ମଉସୁମୀ

ପ୍ରଖର ଆତପ ଯିବ କେବେ ଅପସରି

ଶୀତଳ ଅନିଳ ଲାଗି ଶୁଷ୍କ ମନେ ଆଶା

ଦେହ ସାରା ଆଉଟାଇ ଦିନ ଯାଏ ସରି

ଭିଜା ମାଟି ବାସ୍ନା ପାଇଁ ବ୍ୟଗ୍ର ଦୁଇ ନାସା ।

ହଜିଲାର ସନ୍ଧାନରେ ପାସୋରଇ କ୍ଳାନ୍ତି

ମଉସୁମୀ ଥିରେ ବହି ଆସିବ କି କାଲି

ଯେବେ ଅନୁରାଗ ଅନୁଭବେ ଭରା ଛାତି

ନିରେଖି ନିରେଖି ବାଟ ରହିଯାଏ ଖାଲି ।

ଆଶାର ସପନ ଦେଇ ଭାସିଯାଏ ମେଘ

ତଡିତ ଛଟକ ତୋଳି ଆସେ ଯାଏ ସିନା

କାତର ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଲାଗି ବଢେ ଉଦ୍ ବେଗ

ତ୍ରାହି ତ୍ରାହି ଡାକିଲେଣି ଏବେ କୃପା ବିନା ।

ତତାଇ ନେଇଛି ଯେବେ ଦେହୁ ସ୍ଵେଦବାରି

ନଜାଣେ କିଏ ସେ ଆଉ ତାହା ପରାଭବ

ନିରପେକ୍ଷେ ଫେରାଇବ ଲାଗି ମାସ ଚାରି

ଋତୁ କ୍ରମେ ରସାତଳେ ଯୋଗାଇ ବିଭବ ।

ପଶୁପକ୍ଷୀ ଚାଷୀ କୁଳ ହେଲେଣି ଅଥୟ

ଢାଳିବାରେ କୃପା ଦୃଷ୍ଟି କି କାରଣେ ହେଳା

ମଉସୁମୀ ପ୍ରବାହରେ ଦୂର ଯେବେ ଭୟ

ସଂସାର ହିତରେ ସିନା ଏହି ଲୀଳାଖେଳା ।

ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା