କବି ଓ କବିତା

କବିତା ଭିତରେ ହୁଏ ଅନୁରଣିତ ସେହି ଅନ୍ଵେଷାର ସ୍ୱର

କବିଟିଏ ଜୀବନ ଜିଜ୍ଞାସା କଥାକୁ କହିଥାଏ ଚିରକାଳ I

ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟାତ୍ମକ ତା ଦୃଷ୍ଟିଭଙ୍ଗୀ ଆଉ ମାଧୁର୍ଯ୍ୟପୂର୍ଣ୍ଣ ତା ଭାଷା

କାବ୍ୟଶିଳ୍ପୀ ର କବିତା ଭିତରେ କୁହେ ସେ ଅପୂର୍ବ କଥା I

ପରିମାର୍ଜିତ ତା ରୁପଚର୍ଯ୍ୟା ମଧ୍ୟେ ଭାବାବେଗ ବ୍ୟବହାର

କବିତା ହେଉଛି କବି ଜୀବନର ଏକମାତ୍ର ଇସ୍ତାହାର I

ଅପର ପକ୍ଷରେ କବିତା ଭିତରେ କବିଟିଏ ତାର

ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରିଦିଏ ସୁଖଦୁଃଖ ଆଉ ଜୀବନ ଜିଜ୍ଞାସାର ସ୍ୱର I

ସେଇଥିପାଇଁ ତ କବି ଚିରକାଳ ଜଗତେ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟମୟ ମାନିତ

ଅଦ୍ଵିତୀୟ ପ୍ରଜାପତି ଭାବେ ସଦା ସ୍ୱୀକୃତ ଓ ସମ୍ମାନିତ I

ତା ଦିବ୍ୟଦୃଷ୍ଟିରେ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଉଠେ ମଧୁମୟ ସୁଧାମୟ

ଅମୃତମୟ ଏ ଧରଣୀ ଖୁସିରେ ଦିଶଇ ଉଲ୍ଲାସମୟ I

ଏକ ଅପେକ୍ଷା ଅନେକ ଭିତରେ ସତ୍ୟକୁ ଖୋଜେ ସେ ପ୍ରତିନିୟତ

ସବଳ ଅପେକ୍ଷା ଦୁର୍ବଳ ପ୍ରତି ତା ଗଭୀର ମମତ୍ୱବୋଧ I

ଜଞ୍ଜାଳ ଜଳଦ ଜଳେ ଉଦର ଆବିଳ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ସେ ଦେଖେ କୋଟି ପ୍ରାଣର ସ୍ୱପ୍ନ ଓ ସମ୍ଭାବନାକୁ

ଗଭୀର ଅତ୍ମୀୟତାର ସହିତ ଅନ୍ତସ୍ୱରୁ କୁଳୁକୁଳୁ ଝରଣା ଝରାଇ ସେ ଭିଜାଇଦିଏ ମରୁପ୍ରାନ୍ତର ମରୀଚିକାକୁ I

କେତେବେଳେ ତିକ୍ତ-ମଧୁର ଅନୁଭବକୁ ଏକାନ୍ତ ଭାବରେ ନିଜସ୍ୱ କରି ଗତିଶୀଳ ହୋଇଥାଏ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପଥରେ

ଏକ ଶ୍ରେଣିହୀନ ସମାଜ ଗଠନର ଅନାହତ ସ୍ୱର ଉଙ୍କିମାରେ ତାର ବିଶ୍ୱାସ ଓ ଆକାଂକ୍ଷାରେ I

କବିତା ହେଉଛି ଆତ୍ମସମୀକ୍ଷା ଆତ୍ମ-ଅାବିଷ୍କାରର ଉପଯୁକ୍ତ ମାଧ୍ୟମ

ଜୀବନର ସକଳ ବ୍ୟର୍ଥତା ଭିତରେ ଆଶାର ପାରିଜାତକୁ ହୃଦୟ ନନ୍ଦନବନରେ ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ କରିବାହିଁ କବିର ପରମ ଧର୍ମ I