ସ୍ଵପ୍ନଭଙ୍ଗ

ନିଦ୍ରିତ କୋଠରୀର ନିଃଶବ୍ଦ ଘେରରେ

ଜ୍ଞାନଦୀପ୍ତ ଜାଗ୍ରତ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ପରି

ବାଷ୍ପାକୁଳ ହୃଦୟର ଧୂଆଁଳିଆ ଅଗଣାରେ

ଏକା ଏକା ବସି ,

ସୁନେଲି ସ୍ମୃତିର ନୀଳାଭ ଉର୍ମିରେ

ଭାସୁ ଭାସୁ ,

ଦେଖା ହେଲା ତମ ସହ

କେଉଁ ଏକ ମୁହଁ ସଂଜ ବେଳେ

ଖସି ପଡୁଥିଲା ତାରା ଫୁଲ

ଆକାଶ ଛାତିରୁ ,

ଉଡିଯାଉଥିଲା ରଙ୍ଗ ଝାଡି

ପ୍ରଜାପତି ଫୁଲ ବଗିଚାରୁ ,

ଝରିପଡୁଥିଲା ମେଘରୁ ମହ୍ଲାର

ଜହ୍ନରୁ ଜୋଛନା ,

ସ୍ବପ୍ନସିକ୍ତ ହେଉଥିଲା

ମୋ ହୃଦୟର ପ୍ରତିଟି ସ୍ପନ୍ଦନ

ତମ ପ୍ରେମ ଶୀତଳ ଚନ୍ଦନର

କୋମଳ ସ୍ପର୍ଶରେ ।।

 ବିମୁଗ୍ଧ ଭାବନାର ଅନ୍ତରାଳେ

ପ୍ରେମସିକ୍ତ ଚିନ୍ତା ଓ ଚେତନାର

ଶାଖା ଓ ପ୍ରଶାଖା

ଲମ୍ବି ଲମ୍ବି ଯାଉଥିଲା

ଅପହଂଚ ଅନ୍ଧାରର ଅର୍ଗଳି ଭିତରେ ,

କିଛି ସତ କିଛି ମିଛ

କିଛି ଆବେଗ କିଛି ଉଦ୍ଦୀପନା

ଛକାପଞ୍ଝା ହୋଇ ଚକ୍କର ମାରୁମାରୁ

ମୁକୁଳି ଗଲା ଅଗଣିତ ମଧୁର -

ପ୍ରୀତିସିକ୍ତ ସ୍ମୃତିର ଗୋଲାପୀ ପାଖୁଡା

ସାଇତି ରଖିଥିବା ତମ ପ୍ରତିଛବି

ମୋ ଆଲବମର ନିର୍ଜୀବ ପୃଷ୍ଠାରେ ।।

 ଦରଫୁଟା ସ୍ମୃତି କଢି ମୋର

ଫୁଲ ହୋଇ ଫୁଟି ଝଡିବା ପୂର୍ବରୁ

ସ୍ଵପ୍ନ ମୋର ଭାଙ୍ଗିଗଲା

ମନେହେଲା---'------------------,

ମୁଁ ଯେପରି ଏକ ଅଶାନ୍ତ ଧୂଳିଝଡଟିଏ

ସୁଦୀର୍ଘ ସାହାରାର ତତଲା ବାଲିରେ ।

ତା ପରେ----'----------'-----------,

ପଛକୁ ଚାହିଁଲି ମୁଁ

ଅଶ୍ରୁସିକ୍ତ ନୟନରେ

ତମେ ନାହଁ ,

ତାରା ନାହିଁ ,ଦୀପ୍ତି ନାହିଁ

ଜହ୍ନ ନାହିଁ ,ଜ୍ୟୋସ୍ନାନାହିଁ

ନଦୀ ନାହିଁ ,ଢେଉ ନାହିଁ

ଖାଲି ଧୂସର ଶୂନ୍ୟତା

ମରୁ ମରୀଚିକା ,

ଯନ୍ତ୍ରଣାକ୍ତ ନିଷ୍ଠୁର ବାସ୍ତବତା

ଆକାଶରୁ ବଳି ଆହୁରି ନୀରବତା

ମରୁଭୂମିଠୁ ବଳି ଆହୁରି ନିର୍ଜନତା ।।

---------------------------'------'----

ଅଧ୍ୟାପକ ଶରତ କୁମାର ଦାସ

ବଡବିଲ ମହାବିଦ୍ୟାଳୟ ,ବଡବିଲ ।