ନାରୀ

ନାରୀ ଏକ ଶବ୍ଦ ନୁହଁ,

           ନୁହଁ ବି ଏକ ପ୍ରତିଶବ୍ଦ ।

ଯାଅ ଇତିହାସର ସେ ମୁକ ପଥରରେ ଖୋଜ,

           ମିଳିଯିବ ପ୍ରତିତ୍ଵର ।

ଯେବେ ସେ ଭୃଣ ଥାଏ,ହୋଇଯାଏ,

            ଏ ସମାଜ ପାଇଁ ଏକ ବୋଝ ।

ତାର ଆଗମନ,ମୃଦ୍ୟୁ କ୍ରନ୍ଦନରେ ଖେଳିଯାଏ ,

                       ବିଜୁଳିର ଶିହରଣ ।

ଯେବେ ସେ କୁନି ହାତରେ ବାନ୍ଧି ଦିଏ ରକ୍ଷା ବନ୍ଧନର ଡୋର,

                       ହୋଇଯାଏ ଏ ମନ ଆନନ୍ଦିତ ପ୍ରସ୍ଫୁଲିତ ।

ତାର ସେ ଅଳି ଅଝଟ ରାଗ ରୋଷ,

                       ପିତା ମନରେ ଭରିଦିଏ ଅଖଣ୍ଡ ପ୍ରେମ ।

ସମୟ ସହ ସେ ହୋଇଯାଏ ପର ଘରର ଝିଅ,

                       ତ ପୁଣି ସହିଯାଏ ସେ ଗର୍ଭଯନ୍ତ୍ରଣାର କୋହ।

ବୁଭୁକ୍ଷୁ ପୁରୁଷକୁ କେବେ ସେ ଜାଣି ପାରେନା,

                       ହୋଇଯାଏ ମାଂସା ହାରୀ ଦାନବର ଶିକାର ।

ଆଜି ବି ଅଛନ୍ତି ସେ ବସ୍ତ୍ରଧାରୀ କୃଷ୍ଣ,

                       ହେଲେ ଅନେକ ଅଛନ୍ତି ସେ କାମାକ୍ତ ଦୁଷାସନ ।

ହେ ସମାଜ ସେ ନୁହେଁ ବୋଝ,

                       ଅଟେ ଆମ ଯୁଗ ଯୁଗର ସାଥୀ ।

ଏ ବିଶ୍ୱର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ,ଐଶ୍ଵର୍ୟ ଆଉ ବୈଭବ ।