ରସ ରହସ୍ଯ

       ରସ  ରହସ୍ୟ 

 

ନିଜ ଭୁଜ ଛନ୍ଦେ କରି ବନ୍ଧନ 

ଆପଣା ଶରୀରକୁ ଆଲିଙ୍ଗନ 

ପାରିବୁ କି କରି ରେ ବାପଧନ

ବିତି ସରିଯିବ ତୋ ଯଉବନ 

ଦେଖିଲା ଲୋକ ଯେ ଦାନ୍ତ ଦେଖାଇବେ 

ଧିକ ତୋ ରସିକ ପଣ । 

 

ଦେଖି କି ପାରିବୁ ନିଜ ନୟନ 

କଟାକ୍ଷେ ହରିବୁ କି ନିଜ ମନ 

ଆପଣା ଅଧରେ ଦେଇ ଚୁମ୍ବନ 

ପୀରତି ରସ ବା କରିବୁ ପାନ

ଦେଖିଲା ଲୋକ ଯେ ଦାନ୍ତ ଦେଖାଇବେ 

ଧିକ ତୋ ରସିକ ପଣ । 

 

ଜାନୁପରେ ଥୋଇ ନିଜ ମଥାନ 

ରସନା ଭାଷି ପ୍ରୀତି ସମ୍ଭାଷଣ 

କିବା ଆଉଁସିବୁ କେଶ ରେଶମ 

ଶୁଣିବୁ କି  ଆଉ  ପ୍ରେମ ଗୁଞନ 

ଦେଖିଲା ଲୋକ ଯେ ଦାନ୍ତ ଦେଖାଇବେ 

ଧିକ ତୋ ରସିକ ପଣ । 

 

ଛାୟା ତୁଲେ ପ୍ରୀତି ଭାବ ରଚିଣ 

କାମାନଳେ  ଜଳ  ବିସରଜନ 

ସାଥିନୀ ବିହୁନେ ଆତ୍ମରମଣ 

ଦଧିଭାଣ୍ଡେ କଲେ  ମନ ମନ୍ଥନ 

ଦେଖିଲା ଲୋକ ଯେ ଦାନ୍ତ ଦେଖାଇବେ 

ଧିକ ତୋ ରସିକ ପଣ । 

 

ଭୂମିର  ଗନ୍ଧକୁ  କରି  ଧାରଣ 

ସବୁଜ କ୍ଷେତରେ ବାସ ଆଘ୍ରାଣ 

ବଜାଇ  ମୃଦଙ୍ଗ  କିରଣ  ହୀନ 

ବେସୁରା ବଂଶୀରେ ରଚିଲେ ସ୍ବନ 

ଦେଖିଲା ଲୋକ ଯେ ଦାନ୍ତ ଦେଖାଇବେ 

ଧିକ ତୋ ରସିକ ପଣ । 

 

କବି - ଶ୍ରୀଯୁକ୍ତ ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା