ସଂଳାପ-୨୭

ସଂଳାପ-୨୭

 

ଭଲ ପାଏ ଜୀବନ ତତେ

ଦିଗନ୍ତ ସେପାରି 

ବନ୍ଧନମୁକ୍ତ ଜୀବନ

ତତେ କରେ 

ଅନ୍ୱେଷଣ ସେଥିପାଇଁ 

ବୋଧେ 

ଆପେ ଆପେ ଆସିଯାଏ,

ମୋ ପାଖକୁ 

ଯାହାକୁ ତମେ କୁହ 

କବିତା,

ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଜାଣେନି ,ସେ କିଏ ?

ଲେଖି ଦିଏ ,ଚିଠି ନିତି

ତା ଲାଗି ,ତା ଓଠ ଭାଷାରେ

ହୃଦୟ ସମ୍ଭୋଦିତ କରୁଥିବା ଅକ୍ଷରକୁ ଯୋଡି 

କିଛି ଶବ୍ଧ 

ସଜାଡି ଦିଏ ଧାଡିରେ,

ଖାଲି ଠିକଣା 

ସମୟରେ ମିଳିଲେ,

ପ୍ରୀତିଲିପ୍ସା ,

ଆଉ ଲେଖନୀ ଟିଏ ଲେଖିବାକୁ ତୁମେ ଯାହାକୁ 

କୁହ,

କବିତା-କାବ୍ୟନାୟିକା

ଭଲ ପାଇବା ତାର ଏ କି କୁରୁଣା

ଯିଏ ମୋ ଠାରୁ ଚାଲିଯାଏ

ଦୂରକୁ, ଆହୁରି ଦୂରକୁ ଯେତେଗଲେ ପାଶକୁ ତାର

ଭୁଲ ଠିକଣାରେ ହଜିଯାଏ

ମୋ ଲେଖା ଚିଠି

ତା ଓଠ କହୁଥିବା

ଭାଷାର 

ପ୍ରତୀକ୍ଷାର କବିତାରେ--!

©®କାଶ୍ୟପ,ରାୟଗଡା ।