ଅଳିକ

ଯେଉଁ ସିଂହାସନେ ବସି ବସି ତୁମେ

ଦୃପ୍ତ ଠାଣିରେ ତୃପ୍ତ ମଦିରା ପିଅ,

ସେ ମଦିରା କେତେ ନୟନର କୋଣୁ

ଝରାଏ ତପ୍ତ ଲୁହ ।

ସତେ କିଛି କ୍ଷଣ ରମ୍ଭା- ମେନକା

ରତିର ନଗ୍ନ ନୃତ୍ୟ,

ତରଳାଏ ତୁମ ଆଗ୍ନେୟ ଲାଭା

ତନ୍ତ୍ରୀ କରି ଉଚ୍ଚକିତ ।

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁର ବର୍ଣ୍ଣିଳ ବିଭା

ଦେଖାଇ ଛଟକ ଛଇ,

ଛୁଇଁ ଯାଏ ତୁମ ମନ ଉପକୂଳ

ସାଗର ଜୁଆର ହୋଇ ।

କିଛିକ୍ଷଣ ପାଇଁ ଚମକି ବିଜୁଳି

ଅଟକି ଏ ପଥେ ଚାହେଁ,

ବେପରୁଆ ତୁମ ଖିଆଲି ମନ ଟା

ମହ୍ଲାରରେ ମଜ୍ଜି ଥାଏ ।

ତମସାର ସାଥେ ରଚୁଥାଅ ତୁମେ

ରାତ୍ରୀର ଅଭିସାର, ଅବଶେଷେ ହେବ ମୁଠାଏ ପାଉଁଶ

ବହିବ ଅଶ୍ରୁ ଧାର ।

କିଛି କ୍ଷଣ ପାଇଁ ଜଣା ପଡେ ଯାହା

ଏହାଠୁଁ ଅମୂଲ୍ୟ ନାହିଁ,

ସ୍ବର୍ଗର ସୁଖ କେଡେ ତୁଚ୍ଛ ସତେ

ପରବାୟ କିଛି ନାହିଁ ।

କିଛି କ୍ଷଣ ପାଇଁ ମିଳିଗଲା; ଭାବ

ନନ୍ଦନ ବନ ସୁଖ ,

ସୁଖ ନୁହେଁ ସେ ' ତ କଳ୍ପନା ବିଳାସ

ଖାଲି ଅପ୍ରମିତ ଦୁଃଖ ।

ସେଇ ସିଂହାସନୁ ଖସିବ ତୁମର

ଲୋଳିତ ଗଳିତ ଦେହ ,

ହଦୟୁ ଝରିବ ରକତ ନୁହେଁ ତ

ପିଇ ଥିବା ଯେତେ ଲୁହ ।

ଭକ୍ତ ଚରଣ ମଲ୍ଲ

23rd August 2017.