Library
સાજનનું વહાલ
સાજનનું વહાલ
“મને ખબર છે તું કશું બોલવાની જ નથી.” તેં મારી સામે જરા મલકતા કહ્યું, “હું બોબડી નથી હં કે!” “હા હવે સમજાયું પણ આ શું 'હા' અને 'ના'માં ડોકુ હલાવીને જવાબ આપે છે?”
“કંઇ બોલે તો સમજાયને કે મારી સાથે વિવાહ થયો તે તને ગમ્યું તો છે ને? ફરીથી એ તીરછી નજર અને મીઠું અછડતું હાસ્ય. જાણે કહેતી ન હોય કે મારા તો ભાગ્ય ફરી ગયા. અરે બોલને કે “મારા તો ભાગ્ય ફરી ગયા.”
“તમે સમજી જાવ છો તો પછી મારે શું બોલવાનું?”
“ચાલ હવે સ્કૂટર પર બેસ. આપણે કમાટી બાગ ફરવા જઈએ.”
સ્કુટર ચાલુ કર્યુ અને તે પાછલી સીટ ઉપર બેઠી ત્યાં ફરીથી મેં કહ્યું, “આટલી દુર કેમ બેઠી?” ધીમે રહી તેણે ખભે હાથ મુક્યો અને મેં ફરીથી કહ્યું, “એમ નહીં મારું પેટ પકડીને નજીક બેસ. આપણે વિવાહ સંબંધે બંધાયેલા છે તેનો ઢંઢેરો પીટતા હોય ને તેમ. યાર તું પણ જબરી શરમાયા કરે છે!”
“શરમ તો આવે ને?” “શાની શરમ? વિવાહ થયા એટલે આપણને બધી જ છૂટ..”
“હાય હાય બા.. હજી તો આજે ચાંદલા થયા છે હું કંઇ એટલી બધી ફોરવર્ડ નથી!”
સ્કૂટર શરૂ થાય છે ફતેહગંજ પાસે ક્વૉલીટી રેસ્ટૉરંટમાં સ્કૂટર અટકે છે. સ્ટ્રૉબેરી અને કસાટા આઇસ્ક્રીમનો ઑર્ડર થાય છે અને મેં કહ્યું, “તને ખબર છે આ સંવનનનો ગાળો આખી જિંદગી યાદ રહે તે માટે શું કરવાનું?”
“હા, પણ અકરાંતિયાની જેમ મીઠાઇ ખાધા નહિં કરવાની?” “અરે વાહ! મારું “બકુલુ” તો બહું હોશિયાર છે ને?” “તે લગન ના કર્યા હોય પણ જાનમાં તો ગયા હોઈએ ને?” “વાહ! તો પછી મને જણાવ કોની જાનમાં ગઈ હતી? અને શું કર્યુ હતું?” “આઇસક્રીમ ખાવાનો અને ખવડાવવાનો..” “પછી?” “સરસ મઝાનું ગીત ગાવાનું!” “બોલ ક્યું ગીત ગાઈશ.” “તુમ મેરે મેં તેરી. પિયા જનમ જનમકી પ્યાસી પુજારન.” એતો ઓફ બીટ ગીત છે કંઇ ધમાકેદાર ગીત ગાને યાર.
“દુનિયા મેં પ્યાર કી સબ કો જરુરત હૈ.. દીલ દે દીલ લે યેહી મુહોબત હૈ.. કરલે પ્યાર કર લે... કર લે પ્યાર કર લે!” મને તો બોબીનું ગીત ગમે.
“મેં શાયર તો નહીં મગર એ હસીના જબસે દેખા મૈને તુજકો. મુજકો શાયરી આ ગઈ.” “અરે વાહ! હું એટલી બધી ગમું છું?”
“ગમે છે એટલે તો હા પાડી હતીને?" “આઇસ્ક્રીમ પીગળે છે ચાલ તું મારો કસાટા ખા અને હું તારો સ્ટ્રોબેરી.."
“ના, હું તને કસાટા ખવડાવુ અને તું મને સ્ટ્રોબેરી.”
“વાહ! તું ખુલી તો ખરી હં કે...”
“મનનાં માનેલા માણીગરની પાસે ખુલતાં બહુ વાર ન લાગે..” “વાર લગાડવા દઉં તેવો હું નથીને.” “હા ગમતું હોય અને શરમ પણ આવે ત્યારે મનનો માણીગર જ શરમ ભાંગે.” “ચાલ હવે આઇસક્રીમ તો પુરો થયો બીજી પ્લેટ ખાવી છે?”
“આઇસક્રીમની એક પ્લેટમાં હજીતો માંડ મોં પલળ્યુ છે.. હું તો ચાર પાંચ પ્લેટ ખાવાની છું.” “અહીંની ફ્રેંકી પણ સરસ આવે છે લસણનો બહુ છોછ ન હોય તો.”
“તું લુચ્ચું લુચ્ચું હસે છે એટલે હમણા તો આઇસક્રીમ જ ખાવો છે ખરુંને? ભલે કયો આઇસ્ક્રીમ ખાવો છે તે કહે, “રાજભોગ અને કાજુ દ્રાક્ષ?”
“પછી?”
“કેશર પિસ્તા અને માવા.”
“બહુ જાડી ના થઇ જઈશ કે મારે કાળો ડાઘીયો રાખવો પડે...”
“કાળો ડાઘીયો? કેમ?”
“તારી પાછળ દોડાવું એટલે દોડી દોડીને તારું વધેલું શરીર ઉતરી જાયને!” મેં આંખ મારતા કહ્યું. અને તેણે ખોટો રડવાનો ઢોંગ શરૂ કરી દીધો “મને વાગી તે જે આંખ મારી..”
“અરે રે રે.. મારા બકુડા મે તો એક આંખ મારી ત્યારે તારે બે આંખ સાથે મારવાની.. આમ રડવાનું નહીં...” મે બેઉં આંખ સાથે મચકારી તો બંધ થયેલી મારી આંખોને જોઈ તે ખૂબ હસી. કલકલતા ઝરણાનાં નિનાદની જેમ.
ફ્રેંકી આવી. સીસકારતા સીસકારતા ખાધી. પછી પાછો લીચીનો આઇસક્રીમ ખાધો. ખાતા ખાતા હોઠ પર લાગેલો થોડો આઇસક્રીમ મેં નેપકીનથી લૂછ્યો ત્યારે તે થોડુંક ગણગણી, “છૂ લેને દો નાજુક હોઠો કો...”
ત્યારે હું બોલ્યો, “હમણાં તો તું ડાહી બનીને કહેતી હતીને કે અકરાંતીયાની જેમ... હં.. હં..” અને ફરીથી એ ચમકદાર આંખો અને સુંદર હાસ્ય. હું ફરીથી ગણ ગણ્યો. “મેં કહી કવિ ન બન જાઉં તેરે પ્યારમેં ઓ કવિતા...”
તે હસી. જાણે ચારે બાજુ પ્રેમનું સંગીત વાગી ઉઠ્યું. પક્ષીનો કલરવ સંભળાઇ રહ્યો. ધીમે ધીમે મૃદંગ અને શરણાઇ ગુંજી રહી હતી અને એકદમ તે મને બાઝી પડી. મારા મનમાં વાગતુ સંગીત તાલબધ્ધ થતા તેના ઉરનાં ધબકારા હું ઝીલી રહ્યો. આ મારી લાખેણી ઘડી હતી. ત્યાં તો તેની આંખોમાં આંસુ ઉભરાયા. “મને હવે પીયર પાછું નથી જવું. મને લઇ જા રાજા મારા મને લઇ જા...”
મેં ધીમેથી ગજવામાંથી એક લોલીપૉપ આપી અને કહ્યું, “આ ચગળતી ચગળતી મારા સાસરે પહોંચી જા. આજે છુટા નહીં પડીયે; થોડુંક નહીં તડપીયે તો આવતા રવિવારે મળવાની મઝા કેમ આવશે? તને ખબર છે ને રસનાં તો આચમન હોય! ઘુંટડા ના હોય.”
સ્કૂટર પર બેસતાં ફરી કહેવું ન પડ્યું, “કેમ દૂર બેઠી?” પણ ગમશે નહીં. એવા નિઃસાસા સાથે બસ સ્ટેંડ ઉપર લગભગ રડતી જતી હતી. બીજા દિવસે એક પત્ર લખ્યો.
“નાનકુડી બકુડી પહોંચી ગઈ?”
ગુરુવારે પાછો જવાબ આવ્યો પુરા દસ પાના ભરીને. દેખાયું હતું કે પ્રેમ પત્રો લખવાની ચોપડીમાંથી સારા અક્ષરે કોપી કરી હતી પણ છેલ્લા પાને લખ્યું હતું, “ગમતુ નથી સાજન મારા મને લઈ જા. મને એક એક પળ યાદ આવે છે. હવે લાંબો જવાબ લખજે ઘણાં પાના ભરીને લખજે.”
હું મલકતો હતો અને નજર સામે પેડ પડ્યું હતું. બે ઇંચ પહોળું પણ પાંચ ફૂટ લાંબુ લચક. તેનાં સમચોરસ ટુકડા કરી તેના પ્રેમ પત્રને ભરી પુરીને કોપી કર્યો અને છેલ્લે પાને લખ્યું. “સાજન, લાંબો પત્ર તેં કહ્યો તેમ લખ્યો પણ તું તો છેલ્લી બે લીટીમાં જ હતી. અને એ છેલ્લી બે લીટી એટલે નાજુકડી નવલી નાગરવેલનું તું પાન તને પણ ઘણું ઘણું તારા સાજનનું વહાલ.”
