી હતી. પ્રિયંકા અને પદ્મજા બંને ખુશ હતા. રીટેક ઓછા થતા હોવાનાં કારણોમાં રૂપાનું આગોતરું વાંચન અને પરીની કુનેહ સાથે સાથે કામ કરતી હતી પણ આતો મેન્યુસ્ક્રીપ્ટ તૈયાર થતી હતી. એવું લાગતું હતું કે એડીટીંગ અને ટ્રીકસીંન્સની જરૂર નહીંવત રહેશે.

અલય પણ વચ્ચે બે અઠવાડીયા આવી બે ફીલ્મી ગીત શૂટ કરવા માટે આવ્યો પરી ઇચ્છતી હોવા છતા અલય બહુ આગળ ના વધ્યો. પણ રૂપા સાથે સ્ક્રીન ઉપર તે બહું જ ખીલતો. વિલન સાથે ફોન ઉપર ભારે ડરામણા પ્રસંગો સરસ રીતે ભજવાયા લાગતું હતું કે સ્ક્રીપ્ટ પ્રમાણે પ્રોજેક્ટ ૨૯ વહેલો પતશે. કદાચ પ્રોજેક્ટ ૨૮ની લગોલગ પુરો થઈ જાય તો નવાઈ નહીં.

અલય હતો ત્યારે એક વિકેન્ડમાં અક્ષર લોસ એંજેલસ આવ્યો તેનું ભણવાનું સરસ ચાલતું હતું. સાંજના ફીલ્મ જોવાનો પ્રોગ્રમ બનાવ્યો હતો. વડીલોની સંમતિ લઈને એકાંતોને માણવા અધીરા બનેલા યુગલ થિયેટર પહોંચ્યા. અમેરિકામાં અમેરિકન મૂવી જોવા. અરધુ થિયેટર ખાલી હતું. રૂપા વિચારતી હતી આ પરિક્ષાની ક્ષણ છે. હું તો કોઇ પહેલ નહીં કરું તેના મનમાં ચાલતા ગજગ્રાહને કાબુ માં રાખવા જાણે ઘીની જેમ ઓગળતા વાર નહીં લાગતા રૂપા અક્ષર સામે જોઇ રહી.

મનથી બંને પરિપકવ હતા. પણ લાગણીઓથી મજબૂર હતા. તડપ તો બંને બાજુ સરખી હતી અને વડીલોનો વિશ્વાસ પણ તોડવો નહોંતો. ગુગલનાં અને તબીબી વિજ્ઞાનને સહારે તેઓ મળતા પણ જ્યાં લપસણી ભૂમિ આવે ત્યાં બંને વળી જતા. શરીર સંવનનોને ઝંખતું પણ બીજી જ ક્ષણે 'આખી જિંદગી પડી છે ને' નો વિચાર આવી જતો અને મનની નબળાઇ શાંત થઈ જતી. પરસ્પરને જ્યારે ટેકો મળી જતો ત્યારે રૂપા કહેતી સાથી તો આવો જ સમજુ અને ઠરેલ જ હોવો જોઇએ. જે સરકે નહી અને સરકતા સાથીને પણ સંભાળી લે.

ફીલ્મ શરુ થઈ અક્ષરે પણ મનથી એવું જ વિચારેલું કે રૂપા પહેલ નહીં કરે તો હું આગળ નહીં વધુ.

ફિલ્મની અંદર હીરો હીરોઈન આગળ વધતા હતા. એક તબક્કે હીરો અને હીરોઇન જે તબક્કામાં હતા ત્યારે અક્ષરે રૂપા સામે જોયું. રૂપા પણ વિચારતી હતીકે આ ઉન્માદની ક્ષણ છેં. સદાશિવને કહેલ વાત તે યાદ કરતી રહી અને એ બબડી “પપ્પા અમે તમને લોકોને કહ્યું છે તેમ સમજીને ભણશું અને પાંચ વરસ તો સમજથી કાઢી નાખશું જોજોને,”.

અક્ષર તેના બડબડાટ્ને સાંભળીને બોલ્યો એઈ રૂપલી હજી હું પપ્પા નથી થયો

સહેજ શરમાતી રૂપા બોલી. “હું નબળી પડી જાઉં તો મને સંભાળી લેજે સાહ્યબા.. મેં પપ્પાને તો કહ્યું છે પાંચ વરસ સુધી કશું નહીં”

“હા પણ અત્યારે આપણે ક્યાં કશું કરવાનાં હતાં”

“હેં ?”

“હા. અત્યારે તો તું કહીશ તો ફક્ત વહાલ જ કરીશ.”

“તો વહાલ કરને !”

અક્ષર ગણ ગણ્યો “છુ લેને દો નાજુક હોઠો કો” રૂપા સાંભળતી રહી અને શરમાતી રહી. ફીલ્મમાં એક ભ્રમર ગુલાબ ઉપર ફરતો હતો.

“સાહ્યબા. આપણે ચેટ ઉપર વહાલ કરીયે તેવો અનુભવ નથી.”

“એટલે ?”

લુચ્ચું હસતાં હસતાં રૂપા બોલી.” હું એ દિવસની રાહ જોઈશ કે જ્યારે આપણા મિલનને કોઇ બંધન ના હોય.”

જો તું કહીશ તો હું તો ડોક્ટરીનું ભણું છું મારી પાસે બધા રસ્તા છે. પણ હું તારું અને મારું ભણતર પુરુ થાય અને થોડૂંક કમાતો થયા પછી જવાબદારી લેવામાં માનું છું. જાનકીમાને હું લાભ લઈ ફરી જઈશ તેવું લાગે છે, તો તેમનો ભય દુર કરીને મળીશ.”

થોડુંક ફીલ્મ ગયું અને રૂપા ફીલ્મ જોવાને બદલે અક્ષરને જોવા માંડી. અક્ષરની નજર તેના ઉપર પડી તો તેણે નજર ન હટાવી અને પુછ્યું “સાહ્યબા હું કેવી છું ?”

અક્ષર કહે “જેવી છું તેવી મારી છું”

તેણે નજર હટાવ્યા સિવાય ફરીથી કહ્યું “સાહ્યબા હું કેવી છું?”

અક્ષર કહે “તું બહું સારી છું. તેથી તો મને વહાલી છું”

થોડીક શાંતી પછી અક્ષરે પુછ્યું “રૂપલી હું કેવો છું ?”

રૂપાની નજરમાં ટીખળ હતું તે બોલી “તું તો લુચ્ચો છું.”

ટીખળે ટીખળનું સ્થાન લીધું અક્ષર ધીમે ધીમે ગણ ગણવા માંડ્યો “રૂપાનો સાહ્યબો લુચ્ચો.. રૂપાનો સાહ્યબો લુચ્ચો. રૂપાનો સાહ્યબો લુચ્ચો”

જોરથી તેના હોઠને હોઠથી દાબી દઈ રૂપાએ તેને બોલતો બંધ કર્યો. પછી તે બોલી “ સાહ્યબો મારો વહાલો.. સાહ્યબો મારો વહાલો…

ચાલ ક્યાંક બહાર જઈએ. પીક્ચરને પડતુ મેલી યુગલ કૉફી પીવા બહાર નીકળ્યું. આખું થીયેટર ખાલી હતું. ચારે તરફ સુમ સાન હતું પૉપ કોર્નનો ફેરિઓ આવ્યો ત્યારે તેની પાસે કૉફી મંગાવી અને મઝાકમાં પુછ્યું “રૂપા તારો હીરો અલય કેવોછે ?”

“કેમ અચાનક અલય ?”

“સારો હોય તો વાંધો નહીં પણ તને સતાવતો હોય તો કહી દે હું આવીને તેની છુટ્ટી કરી દઈશ”

“ના ભાઇ ના તે તો મારાથી બે ફૂટ દુર ચાલે છે.”

“વળી તારા ગામનો છે ને ?”

“હા. સરસ છે અને પરીને ગમે છે.”

“શું વાત કરે છે?”

“ હા પણ તારે અત્યારથી મોટાભાઈ બનવાની જરૂર નથી. એ લોકોની ગાડી પાટે ચઢશે તો હું તને કહીશ.”

“તે તો સ્ટ્ર્ગલર છે ને ?”

“હા. પરી પણ સ્ટ્ર્ગલર જ છે ને? મારી જેમ.”

“હા એક્ટીંગ અને પુરુષે તો દસ બાર પિક્ચર થાય તે પહેલા પ્રેમની વાતો તો વિચારવી પણ ના જોઇએ.”

“હા એ કેરીયર કોંસીયસ છે તેથી તો પરીબહેનને ભાવ ના આપ્યો”

“શું બન્યુ હતું તે તો કહે !”

“હું જેમ તને જોતી હતી તેમ પરી અલયને જોતી હતી. અને મને ખબર પડી ગઈ.’

“પછી ?”

અલયની હાજરીમાં જ મેં એને પુછ્યું “કેમ અલી મારો હીરો તને ગમે છે ?”

તેણે શરમથી હા ભણી અને અલય સામે જોયું ત્યારે અલય બોલ્યો એક અંગ્રેજીમાં કહેવત છે..

work while you work and Play while you play

that is the way of life to be happy and gay !

પછી તે બોલ્યો. પરી આપણી કારકિર્દિ હજી હમણાં શરુ થઈ છે. રૂપા અને અક્ષરની જેમ આપણે પણ રાહ જોવી જોઇએને ?

પરી ત્યારે સહેજ દ્વીધામાં બોલી “તે બંને તો પાંચ વર્ષથી મળે છે. જ્યારે હું તો તને જોઇને પ્રેમમાં હજી એક મહીનાથી જ પડી છું”.

અલય પરીસામે જોતો રહ્યો, તેના મસ્તકમાં હજાર વિચારો આવ્યા અને પછી બોલ્યો, "પરી થોડોક સમય જવા દે. પહેલા આપણે મિત્ર તરીકે એક મેકને ઓળખીયે. પછી વડિલોને મળવા દે. મને અને તારે પણ કોઇ બંધનોથી બંધાવું ન જોઇએ. કુદરતી રીતે હું પગ ઉપર ઉભો ન રહું ત્યાં સુધી ધીરી બાપુડીયા.

અક્ષરને અલય માટે માન થઈ ગયું. “કયાં છે અલય ? મારે તેને મળવું છે પરીની હાજરીમાં.”

“ના ના પરિ મને મારી મારીને ધોઈ નાખશે. તેણે આ વાત તને કહેવાની ના પાડી છે.”

“સારું પણ અલય ક્યાં મળશે ?”

“આપણા હોલીવૂડ સ્ટ્રીટ્નાં ફ્લેટમાં.”

“મળશે?”

“હા”

અક્ષરે જાનકીમાને ફોન કરીને કહ્યું, “મા તમારી રૂપા સાથે હું અલય ને મળવા જઉં છું. સાંજે ત્યાં આવીને અમે જમશું“