ଅହଂ ଭାବରେ

ପ୍ରେମ ତ୍ୟାଗ ହାବ କାଟେ ଅହଂଭାବ

ପରୋପକାରରେ କେତେ

ସଭିଙ୍କି ନିଜର କରି ନପାରିଲେ

ସନ୍ତୋଷ ନମିଳେ ସେତେ ।

ଅହଂକାର ଯେବେ ଶୀଳତା ଶୋଷକ

ଅହଂ ଆବେଶରେ ମନ

ସବୁ ସମ୍ପର୍କରେ ଅହଂକାର ଢାଙ୍କେ

ସ୍ଵଗୁଣକୁ କରେ ହୀନ   ।

ଅହଂ ଆଧିକ୍ୟରେ ଅଙ୍ଗାରକ ତେଜ

ଅହଂ ହୁଏ ଅଧିକୃତ

ଅହଂ ଅଧିରୁଢେ ଆସମ୍ପର୍କ ବଢେ

ଅନାଚାର ଅନାହୂତ ।

ଅହଂ ଅନଶ୍ଵର ହୁଏ ଅନୁଚର

ଅହଂ ଅନପେତ ହୋଇ

ଅହଂ ଅପନତେ ହୃଦୟ ଆନତେ

ହୃଦୟରେ ଅସ୍ତ ଯାଇ ।

ଧିରେ ଧିରେ ପ୍ରେମ ହେଲେ ସମର୍ପଣ

ଅହଂ ଆତିଶର୍ଯ୍ଯ କଟେ

ପ୍ରେମ ପ୍ରତିକାର ପର ଉପକାର

କରୁଥିଲେ ନିଶ୍ଚେ ହଟେ ।

ସଭିଙ୍କୁ ନିଜର କରି ପାରୁଥିଲେ

ସାର୍ଥକ ହୁଏ ଜୀବନ

ଜୀବନରେ ଯିଏ ନିଜ ପାଇଁ ବଞ୍ଚେ

ବଞ୍ଚିହେବା ଅକାରଣ ।

ଜୀବନ ସନ୍ତୋଷ ଖୋଜୁଥାନ୍ତି ସର୍ବେ

ଅନ୍ତର ଅଭିଷ୍ଟ ଯେଣୁ

ସନ୍ତୋଷ ପ୍ରକାଶେ ଅସନ୍ତୋଷ ନାଶେ

ବିଞ୍ଚିଦେଲେ ପ୍ରେମ ରେଣୁ ।

ପ୍ରଶାନ୍ତ କୁମାର ହୋତା