କବିତା ମୋହର

କବିତା ମୋହର        ଅତି ଆପଣାର

       ଦୁଃଖର ଦିନର ସାଥୀ

କେବେ ରାଗେ ନାହିଁ କିଛି ମାଗେ ନାହିଁ 

     ଦି ଧାଡି ଲେଖାରେ ଖୁସି ।

ପୋଛି ଦିଏ କେବେ  ଆଖିର ଲୁହସେ

     ମନ କୋହ ଯାଏ ପିଇ

ସବୁ ଦୁଃଖ ଶୁଣି     ଟିକେ ହସି କୁହେ

    ଦୁଃଖ ଯାଅ ମୋତେ ଦେଇ ।

ଜୀବନ ବାଟରେ     ଅତି ଆପଣାର

       ତାହା ପରି କେହି ନାହିଁ

ସୁଖରେ ଦୁଃଖରେ  ହସରେ କାନ୍ଦରେ  

   ମୋ ପାଖେ ଆଉ କେ ନାହିଁ ।

ଭଲ ପାଏ ତାକୁ       ଜୀବନଠୁ ବେଶୀ

    ସେଇ ମୋର ପ୍ରିୟତମା

ରୂପରେ ଗୁଣରେ      ଭାଷାରେ ଭାବରେ

     ଦୃଦୟରେ ଅନୁପମା ।