ମୋ କଲମ

ପାଠକ ବୁକୁର କ୍ଷତେ,

ଏହି ମୋ କଲମ ଭରିଛି ମଲମ,

ଆଶୁ ଉପଶମେ ସତେ ,

ନିଜେ ମୁଁ ସହିଛି ବୋଲି

ଅନ୍ତର ଯାକର ବେଦନା ତାଙ୍କର,

ହରିନିଏ ମନ ଖୋଲି ।

ଶୀତଳ ଚନ୍ଦନ ଭରି,

ଶବଦ ରତନେ ସଜାଏ ଯତନେ,

ନବ କଳେବର କରି ,

ଶବଦର ଶାଳଗ୍ରାମ,

ପୂଜି ନିଜ ଘରେ ଆଭୂଷଣ କରେ,

ଜପି ମୁଁ କବିତା ନାମ ।

କରେ ଆବାହନ ନିତି,

ଭାବ ରୂପେ ଝରି ଆସେ ଅବତରି,

ଗୀତେ ମନ ନିଏ ଜିତି ,

ଅନଳୁ ଉତୁରି ଆସି,

ଶବଦ କି ଆଉ ହୁଏ ଦାଉଦାଉ,

ଜଗତ ଯାତନା ନାଶି ।

ମାନସେ ରଚାଏ ସୁର,

ଲାଳିତ୍ୟ କି ସତେ ବୋଧ ହେବା ମତେ

ଝରିଯାଏ ଭରପୂର,

ଭାବରେ ଭାବନା ଲେଖି,

ଅନୁପମ ଧାର ମୋ କଲମ ଗାର,

ପାରିଲିଣି ଏବେ ଦେଖି ।

ଶାରଦା କରୁଣା କର,

ବିରାଜ ଗୋ ସୁଖେ ଶବଦଙ୍କ ମୁଖେ,

ଶୁକ୍ଳ ବର୍ଣ୍ଣେ ଫରଫର,

ବିଘନ କନ୍ଦରେ ତୁମେ,

ତୁମ୍ଭ କୃପା ଭାଳି ଆଖି ଲୁହ ଢାଳି,

ଶରଣେ ପୟର ଚୁମେ ।

ଲେଖନୀ ମୋ ବୀଣାପାଣି,

ଭାବ ନବରସେ ହୃଦରୁ ବରଷେ,

ପାରିଲିଣି ସବୁ ଜାଣି,

ମହିମା ତା' ଅନବଦ୍ୟ,

ସମାଜର ହିତେ ଲେଖେ କେହୁ ଗୀତେ,

କେ ଅବା ରଚଇ ଗଦ୍ୟ ।

ସୁଦୟା କଲେ ନିରତ,

ଭାବରେ ମୋହରି ସୁରଞ୍ଜନ କରି,

ଲେଖୁଥିବି ଅବିରତ,

କଲମ ସ୍ୟାହିରେ ବସ,

ଗୁଣୁଗୁଣୁ ହୋଇ କାନେ ଓଠ ଥୋଇ,

ଭରି ଯାଅ ଭାବ ରସ ।

ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା