ସୁଖ

ସୁଖ ଏ ଜୀବନେ ଚାହାଁନ୍ତି ସଭିଏଁ କିବା ରାଜା କିବା ପ୍ରଜା

ସୁଖ ବହୁଳରେ କରଇ ଜୀବରେ ଦୟାହୀନେ ଦିଗହଜା ।

ସୀମାହୀନ ଏଇ ସୁଖଟିକୁ ପାଇ ଭରିନି କାହାରି ପେଟ

ସଦା ସରବଦା ସୁଖପଛେ କୁଦା ମାରିବା ଜୀବନ ନାଟ ।

ସୁଖ କିନ୍ତୁ ଦୁଇଭାଗେ ବିସ୍ତରଇ ଅପରମ୍ପାର ଲୀଳାରେ

ଏକଭାଗ ଅନ୍ତ ଅନ୍ୟଟି ଅନନ୍ତ ରହିଛି ଭବ ଖେଳାରେ ।

ଅନ୍ତ ହୁଏ ଶେଷ ମୃତ୍ୟୁରେ ଅବଶ୍ୟ ଚାଲି ବି ଜୀବନସାରା

ହେଲେ ମୃତ୍ୟୁ କାହିଁ ଛୁଇଁ ନ ପାରଇ ଅନନ୍ତର ଭାବଧାରା ।

ଅନ୍ତହୀନ ଏଇ ଅନନ୍ତ ସୁଖ ହିଁ ଜୀବକୁ ବଞ୍ଚାଇ ରଖେ

ମୃତ୍ୟୁପରେ ଜୀବ ଭାବ ବଇଭବ ରୁହଇ ସବୁରି ବୁକେ ।

ସୁଖ ଶବ୍ଦ କେହି କେବେ ନିଜପାଇଁ କରୁନାହିଁ ବ୍ୟବହାର

ଅନ୍ୟେ ସୁଖିପାଇଁ ଏ ଶବ୍ଦ ଜିଅଁଇ ଏ' ନୁହେଁ ନ୍ୟାୟ ବିଚାର ।