ମିଥ୍ୟା ପଣ,ସତ୍ୟର ସହର

ଅଚିହ୍ନା ଅଚିହ୍ନା ଲାଗେ

ଅଜଣା ଅଜଣା ଶୁଭେ

ଅକୁହା ଅକୁହା ତୁମ ଭାଷା ।

କପଟୀ କପଟୀ କଥା

ଛଳ ଛଳ ଆଖି ବ୍ୟଥା

ଛଳନାରେ ଜୀଇଁବାର ନିଶା ।

ବ୍ୟଥାରେ ସତେକି ବନ୍ଦୀ

କର୍ମରେ ମିଥ୍ୟାକୁ ଛନ୍ଦି

ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ମିଛ ଭିଜା ମନ ।

ଚାଲିଛ ଚାଲିଛ ତୁମେ

ଅସତ୍ୟେ, ସତ୍ୟର ଧାମେ

ବଞ୍ଚିବାର ଲାଳସା ଅଦମ୍ୟ ।

ଅଗ୍ନିକୁ ରଖୁଛ ସାକ୍ଷୀ

ଲଗ୍ନ ଯେ କାଳ ବୈଶାଖୀ

ମିଛେ ମିଛେ ଛଳନା ସୁଅରେ ।

ବନ୍ଧୁ ର ମୋହର ମାରି

ଗୋପନେ ହୁଅ ଅଇରି

ମାତିଯାଇ ଅର୍ଥର ମୋହରେ ।

ବନ୍ଧୁ ତ ବର୍ଣ୍ଣାଢ୍ୟ ଭାବ

ସ୍ବର୍ଗୀୟ ତା'ର ବୈଭବ

ଛାର ଅର୍ଥ ତା'ଆଗେ କୁତ୍ସିତ ।

ସ୍ୱାର୍ଥରେ ସ୍ୱାର୍ଥରେ ରହି

ମିଥ୍ୟାରେ ଦେଉଛ ଦ୍ୱାହି

ନୁହଁ କି ହେ ତୁମେ କଳଙ୍କିତ ?

କଳଙ୍କେ କଳଙ୍କେ ଭିଜି

ଲଜ୍ଜାକୁ ଲଜ୍ଜାରେ ମାଜି

ହୋଇଅଛ ନିର୍ମମ ନିର୍ଲ୍ଲଜ ।

ବନ୍ଧୁ ସମ୍ପର୍କେ କଟାକ୍ଷ

ଛନ୍ଦି ପାଇବ କି ମୋକ୍ଷ

ଧିକ ବନ୍ଧୁ ମିଛ ସଜବାଜ ।

ପ୍ରଥମେ ପାଖକୁ ଡାକି

ପରିଚୟ ମିଛେ ରଖି

ମିଠା ପଣେ ଢାଳିଲ ଜହର ।

ସମୟ କହିବ,ବନ୍ଧୁ

ବନ୍ଧୁ ଯେ ସ୍ବର୍ଗୀୟ ସିନ୍ଧୁ

କୃତଘ୍ନତା ବୈମାନ,ଅସୁର ।

ପ୍ରତାରଣା ପ୍ରୀତି କରି

ଭାବିଛ ହୋଇବ ପାରି

ମିଥ୍ୟା ପଣେ ସତ୍ୟର ସହର ।

ସତ୍ୟକୁ କଲି ମୁଁ ସାକ୍ଷୀ

ବେଦକୁ ବିଧାନେ ରଖି

ତୁମ ପରି ହେବିନି ବର୍ବର ।

ହେ ବନ୍ଧୁ,ବୟସେ ସାନ

ଆଶିଷ ଢାଳେ ଏ ପ୍ରାଣ

ପ୍ରତାରଣା କର ପ୍ରତିହାର ।

ଏବେ ବି ସମୟ ଅଛି

ବନ୍ଧୁତା ହାତ ବାଢୁଛି

ବନ୍ଧୁ କୋଳ ଅଳଙ୍କୃତ କର ।