ଶୈଶିର

 ଝଡ଼ୁଥିଲେ ଝରୁଥିଲେ,

ଝରିଝରି ଝୁରୁଥିଲେ,

ରୂପାଫୁଲ ସତେ ଅବା ଆକାଶୁ ଝରେ;

କେବେ ନୀହାର କାକର,

କୁହୁଡ଼ି ଅବା କର୍ପୂର;

ଆକାଶର ବୁକୁରୁ ଏହି ତୁଷାର ପୁଳେ;

ସୁରୁଯ ସହିତ ହସି

ଭବେ ଯାଆନ୍ତି ଝଲସି

ଧରଣୀ ରାଣୀ ଦିଶଇ ଅନଘ ତୋରା;

ସତେକି କାରଣଜଳ

ଛାଡ଼ି ସେ ନଭ ଅଞ୍ଚଳ

ମାନବର ସ୍ପର୍ଶ ଅର୍ଥେ ଆସଇ ପରା;

ପ୍ରକୃତି ରାଣୀ ସୁମୁଖୀ ପରୀ ପରାୟେ

ଅବଦାତ ଶୁଦ୍ଧ ବୁକୁ ଯେସନେ ହୋଏ...!