ମାନବୀୟ ସ୍ପର୍ଶ

-----------------

କହିବି କହିବି ବୋଲି

କହି ପାରେ ନାହିଁ ।

କେମିତି କହିବି ସଖୀ

ଭାଷା ପାଉନାହିଁ ।

ଭାଷା ଯଦି ପାଇଯିବି

ଭାବ ର ଅଭାବ ।

ଅଭାବରେ ଥିବି,ହେଲେ

ଥିବ ମୋ'ସଦ୍ଭାବ ।

ସଦ୍ଭାବ ରହିଛି ସାଥି

ମନରେ,ପ୍ରାଣରେ ।

ନିଃସଙ୍ଗ ମୋ'ପ୍ରାଣ ସିନା

ସାଥି ପାଇଁ ଝୁରେ ।

ଝୁରି ଝୁରି ସତେ କ'ଣ

ଦିନ ସରିଯିବ !

ଦିନ ସିନା ସରିଯିବ

ସ୍ମୃତି ରହିଥିବ ।

ସ୍ମୃତିରେ ସ୍ମୃତିରେ ସାଥି

ତୁମରି ମୁରତି ।

ସାଇତି ରଖି ଖୋଜିବି

ନିକାଂଚନ ପ୍ରୀତି ।

ସେ ପ୍ରୀତିରେ ବାସୁଥିବ

ତୁମରି ମହକ ।

ସେ ମହକେ ମହକିବ

ମୋ'ମନ କୋଣାର୍କ ।

କୋଣାର୍କ ଯେ ଅର୍କ କ୍ଷେତ୍ର

ମୋ'କୋଣାର୍କ ଭଗ୍ନ ।

ଭଙ୍ଗା ମନ୍ଦିରେ ସୃଜୀବୀ

ତୁମ ପାଇଁ ଲଗ୍ନ ।

ଲଗ୍ନରେ ଲଗ୍ନରେ ତୁମ

ଛବିକୁ ଆଙ୍କିବି ।

ସେ ଛବିକୁ ନେଇ

ନୂଆ ସଂସାର ଗଢିବି ।

ସେ ସଂସାରେ ଥିବ ପୁଣ୍ୟ

ପ୍ରୀତି ର ପରଶ ।

ମଣିଷର ମୃଦୁ ମୃଦୁ

ମାନବୀୟ ସ୍ପର୍ଶ ।