ଆତ୍ମଜାର ଆହ୍ବାନ

ଥାଉ , ଆଉ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖାଅନି ,

ଲୋଡାନାହିଁ ଜହ୍ନରେ ଘର,

ଲୋଡାନାହିଁ ତାରାର ତାରକସି,

ପଣ କରନି, ମୋ ମୃତ୍ୟୁ ପରେ

ସମାଧି ଉପରେ

ଠିଆ କରିଦେବ ତାଜମହଲ ।

ମୁଁ ଜାଣେ ମୁଁ ମୀନାକ୍ଷି ନୁହେଁ,

ମୋ ହସରୁ ମୁକ୍ତା ଝରେନା ,

ମୁଁ ଚାଲିଲେ ପଦ୍ମ ତ ପଦ୍ମ

ଘାସଫୁଲଟିଏ ବି ଫୁଟେନା ।

ତଥାପି ତୁମେ କୁହ, ମୁଁ ଶୁଣେ ।

ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ନା !!!

ଦେଖ ,ଏବେ ଏବେ

ମୁଁ ଫେରି ପାଇଚି ସମ୍ବିତ୍ ।

ତୁମେ ଆଉ ପ୍ରଶଂସାର ଖୁଦ ଫିଙ୍ଗି

ଫାଶ ବସାଅନି ... ।

ପାରୁଛ ଯଦି ମୁକୁଳାଇ ନିଅ

ନିଜକୁ ମୋ ମୋହପାଶରୁ ।

ମୋତେ ଶକ୍ତ କରନି,

ବରଂ ହତ୍ୟା କର ,

ବାରମ୍ବାର ହତ୍ୟା କର ।

ମୁଁ ମରେ ମୋ ଭିତରେ,

କନ୍ୟା ହେବାର ଅପରାଧରେ,

କନ୍ୟାର ମା' ହେବା ଅପରାଧରେ,

କଥା ଦଉଚି, ଉଫ୍ କରିବିନି ।

(ସର୍ବଂସହାର ମୁକୁଟ ପିନ୍ଧି

କେହି କ'ଣ ଉଫ୍ କରେ !)

ଯଦି ଲୋଡାପଡେ

ମାଗିନେବ ମୋ ସାହାଯ୍ୟ,

ଆଦୌ ମନା କରିବିନି ।

ଜନ୍ମ ପୂର୍ବରୁ ଲିଙ୍ଗ ପରୀକ୍ଷା,

ଜନ୍ମ ପରେ ଅଦଳବଦଳର ଦ୍ବାହିରେ

ପିତୃତ୍ବ ପରୀକ୍ଷା କର ।

ଯେମିତି ବି ହେଉ

କଳେ ବଳେ କୌଶଳେ ହତ୍ୟା କର ।

ତା'ପରେ ପାରୁଛ ତ ଡିଣ୍ଡିମ ପିଟ

ତୁମେ ବଳବାନ୍ , ତୁମେ ମହୀରୁହ

ମାଟି ବିନା ବ୍ୟାପ୍ତ ହେଇପାର ସଚରାଚର,

ତୁମେ ସ୍ବୟଂଭୂ, ତୁମ ପାଇଁ

ଲୋଡା ନାହିଁ ନାଭିପଦ୍ମର ,

ଲୋଡାନାହିଁ ଜରାୟୁ କି ଜଠର ।।