પંખ (ભાગ - ૪)

સતત દરવાજો ધબકી રહ્યો હતો.

"પૂજા દીકરા દરવાજો ખોલ, શું થયું બેટા?"

"બેટા પૂજા... મારા સમ છે દરવાજો ખોલ.." પૂજાની મા બોલી ઉઠી.

આખું ઘર પૂજાના ઓરડાની બહાર આવી ગયું હતું, નોકરથી લઈ ઘરના બધા સદસ્યોના માથે ચિંતાની રેખાઓ મંડરાઈ રહી હતી.

તો નોકર દ્વારા દરવાજો તોડવાના પણ પ્રયત્નો કરી લીધા.

પૂજા ફર્શ પર પડી હતી. સતત માથું દુઃખી રહ્યું હતું.

શરીર પણ કમજોર લાગી રહ્યું હતું. આંખ ખુલતા સામે બધું ધુંધળુ લાગી રહ્યું હતું. બધું જ ગોળ-ગોળ ફરી રહ્યું હતું.

જ્યારથી તે ગામડે આવી હતી બધા સામે માત્ર જમવાનો દેખાવ કરતી. પણ બધાથી નજરો ચુરાવી તે આ કઠોર તપ કરી રહી હતી. પણ કોના માટે? રૂમની બહારથી આવી રહેલા મમ્મી પપ્પાના અવાજોના કારણે તે હોશમાં આવી ગઈ હતી. બધાના અવાજો સાફ સાફ સંભાળાઈ રહ્યા હતા. ધીમેથી પડખું ફેરવી તે દીવાલ ઘડિયાળમાં જોવે છે. તે છેલ્લા સાત-આઠ કલાકથી હોશમાં ન હતી!

ધીમે-ધીમે બેડનો ટેકો લઈ ઉભી થાય છે. એટલી હિંમત નોહતી કરી શકતી કે "હું આવું છું દરવાજો ખોલવા" બોલી શકે.

ટેબલ પર પડેલી પાણીની બોટલ હાથમાં લઈ નાના-નાના ઘૂંટ પીતી-પીતી જ દરવાજા તરફ વધે છે અને ખોલે છે.

દરવાજો ખોલતાં જ તેના પિતા તેને ભેટી પડે છે. "શુ થયું દીકરા દરવાજા નહોતી ખોલી રહી?"

"પપ્પા જરાક આંખ લાગી ગઈ હતી."

"અમારા તો જીવ અધર થઈ ગયા હતા!" પૂજાની મમ્મી બોલી ઉઠ્યા.

"અટલું તું ક્યારે સૂતી નથી ને પહેલાં!"

"પપ્પા, થોડો થાક લાગ્યો હતો..આ બધી ધોળ ધફમાં.."

"હા, જલ્દી ફ્રેશ થઈને જમવા આવી જા નીચે."

"પપ્પા ઉપર મોકલી આપો ને, આજે હું અહી જ જમીશ રૂમમાં."

"ઠીક છે બેટા."

બધા પોતાપોતાના કામે લાગી જાય છે. અને પૂજા ફરી બેડ પર આવી લેટે છે.

અને વિચારોમાં તલ્લીન થઈ જાય છે. અચાનક કંઈ યાદ આવતા ફોનને ફરી ખાનામાંથી બહાર કાઢે છે. અને ફોનની બેટરી ખોલી સિમના ટુકેડે ટુકડા કરી મૂકે છે. "ફોન હશે તો હર્ષ મારાથી વાત કરશે ને, કાલ તો હું અમદાવાદ ઉડનછું થઈ જવાની છું."

અને ઉંડો શ્વાસ લઈ અને બોલી "અમદાવાદ આઇ એમ કમીન, આઇ લવ યુ આંનદ , સી યુ સુન બેબી."

અને કપાસના તકિયાને ફાડી મૂકે છે, અને બધું જ રૂ હવામાં ઉછાળી કુદકા લાગવી રહી હતી.

"હવે જમીશ તો બસ આંનદના હાથથી જ."

પ્રભાતનો સમય, ઘમરઘમર વલોણું ગાજી રહ્યું હતું. મમ્મી છાસ જેરી રહી હતી. તો પિતાજી ગાયો ભેંસોને વાડાની અંદર ઘાસ ચારો આપી રહ્યા હતાં. ધણમાં જવાનો સમય થઈ ગયો હતો. તો બીજી તરફ દાદાજી મોઢામાં દાતણ લઈ અને ચોમેર ફરી રહ્યા હતા.

તો દાદી ખાટલે બેઠા-બેઠા છીંકણી સુંધી રહ્યાં હતાં.

ત્યાં જ પગથિયાં પરથી ઉતરી રહી પૂજા કોઈ રાજકુમારીથી કમ નહોતી લાગી રહી!

આજે સિમ્પલ પ્લેન જીન્સ ખુલા વાળ, અને રેડ ટી-શર્ટ પહેર્યું હતું. તો નીચે કેનવાસ સુઝ. હાથમાં કિંમતી મોંઘું ઘડિયાળ તો, એક હાથમાં આઈ ફોન પણ ખરો. પોતાનું શ્રીમંત પણું બતાવવા પૂરતા હતાં.

દાદા જોઈને જ ભડકી રહ્યા હતા.

"શું વહે કાઢ્યા છે.."મનમાં જ બબડયા.

"પપ્પા હું હવે અમદાવાદ જાઉં છું!"

"પણ બેટા હજુ થોડાક દિવસો રહી ગઈ હોત તો?"

"પપ્પા મારું ભણતર બગડે છે!"

"ચૂલા ફૂંકવા નથી ગમતા આજકાલની રાજ રાણીઓને, વિલાતમાં તને કંઈ કામ નહી કરાવે કે આ ભણભણ થઈ છો.."દાદા ગુસ્સામાં બોલ્યા.

દાદાના આ શબ્દોને ઇગ્નોર કરતી, પૂજા બધો સમાન કારમાં મૂકી દે છે. "પપ્પા તમે આવો છો મુકવા?" બોલતાં જ કારની ડ્રાઇવિંગ સીટ પર બેસી ગઈ. "પપ્પા હું ચલાવીશ.."

"હા બેટા તું ચલાવ." કહેતા તે પણ આગળની સીટમાં બેસી ગયા અને દરવાજો બંધ કર્યો.

"પપ્પા સીટ બેલ્ટ બાંધો!"

"તેની શું જરૂર?"

"પપ્પા જરૂર છે, એમજ શોભા માટે નથી મુક્યું આપણી સલામતી માટે છે આ બેલ્ટ."

"મને તો ખબર જ નહોતી!"

"હવે ખબર પડી ગઈ ને, તો જલ્દી બાંધો ચાલો."

બને બાપ દીકરી હસતાં હસતાં કાર લઈ નીકળ્યા.

પપ્પા સતત બારી બહાર એકીટશે જોઈ રહ્યા હતા. તો પૂજા પણ પિતાને જોઈ અને ફરી સામે જોઈ ગાડી ચલાવી રહી હતી.

બને વચ્ચે આજે મૌન હતું. બંનેમાંથી એક પણ બોલે એવી પરિસ્થિતિમાં ન હતું.

શામજી મુખીના ખૂણા ભીના થઈ ગયા હતા.

તો તેને જોઈને પૂજા પણ પોતાની જાતને રોકી ન શકી.

"બેટા હું જાણું છું. તારી ઈચ્છા વિરુદ્ધ આપણે...."

"પપ્પા બસ મારે એ વિષય પર વાત નથી કરવી."

"દીકરા મારી સ્થિતિ સમજ...."

"પપ્પા મેં કહ્યુંને હવે એ વિષય પર વાત કરવાનો કોઈ અર્થ નથી!"

મેઈન હાઈવે આવતાં જ કાર થોભાવી દે છે.

અને પૂજા પપ્પાને મદદ કરતાં કરતાં ઘડિયાળ તરફ જોઈ રહી હતી.

"પપ્પા દસેક મિનિટમાં બસ આવતી જ હશે."

"અમદવાદ પહોંચી મને ફોન કરી દે જે."

"હા પપ્પા."

"તમે તમારો ખ્યાલ રાખજો અને દવા ટાઈમ પર લઈ લેજો."

"હા બેટા."

ત્યાં જ બસ પહોંચે છે. સામાન ચડાવવામાં મદદ કરતા શામજી પટેલ ત્યાં સુધી બસને જોતા રહે છે, જ્યાં સુધી તે અદ્રશ્ય નથી થઈ જતી.

પૂજા પણ...થોડી આઝાદીની હવા લે છે. અને આનંદને સરપ્રાઈઝ આપવાનું વિચારી લે છે. "આંનદ તો મને જોઈને, ફૂલયો નહિ સમાય, હું આનંદનો ચેહરો જોવા માંગીશ. આંનદ હું આવું છું બસ.. થોડા કલાકો જ.."

દૂર-દૂરથી મેહમાનો આવી રહ્યા હતા. ઘરની બહાર ભવ્ય મંડપ બાંધ્યું હતું.

રાત્રીના સમય ઘરની ઉપર સજાવેલી લાઈટોનો પ્રકાશ દૂર-દૂર સુધી દેખાઈ રહ્યો હતો.

તો બત્રીસ જાતના વ્યંજનનો પીરસાઈ રહ્યાં હતાં. લોકો વખાણ કરતા નહોતા જંપતા, ના આવા લગ્ન આ ક્ષેત્રમાં થયા છે, ના થશે, સાત પેઢી સુધી યાદ રહે તેટલો ખર્ચો કર્યો હતો. કોઈ સલતનતની રાજકુંવરી જાણે પરણવા જઈ રહી હતી.

લોકો વખાણ કરતા નહોતા સમાઈ રહ્યા. તો બેકગ્રાઉંડમાં વાગી રહેલું મધુર સંગીત. દૂર-દૂરથી કલાકારોને બોલવામાં આવ્યા હતા.

હર્ષ અગ્નિની સામે બેઠો હતો. પાસે તેના મમ્મી-પપ્પા પંડિત મંત્રોચાર કરી રહ્યા હતા.

"કન્યા પધરાવો સાવધાન.."

દુલહનના અવતારમાં પૂજા ધીમે-ધીમે આવી રહી હતી. લાલ ડિઝાઇનર કુર્તિ, ચેહરો લાંબા ઘૂંઘટ પાછળ છુપાયેલો હતો. હાથ અને પગમાં ઘાટો મહેંદીમો કલર ખીલી આવ્યો હતો. ત્યાં જ બસ બ્રેક થઈ અને કંડકટર દ્વારા ઘોષણા થઈ."ચાલો અમદાવાદ છેલ્લું સ્ટેશન.."

અને પૂજા જાગી જાય છે.

પાણીની બોટલ ખરીદી મોઢું ધોવે છે. રાત્રીના આઠેક જેવો સમય થઇ રહ્યો હતો. પોતાનો ફોન કાઢી જોવા તો ગઈ પણ કેટલાય દિવસોથી ફોન ચાર્જ પણ નથી કર્યો.

રીક્ષા કરી.. પોતાના રૂમ તરફ જાવા નીકળે છે.

"અવની શું કરતી હશે, મારે તેને તો એક વખત કહીને નીકળવું હતું."

બેગ હાથમાં લઈ સતત ઉત્સુકતાથી બેલ વગાડી રહી હતી.

"આવું છું બાપા આવું છું."

પણ પૂજા થંભી નહોતી રહી..કેટલી જલ્દી હતી તેને..

દરવાજો ખોલતાં જ.. અવની પૂજાને જોઈને ખુશ ખુશાલ થઈ જાય છે અને..

પુરી તાકતથી ભેટી પડે છે. "આ ગઈ મેરી રાજકુમારી.."

કહેતાં જ પૂજાના ચેહરા પર ચુંબનોની વર્ષા કરી દે છે.