ବହୁଧା ବିଭକ୍ତ

ଝିଅଟିଏ ଜନ୍ମହୁଏ ଗୃହଲକ୍ଷ୍ମୀ ହୋଇ କେତେ ଯେ ଆଦର

ଦୁହିତା ସେ ଦୁଇକୁଳ ହିତା ଘେନି ତା'ର ଆଚାର ସଂସ୍କାର ।

ବାପା ମା ଭାଇ ବଂଧୁ ସଭିଙ୍କର ନୟନର ମଣି

ଧିରେ ଧିରେ ବଡ ହୁଏ ବଦଳେ ତା ଦୃଷ୍ଟିଭଂଗି ଠାଣି ।

କୁମାରୀତ୍ୱ ପ୍ରାପ୍ତି ହେଲେ ବୀପରୀତ ଲିଂଗ ପ୍ରତି ହୁଏ ଆକର୍ଷିତ

ପ୍ରେମର ପହିଲି ପରଶ ସରମୀ ଲତାକୁ କରେ ଶତତ ବଂଚିତ ।

ସୀମାରେଖା ଡେଇଁଯିବା ଶତ ଚେଷ୍ଟା କରି ମଧ୍ୟ ନହୁଏ ସମ୍ଭବ

କୁଳର ମହତ ଟାଣେ ଯେ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ରେଖା ଦୁର୍ବାର ଦୁର୍ଲଂଘ ।

ଯୌବନରେ ଆକର୍ଷଣ ହୁଏ ଦୁନିର୍ବାର ଦିଅଇ ଆହ୍ୱାନ

ତଥାପି ସରମୀ ଲତା ଲଜ୍ଜାକୁ କରଇ ତା'ର ମହାର୍ଗ ଭୁଷଣ ।

ଯୋଗ୍ୟ ବର ବରି ପିତା ବିଦାୟ କରନ୍ତି ତାକୁ ବସାଇ ସବାରି 

ଅଲିଖିତ ନିୟମଟେ ଦୁତୀୟ ଡୋଲି ଉଠିବ ମଶାଣି ଆଦରି ।

କଣ୍ଢେଇଟିଏ ସେ କିଛି ସ୍ୱପ୍ନ କିଛି ଈଚ୍ଛା ନାହିଁ ଅଭିଳାଷ

ସୁତାରେ ବନ୍ଧା ସେ ସୁତା ହଲିବ ଯେପରି ମାନିବ ନିର୍ଦେଶ ।

ଝୁରି ହେବା ସାର ବାପ ମା ଭାଇ ବନ୍ଧୁ ପ୍ରିୟ ପରିଜନ

ଯୋଡିହେବ ସ୍ୱାମୀ ଶାଶୁ ଶ୍ୱଶୁରାଦି ସାଥେ ଦେଇ ପ୍ରାଣ ମନ ।

ଚନ୍ଦନ ପରି ବୋଳିବ ମଥାରେ ନିନ୍ଦା ଗାଳି ଝିଂଗାସ ବଚନ

'ଦୁହିତା ସେ ଦୁଇକୁଳ ହିତା' ଆପ୍ତ ବଚନକୁ କରିବ ପ୍ରମାଣ ।

ସୃଷ୍ଟିର ଆନେକ ଅମୃତ ହୁଏ ଯେବେ ସନ୍ତାନ ସମ୍ଭବା

ପ୍ରେମ ହୁଏ ବହୁଧା ବିଭକ୍ତ ଅପତ୍ୟକୁ ଦେଇଦିଏ ଅଧା ।

ପୁତ୍ରୀ ସେ ଭଗିନୀ କାର ଜାୟା କା'ର ଜନନୀ ମାନିନୀ

ଅଦଭୁତ ସ୍ରୁଷ୍ଟି ବିଧାତାର କୋମଳାଂଗୀ ସେ ମନ ମୋହିନୀ ା

            -ବିଶ୍ୱେଶ୍ୱର ମାଝୀ-