ପ୍ରସ୍ତ ପ୍ରସ୍ତ ଅନ୍ଧକାର

ସଂଯୁକ୍ତl ମହାନ୍ତି

କେଜାଣି କାହିଁକି

ଭିତରେ ଭିତରେ ଗୋଟିଏ ଶୂନ୍ ଶାନ୍ ମରୁଭୁମି

ଜଳକଷ୍ଟରେ ଶୁଖିଯାଇଛି ତଣ୍ଟି

ଭାରି ଶୋଷ l

ଉଠି ଆସୁଛି କେଉଁ ନିବିଡ କ୍ରନ୍ଦନର ସ୍ଵର

ମୋ ଭିତରେ l

କେଜାଣି କେତେ ଦିନ ଚାଲିଆସିଲାଣି

ଗୋଟିଏ ଅକାଳ ପଡିଥିବା ରାସ୍ତାରେ

ସବୁଜ ଗଛର ମଥାନଟି ମାନ ଝୁଲେ

ଝୁଲୁଥାଏ ମୋ ଆଖି ଆଗରେ

ନାଈଟିଏ ବି ବହୁଥାଏ ସାମନାରେ ଆନମନେ

ଅଥଚ ଆଷାଢ, ଶ୍ରାବଣ, ଭଦ୍ରବରେ ବୁନ୍ଦାଏ

ଜଳ ନlହିଁ ? ଏତେ ଅନାବୃଷ୍ଟି ମୋ ସହରେ ?

କେଜାଣି ବହୁଦିନ ହେଲା ଅଟକି ଯାଇଛି

କୁଆଡେ ଉଠେନା ପାଦ

ଘର ଭିତରର ମହଣ ମହଣ ଅନ୍ଧକାର

ବସିଥାଏ ଚୁପ୍ ଚାପ୍, ରାତି ଘନ ହୁଏ

କେଉଁ କୋଣରେ ବସି ବସି

ଉଠି ବାଲକୋନିରେ ଆଖି ମଳି ଠିଆ ହୁଏ l

ଦେଖେ ଦପ୍ ଦପ୍ ତାରା l

ଝାପ୍ସା ଅନ୍ଧାରରେ ହଲୁଥାଏ ନାରୀ କେଳ ପତ୍ର

ସଜନା ଗଛରେ ହୁଟ୍ ହୁଟ୍ କରୁଥାଏ ପେଚା

ଭନ୍ ଗଢ଼ାର ‘ ଷ୍ଟାରି ନାଇଟ’ ର ଚିତ୍ର ପରି

ଘୂରୁଥାଏ ଏ ବିଶ୍ଵବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଆଉ ଶତ ଶତ ତାରା l

ତା’ର ଆଉ ଆସିବାର ନାହିଁ l ଏ ରାତିରେ ବି

ବୃଷ୍ଟି ହେବାର ନାହିଁ l

କିଏ ନ ଚାହେଁ ଏକ ବୃଷ୍ଟିଭିଜା ଭୋର୍ ଆସୁ

ଆଉ ତା’ର ଆଲିଙ୍ଗନ ଭିତରେ

ଓହ୍ଳେଇ ଆସୁ ସକାଳର ଏ ଭିଜା ଭିଜା

ଅପସୁୟମାନ ଅନ୍ଧକାର !

ଏମିତିକି ଛେଚା ବର୍ଷାଟାଏ ହୋଇଯାଉ

ନୀବିଡ଼ ସତ୍ତାରେ ଶୋଷି ହୋଇ

ଜନ୍ମ ନେଉଆ ଗୋଟାଏ

ଚିର ହରିତ୍ ଅରଣ୍ୟ l

କିନ୍ତୁ ତା’ର ପାଦଚିହ୍ନ ନାହିଁ

ଧୁଳି ଧୂସରିତ ସବୁ l ଖୋଜି ପାଏନା ଆଉ

ସେ ଚୁପ୍ ଚାପ୍ ଚାଲି ଯାଇଛି

ଛାତି ତଳେ ରଖିଦେଇ ଖାଲି ପ୍ରସ୍ତ ପ୍ରସ୍ତ ଅନ୍ଧକାର l